Blow, winds, and crack your cheeks! rage! blow!
You cataracts and hurricanoes, spout
Till you have drenched our steeples, drowned the cocks!
You sulphurous and thought-executing fires,
Vaunt-couriers to oak-cleaving thunderbolts,
Singe my white head! And thou, all-shaking thunder,
Strike flat the thick rotundity o' the world!
Crack nature's molds, all germens spill at once
That make ingrateful man!
King Lear, in Shakespeare, King Lear, Act 3, scene ii
|
Φύσηξε αγέρα, σκάσ' τ' ασκιά σου! Λύσσα! Φύσα!
Νεροποντές και καταρράχτες ξεχυθείτε!
ώσπου να πνίξετε Πύργους κι ανεµοδείχτες!
Σεις, φλόγες θειάφινες και σαν τη σκέψη γρήγορες,
που τρέχετε µπροστά από κεραυνούς κι αστροπελέκια,
ελάτε, τ' άσπρα µαλλιά µου καψαλιάστε!
Κι εσύ, που σύµπαντα ταράζεις, κεραυνέ,
Χτύπα της γης το στρογγυλό τον όγκο, καν' τον πλάκα!
Της Φύσης σύντριψε τις µήτρες και λιώσε µονοµιάς
όλους τους σπόρους που γεννούν αχάριστους ανθρώπους
Σαίξπηρ, Βασιλιάς Ληρ, μετάφραση Βασίλη Ρώτα
|