Κατερίνα Σημηντήρα

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Ο φταίχτης

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Ομολογούν πως μόλις είδαν τους αυτόχειρες
να παίζουν τάβλι κάτω στο σφουγγαρισμένο πάτωμα
της εκκλησίας και πως στον σταθμό με τα κίτρινα φώτα
δεν ήταν κανείς.
Στην αποβάθρα κατηφόριζε μόνη της η ομίχλη.
Διαβεβαιώνουν πως εξακολουθούσαν να
τοιχοκολλούνται οι μεγάλες αφίσες των θεραπευτών
με τις βδέλλες στις λεωφόρους
και πως ο ιδιοκτήτης του βδελλοτροφείου
είχε ήδη αυξήσει την παραγωγή.
Ήταν σίγουροι πως οι ωραίοι ποιητές φορούσαν
τα άσπρα γάντια με τη βελούδινη επένδυση.
Τους άλλους δεν τους ήξερε κανείς.
Εσύ λοιπόν φταις.
Εσύ που έβλεπες τα χρόνια να περνούν
μπροστά απ’ τα παράθυρα.
Εσύ που έχασες το πόδι σου, την όραση, την ακοή
και όλα τα μπροστινά κουμπιά της φθαρμένης σου ρόμπας.
Σου έμεινε τώρα μόνο αυτή η ετοιμόρροπη σιωπή σου.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Δεν θα θυμούνται

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Αυτοκτονώ σιγά σιγά. Περιμετρικά.
Μετά περιμένω. Κάνω πως αντέχω, πως προσπερνώ.
Έξω απ’ τις κάμαρες, μέσα στις κάμαρες,
γύρω απ’ τις κάμαρες.
Περιμετρικά.
Ανοχές, παραιτήσεις, εμπόδια.
Οι γωνίες παραγώνιες.
Γεγονότα, συμβάντα, καταστάσεις...
Τα αδιέξοδα αραδιασμένα πάνω στο μεγάλο τραπέζι.
Οι ιδιοκτήτης ατάραχος
τα συμπληρώνει ανελλιπώς καθημερινά.
Οι ένοικοι έρχονται συμπτωματικά στην τραπεζαρία.
Τα ξεφυλλίζουν για λίγο
τσεκάρουν πρόχειρα τα επεισόδια
πάνω σε άσπρες χαρτοπετσέτες
και ύστερα βγαίνοντας
νευρικά τις πετούν στον αυλόγυρο και ξεχνούν.
Στον αυλόγυρο αχνίζει όλη νύχτα η σιωπή.
Το ξημέρωμα, η υγρασία που μάγκωσε στις κλειδαριές
και σάπισε τις λαμαρίνες στο γείσωμα των παραθύρων
μουσκεύει τις χαρτοπετσέτες, ξεβάφει τα μελάνια
κι αυτά γλιστρούν, στάζουν, απλώνονται στη γη.
Σκηνές επεισοδίων απορροφώνται στο χώμα
ξανά και ξανά.
Σβήνουν τα ίχνη τους.
Μου επιβάλλεται διαγραφή.
Να περπατήσω ολομόναχη
στους άχρωμους δρόμους της λήθης.
Μα η ουσία τους αναβλύζει αλύτρωτη...
Κι αν υποκρίνομαι, πώς να τις ξεπεράσω;
Αφού τις γνωρίζω, τις ξεχωρίζω,
περιρρέουν μ’ όλα τους τα χρώματα
έντονες, με κάθε λεπτομέρεια
επανέρχονται άηχα
κάτω από τα πέλματα
που ετοιμάζονται εδώ και καιρό να μετακομίσουν.
Όμως στον αυλόγυρο το χώμα είναι σταθερό.
Καμιά μετακίνηση πέραν των περιμετρικών ορίων
που κάποτε νόμισα πως αγάπησα θανάσιμα.
Τα είδωλα εδώλια. Ισχυρά και ανένδοτα.
Τι κι αν αναίρεσα κατόπιν ματαίως...

Τώρα σκηνές παρόμοιες αναπαράγονται συνεχώς.
Με κινήσεις ολόιδιες που επαναλαμβάνονται,
μεσολαβούν, επιμένουν... Φοβάμαι!
Δεν θα θυμούνται.
Κάνω πως αντέχω, πως προσπερνώ...
Δεν θα θυμούνται.

