Ρία Φελεκίδου

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (4)

Καθίσαμε όλοι μαζί
Φώτα σβηστά, τι να τα κάνεις
Κοιτάζεσαι στα μάτια και μια ανόητη αμφιβολία
Γίνεται τύραννος ανατροπέας
Σβηστά τα φώτα το λοιπόν
Και γράψαμε το ευαγγέλιο των ξεχασμένων ποιητών.
Χαρμόσυνο, θλιβερό, μνημόσυνο
Όπως κανείς το πάρει.
Και στην περίπτωση αυτή, αν και μαζί όλοι
Ήταν ένας λόγος άγριος, λόγος άγιος
Δεν πήγαζε και δεν κατέληγε
Γι’ αυτό κι ανήκε στους καιρούς
Σε όλους τους άλλους ακροδέκτες
Κι όχι σε μας
Τι ευλογία το σκοτάδι και ο χρόνιος σπαραγμός!

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (5)

Επειδή ο λόγος δε συγχρονίζεται
με τον εξελισσόμενο πόνο
με τη σφύζουσα αίματα ζωηρή πληγή και
Χωρίς θεούς η γλώσσα μας μια τεχνική εξάρτη(υ)ση
Μπορεί μια ρέουσα ευλογία για τους όμοιους
Ένα παιχνίδι αυτοϊκανοποίησης για μυημένους
Οι στόχοι είναι εύπλαστοι
Μεταβαλλόμενοι αμελητέο ζυμάρι
Χωράνε σ’ όλα τα καλούπια
Δες πώς αλλάζει ονόματα ο καλός
Το ’χεις ακούσει όπως κι εγώ κάποτε
Οι λέξεις ανοίγουν τρύπες στο μέρος της καρδιάς
Περιμένεις αίμα γραμμή καθαρή πού πάει το αίμα περιμένεις
Κυλάνε όμως σύμφωνα στάζουν φωνήεντα
Αγκομαχάνε εγκλίσεις ψυχομαχούν οι χρόνοι
—Αυτοί πάντοτε κουβαλάν θανάτους—
Ένα τοπίο γραμματικής συντακτικού
Μια πρόκληση για πρόθυμους ομοϊδεάτες μόνο
Η απειλή των δομημένων παραγράφων
Ή μια ακόμη απάτη στο τέλος του καιρού.
Ένας εγκλωβισμός πανώριος για παραδομένους.
Οι ποιητάδες αγκαλιά με τα χαρτιά τους
Όλους τους λόγους τους
Τις αφορμές των δυνατών ρημάτων τους
Τους σκελετούς ουσιαστικών
Τα χτυπημένα επίθετα όσα αντιστέκονται ακόμη
Τα στιβαρά επιρρήματα κι όλα τα μάταια επίσης
Ένας καινούριος κόσμος δίπλα στον άλλο
Ένα δυνατό αδύνατο
Ένα συσσίτιο λογοδιάρροιας σε αλλότριους αποδέκτες
Δεν κλείνουν οι ανέστιες πληγές με λέξεις
Κι οι πόλεμοι παρά την ποίηση καλά κρατούνε.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Επίλογος (6)

Κι έτσι άρχισε το βιολί αυτό λοιπόν
Ασίγαστες πιστολιές στο κορμί της ποίησης
Από φονικές νότες ματαίου
Κι η γλώσσα αφού τίποτα δεν μπόρεσε να ορθώσει
Διπλώθηκε στα δυο από δουλικότητα ίσως
Ή αν πιο καλά γνωρίζω τα τερτίπια πρώην ισχυρών
Να μην τη βλέπουνε που περιμένει...

