Δημήτρης Λαμπρέλλης

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Το τραύμα

Μέσα στην τρύπα τη φριχτή
που κάποιοι τη λένε σπίτι
Η πυρωμένη η μασιά
σκαλίζει τη μικρή φωτιά
Μέσα της
δυο κάρβουνα
παλεύουνε
ν’ ανάψουνε τα μάτια σου
να κάψουν τη θηλιά σου.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η αργία

Περίπου κάθε Κυριακή
λίγο νερό
από το χείλος του μικρού γκρεμού
μες στο λαγήνι που βαστώ
πέφτει
στάζει


Περίπου κάθε Κυριακή
παίρνουν από τούτο το νερό
ο θάνατος και δυο κυρίες.
Μ’ αυτό ξεπλένουν τις φωτογραφίες.

Στη μια είναι το στόμα μου
που έμεινε χωρίς ειρμό
Στην άλλη είναι το στόμα της
Με της βροχής τα στίγματα
μου στέλνει χαιρετίσματα
από τον άλλον τον συρμό.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Ο Ενδυμίων

Στο δωμάτιο
δίχως καθόλου φως
σκοτείνιασε και ο πηλός αυτός

Απέναντι
τα ψάρια πάλι τα έθαψε ο γιαλός

Κι εγώ
καθηλωμένος και μοναχικός
είμαι ο Ενδυμίων δυστυχώς.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η γραμμή

Βαδίζω τη γραμμή των τυφλών
με το ακάνθινο τέρμα
Κουρντίζω τους τροχούς των μοιραίων μου τραίνων

Καρφώνω
στου σπιτιού μου τη στέγη
της μικρής μου χαράς
καθεμία της λέξη

Κατεβαίνω
Λυγίζω
Όχι
Δεν λυγίζω
Την ώρα μόνο υπολογίζω
που θα εκραγώ.

Από τη συλλογή Το αίμα των ονείρων (2010)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η Πρωτομαγιά

Το πένθος των αγρών

Μέσα στο πένθος των αγρών που τη χαρά θερίζει
Η παπαρούνα αυτή εδώ εμένα μου θυμίζει
εκείνη τη γριά που βάφτηκε
για να χαρεί τον έρωτα
μα τώρα κοκκινίζει.

Η φωτιά

Μέσα στο πένθος των αγρών που τη χαρά θερίζει
έχουν ανάψει μια φωτιά που δίπλα τσιτσιρίζει.
Καίει η φωτιά
— Άκου τα σώματα πώς σπάζουν σα να ’τανε γυαλιά
Τρώει η φωτιά
— Τα στόματα φοβήθηκαν κι απόμειναν κλειστά
Σβήνει η φωτιά
— Απ' τα ονόματα μην ψάχνεις πια ούτε τ’ αρχικά.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η ξυλοκόπος

Μόλις αντάμωσες αυτήν που πελεκά τα πεύκα
Αμέσως μέσα σου σηκώθηκε και χόρεψε μια πέτρα.
Κι όμως
η ξυλοκόπος τα δώρα του τίποτα σου έδωσε και πάλι
Δυο παγωμένα όνειρα
Και άλλα δυο δίχως κεφάλι.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Τα δάχτυλα

Λυγίζω
Της Πασχαλιάς
ξανά κάτι λουλούδια
τριγυρίζω
Σ’ ένα παγκάκι
με τα μάτια μου ζυγίζω
τα κέρδη του ζητιάνου
και τον κονιορτό της απειλής.


Λυγίζω
Στο δάσος βαθιά
λίγο απ’ το χώμα του
αγγίζω
Στο πένθος μου τα χείλη μου δανείζω
Κι ύστερα
τις λέξεις μου
ξεμέθυστες
τσακίζω
μ’ εκείνο το σφυρί της σιωπής.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Οι ρωγμές

Ρωγμή πρώτη. Η ανάκριση.

Μέσα από μια μικρή σχισμή
μπαίνουν και βγαίνουν στη σκηνή
ανακριτές
κομμένα ονόματα
μπλεγμένα νήματα
ανακριτές
μηνύματα μηνύματα
κομμάτια από μνήματα
που έχουν εκραγεί.


Ρωγμή δεύτερη. Ο Εφιάλτης.

Λοιπόν για δες
είναι κι αυτός ο Εφιάλτης
της μνήμης μας ο σφάχτης
ο πιο καλός μας ο χαφιές.
Είναι κι αυτός ο Εφιάλτης
ηθοποιός εξαίρετος
με αρετές πολλές.
Γι’ αυτό
στο θέατρο του πόνου
παίζει τόσο καλά
τον Ιωνά και άλλα τέτοια
μπροστά μας, από χτες.


Ρωγμή τρίτη. Η αναγνώριση.