Όμως εσύ...
Όμως εσύ θυμάσαι.
Θυμάσαι τη σιωπή που άχνιζε
τις ξάστερες χειμωνιάτικες νύχτες.
Και που στο τέλος τίποτα δεν έμεινε
μετά την ολοκληρωτική καταστροφή των σκηνικών.
Την απόγνωση μέσα σ’ εκείνο το βαθύ βλέμμα
της καρτερίας που εγκαταλείψαμε
πίσω στον ακάλυπτο.
Την αβάσταχτη μοναξιά της περιμέτρου.
Θυμάσαι τα χνάρια που λησμόνησε η γη ξανά.
Δεν θυμάσαι εκείνη τη ζωή που συνεχίστηκε
μετά αλλιώς;

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Τύψεις

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Αυτός ο πόνος που απλώνει
ξεδιπλώνεται παχύρρευστος αργά αργά.
Σε απόσταση τριών χιλιομέτρων σταματά.
Γυρίζει πίσω.
Πέφτει βαρύς πάνω στις λιγνές κορμοστασιές
των ανήλικων παιδιών σου
παραμορφώνοντας τη σπονδυλική τους στήλη
καθώς επιστρέφουν χωρίς στηρίγματα στο σπίτι
τα ανύποπτα δειλινά.

Αυτός ο πόνος που πισωγυρίζει και σε τροφοδοτεί
σιγοπερπατάει τις νύχτες
έξω απ’ τα παράθυρα των ονείρων.
Τα μετράει ένα ένα.
Τα ευνουχίζει και τα ενοχοποιεί.
Προστατευόμενα από μια ξεσκισμένη ασφάλεια
κάτι κουρασμένων αγγέλων
που τους παραχώρησες ανυπόμονα την επιμέλεια
τότε παλιότερα σε μια τελετουργία φανατική
και μετά την εκπλήρωση του τάματος
ξέχασες να ξαναπάς.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Εχθές μάνα

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Εχθές που πέρασα και είδα τα χρόνια
σε θυμήθηκα πάλι, μάνα.
Στο πίσω μέρος στεκόσουν πάντα
σπρωγμένη στη βροχή.
Αφιερωμένη από Άγιο περαστικό
σ’ ένα παγωμένο ίσκιο του χειμώνα.
Εχθές σ’ έψαξα, μάνα
κάτω από τις φθινοπωρινές
χρυσές φυλλωσιές.
Και βρήκα τη σκόνη σου
και τον βηματισμό σου.
Εχθές σαν να σε πρόφτασα, μάνα
κι ακούμπησα τον δισταγμό μου
στη χούφτα σου.
Και έλαβα υπόσχεση.
Εχθές σε πόνεσα πάλι, μάνα.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα, Αφιέρωμα στον πατέρα μου

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Τα φώτα σβήνουν νωρίς στους θαλάμους
των δημόσιων νοσοκομείων.
Οι νοσοκόμες χάνονται στους ατελείωτους διαδρόμους.
Τα οξυγόνα πάλι δεν λειτουργούν απόψε.
Τα ούρα που στάζουν κόκκινα στις νάιλον σακούλες
των καθετήρων τα ακούς;
Αυτή η κατάπαυση συσσωρεύεται αδιάκοπα.
Την ακούς;
Την ακούς!
Ακούς την πόλη που θρυμματίζεται;
Περιμένει την αυγή.
Την αυγή πάνω στα πράσινα φορεία.
Γεμάτη αίματα. Αίματα! Αίματα! Αίματα!
Δεν καθαρίζουν τα αίματα. Σαπίζουν.
Να τα σταματήσω!
Με κάποιον τρόπο να τα σταματήσω!
Κι αυτήν την ψιλή βροχή που συρίζει συνέχεια
πίσω στο καλντερίμι κατηφορίζοντας
δεν μπορώ να την συγκρατήσω.

Πόση ώρα ακόμη θα αναπνέουν τα σεντόνια;

Έλεγα να μετακινηθούμε κάποτε νότια
μέχρι το τέλος του κόσμου.
Όμως το τέλος του κόσμου ήρθε απότομα φέτος την άνοιξη.
Με τις ανθισμένες ροδακινιές και το φρέσκο τριφύλλι
που θεριεύει απ’ το ασβέστιο των θαμμένων κρανίων
τόσων γενιών.
Κι εσύ ένας μικρός ξανθός θεός πάντα στην τσέπη μου.
Γεμάτος θαύματα και μελωδίες ταξίδεψες μονάχος.
Τι κούφια που χτυπούν αυτές οι ηλεκτρικές καμπάνες σήμερα...
Κουρδισμένες αδέξια ακούγονται θλιβερά.
Εσένα σου αξίζει γιορτινά να ταξιδέψεις.
Μέσα σε τρελές κωδωνοκρουσίες
που σπάζουν την αυγή
τ’ αστέρια σε χιλιάδες κομμάτια.
Κάτω από μεγάλες αψίδες.
Στις πολιτείες με τις παλιές τις μουσικές που αγάπησες
πέρα απ’ τα μαύρα δάση των συνόρων.
Και εγώ που σου ’ταξα ταξίδια μακρινά και ονειροπόλα
ορίζοντες με υπερωκεάνια να σφυρίζουν
στις υπερπόντιες θάλασσες του νότου
κι η ανατριχίλα της προσδοκίας
στα λιμάνια του κόσμου
με τα δάχτυλα της αλληλογραφίας να ταχυδρομούν
στα κατώφλια του δειλινού την ξεγνοιασιά των υποσχέσεων.
Κι εσύ ένα μικρός ξανθός θεός, γαλάζιος, φιλντισένιος.

