Ντάντη Σιδέρη, επιτέλους δικό της
ποιο χέρι άραγε
–όταν έρθει η ώρα–
θα σύρει το καμένο βλέφαρο
και το κέρμα
θα σφηνώσει στο μέτωπο
–στοργή ή υποχρέωση–
όμως πομπή λαμπρή
θα ξεκινήσει
με τόσα δέντρα ν’ ανεμίζουν
πράσινο ωχρό και πορφυρά
και «θάλασσες ολόχρυσες εσπερινές»
–ωραίοι κήποι δεν ακολουθούν–
και αίμα λεπτό
διακριτικά ομιλητικό
θα πλαισιώνει την εικόνα
ή η όλη εικόνα μία άλλη:
κανένα χέρι
στοργής ή υποχρέωσης
κανένα κέρμα
να χρυσίζει στο μέτωπο
και με μάτι ανοιχτό
θεωρεί νερά
πολλά νερά
να παίρνουν το αίμα∙
επιτέλους δικό της.
Από τη συλλογή Hinter dem Schlaf höre ich mich besser (Πίσω απ’ τους ύπνους με ακούω πιο καθαρά) (2001)