Δήμος Χλωπτσιούδης

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, η οργή της πεταλούδας

Μια πεταλούδα είν’ τ’ όνειρο
πολύχρωμο
μα μόλις ακουμπήσεις τα φτερά της
παύει να πετά,
ένας σελιδοδείκτης σε σελίδα αλμυρή
μιας θάλασσας ερωτήσεων κι αγωνιών
λυγμός που χάνεται
μαχαιριά η λησμονιά του στόχου
ναυάγια οι προσμονές…

Η οργή δεν είναι δόγμα,
είναι η τροφή της προόδου,
της αλλαγής ο σπόρος.

Στις σκιές κρύβονται οι δειλοί
με χωσιά το όνειρο κλέβουν,
ανύποπτα τα ίχνη τους στο χιόνι
λιώνουν τις λάσπες που πετούν
σ’ όποιον αμύνεται,
τη φρίκη της αδύνατης επιστροφής
καλλιεργούν σε γλάστρες
ψεύτικο όνειρο υπακοής…

Σάπια όνειρα σα πέταγμα πεταλούδας
αφιονίζουν το ξύπνιο,
οργισμένοι εφιάλτες εκκολάπτονται
σε κουκούλια ασπρόμαυρα
ξυπνάνε τον ύπνο,
γκρεμίζουν την οπτασία που γεννά η αγωνία
ληστές ονείρων συλλέγουν
αποθηκεύουν σε απόρθητες συλλογές
οράματα και καημούς.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, μεσσιανιστές

Πρίγκιπες του σύμπαντος φαντασιωνόμασταν
κυβερνήτες μικρής έκτασης,
αφέντες του εαυτού, κύριοι του μέλλοντος,
εφηβικές ονειρώξεις για ένα βιος δικό μας
μία ζωή που εμείς ορίζουμε.
Κι είμαστε εδώ, αφέντες μιας μοίρας που όρισαν οι θεοί,
Επιμυθείς κρυμμένοι πίσω από Προμηθέα,
θνητοί π’ αναμένουν ήρωα από θηρία να τους σώσει.

Στα υψίπεδα του ατομισμού, άβουλοι
εγκαταλείπουμε τη ζωή μας στον Ένα
που σωτηρία θα υποσχεθεί.
Στον βάλτο του κέρδους
αντάμωσαν το προπατορικό συναίσθημα
αρχάριοι αφιερώθηκαν με τάμα
αυτοάνοσοι δογματισμοί,
σωτηριολογικοί συνειρμοί
συνοδεία άηχη και υποτονική
στον ανηφορικό πεζόδρομο.

Ο χείμαρρος δε σταματά με κουπιά,
κάστορες που χτίζουν φωλιές στην κοίτη
η κοινωνία δεν αντέχει πια.
Ποτάμι που ρέει θολό η ζωή
κινείται μόνο γύρω από εκείνους που
την ιστορία τους γεννούν,
με πόνους κι ουρλιαχτά,
έρχεται το νέο αίμα.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, λύκοι στο σκοτάδι

Στην όχθη κίτρινα φύλλα
χρώματα γεμίζουν το σάπιο χώμα,
θρέφουν δέντρα δίπλα στο νερό,
πράσινα στολίδια φθινοπωρινής οπτασίας,
ενός ονείρου που ξεφλουδίζει,
χαθήκαν τα όνειρα, χαθήκαν οι μνήμες
ηχώ περιστεριών πλημμυρίζει τον αέρα,
πυρκαγιές καίνε τα ρημαγμένα γέλια
στον απόηχο της πτώσης.

Στο βελούδο του σκότους
η σκιά ενός σιωπηλού δέντρου
μάρτυρας εφήμερης προσπάθειας
ανθρώπων που τον βίο τους αλλάζουν,
στα μυστήρια μιας ζωής
που έτοιμα δε βρίσκει. Στη σκιά αστεριών
που στους λόφους της θάλασσας χορεύουν,
σαν απλώνουν το χέρι τους στα κύματα
αποζητώντας το πεπρωμένο τους.

