Γιώργος Λ. Οικονόμου

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Το τελευταίο μας βράδυ

Έλα να παίξουμε ένα τελευταίο παιχνίδι.
Θα με ρωτάς πόσο σ’ αγαπώ
κι εγώ θα κάνω πως δεν ξέρω
θα σε ρωτώ πόσο μ’ αγαπάς κι εσύ
με το δάχτυλο θα δείχνεις τον ουρανό
τότε εγώ θα βάζω τα γέλια
και θα υψώνω και το δικό μου δάχτυλο
θα χλιμιντρίζουμε σαν άσπρα άλογα ερωτευμένα
έλα να παίξουμε μια τελευταία παρτίδα
το τελευταίο μας βράδυ
κι όποιος αγαπάει περισσότερο
να φύγει πρώτος
γιατί αυτός που θα μείνει
θα πονέσει λιγότερο

Από τη συλλογή για το Άλφα της στέρησης (2019)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Ακούω τη φωνή σου...]

Ακούω τη φωνή σου
χωρίς να μου μιλάς.
Βλέπω τα μάτια σου
σε πρόσωπα αγνώστων
κι όταν σε σκεπάζω με την κουβέρτα
από κάτω βρίσκεται
κάποιος άλλος.
Με κατακλύζει η αγάπη
κι ένα παράπονο –
που δεν μπόρεσαν
να το αναγνωρίσουν οι γιατροί.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Πέθανες...]

Της Δώρας

Πέθανες
είπαν,
όσοι δεν σε γνώρισαν
κι εγώ μαζί τους αυτό πίστεψα.

Μα ήρθες
και τρυφερά
μου ψιθύρισες:

ανόητε
κήπος έγινα
που τόσο πολύ λαχτάρισες
λεμονοκυπάρισσο
να φυτέψεις
και βασιλικά

ανόητε
που πίστεψες
πως πέθανα
εγώ που για το χατίρι σου
χώμα έγινα
τσιμέντο κι ασβέστης
να με πατάς
να με σβήνεις
κι ύστερα
ποιήματα να μου γράφεις.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Θα ξαναβρεθούμε...]

Της Δώρας

Θα ξαναβρεθούμε
την ώρα που τα παιδιά
μαθαίνουν το άλφα.
Μ’ ένα χαμόγελο και άδολη ματιά
ρούχα καθαρά, νύχια κομμένα
κανέναν δεν έχουμε να καταδώσουμε
ποιήματα παλιά μας νανουρίζουν.
Θα ξαναβρεθούμε
σε μια αιώνια άνοιξη
την ώρα της Ανάστασης.
Θα είμαι φαντάρος
και θα ’σαι απολυτήριο,
θα είμαι λάθος
και θα ’σαι συγγνώμη,
διψασμένος
κι εσύ νερό,
κυνηγημένος
κι εσύ κρυψώνα.

Θα ξαναβρεθούμε –
σπουργίτι εσύ
ψίχουλο εγώ.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Ο κυρ-Αντώνης...]

Ο κυρ-Αντώνης
με τους ρόζους στα χέρια
έραβε και διόρθωνε ρούχα.
Μια μέρα που ήμουν λυπημένος
μου μίλησε για τα παιδικά του χρόνια
και έτσι επιδιόρθωσε
με το βελόνι την καρδιά μου
ο κυρ-Αντώνης.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Ξυρίζει το ξυράφι...]

Ξυρίζει το ξυράφι
Ξυρίζει
Κι όσο παλιώνει
Τόσο ομορφαίνουν
Οι ιστορίες του.
Όπως εκείνη
Με τον ηλικιωμένο κουρέα
Που ύστερα από δύο
Απανωτά κοψίματα
Κατάλαβε πως ήρθε η ώρα
Να κλείσει το κουρείο του
Το ίδιο ένιωσε
Κι ένας άλλος κουρέας
Ένα Σάββατο
Που δεν πάτησε ψυχή στο μαγαζί
Κι ο πατέρας
Είχε γεμάτο
Ένα μικρό βαλιτσάκι με τα απαραίτητα
Ανάμεσά τους
Κόκκινα Astor ξυραφάκια
Κι άλλα χρυσαφί με μπλε
Wilkinson
Τόσο πολύ φοβόταν
Μην τον πιάσουν αξύριστο
Και καταλάβουν
Πως έχει χρόνια να δουλέψει.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Ακόμα και τα πιο όμορφα κορίτσια...]

Ακόμα και τα πιο όμορφα κορίτσια
κρύβουν μια λύπη στα μάτια τους
κι είναι αυτό που με σταματάει
την πόρτα του σπιτιού τους να περάσω.
Ξέρω πως την κρίσιμη στιγμή
τη θλίψη τους θα προτιμήσω να γευτώ
παρά το στήθος τους.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Το κορίτσι που μου φέρνει τον καφέ...]

