Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 10 Nov, 2015, 23:17:30

Title: Αναστασία Γκίτση
Post by: wings on 10 Nov, 2015, 23:17:30
Αναστασία Γκίτση

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/10/gitsi.jpg)

[Πηγή για φωτογραφία: ο ιστότοπος της ποιήτριας (http://www.anastasiagkitsi.com/)]

Γεννήθηκε το 1977 στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό στον τομέα της Οικουμενικής Θεολογίας. Είναι καθηγήτρια θεολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από το 2005. Άρθρα, μελέτες, κριτικές, μεταφράσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί (και στα Αγγλικά & Γαλλικά) σε εφημερίδες, ανθολογίες και περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Ξέρω! Είναι κάπως αργά...», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 2000
«Κορίτσι των σκοτεινών δασών», εκδ. Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη, 2010

Ανθολογημένα ποιήματα:

Συνεντεύξεις της Αναστασίας Γκίτση:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Αναστασία Γκίτση, Γλυκό του κουταλιού από καιρό φυλαγμένο
Post by: wings on 10 Nov, 2015, 23:25:02
Είσαι γλυκό του κουταλιού - Μελίνα Κανά - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=Hv4fQ-sXwMA)

Στάμος Σέμσης & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Είσαι γλυκό του κουταλιού
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Γενναίοι έρωτες (1997))

Αναστασία Γκίτση, Γλυκό του κουταλιού από καιρό φυλαγμένο

Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας
πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν
τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι
στην πικρία της νύχτας.

Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε
την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι
που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα
στις σελίδες τους βιβλία.

Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε
να σου μάθω να χαμογελάς
στα πιο δύσκολα.

Ελπίζω μοναχά
να φτάσει το γλυκό του κουταλιού
π’ από καιρό σου ’χω φυλάξει.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Αγανάκτηση
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 23:28:32
Αναστασία Γκίτση, Αγανάκτηση

Βρέθηκα να περιμένω χωρίς ίχνος ελπίδας
αδειανές ψυχές, σκιές που περνούν
και φεύγουν βιαστικά,
μου φαίνονται γνώριμες, σαν από
παρελθοντική μυστηριακή ιεροτελεστία.
Καινότυπες εκφράσεις και
απερίγραπτες φαντασιώσεις
του εφηβικού μου αυθορμητισμού.
Μα τη πίστη μου,
βαρέθηκα να περιμένω.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Από τα κάστρα
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 23:32:13
Αναστασία Γκίτση, Από τα κάστρα

Βροχή στάλαζε στα θολά τζάμια
του λεωφορείου
με τα παλιά λάστιχα που
τρίβονταν στους δρόμους
της Θεσσαλονίκης.
Τούτη η βροχή δεν
έφτασε να ξεπλύνει
τις λέξεις μου
που τριγυρνούν μονάχες
στα κάστρα θωρώντας
το ανείπωτο.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Απρόσωπος
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 22:51:07
Αναστασία Γκίτση, Απρόσωπος

Και τόσο πολύ κούρνιασε στην σκιά του,
σαν κρύωνε
που το πρωί σηκώνοντας να φύγει
για την αιωνιότητα
δεν έσερνε τίποτα
ξωπίσω του.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Διάφανος Ορέστης
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 22:53:41
Αναστασία Γκίτση, Διάφανος Ορέστης

Διάφανη απόψε η πόλη
λες και υπάρχει μόνο στο μυαλό μας,
μας τραβάει σ' ερέβη και
λήθαργους οιστρικούς, θυμίζουν
κάτι ξεχασμένους μύθους που γίναν
τραγωδίες. Και η Κλυταιμνήστρα επιμένει
ακόμη να φοβάται τον Ορέστη
που διάφανος τριγυρνάει
με πρώιμες ενοχές στην άδεια
από αγάπη πόλη.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Εκ του μη όντος
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 22:56:54
Αναστασία Γκίτση, Εκ του μη όντος

Μέσα από σένα
ξεκίνησαν όλα και σε
σένα μέσα κουρνιάζουν
γνωρίζοντας το ριζικό τους.
Διανύοντας την διαδρομή τους
απομυζούν κι αποψιλώνουν
δίνονται ακόρεστα
και αποχυμώνονται νωχελικά
γιατί τα νιώθουν πιεστικά
τα καλέσματα της ανυπαρξίας
καθώς στρέφεις αλλού
το πρόσωπό Σου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση: Έλα!
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:26:21
Αναστασία Γκίτση: Έλα

Στο δικό μου σκοτάδι
Έλα!
Μην και αλλάξει χρώμα και γίνει
γαλάζιο,
γίνει πιο ελαφρύ σαν τα βλέφαρα
των ματιών σου...