Μα οι άνθρωποι δεν είναι λόφοι,
ταξιδεύουν πέρα από τα όρια του χρόνου
σε δάση ονείρων με αρχαίες ρίζες
μοιράζουν στα ξεθωριασμένα δέντρα
ανέμους και σκιές,
φράχτες γκρεμίζουν,
όρη οργώνουν
για τη νέα σπορά αγώνων,
δρόμους γεμίζουν και λειαίνουν
με γυμνά χέρια διπλώνουν τη γη
με τον ουρανό την ενώνουν
σα βαθαίνει το σκοτάδι
κι απειλούνται από λύκους.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, άδοξοι ποιητές σε κατάσταση πολιορκίας

Άγνωστοι ποιητές
ανεβαίνουν τη σκάλα
του κόσμου των ιδεών
αδιάφοροι για την αθάνατη δόξα,
την αίγλη των αιώνων για ποιητές,
άδοξοι με αγωνίες
παίζουν με τις λέξεις,
θρηνούν τον χαμό
ζωγραφίζουν την αγωνία
(η δόξα τους ξέχασε
μόνο πόνος τους συντροφεύει)
παλεύουν, αφήνουν
υποθήκη σε γενιές άδοξων ποιητών
λέξεις γεμάτες οργή
και εικόνες αίματος.

Σα ζητιάνοι ψάχνουν τις λέξεις
στις προσευχές των αστέγων,
στις κραυγές της μάνας
(μια ακόμα πολιορκία είναι και τούτη),
στη νύχτα δρασκελίζουν
τις σκάλες της μοναξιάς
με μόνο ρούχο
τη βρομερή προβιά της απαξίωσης
των φτασμένων ποιητών
που φοβούνται να μιλήσουν
για την πολιορκία,
π’ ακόμα σωπαίνουν.

Μοναχικοί Προμηθείς
τη φωτιά των λέξεων έκλεψαν
των φτασμένων θεών
που εγκατέλειψαν τους ανθρώπους
ελπίδα προσδοκώντας να ανάψουν,
τις καρδιές να ζεστάνουν,
τον πολιτισμό να φέρουν.

Περιμένουν καρτερικά την τιμωρία
στον τηλεοπτικό γύψο,
στο περιθώριο της άδοξης ποίησης.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, πρόσφυγας της μοίρας

Η αξιοπρέπεια έστριψε γρήγορα,
απομακρύνθηκε.
Μοιραίος πια ιχνηλάτης την αναζητά
στου πεπρωμένου τα δάση
με τη μελαγχολία συμπαραστάτη.

Στους δρόμους της πολύβοης πόλης γυρνά
εμιγκρές στη χώρα του.
Από τον Βαρδάρη ως την Πλάκα,
Σύνταγμα και Διοικητηρίου,
δρόμοι γεμάτοι φωνές και διαμαρτυρίες,
Λαγκαδά και Πειραιώς, Σταδίου και Τσιμισκή,
ενοικιαστήρια σε άδειες βιτρίνες,
άστεγοι (οιονεί νεκροί) πλατείες πλημμυρίζουν
κι εκείνος κρίκος
στην αλυσίδα της αναμονής για επίδομα,
ένα πιάτο τον περιμένει στην εκκλησία.
Κομπάρσος σε μία σκηνή θεατρική
με φόντο μεσοπολεμικό σκηνικό ύφεσης
πάνω σε ένα σενάριο αρπαγής
με πρωταγωνιστές διαιρέσεις ατελείς,
πηλίκο ένα τυφλό φορτίο χρεών.

Στο συρματόπλεγμα του μέλλοντος,
λαθρομετανάστης εγκλωβίστηκε,
υφεσιακής μοίρας πρόσφυγας,
διαψευσμένης υπόσχεσης αξιοπρέπειας.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, άλμα στο κενό

Την πόρτα χτύπησε το πρωί
η απελπισία,
παρέα με την οργή
έκατσαν στο σαλόνι,
φίλεψα σιδερένια λόγια
που έσταζαν θυμό.
Ήπιαν αίμα αλαβάστρινο σε φλιτζάνι
μαγειρεμένο με οργή
γαρνιρισμένα με απόδειξη
λογαριασμού μηδενικού.
Το γκαρσόνι πάλι με άδεια χέρια...

Ψηλά πέταξε η ελπίδα
και εμάς ο Επιμηθέας
μόνο το κουτί μας άφησε.