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Οδοφράγματα

Να βάλω οδοφράγματα στις διαδρομές εντός
Μέσα είναι ένα πυρίκαυστο κουβούκλιο
Μια διάπυρη μάζα πάλλεται δίχως τέλος
Άρρυθμα
Ασύχαστα
Δεν προλαβαίνω τους θριάμβους της
Ένας μανδύας ήταν οι αντοχές μου
Και πάει κύλησε
Ποια δύναμη
Με έκανε άγαλμα
Κι ούτε να σκύψω να τον πάρω
Έξαφνα δεν τον βλέπω
Έχασα το ενδιάμεσο του χρόνου
Σφυρηλατώντας μια σχεδία πρόκες
Όλους τους τρόμους μου μαζί
Μήπως και φύγω σε ανοίκεια νερά
Σωτήριο ό,τι δεν είναι εγώ.
Θα πεις πως βάζει όρια και το κορμί από μόνο του
Στέκει περήφανο όσο υπάρχει
Πάντοτε πίστευα
Όσο και να ασθμαίνει
Η ύπαρξη είναι μια νίκη
Έξω απ’ τις φυλακές του νου
Ψέματα όμως είναι
Ούτε πουλημένος φύλακας
Ψάχνει και βρίσκει
Όλες τις κερκόπορτες και τις ανοίγει
Κάθε μέρα ανακαλύπτει άλλες
Στο τέλος μόνη της τις χτίζει
Έχει συμβόλαιο άηθες το κορμί λοιπόν
Με κάθε επίδοξο εισβολέα
Το δέρμα πάει να αντισταθεί
Τίποτα δεν αλλάζει
Στο τέλος τρίβεται
Γλιστράει απ’ τις ρωγμές του χρόνου
Ουρλιάζει μια χαμένη υπόθεση
Η λύση είναι να λυθεί η σχέση
Με αυτό το μάγμα που απλώνεται παντού
Να μείνει αποκομμένο το εντός
Να καίγεται να αυτοπυρπολείται
Θα περπατήσω χαλικόδρομους
Χωράφια
Απόκρημνες πλαγιές
Ερήμους και γραμμές κυμάτων
Τον ουρανό τον ίδιο αν χρειαστεί
Κλείνοντας με οδοφράγματα
Όλες τις διόδους
Με βουλοκέρι κλείνοντας τα αυτιά
Στις διαταγές του
Αφήνοντας ολομόναχο το εντός μου
Έτσι όπως έγινε
Εκεί που έφτασε
Θα προτιμήσω έναν άδειο κήπο
Ένα ολάνθιστο μηδέν
Γεμάτο προσδοκίες υγείας.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Όλα στη θέση τους

Με καλωσόρισαν
Καλοβαλμένος ο χώρος
Όλα στη θέση τους
Η σκόνη στα ψηλά ράφια
Και στις φαλάκρες
Τα τετράποδα
Με τα ξύλινα πόδια
Μηρυκάζαν χαρτιά
Εντολές
Στόχους
Ο πιο έξυπνος
Είχε δύο τετραγωνικά επιπλέον
Να βολέψει τα ξύλινα πόδια του
Έξω απ’ την τουαλέτα
Πάντα συνωστισμένες
Ξύλινες καρέκλες βιαστικές
Τα ρολόγια αγριεύανε
Οι δείκτες ουρλιάζανε
Πετάγονταν έξω
Γυμνό το άσπρο καντράν
«Πίσω στις θέσεις σας»
Απαιτούσαν
Πίσω
Στα χαρτιά
Στις εντολές
Στους στόχους
Με τις παλάμες ακόμη υγρές
Θολές υποσχέσεις στην οθόνη
Απλωμένα γράμματα στο χαρτί
Νωποί λεκέδες ελευθερίας
Παρ’ όλα αυτά
Ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό
Δεν ξεχώριζε το έψιλον από το σίγμα
Από το δέλτα
Ελευθερία σκλαβιά δεσμά
Όλα ίδια
Όλα στη θέση τους
Κι εκείνοι σκυμμένοι
«Δεν έχετε μάτια;»
Ρώτησα
Γύρισαν όλοι μαζί
Είχανε μάτια
Αντί για κόρες
Δείκτες ρολογιού
Στη θέση τους.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Πάλι θνητοί

Όταν η πάχνη αφήνει ηχώ
Οι θεοί εγκαταλείπουν τους θρόνους τους
Τρέχουν χωρίς όρια
Τρέχουν χωρίς κανόνες
Τρέχουν χωρίς σφραγίδες
Τρέχουν χωρίς σκοπό
Τρέχουν χωρίς όνομα
Τρέχουν χωρίς ανάσα
Τρέχουν χωρίς τέλος
Προς αναζήτηση ίσως
Ενός κάποιου φλοίσβου
Υποθετικού
Ή ακόμη ανύπαρκτου
Εντεταλμένου από τις θεϊκές τους φλέβες ωστόσο
Ν’ αποκόψει τον γαλακτισμό
Απ’ την αθάνατη έπαρση
Να τους επιτρέψει
Στη σάρκα που φθίνει
Το παντοδύναμο έλεος
Το τρωτό ρούχο της επιθυμίας
Είναι ένα τάξιμο
Στα χλωμά εκείνα δωμάτια
Που έχασαν ένα πόδι
Μια σημαία ή σημασία
Ένα φως ή μια υπόσχεση
Το τρύπιο σακίδιο με τις αντοχές τους
Ή ίσως πάλι
Την παρθενιά τους στα χαρτιά.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου: Τι παράξενος έρωτας...