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Έτσι απλά
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:28:42
Αναστασία Γκίτση, Έτσι απλά

Στην δικιά σου καληνύχτα
ήρθα,
έτσι απλά,
να σε χαϊδέψω με τους
ήχους της έγνοιας μου,
με μια αγανή ανάσα
τρυφερότητας
που απ’ τον Θεό την ζήτησα
δωρίζοντάς του την ζωή μου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Ευχή
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:31:00
Αναστασία Γκίτση, Ευχή

Και εκεί στην αιωνιότητα
που θα πορεύεσαι
φύλαξέ μου λίγα χαλίκια.
Μην μπερδευτώ και πάψω
να υπάρχω.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Η αδυναμία των λέξεων
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:33:18
Αναστασία Γκίτση, Η αδυναμία των λέξεων

Καταραμένες λέξεις
που δεν αντέχετε
το βάρος των συναισθημάτων.
Όλα λάθος λεχθήκαν…
λίγο μου μοιάζει
το «σ’ αγαπώ» για σένα.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Θεία πρόνοια
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:36:08
Αναστασία Γκίτση, Θεία πρόνοια

Δεν μπορεί!
Τούτα τ' αστέρια
θα γίνανε
για να κοιμούνται ήσυχα,
μετρώντας τα
κάτι παιδιά ξεσκέπαστα
από στοργή.
Τελικά, Εσύ να ’χεις
προαιώνιους δεσμούς με τη σιωπή
κι εγώ να συμφύρομαι
σε λέξεις.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Κάτι από την θλίψη του σήμερα
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:39:02
Αναστασία Γκίτση, Κάτι από την θλίψη του σήμερα

Τι να σου γνέψω τώρα
πια, αγαπημένε
που με τα λιγοστά χρήματα
ξεγέλασα τον διάβολο
και ταχυδρόμησα σε παιδιά
που δεν γεννήθηκαν κάτι
από την θλίψη του
σήμερα…
του πάντα
κάτι από την απουσία
των ουρανών.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Κι αν ξεχάστηκα σε θέσεις του υπόγειου
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:42:18
Αναστασία Γκίτση, Κι αν ξεχάστηκα σε θέσεις του υπόγειου

Κι αν ξεχάστηκα
σ’ ευέλικτες θέσεις
του λεωφορείου
θα ’ναι από την
απληστία μου να δώσω
όνομα στην ανωνυμία
της πόλης.
Κι αν ξεχάστηκα σε τούτες
τις θέσεις, μη με σηκώσεις!
να σε χαρώ, ματάκια μου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Λονδίνο
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:45:22
Αναστασία Γκίτση, Λονδίνο

Στις απρόσιτες παρυφές
των κεραμιδιών της καφέ
πόλης κρέμασα κόκκινα
χαμόγελα, μπας και γίνει
γιορτινή,
πάψει να κλαίει μέσα
στον ύπνο μου
και με στεναχωρεί.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση: Μάνα, αγαπημένη μου
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:53:42
Αναστασία Γκίτση: Μάνα, αγαπημένη μου

Βάλε κάτι από δάκρυα σ’ όλα
όσα μου είπες
κι εγώ θα σε πιστέψω,
γιατί τα ωραιότερα με πόνο
μοναχά τα λέμε.

Μάνα, αγαπημένη μου
τώρα ξεπλένω τα λόγια σου
από τα δάκρυα
και παύω να γερνάω
παρά ζω μέσα σ’ αυτά
που άλλος δεν θα τα τολμήσει.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Μάταιη επίγνωση
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:55:55
Αναστασία Γκίτση, Μάταιη επίγνωση

Κουβαλώντας πάντα το σώμα μου
σ’ ανούσιες συναντήσεις
λησμόνησα την ψυχή μου
σ’ εύφλεκτες σιωπές
που τελειωμό δεν φτάνουν
μονάχα απομυζούν
αδιαφορώντας για την σάρκα
που επιμένει να προσκολλάται
στα μάταια.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Νοσταλγικοί παλμοί επάνω σε τραπέζι
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 23:58:41
Αναστασία Γκίτση, Νοσταλγικοί παλμοί επάνω σε τραπέζι

Ψίθυροι αλλοφερμένοι
μ’ εξάψεις νοσταλγίας
σαν από τυραννική φωνή.
Απόηχοι αλλοτινοί
της γης μου λησμονιάς
που μέσα μου σας φέρω.
Έγειρε απόψε το κερί
εδώ πάνω στο τραπέζι
και φωτίζει περίεργα
σαν σκοτάδι που λήθη αναδύει.