Ένα παντοπωλείο κοινωνικό η ζωή μας,
μία προσφορά η ανημποριά
δάκρυ κόκκινο ιδρώνει το μάγουλο.
Ένα κεφάλι με καπέλο τη ντροπή
στρέφει και κοιτά το άδειο μπαλκόνι.

Το  μάτι ταξιδεύει.
Η ατσάλινη πόρτα του πόνου ανοίγει,
–βία και φωνές τα πασπαρτού–
το μπαλκόνι το ψηλό δείχνουν
με τρεμάμενο πόδι,
ο διάδρομος στην κουπαστή οδηγεί
– πόσο χαμηλή φαντάζει μπροστά στην απελπισία…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, νόστος

Καταραμένος που δεν εκδικήθηκε
την ομοαίματη αυτοκτονία
δίχως πόδι ν’ ακουμπήσει στη γενέθλια γη,
το μίασμα μη την αγγίξει,
πρόσφυγας κατάντησε εξόριστος.
Ο μέγας τοξότης του Άδη
σε θάλασσες περιέφερε τον νόστο του
ώσπου στη νήσο του χαλκού
Σαλαμίνα ίδρυσε
αιώνιο μνημείο σχέσης
την πατρίδα να θυμίζει.

Μία πράσινη γραμμή,
ανάμνηση ενός γλυκού του κουταλιού,
το μνημείο χώρισε,
τη γη τη διχοτόμησε,
νέος ξεριζωμός απότοκος.
Νεκρό το βουνό εμβλήματα καθηλώνει,
σημαίες ανάγλυφες κυματίζει
θέα φονικού και πόνου.

Ο νόστος δε σταμάτησε.
Στην πατρική γη η Σαλαμίνα δεν πάτησε.
Στο νότο δε κοιτούν της θάλασσας τη θέα,
μόνο το βορρά κοιτούν
βορά πόνου αιώνων χωρισμού
της αδελφής γης που ’χασαν…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, άτιτλο

Ένα στρατόπεδο έγινε το νησί,
σημαίες δειλά ξαπλώνουν χάμω
στη με βια χωρισμένη γαία
προδοσίες κι εισβολές
κρύβοντας στη μνήμη.
Το χώμα κόκκινο και γαλάζιο αντάμα
πράσινο το σύνορο ανάμεσό τους.
Από τα γενέθλια χώματα οι αδελφοί εφύγαν,
γιοι μαυροφορεμένων γυναικών
ποτίζουν το χώμα το μαρτυρικό,
τον νότο ατενίζουν που κλειστήκαν οι δικοί
κι εκείνοι στον βορρά βυθίζουν το βλέμμα
απλώνουν στη γης π’ αγάπησαν τους καημούς.
Τίτλος δε χωρά στου ξεριζωμού το μαύρο ποίημα.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, η πόλη του Ιωνά

Χείμαρρος ο άνεμος από το σκοτάδι
το άστυ πλημμυρίζει,
τα λιγοστά δέντρα θρόισμα μιμούνται
άθλιες απομιμήσεις φυσικού τοπίου.
Άνυδρα λουλούδια εξορίστηκαν
στη δίνη της γλάστρας,
ελπίδες ασπρόμαυρες ριζώνουν
στολίδι μιας αλλοτινής εικόνας
φενάκη φυσικού πλούτου
σε άγονη πόλη με έρημα μπαλκόνια.
Χειμώνας εισέβαλε στης άψυχης πόλης
την άνοιξη.

Συννεφιασμένο όνειρο επίγειας νύχτας
με τραγούδι άφωνο συναντά το κίτρινο φεγγάρι
το φως αγκαλιάζει, τον ουρανό κοιτά,
κάηκε κι αυτός όπως τα εμπορικά σήματα.
Μια μελωδία εμπορική το παράθυρο αγγίζει,
διπλά τζάμια απομόνωσης να σπάσει θέλει,
παγωμένη σιωπή σέρνει πίσω της,
νότες μελωδίας επαναλαμβάνοντας
κορδέλες δένουν τα χέρια της πόλης.

