Κατερίνα Σημηντήρα, Στην αποικία
[Ενότητα Στα χαρακώματα]
Τίποτα δεν έχω να πω πια,
αφού όλα συγκλίνουν σ’ ένα φτηνό τρόπο λύτρωσης.
Τα αξιώματά μου φθάρθηκαν,
σκούριασαν οι πανοπλίες μου.
Ξεφτίδια τα παράσημα.
Ηττημένη απολογούμαι τη στιγμή της αναχώρησης.
Τα βήματά μου αφικνούνται βουβά,
διατρέχοντας την ίδια μηδαμινή απόσταση των διαστάσεων,
εδώ στην εξορία.
Κληρονομήσαμε τον θάνατο.
Και τώρα που οι αγάπες τέλειωσαν,
δεν έχει νόημα κανένα πεπρωμένο.
Να εντάσσομαι διαρκώς, είναι ευκαιρίες ανώφελες.
Αυτή η σάρκα, αυτό το αίμα, αυτή η ψυχή, αυτή η ζωή,
κι η Πρώτη Παρουσία και η Δευτέρα Παρουσία
και σε όλες τις Παρουσίες, Θεέ μου, απουσίαζες.
Ασκητική στο τέρμα του δρόμου, παραιτούμαι∙
από τοπία, ακροάσεις, προσευχές και προσφορές.
Ελεύθερη και μόνη, παροπλίζω τον χρόνο.
Την ακινησία του κατέχω.
Ούτε ύψος ούτε βάθος.
Συμφιλιώνομαι σχεδόν παράφορα με το πλήθος
που με χλευάζει στην αγορά τούτης της μικρής παροικίας
εδώ στην άκρη της οικουμένης ανελέητα.
Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)