Κι όμως, η σιωπή σου έσερνε
πάντα στη νυχτιά τη γνώριμη
μυρουδιά σου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Ο πληθυντικός της σιωπής
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:02:10
Αναστασία Γκίτση, Ο πληθυντικός της σιωπής

Της σιωπής πληθυντικός
δεν της ταιριάζει.
Στερείται πολλαπλότητας
χωρίς να αναιρείται.
Μοιάζει η σιωπή ανάσα θεϊκή
που λόγος δεν της πρέπει
μοιάζει η σιωπή με βλέμμα
που κάνει διάφανη την ψυχή
και όλο τον κόσμο λιγοστό
στ’ άπειρο τ’ ουρανού
π’ ανάσα αναδύει.

Ίσως γι’ αυτό να τρεμοπαίζουν που
και που κάτι θαμπά αστεράκια.
Ανάσα κάποιου θα 'ναι που
τ’ αχνοσβήνει αιώνια.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Παιδική αθωότητα
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:04:59
Αναστασία Γκίτση, Παιδική αθωότητα

Πάντα με κοίταζαν περίεργα
και με κορόιδευαν
πως φαίνομαι γυμνή
στους καθρέφτες
κι εγώ έκλαιγα…
που ξέχασα
από καιρό την παιδική
μου αθωότητα να φορέσω.
Γι’ αυτό σου λέγω
δε θέλω άλλο να μιλήσω
λαχταρώ να σφαλίσω τα βλέφαρα
και να χαμογελάσω
έτσι… σαν για να ξεγελάσω
την ψυχή μου καθώς
θ’ ανακουφίζεται ανύποπτη.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Σαν Καβάφης
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:07:19
Αναστασία Γκίτση, Σαν Καβάφης

Έζησε, έλεγε, σ’ εκκωφαντικές συναντήσεις
έπαιζε έλεγε, αμαρτωλά παιχνίδια μ' αγγέλους
και δαίμονες, τσαλαβουτούσε σ' ευάρεστες
αγκαλιές.
Αχ! μάτια εσείς, που τόσο
αγαπηθήκατε και τώρα σας ταιριάζει
μοναχά να κλαίτε.
Από κείνα τα λάθη τράβηξε, έλεγε,
λαχνό κι η αϋπνία της ζωής
ποτέ δεν του τα συγχώρησε.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Σαν πλαγιάζουν οι ποιητές
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:09:35
Αναστασία Γκίτση, Σαν πλαγιάζουν οι ποιητές

Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί…
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Σκόνες παράξενα φερμένες
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:13:27
Αναστασία Γκίτση, Σκόνες παράξενα φερμένες

Είναι και κάτι σκόνες
παράξενα φερμένες
στριμωγμένες
στις πιο σκοτεινές ρωγμές
του εαυτού μας
–αυτού του άλλου–
που μόνο σαν σιωπούμε
τον αφήνουμε να γίνει
διάφανος.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Στο Όρος των Ελαιών
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:16:04
Αναστασία Γκίτση, Στο Όρος των Ελαιών

Κι αν από ανήμερα σου γνέψω
να μ’ ακούσεις, μην ξεμακραίνεις.
Πίστεψέ με, τόσος δρόμος
με φοβίζει.
Έτσι κι έγνοια μου θα γείρει
στο προσκέφαλο
του μοναχικού βοσκού που σμιλεύει
σε σπόρο στάρι
ένα μελλοντικό φιλί.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Το σεργιάνι μου τέλεψε
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:18:30
Αναστασία Γκίτση, Το σεργιάνι μου τέλεψε

Τώρα πια το νιώθω
το σεργιάνι μου τέλεψε
ξεψύχησε νωχελικά σε μια
αράδα λέξεων.

Κι αν είναι που ανεβαίνω
τούτη τη σκάλα
θα ’ναι από ανάγκη
να χαθώ κάπου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Τρυφερά καλέσματα χεριών
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:20:51
Αναστασία Γκίτση, Τρυφερά καλέσματα χεριών

Κι αν απ’ όλα περισσότερο νοστάλγησα
τα χέρια σου
είναι που δεν τα θυμάμαι
τώρα πια…
ακόμα και τις κινήσεις τους
χάνω στους θολούς
νυσταγμούς
του παρελθόντος,
μόνο νιώθω
την τρυφερότητα
που άγγιζαν σε κάθε
κάλεσμά τους.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)
Title: Αναστασία Γκίτση, Φιλία
Post by: wings on 05 Feb, 2017, 00:24:07
Αναστασία Γκίτση, Φιλία

Τα μεγαλύτερα λάθη δώσε τα
σε μένα
να τ’ αντέξω
από παιδί το μπορούσα
και τους πόνους σου, όλους
χάρισέ τους μου
να ’χω να σε θυμάμαι
μόνο να χαμογελάς
μ’ ολόκληρο το πρόσωπο.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)