Άψυχα τροχοφόρα μέταλλα
γεμίζουν τα μηλίγγια της,
δρόμοι στολίζονται με κόρνες,
γίγαντες τσιμεντένιοι φυλούν
τη στερημένη αισθητική μιας ανάπτυξης
που τόσοι θεοποίησαν,
κέρατα δράκων στις ταράτσες
σέρνουν σήματα ασύρματα
στην κοιλιά του δράκου,
ένδειξη ότι ακόμα υπάρχει ο Ιωνάς.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, πόρνες που σβήνουν

Θολό το φεγγαρόφωτο στολίζει την πόλη
νύμφες τη νύχτα ξεπροβάλλουν.
Χαλάρωσε τα μαλλιά της στο παραθυρόφυλλο
άπλωσε μαύρο καταρράκτη αρώματος,
φίλησε το φως της σελήνης,
άγγιξε με την άκρη των δακτύλων
τη δροσιά του ανέμου.

Αλυσίδες τις αμαρτίες που αρνήθηκε βαραίνουν
σε έναν ποταμό την αθωότητά της αποδεικνύει,
μάγισσα της πόλης που τόσο καιρό
τα όνειρα αρνήθηκε ν’ ανθίσει.

Πόσο δύσκολο να βρει πού οδηγεί ο καιρός…
Ποιος άραγε γνωρίζει πού πηγαίνει ο δρόμος…
Σε αδιέξοδο στριμώχνει ο χρόνος,
δακρύζουν οι δείκτες σα γερνούν,
τις ρυτίδες αγγίζουν περασμένης νιότης
αγκάλη αναζητούν με θέρμη
αναστενάζουν τα κύτταρα στο γύρισμα του χρόνου.

Ρημαγμένες σελίδες
σχισμένης ζωής,
αποκομμένη ευτυχία
τσαλακωμένου ονείρου
ανεξίτηλα χρώματα που τη χαράζουν
λέξεις που σβήνουν…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, ο κυρίαρχος

Κυρίαρχος ανάμεσα σε θνητούς
άσματα απολαμβάνει μετά τη μάχη,
την εξουσία κραδαίνει ως λάφυρο,
το αίμα καθώς τη γης ποτίζει,
λάβαρα στολίζουν τις απολύσεις
των θυμάτων πλάι σε κρεμασμένη ταμπέλα
εξαγοράς της γης και της ανεργίας
σε τιμή ευκαιρίας.
Κι ο βουκόλος από την κορφή
με πρόβατα μαύρα και σφραγίδα μαιάνδρου
περιμένει την επίθεση να κάνει
στο πλευρό του κατακτητή να στηθεί,
με το γνώριμο το αίμα των αδυνάτων
να ποτίσει της φρίκης τα άνθη
στο περιβόλι της απολυτότητας
και στης ομοιότητας τις ρίζες,
μη τυχόν ζιζάνιο διαφορετικότητας φυτρώσει,
με του κατακτητή τη ρομφαία
να σταθεί νικητής και τούτος απέναντι
στα αντάρτικα της αλληλεγγύης και της ελπίδας
που φυτρώνουν στην πεδιάδα, πλάι στα λάφυρα…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, γελωτοποιοί και στρατιώτες

Γελωτοποιοί σε εγκαταλειμμένο στρατόπεδο
στερεωμένο σε αγκάθια και φωτιά
αναζητούν τρόπο την τραγωδία να γλιτώσουν,
καθώς ο θίασος ακόμα μία φορά αναχωρεί
με μουσικές και χορούς πάνω σε κηλίδες αίματος
πριν ξεσπάσει η μάχη.

Μα ένας στρατιώτης στις πρώτες γραμμές
μέσα από καπνούς και φλόγες
σε τρικυμία θάλασσας νεκρών φωνάζει
«αυτός ο πόλεμος είναι δικός μας,
δε χαρίζουμε τα κύματα ετούτα σε καπετάνιους
που πολεμούν με άγκυρα βυθισμένη».

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, είκοσι ετών

Ξύπνησε κλαίγοντας.
Θυμήθηκε τον πόνο και ξανάκλαψε.
Ποτέ δε λησμόνησε τον πόλεμο,
δεν ξέχασε το αίμα.
Όλα ξεπηδούν σα φωτιές δράκου.
Δράκος είναι ο πόλεμος…

Έκλαιγε. Θυμήθηκε το γιο…
Ο γιος φώναζε, πάλευε, ούρλιαζε,
ήθελε λίγο ουρανό.

