Κάρολος Τσίζεκ

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Κρυφοκοιτάγματα

Τα πόδια σου όταν πλένεις στον μπιντέ,
σκύβοντας, αφού μου έστρεψες τα νώτα,
κοιτάζω πώς διαγράφεται η κιλότα
κάτω απ’ το φόρεμά σου, το εμπριμέ

κι όταν κόβεις, γυρτή στον καναπέ,
προσεκτικά τα νύχια των ποδιών σου,
νιώθω σχεδόν το βάρος των βυζιών σου
απ’ το ξεχειλωμένο ντεκολτέ.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Νοικοκυροσύνη

Πατημασιές γατίσιες στο καπό
μου φέρανε στο νου το σπιτικό σου,
όπου κάθε φορά νυχοπατώ,
την γκρίνια να αποφύγω ή τον θυμό σου.

Τα πολλά σου τα «μη» μ’ έχουν ταράξει,
ούτε που ξέρω πια πώς να φερθώ:
πρωτεύουν καθαριότητα και τάξη,
μου τα φοράς με το νοικοκυριό.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Κίβδηλη λαγνεία

Αφού τον βράχο νότισε με αφρούς,
στο πέλαγος το κύμα αποτραβιέται.
Με παλίνδρομη κίνηση εκκρεμούς,
το κορμί σου γυρεύει ό,τι μου αρνιέται.

Σκούζουν οι γλάροι κοροϊδευτικά,
καθώς φεύγει το πλοίο απ’ το λιμάνι
και στην προβλήτα εγώ, άπρακτος ξανά,
στέκω με πείσμα τυχερού που χάνει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Κρυμμένα κάλλη

Ο στραβισμός την δείχνει ονειροπόλα
και τα στρεβλά γυαλάκια της μου αρέσουν,
κάπως τραχιά τα χέρια απ’ την ποτάσα
στο ανοιχτό μου πουκάμισο σκαλώνουν.

Δειλά χάδια ατελή, που με λιγώνουν,
κάποια υπόνοια σκορδίλας στην ανάσα,
εσώρουχα ευτελή, που αργούν να πέσουν,
χυτό κορμί και τα ξεχνάς πια όλα.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Αγάπη

Πόσο εύκολα κάποια στιγμή
η αγάπη θάβεται, όπως σφάζει
ένα κοτόπουλο κανείς, μα στάζει
αίμα μια ολόκληρη ζωή.

Σαν νεκρό σώμα που δεν λιώνει,
χρόνια στη μνήμη η αγάπη κείται,
κρυφό μαχαίρι, που σκληρά εκδικείται
και κάθε τόσο σε πληγώνει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Περιστέρια

Είναι γλυκά και τρυφερά πουλιά τα περιστέρια,
μα είναι σκληρά, όταν ξεραθούν, τα περιττώματά τους.
Τυχαίνει έτσι και πλάσματα, που τα θεωρούμε αιθέρια,
να μας αφήνουν έκπληκτους με τα καμώματά τους

και όταν στο τέλος βαρεθούν και κάνουνε φτερά,
ένα πικρό παράπονο καιρό μέσα μας μένει,
που ενώ πριν φτερουγίζοντας γρούζαν ερωτικά
γύρω μας, τώρα νιώθουμε σαν προτομή χεσμένη.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Ρεμβασμός

Η Μοναξιά και η Ερημιά, και οι δυο άξιοι σκηνοθέτες,
ανέβασαν το «Τι θα..., αν...» Απέραντη η σκηνή,
φωτεινή και άδεια η αίθουσα, λείπουνε οι ταξιθέτες,
σαν την Αριάδνη η Θύμηση μας πάει όπου χρειαστεί.

