Sonnet 107 (William Shakespeare) | Σονέτο 107 (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) [Not mine own fears, nor the prophetic soul: Δε μπορεί οι φόβοι μου ούτε η μάντισσα ψυχή]
Not mine own fears, nor the prophetic soul
Of the wide world dreaming on things to come,
Can yet the lease of my true love control,
Supposed as forfeit to a confined doom.
The mortal moon hath her eclipse endured,
And the sad augurs mock their own presage;
Incertainties now crown themselves assured,
And peace proclaims olives of endless age.
Now with the drops of this most balmy time,
My love looks fresh, and Death to me subscribes,
Since, spite of him, I'll live in this poor rhyme,
While he insults o'er dull and speechless tribes:
And thou in this shalt find thy monument,
When tyrants' crests and tombs of brass are spent.
|
Δε μπορεί οι φόβοι μου ούτε η μάντισσα ψυχή
του κόσμου, που ονειρεύεται όσα θα γίνουν,
να ορίσουν πότε λήγει η αγάπη μου η πιστή,
που βέβαια, όρια μοιραία την περικλείνουν.
θνητή η σελήνη το κρατάει το χάσιμό της,
με τους χρησμούς τους κι οι ίδιοι οι οιωνοί γελούν,
η αμφιβολία τώρα στέφεται βεβαιότης
κι η ειρήνη λέει για ελιές που αιώνια ζουν.
Με στάλες από του καιρού μας την πανάκεια
νεάζει η αγάπη μου κι ο Χάρος κατανεύει
στο πείσμα του να ζω στ’ απλά μου εγώ στιχάκια
κι αυτός σε ανόητα άλαλα έθνη να θριαμβεύει.
Σ’ αυτά και συ μνημείο θα βρεις, ενώ λοφία
τυράννων θα χαθούν και μπρούντζινα μνημεία.
|
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
Of all the sonnets this is the most difficult to give an adequate summary of, or to delve into its many meanings. It appears to be pregnant with hidden mysteries, and references abound to what appear to be contemporary events, situations and personalities. The majesty of the opening lines fills one with a sense of impending revelation, which indeed follows in the next two quatrains, but unfortunately, as soon as the spotlight of analysis is turned upon them, all the hidden meanings cloak themselves in mist, and the references to peace, mortal moons, the augurs and the balmy times evaporate into uncertain generalisations with no footing anywhere.
http://www.shakespeares-sonnets.com/sonnet/107