Έκανε κρύο το πρωί.
Μία μουσική συνόδευε το δρόμο
παλιά μουσική, πολιτική.
Σιγοτραγουδούσε; Έψελνε; Έκλαιγε;
Έτρεμε. Έκλεισε τα μάτια, κοίταξε την οροφή…
Μετά το σφαγείο πήγε σπίτι.
Κλειδώθηκε σε σκέψεις βετεράνου επαναστάτη.
Ο δικός του γιος είχε άλλο πόλεμο, άλλη επανάσταση.
Ο δικός του γιος δε θα γυρίσει ποτέ από τον πόλεμο.

Έκλαιγε. Θυμόταν το νέο, τα δάκρυα, τη φωνή για ουρανό.
20 χρονώ νιος, ούρλιαζε.
Είκοσι ετών σορός σε χέρια άλλων,
είκοσι ετών χαρές,
είκοσι χρόνια πια ξυπνά και κλαίει
είκοσι τα λεπτά που τον αντάμωσε, είκοσι κι οι πόνοι.

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης: 2013 μ.Χ.

Ρακένδυτες εφημερίδες σε παγκάκια
στης αύρας το πέταγμα τ’ αστέρια πεινασμένα
στης νύχτας το πέπλο χλωμά φεγγοβολούν.

Θολοί στίχοι σε εικόνες μουντές,
θύρα κλειστή τα γράμματα παλεύουν να χαλάσουν
σε θαλπωρή όμορφων εικόνων να χωθούν,
μελωδίες να βάψουν με χρώματα ξενοιασιάς.

Ποιήματα όχι αντικλείδια,
λέξεις αντί κλειδαριών,
στο κλάμα του μωρού
το μπαλκόνι σα κοιτά
χάθηκε η μαγεία της ποίησης.

Βιβλία βρεγμένα στη μπουγάδα της ποίησης,
σελίδες σκισμένες στατιστικών ελέγχου
θανάτων και πείνας, πόνου κι αγωνίας,
στίχοι σε ζωγραφιά πολέμου με θύμα την αθωότητα.

Ποιος μιλά για όλα αυτά;

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)

[wings]

Δήμος Χλωπτσιούδης, εξόριστες νυχτερίδες

Ακρωτηριασμένα αγάλματα
πολεμούν τη φθορά του χρόνου,
με φωνές και άναρθρες κραυγές στη ζούγκλα
αντιμετωπίζουν τους θηρευτές τους.
Σε μουσεία στολίζονται με τον πλούτο
της φωτεινότητας του λευκού
την ένδεια διώχνοντας των χρωμάτων,
σε ίντερνετ καφέ σερφάρουν
η οργή να καταλαγιάσει.

Τα παιδιά κλαίνε όταν ξυπνάνε,
σα χάσουν τον μητρικό παράδεισο
από μία καισαρική,
μόλις οι φωνές καλύψουν το σπίτι,
τα παιδιά ζουν την οργή,
ακούν το άγχος,
βλέπουν το φόβο,
αγγίζουν την μελαγχολία…

Ματωμένα δάκρυα
σκαλίζουν με μαχαίρι την όψη
τη φθαρμένη από πόνο.
Από κουκούλι κραυγών το άγχος,
σε νυχτερίδα μεταμορφώνεται,
την ηρεμία πυροβολεί ως αντίποινα
μιας κατοχικής συμπεριφοράς.

Σε σπηλιές οι νυχτερίδες την οροφή μαυρίζουν,
από την απόλυση κρύβονται
τα νέα μην ανακοινώσουν
–γνωστά από καιρό μα δεν άκουσαν τον θίασο–
και στο σκοτάδι πάλι κρύβονται.
Στον δρόμο της επιστροφής
μουσκεμένο το σαγόνι
απλώνει ένα άδειο πιάτο
στα μωρά που βυζαίνουν την απελπισία.
Το κλάμα σβήνει την ησυχία,
αθώο θύμα που τρέμει στον χειμώνα…

Από τη συλλογή η οργή της πεταλούδας (2013)