Το θέατρο μια απόμερη, γυμνή θαλάσσια ακτή,
όπου με τη γυναίκα μου σπάνια για μπάνιο πάμε,
μα ένα «Κοντεύει δυόμιση, πότε θα ’ρθεις να φάμε;»
διακόπτει την παράσταση την τελευταία στιγμή.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Οι σκύλοι του χειμώνα

Όταν το θέρετρο ερημώνει,
κάτισχνοι σκύλοι τριγυρνάνε
στα άδεια σοκάκια και αλυχτάνε,
σέρνονται ανήμποροι στο χιόνι

με το πετσί γεμάτο ζάρες
από την πείνα που τους λιώνει,
σαν ανεκπλήρωτες λαχτάρες
γέρων ανθρώπων, που ζουν μόνοι.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Η άσπρη τρίχα

Τη μέρα που στην ήβη σου
είδα μιαν άσπρη τρίχα,
με πήρε το παράπονο,
λες ξαφνικά πως είχα
αντιληφθεί τον άπονο
χρόνο, που μας παιδεύει,
να λέει: «Το χθες περίσσεψε
και το αύριο λιγοστεύει.»

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Η διχτυωτή κάλτσα

Η διχτυωτή σου κάλτσα κάνει
να μοιάζει η γάμπα σου με ψάρι
που δεν ψαρεύεται, ψαρεύει

κι είναι ο γλουτός σου ίδιο φεγγάρι,
που το είδωλό του ταξιδεύει,
άσπρο, σε κύμα από μελάνη.

Μονάχα αυτό με συντροφεύει,
καθώς απόψε απ’ το λιμάνι
φεύγει το πλοίο που έχω πάρει

και πριν ακόμα βγω απ’ την πλάνη
πως για όλα φταίει το άτυχο ζάρι,
το χέρι μου άδικα σου νεύει.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Χαρτί

Ένα φύλλο χαρτί
μπορεί να κόβει σαν ξυράφι
κι ένα απαλό χέρι να γράφει
λόγια που κόβουν σαν ξυράφι
σε μια κόλλα χαρτί.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Μακαρόνια

«Είναι οι γυναίκες σαν τα μακαρόνια:
τα σχήματα πολλά, μα η γεύση μία,
al dente νέες, πλαδαρές στα χρόνια,
αν και διαφέρουν, μοιάζουν στην ουσία,
πάντα το ίδιο ζυμάρι, αλλιώς πλασμένο,
κάτι ξέρω κι εγώ, γι’ αυτό επιμένω...»

λέει φίλος γυναικάς, διαβόλου κάλτσα,
σαν να ξεχνάει τι ρόλο παίζει η σάλτσα.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Θερισμός

Θερίσαν το σιτάρι,
φωτιά στις καλαμιές

κι εσύ, που όρκο είχες πάρει,
άλλες καρδούλες καις.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Αύγουστος

Πέφτουν τα σύκα απ’ τη συκιά,
κανείς δεν τα μαζώνει,
πλήττει στο σπίτι η κοπελιά,
νιώθει έρημη και μόνη,

σαν ώριμος καρπός μεστή,
που αν δεν τον δρέψει κάποιος,
στο χώμα αύριο ίσως κυλιστεί,
αχρείαστος και σάπιος.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)

[wings]

Κάρολος Τσίζεκ, Χαμένη φίλη

Δεν ξέρω αν πέθανες ή αν ζεις κι αν θα ξαναϊδωθούμε,
το πλοίο μας, πριν βυθιστεί, μια νύχτα άλλαξε ρότα,
μας χώρισαν ο αγκυλωτός σταυρός και η μαύρη μπότα
και δεν μπορέσαμε, μαζί, απ’ το κύμα να σωθούμε.

Σε άλλη στεριά, ο καθένας μας, έτυχε να βρεθούμε
και τίποτα δεν έγινε μετά όπως ήταν πρώτα.
Θυμάμαι, ένα καρίκωμα μικρό είχες στην κιλότα
κι έπνιξε μιας ζωής σιωπή όσα είχαμε να πούμε.

Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)