Παράξενος έρωτας
Απροσδιόριστης υφής
Ντυμένος λέπια
Απλωμένος σε σανίδες
Τελευταίας σωτηρίας
Ελίσσεται ωσαννά
Χορεύοντας
Κατρακυλά κίτρινες μέθες
Φαλτσάροντας
Χαρίζεται σε ουραγούς
Φωλιάζει σε απόκληρες ανάσες
Παράξενος έρωτας
Μεγάλωσε σε φυλακή
Ξέρει από θυσίες της σάρκας
Τα ταγγισμένα απόβραδα
Πριν σκίσω τα ομορφότερα ποιήματα
Πριν δεθώ καλλίπυγους εφιάλτες
Πριν ερωτευτώ ξανά πλουμιστές απώλειες
Πριν απελάσω τον οίκτο
Θρονιάζεται στα γόνατα της θλίψης
Βουρκώνοντας εξαερώνεται στους μεγάλους ουρανούς
Υπόσχεται ροδαλά, παχουλά μηδέν
Υποκλίνεται δουλικά στους ακύμαντους δρόμους
Άφτερος δοκιμάζει ουράνιες πτήσεις
Παραμιλά, σου λέω, ανύπαρκτες λέξεις
Ονειρεύεται λιωμένες χιονοστιβάδες
Μέχρι τις ρίζες των μαλλιών βυθίζεται
Σε ληγμένα σκοτάδια
Παράξενος έρωτας
Τι παράξενος έρωτας...

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Τα τρία φαντάσματα

Το πρώτο φάντασμα
Μ’ ορμήνεψε να πάρω μαζί μου βαλίτσα
Κατάλληλη για τα τετελεσμένα
Μιας ζωής κανονικής.
Ύφασμα υπερανθεκτικό ανυπερθέτως
Ικανό να μάχεται
Τη διαβρωτική ισχύ του ληγμένου χρόνου.
Να συμμαζεύει τους ροζ λεκέδες
Μιας προδομένης εποχής
Ταγγισμένης απ’ τη φορμόλη.
Ας δούμε, είπα.
Και στράφηκα σ’ εκείνη τη μικρή μάγισσα
Την άπλωρη, την άωρη, την άμοιρη.
Ήτανε κάποτε εγώ
Τώρα ένα βουβό συντρίμμι
Στην ντουλάπα με τα εφηβικά θαύματα.
Το δεύτερο φάντασμα
Σούφρωσε τα φρύδια
Σφηνώθηκε με τρόπο εξόχως περίεργο
Ανάμεσα στην ντουλάπα και στον διάδρομο.
Ήταν ο καινούριος δρόμος μου
Πιτσιλωτός φως
Ένα λεοπάρ αστεριών
Υποσχέσεων.
Με σφιγμένες γροθιές
Δεν αδράχνεις ουρανό.
Έτσι μου είπε συλλαβιστά.
Λες κι έδινε χρησμό
Και το κατάπιε ο καιρός
Έτσι είπα εγώ
Καθώς το ’βλεπα
Να λιγναίνει να λιγναίνει να λιγναίνει
Έμεινε στο κορμί μιας ευθείας
Να μη βλέπω ότι υπάρχει
Να θυμάμαι ότι υπάρχει
Πόσο αναιμικά τα δώρα του
Πόσο καίει το σύθαμπο
Της ημιτελούς απώλειας.
Το τρίτο φάντασμα
Φτιάξ’ το όπως θέλεις
Δηλαδή φτιάξε με όπως θέλεις
Το άκουσα καθαρά να μου επιτρέπει.
Άρχισα να ψαχουλεύω λοιπόν
Ένα ραγισμένο σκοτάδι
Ένα ομοίωμα ζωής
Ρανίδες προσευχής
Ένα γερασμένο παιδί
Αυτά είχα, έτσι πορεύτηκα.
Ξόδεψα στο μέλλον μου
Όση ελευθερία τού ανήκε.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)

[wings]

Ρία Φελεκίδου, Το μήλο

Ο ενεχειρισμός του μήλου
Καθόλου απλή υπόθεση
Τα συνωστισμένα πρωινά
Με τις ψηλές γόβες
Να υποστηρίζουν αναρριχώμενα βλέμματα
Τυχαίες χημικές εκρήξεις
Το σχήμα των κορμιών μας στα πλακάκια
Θολά περιγράμματα
Όταν η στιγμή γίνεται χίλια κομμάτια
Ό,τι ανείπωτο σκορπίζεται στο μηδέν
Μην κάνεις ότι δεν άφησες τη σκιά σου στους ώμους μου
Ένα ρωμαλέο ψέμα
Να περπατάει το δέρμα μου
Οι καταλύτες όμως
Διαλέγουν στρατόπεδο κι έτσι
Πίσω απ’ την ανία
Κάτι ζουμερό που δε βολεύεται
Πριν δαγκωθεί ισόθεο
Τη νύχτα όμηρος της σιωπής
Κοιμάται τίμια
Αναπνέει βαριά
Αφυδατώνεται ρυθμικά
Κι όταν εκπυρσοκροτήσει το λάθος
Γιατί δεν παγιδεύονται οι ασυμμετρίες
Δε χάνουν τον οίστρο τους οι εποχές
Οι βωμοί θα ερημώσουν
Τα επτά πέπλα μου θα σχίζονται ένα ένα
Και μες στο δάσος των λυγμών
Τα χείλη σου θα ανθίζουν.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019)