The Prophet
Alexander Pushkin
Tormented by a spiritual thirst,
I stumbled through a gloomy waste,
And there a six-winged seraph
Appeared before me at the crossroad.
With touch as light as slumber,
He laid his fingers on my eyes,
Which opened wide in prophecy
Just as a startled eagle's might.
Upon my ears his touch then fell,
And they were filled with noise and clangs:
I heard the heavens shift on high,
The whispering of angels' wings,
Sea monsters moving in the deep,
The growing grapevines in the vales.
And then he bent down towards my mouth,
My sinful tongue he ripped right out-
Its slander and its idle lies-
And with his bloody hand inserted
Between my still and lifeless lips
A cunning serpent's forked tongue.
And with his sword he cleaved my breast
Removed my shaking heart,
And then he seized a blazing coal,
And placed it in my gaping breast.
Corpse-like I lay upon the sand
And then God's voice called out to me:
"Arise, O Prophet, watch and hark,
Fulfill all my commands:
Go forth now over land and sea,
And with your word ignite men's hearts.
|
Ο προφήτης
Αλεξάντρ Πούσκιν (μετάφραση: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος)
Τη δίψα μου για να χορτάσω τη πνευματική
στη μαύρη έρημο πλανιόμουν. Εκεί,
στο σταυροδρόμι φτάνοντας μπροστά,
εξάφτερο ένα σεραφείμ βλέπω να σταματά.
Λες όνειρο ήταν -απαλά
μου μάλαξαν τα βλέφαρα τα δάχτυλά του,
σαν τρομαγμένου αϊτού αναπετάρισαν τα μάτια μου
καθώς από τα μάτια τα δικά του
μια όραση επήρανε προφητική.
Μετά τ’ αυτιά μου αγγίζει. Η ακοή
γιομίζει αμέσως φωνές και ήχους
σαν να σημαίνανε καμπάνες. Το ρίγος
ένιωσα με μιας του ουρανού.
Σε βουνά πάνω αγγέλους βλέπω να πετάνε,
ενώ στα βάθη μέσα του ωκεανού
της θάλασσας τα τέρατα έρχονται και πάνε.
Και πέρα οι κάμποι με τ’ αμπέλια μαραμένοι.
Τα χείλη μου έπειτα αγγίζει κι από μέσα
τη γλώσσα μου, την κολασμένη
από τα κούφια κι επηρμένα λόγια μου,
τραβάει και ξεριζώνει.
Νιώθω το στόμα μου να παγώνει, μα εκεί
η δεξιά του, στο αίμα όλη,
φυτεύει του φιδιού το πάνσοφο κεντρί.
Το θώρακά μου με τη ρομφαία του χτυπάει
και τον ανοίγει, την καρδιά
που ακόμα σπαρταράει
τραβάει έξω και τ’ αναμμένο κάρβουνο
το μπήγει μες το στήθος μου το ανοιγμένο.
Στην άμμο της ερήμου, κορμί δίχως πνοή,
ακούω από πάνω το Θεό να λέει:
«Σήκω προφήτη, άκουγε και βλέπε,
το θέλημά μου πράττε καθώς θα σ’ οδηγεί
κι όπου διαβαίνεις, θάλασσα και γη,
κάμε του ανθρώπου την καρδιά ο λόγος να την καίει».
|