Η λέξη άθεος, η ορθολογική υιοθέτησή της για την ακρίβεια, έχει ξεχωριστή βαρύτητα στις θεοκρατικές κοινωνίες - αν κάποιος πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν ανήκει σε αυτές, το συζητάμε - γιατί αφενός αντιπροσωπεύει μια ηθική ενάντια στο ρεύμα, μια φυγόκεντρο δύναμη και αφετέρου αποτελεί εν δυνάμει την πηγή οικοδόμησης ως αντίβαρου, ενός μη ιεραρχικού δικτύου, βασισμένου στην ιστορική εμπειρία, που σκοπό τους είναι όχι η κατάληψη της εξουσίας από άθεους, αλλά η δημιουργία κοσμικού κράτους. Με άλλα λόγια, σκοπός δεν είναι να ακολουθηθούν κομμουνιστικές πρακτικές με διώξεις, απαγορεύσεις, συλήσεις εκκλησιών κ.λ.π. αλλά διαχωρισμός της πολιτικής από τη θρησκεία.
Γνώμη μου είναι ότι τα αποτυπώματα της θρησκείας σε όλες τις υλικές εκφάνσεις, από τη γλώσσα βλ. χιλιάδες παραδείγματα, όπως είχε άγιο, ο Θεός να βάλει το χέρι του κ.λ.π ως το κοινωνικό πεδίο βλ. μυστήρια, ονομαστικές γιορτές, είναι υπερβολικά έντονα και δημιουργούν ένα συλλογικό ασυνείδητο και φαντασιακό, που βασική αναφορά του έχει τη θρησκεία.
Ίσως πάσχω από ανίατο αντικληρικαλισμό όπως επίσης μπορεί να ισχυριστεί κάποιος - και θα έχει δίκιο - ότι αμπελοφιλοσοφώ κατά συρροή, όμως νομίζω πως αμπελοφιλοσοφία στην αμπελοφιλοσοφία, κάτι μένει, κάτι βγαίνει.
Όσο για το
οτιδήποτε μπορεί να φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους, ακόμη και η πιο άσχετη αφορμή, είναι ιδανικότερη από την πιο ορθολογική και φιλοσοφημένη αποστασιοποίηση
με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Γι' αυτό εξάλλου αφιέρωσα τους στίχους στο Σπύρο, γιατί, κατά την ταπεινή μου γνώμη,
το πίνοντας το νέκταρ της καθημερινής ζωής παντού όπου το βρίσκει
αντπροσωπεύει στάση ζωής, αξία αυτή καθαυτή, θα τολμούσα να πω.
ΔΕΝ θέλω να πάω στρατό για τον ίδιο λόγο με το παραπάνω; Βρίσκω τρόπο και δεν πάω.
Υ.Γ. Δεν είναι ανάγκη να πας, Γιάννη. Το μοναδικό κίνητρο που θα με έκανε να πάω, η αλληλεγγύη, δυστυχώς δεν ευσταθεί.
