Γιώργος Αλισάνογλου, Ένα ποίημα που κόσμος δεν θα διαβάσει...
Σκεφτόμουν όλη νύχτα
την υπόθεση του ποιήματος αυτού.
Μα πιστεύω δεν είναι αυτό
ακριβώς που ο κόσμος θέλει
να διαβάσει...
Θα μπορούσα να προχωρήσω
μα βλέπετε δεν είναι πια
στη μόδα να ελπίζεις
σε ξωτικά και οπτασίες
που θα φτιάξουνε τα όνειρά μας
Μαζικές εκτελέσεις
στο σπίτι μας δίπλα, άδειες λέξεις
στον εκδικητικό αέρα,
όρκοι που δεν χωράνε στη γη
που ετοιμάζεται να εκραγεί
από θύματα της ύλης
«αθώους» εκπορνευτές της σάρκας,
άστεγους που κοιμούνται κάτω
από τα όνειρα που στάζουνε ντροπή,
σκέψεις που χάνονται στο σκοτάδι,
αδέσποτα σκυλιά που φαντάζουν γραφικά
κάτω από τα πλαστικοποιημένα φωτάκια νέον,
αμέτρητες κεραίες στις γκρίζες ταράτσες
που η κάθε μια εκπέμπει στον αέρα
το ξεχωριστό «σίριαλ» κάθε σπιτιού,
και τόσα άλλα που δε γράφονται
γιατί δεν τα χωράει το λίγο του κόσμου.
Η αιτία αυτού του ποιήματος
μπορεί να μην έχει καν σημασία
αφού το έντυπο που το φιλοξενεί
θα γίνει σε λίγο ανακυκλώσιμο χαρτί
ή ίσως σπίρτο, οδοντογλυφίδα,
όμως ευχαριστώ τον Γιώργο Χειμωνά
που μου θυμίζει το τι απόμεινε μέσα στην ψυχή.
Δεν σκέφτηκα κάποιο τέλος για το ποίημα αυτό,
αφού τίποτα δε θ’ άλλαζε την κυρίαρχη κατάσταση...
Όμως ας μην κλαίμε για πράγματα παραμελημένα
... έτσι κι αλλιώς, για όλους υπάρχει μια θέση
στον ουρανό.
Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001)
