Η γνώμη μου είναι ότι είναι πολύ όμορφο που διακινούνται ιδέες, έστω και αν φαντάζουν ουτοπικές. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από εμάς τους….δεινόσαυρους, υπάρχουν και πολλοί νέοι που έρχονται για πρώτη, ίσως, φορά, σε επαφή με εναλλακτικό πολιτικό λόγο. Και ο κάθε ένας από αυτούς τα επεξεργάζεται στο δικό του μικρόκοσμο, και θα τα ανασύρει έτσι κι αλλιώς κάθε φορά που οι συγκυρίες το απαιτούν.
Πού βρίσκεται το κακό στο να εκφράζει κανείς τα όνειρά του; Και πού βρίσκεται το κακό στο να αρθρώνει κανείς εναλλακτικές πολιτικές; Ξεχνάτε πόσοι νέοι πάσχουν από ναρκωμένη φαντασία; Κάποιες από αυτές τις φαντασίες θα ξυπνήσουν αργά ή γρήγορα. Είναι χρέος μας πιστεύω, να δίνουμε ερεθίσματα σε αυτές τις φαντασίες. Όσα πιο πολλά μπορούμε. Όχι να διδάσκουμε σαν αυθεντίες. Όχι να προσηλυτίζουμε και να φανατίζουμε. Απλά, να εκθέτουμε τα παιδιά μας σε ιδέες και λύσεις τις οποίες δε θα τις ακούσουν εύκολα από αλλού.
Ναι, κάποιοι από αυτούς είναι ‘καλοί’, κάποιοι είναι ‘κακοί’. Δεν μπορεί κανένα μανιφέστο και κανένας άνθρωπος να το αλλάξει αυτό. Αλλά όσοι από εμάς νοιώθουμε ότι δε μας εκφράζει η πολιτική βούληση του τόπου και του κόσμου, γιατί δηλαδή θα πρέπει να σιωπούμε;
Εντάξει, συμφωνώ ότι το να διδάσκω εγώ στα δικά μου τα παιδιά ή στους δικούς μου μαθητές την αλληλεγγύη, και ναι, και τη sympathy, αυτό δε σημαίνει ότι και ο ‘κακός’ άνθρωπος, ο ‘κακός’ πολιτικός (είτε βρίσκεται μέσα στο πανεπιστήμιο είτε αλλού) ή ο ‘κακός’ στρατός θα κάνει το ίδιο. Και, ναι, τους διδάσκω και ένταξη στην πραγματικότητα. Αλλά επίσης πιστεύω ότι η πραγματικότητα είναι πάντα ρευστή, όσο στατική και αν φαίνεται. Και ότι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο ότι μπορεί εμείς (σαν άτομα αλλά και σα γενιά) να αισθανόμαστε ανήμποροι να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκαλο, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά κάποιοι που έχουν περισσότερο μέλλον μπροστά τους, μπορεί να μπορέσουν. Μπορεί και όχι.
Πάντα έρχεται μια στιγμή που ωριμάζουν τα πράγματα και οι ιδέες.
Συγγνώμη που προσωπικά δεν έχω συγκεκριμένες προτάσεις, αλλά αν είχα θα γινόμουνα πολιτικός και θα προσπαθούσα να τις προωθήσω με κάθε τίμημα. Όμως έγινα δασκάλα και μαμά, γιατί αυτά ήταν τα ταλέντα μου, και νοιώθω χρέος μου να ενημερώνομαι και να ενημερώνω, για να μπορώ να βοηθώ τα παιδιά σε ό,τι αυτά τα ίδια διαλέγουν να κάνουν. Κάποιος άλλος με ταλέντο στη χάραξη πολιτικής θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά πράγματα.
Δεν αναλαμβάνεις ποτέ το ρόλο της αυθεντίας, γιατί αυτός είναι ρόλος θεσμισμένος, παγιωμένος. Δεν έχει να κάνει με την απλή έκφραση άποψης. Και δεν λες πουθενά: "μην ακούς κανέναν". Για μένα, δημοκρατία είναι: λέω το α, λες το β, λέει το γ, το προπαγανδίζουμε με τον τρόπο μας, εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας και στο τέλος αποφασίζουμε για το ποια άποψη θα υπερισχύσει. Η δημοκρατία είναι δύσκολη. Δεν έχει σίγουρα καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα. Για να ανταποκριθείς, όμως, στις δυσκολίες της, πρέπει να έχεις και ενεργούς πολίτες. Και εκεί, χωλαίνουμε σε τραγικό βαθμό (ειδικά στην Ελλάδα).
Ακριβώς αυτός είναι και ο λόγος που εγώ προσωπικά, συμπαθώ αυτού του είδους τις διακυρήξεις και συζητήσεις :-)
Α, και διαφωνώ με το ότι δεν έχουμε ''ενεργούς'' πολίτες. Έχουμε, αλλά λίγο με την εμβέλεια σκέψης και ιδεών έχουμε νομίζω πρόβλημα.... Και επίσης έχουμε και να παλέψουμε και το πολύ διαδεδομένο σύμπλεγμα του Έλληνα... Το σύμπλεγμα ανωτερο-κατωτερότητας.... :-)