Μα τώρα χάσαμε το μαύρο των ωκεανών.
Έχουμε μόνο αυτό το μαύρο χώμα.
Λασπωμένο και βαρύ.
Πολλαπλασιάζει ανεξέλεγκτα τα σκουλήκια στον βάλτο
εξατμίζοντας γκρίζες ομίχλες μέσα απ’ τις πάχνες
με το πρώτο φως.
Το πρώτο φως που θα ξαναφέρει τη χλόη
της αναγέννησης
την επόμενη άνοιξη, όμως
με σβησμένα τα δικά σου χνάρια.
Όμως ποια σημασία έχουν όλα αυτά;
Ποια σημασία θα έχουν οι άδειες αντανακλάσεις
μες στους αντικριστούς καθρέφτες;
Ποια σημασία θα έχουν οι μνήμες, οι θύμησες,
η εξαντλητική συναρμολόγησή τους;
Αφού ο τελευταίος προορισμός είναι μηδέν.

Ελάτε. Έτοιμο το τραπέζι της παρηγοριάς.
Φάτε. Θα κρυώσει το φαγητό.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)

[wings]

Κατερίνα Σημηντήρα: Μέρες τρένων...

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Μέρες τρένων, ώρες αιχμής και γραμμές
γραμμές... οριζόντιες.
Χθες θα ’φευγα...
Με μια ψιχάλα κι ένα βραχνό τραγούδι
να ξεψυχάει κάτω απ’ τις ράγες.
Χωρίς αποχαιρετισμούς, νεύματα, σημασίες.
Σιωπηλή ξεκολλημένη αφίσα, σ’ αυτόν τον σταθμό
σ’ αυτόν τον τόπο, ματωμένη η μνήμη ξεσκίζεται.
Κάποτε την γνώρισα, μια ορισμένη ώρα ληγμένη
σ’ έναν κιτρινισμένο φάκελο.
Ανάμεσα στις ακακίες, εκεί, στο σταυροδρόμι με τις γητειές.
Η αρχή, την τελευταία φορά.
Με τα σημάδια της μες στο παλιό υπόστεγο στο συνεργείο.
Στις σαπισμένες λαμαρίνες.
Κάτω από χαραμάδες και συναναστροφές
συντηρημένες από άγνωστες αρρώστιες μεταδοτικές.
Χθες θα ’φευγα.
Η σταύρωση, τα αναμμένα βράδια, χωρίς προσευχές,
καρτερική, γεμάτη θυσίες και αποτσίγαρα,
ξεχειλισμένα απόγνωση.
Στους πληγωμένους ιδρώτες
αλλάζανε σχήματα, μορφές, αποστολές.
Ρευστά ενθύμια.
Ψυχοτρόπα, ενδοφλέβια, χωρίς επιγραφές.
Νικημένα.

Μέρες τρένων, ώρες φυγής, σ’ αυτήν την περιοχή
σ’ αυτόν τον μικρό σταθμό
μ’ ένα τραγούδι μακρόσυρτο, σπαραχτικό
κάτω απ’ τις ράγες, πάνω στις ράγες...
κι ούτε ένα άγγιγμα
ούτε μια λέξη, ένα βλέμμα, μια ανακούφιση
να σιγοκλαίει στο βάθος του τούνελ.
Από χθες θα ’φευγα.

Μα βράδιασε κι ακόμα εδώ.
Ακίνητη σ’ αυτήν τη στάση.
Μ’ αυτήν την πραγματικότητα που δεν αντέχω
κι όλο βαραίνει.
Μ’ αυτόν τον χρόνο που σιωπά.
Μ’ αυτές τις ώρες που σταμάτησαν να κρατούν τις στιγμές.
Τις γραμμές, τις κλειδωμένες μες στις αποσκευές
να ξεφορτώνουν μουδιασμένα κι αθόρυβα
μια λησμονιά και μια παραίτηση.
Κι αυτή η παλιά φλόγα...
Ξέφτισε πια να ξαγρυπνάει συνέχει για κείνες
τις ξενιτεμένες ευκαιρίες που παραπλανημένες
χάθηκαν οριστικά στους αργοπορημένους δρόμους
της εγκατάλειψης..

Κι όμως ήθελα να φύγω από χθες...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)