Το κορίτσι που μου φέρνει τον καφέ και το κουλούρι,
τώρα το λεν Ελένη.
Στην Αρμενία την πατρίδα της αλλιώς την έλεγαν
όμως εδώ που βρέθηκε, έχει χρόνια ν’ ακούσει το πρώτο όνομα.
Μόνο στον ύπνο της καμιά φορά ακούει τη μάνα της να την φωνάζει
με το βαφτιστικό μα δε γυρίζει το κεφάλι·
τώρα την λένε Ελένη.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου: [Έχω για άλλοθι...]

Έχω για άλλοθι
ένα γραφείο.
Εκεί περιχαρακώνομαι.
Δύσκολα μπορεί
να φανταστεί ο επισκέπτης
πως ο μεσήλικας που αντικρίζει
κρύβει στα συρτάρια του
μια παιδική προσευχή.

Από τη συλλογή Γιώργος Λ. Οικονόμου: 15 νέα ποιήματα (2020)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Θεσσαλονίκη

Και πού να πάω μου λες
γεννήθηκα μεγάλωσα αλήτεψα
πέθανα κι αναστήθηκα εδώ

Δυο χρόνια μόνο έλειψα μακριά
όταν με πήρανε φαντάρο.

Πώς γίνεται ζωή χωρίς τις Εξοχές
την Αρετσού τα Κάστρα το Ντεπό
χωρίς την Τσιμισκή με τις ωραίες γκόμενες

Και πού να πάω μου λες
κοντά στο σπίτι μου η Τούμπα
άμα κερδίσει ο Ολυμπιακός και λείπω
πώς θ’ ακούσω τη σιωπή της κερκίδας

Από τη συλλογή Η σιωπή της κερκίδας (2021)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Ονόματα

Χωρίς λουλούδια χτες το μνήμα σου
όλα κλειστά τα ανθοπωλεία
βρήκα παπά σε διάβασε

Έχεις άλλα ονόματα με ρώτησε
Λεωνίδας Βασιλική Αννούλα Γεώργιος

είχα κι άλλα πολλά κι αγαπημένα
δεν θέλησα να τον κουράσω

Έτσι κι αλλιώς
κάτω απ’ τις γραμμές μνήματα
αγαπημένων θα βρεις

Από τη συλλογή Η σιωπή της κερκίδας (2021)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Φτωχό κορίτσι

Φτωχό κορίτσι εσύ
πώς θα πας σχολείο
με άδεια χέρια

κι αν σε ρωτήσουν
τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου
η μάνα σου γιατί δε σ’ έφερε
πρώτη μέρα τι θα πεις

φτωχό κορίτσι εσύ
κρύψε καλά τα φτερά σου

Από τη συλλογή Η σιωπή της κερκίδας (2021)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Θητεία

Κάθε βράδυ
δύο με τέσσερις
νούμερο γερμανικό
ξύλινη σκοπιά

Μια νύχτα
τρόμαξε πολύ
την γκρέμισε ο αέρας
φοβήθηκε για Τούρκους

μα ήταν μόνο ο αέρας
πήρε και σήκωσε ψηλά
χρόνια ισόβιας θητείας

Από τη συλλογή Η σιωπή της κερκίδας (2021)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Άσπρα σεντόνια

Θα ’ρθει μια μέρα η σιωπή
να τα σκεπάσει όλα μ’ ένα
μεγάλο άσπρο σεντόνι

καθρέφτη να κοιταχτούμε
δεν θα βρίσκουμε
κι όλοι αυτοί που αγαπήσαμε
θα ’χουν τα μάτια κλειστά

Λόγια υποσχέσεις λέξεις
που γράψαμε χωρίς να πιστεύουμε
ποτάμι θα γίνουν

κι όσο κι αν φωνάξουμε
χέρι να μας γλιτώσει
δεν θα βρεθεί

Από τη συλλογή Η σιωπή της κερκίδας (2021)

[wings]

Γιώργος Λ. Οικονόμου, Οι φίλοι μου

Φτηνό καπνό καπνίζουν
οι φίλοι μου φτηνά τσιγάρα
δρόμο δεν τους αφήσατε
γωνιά να σταθούν

σφουγγαρίζουν γραφεία
έρχονται από μακριά
ζητιανεύουν οι φίλοι μου
παίζουν λατέρνα ακορντεόν

στήνονται χαμογελαστοί
για μια αναμνηστική φωτογραφία
των διακοπών σας

δεν ήταν ποτέ με τους νικητές
οι φίλοι μου ζητούν συμπόνια
μαζεύουν αυτά που πετάτε
και στολίζουν γωνιά του σπιτιού τους

Μην τους φοβάστε τους φίλους μου
κακό δεν κάνουν

ένα χαμόγελο θέλουν μόνο
όρθιοι να σταθούν

Από τη συλλογή Η σιωπή της κερκίδας (2021)