— Εσύ
που κρύβεις τα χείλη σου
κάτω απ’ της θάλασσας το πιο υγρό κοχύλι
— Εσύ
που χώνεις τα δόντια σου
στο χέρι που σμίλεψε
–πάνω στην πέτρα τη σκληρή–
ρώγα τη ρώγα το σταφύλι
Είσαι το μαύρο φίδι
Εσύ η Εριφύλη.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Τα πέταλα των λουλουδιών

Την ώρα που τα πόδια μας τα βρέχει
μια ασήμαντη ψιλή βροχή
Τα πέταλα των λουλουδιών
να τα
προβάλλουν
μέσα από του κήπου τη δροσιά
μέσα από τούτη την υγρή τη φυλακή.

Την ώρα αυτή
τα πέταλα των λουλουδιών θυμίζουν κάτι απ’ τις χάρες των ματιών:
Όταν από κλειστά ανοίγουνε, κάποιοι μ’ αυτά μεθάνε.
Την ώρα αυτή
τα πέταλα των λουλουδιών φέρνουν κάτι απ’ τα καλά των ταξιδιών:
Ένα εισιτήριο φτηνό για όσους θέλουν να ξεχνάνε.
Την ώρα αυτή
τα πέταλα των λουλουδιών κρύβουν κάτι απ’ τον τρόμο των ηθοποιών:
Της λησμονιάς τον λάκκο που μέσα του μαδάνε.

Μέσα στου κήπου τη δροσιά
μέσα σε τούτη την υγρή τη φυλακή
που οι λόγχες απ’ τα κάγκελα ξέρουν καλά να τη φυλάνε
τα πέταλα των λουλουδιών δεν έχουν δίπλα τους ψυχή.
Μόνον
οι πεταλούδες σκύβουν πάνω τους
και πότε πότε τους μιλάνε.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η πρόσκληση

— Έλα
ν’ ανέβουμε ψηλά
για να σκουπίσουμε εκείνα τα σκουπίδια
Μετά ας μας κρεμάσουνε
–αρχίζει η γιορτή–
Θα γίνουμε
ζευγάρι ταιριαστό
Του ουρανού τα μαύρα τα στολίδια.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Ο τροχός

Ένας τρελός φυσάει καιρός
Κι ο ώμος μου ο πληγωμένος
–κοιτάξτε–
είναι ξανά ο δεξιός.
Ένας τρελός φυσάει καιρός
Κι εγώ είμαι στη λάσπη κολλημένος εντελώς.
Ναι, έσπασε και πάλι ο τροχός.


Βουλιάζει στο χώμα
τρεκλίζει στο φως
Της καρδιάς μας ένας άγγελος φτωχός
είναι ο σπασμένος ο τροχός.


Την ώρα που ο θάνατος βραδιάζει
με αδέσποτο σκυλί πια μοιάζει
εκείνος και αυτός
Ο σπασμένος ο τροχός.


Το παιδί κουρνιάζει
κι ο κόσμος τρομάζει.
Η πλατεία αδειάζει
και στην άκρη της τής γειτονιάς ο Λάιος σφαδάζει.
Δίπλα του
–ακούστε πώς ουρλιάζει–
του Οιδίποδα
είναι ο νέος που γυρίζει ο τροχός.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Η ελπίδα

Πάνω στη λεπίδα αυτή
γλιστράει ένα δάκρυ
κόβεται ένας άνθρωπος
στάζει ένα ποίημα.

Το ποίημα αυτό δεν έχει ρίμα
Μόνο
κάπου κάπου βγαίνει
και παίζει με το αιμάτινο το κύμα.
Το ποίημα αυτό δεν έχει ρίμα
έχει μονάχα μια ελπίδα
τη δικιά του ολοκαίνουρια λεπίδα.
Μ’ αυτήν σκύβει χαμηλά και το δέρμα πάνω στο χαρτί ματώνει.
Μ’ αυτήν τινάζεται ψηλά και το πρόσωπο του σκοταδιού στα ίσια χαρακώνει.

Από τη συλλογή Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι (2013)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Αρτεμίδωρος

Εσύ που ανεβαίνεις στην σκηνή τα λόγια σου να πεις
για την άγια την ρίζα της ροδιάς
για το υγρό το χνούδι της αυγής
Εσύ, Αρτεμίδωρε, εσύ
–ο ποιητής ονείρων κα κριτής–
Διόλου δεν κατάλαβες
πως έσπασες την κλειδωνιά του Κλήδονα
και πως μιλάς τα λόγια της πληγής

Από τη συλλογή Σχετικά με την Εκάτη (2021)

[wings]

Δημήτρης Λαμπρέλλης, Ο φωσφορικός μύλος

Τώρα που ανοίγω τα σπλάγχνα μου
για να μιλήσουν οι πληγές μου
με της μανιασμένης της μηλιάς
το ματωμένο μήλο
Δυο αράχνες μαλώνουνε με τον θάνατο
πάνω στης μικρής μας καρυδιάς
το τρυφερό το ξύλο.
Τώρα που η καμένη η βεντάλια σου
πάνω μου σκορπά τις στάχτες της
για να με κάνει φίλο
Ο μενεξές της μοναξιάς μού χαμογέλασε
κι ο αδελφός μου ο ίλιγγος μ’ ανέβασε
πάνω στον φωσφορικό τον μύλο.

Από τη συλλογή Ο κύκλος της Αλκυόνης (2024)