Αναστασία Γκίτση

wings

Αναστασία Γκίτση

[Πηγή για φωτογραφία: ο ιστότοπος της ποιήτριας]

Γεννήθηκε το 1977 στη Θεσσαλονίκη όπου και ζει. Αποφοίτησε από το τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό στον τομέα της Οικουμενικής Θεολογίας. Είναι καθηγήτρια θεολογίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από το 2005. Άρθρα, μελέτες, κριτικές, μεταφράσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί (και στα Αγγλικά & Γαλλικά) σε εφημερίδες, ανθολογίες και περιοδικά.

Ποιητικές συλλογές:
«Ξέρω! Είναι κάπως αργά...», εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 2000
«Κορίτσι των σκοτεινών δασών», εκδ. Μπαρμπουνάκης, Θεσσαλονίκη, 2010

Ανθολογημένα ποιήματα:

Συνεντεύξεις της Αναστασίας Γκίτση:

Νέοι ποιητές της Θεσσαλονίκης- Αναστασία Γκίτση: Το «πάντα», το «ποτέ» δεν ριζώνει σε ποιητικό σώμα. Περισσότερο, θαρρώ, ταιριάζει το «ίσως», το «ενδέχεται». Το «εν μέρει». (συνέντευξη στην Κατερίνα Καριζώνη και στη Χλόη Κουτσουμπέλη / fractalart.gr)

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Είσαι γλυκό του κουταλιού - Μελίνα Κανά - YouTube

Στάμος Σέμσης & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Είσαι γλυκό του κουταλιού
(τραγούδι: Μελίνα Κανά / δίσκος: Γενναίοι έρωτες (1997))

Αναστασία Γκίτση, Γλυκό του κουταλιού από καιρό φυλαγμένο

Αχνάρια σμιλεύουν τα όνειρα μας
πρωινές έγνοιες μας ταλανίζουν
τα βράδια σαν γείρουμε ακάλεστοι
στην πικρία της νύχτας.

Με γλυκό του κουταλιού βιώσαμε
την ευτυχία κόντρα στο απόλυτο σκοτάδι
που αναδύουν κάτι παλιά σκονισμένα
στις σελίδες τους βιβλία.

Παραμάσχαλα θα σε πάρω κόσμε
να σου μάθω να χαμογελάς
στα πιο δύσκολα.

Ελπίζω μοναχά
να φτάσει το γλυκό του κουταλιού
π’ από καιρό σου ’χω φυλάξει.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Αγανάκτηση

Βρέθηκα να περιμένω χωρίς ίχνος ελπίδας
αδειανές ψυχές, σκιές που περνούν
και φεύγουν βιαστικά,
μου φαίνονται γνώριμες, σαν από
παρελθοντική μυστηριακή ιεροτελεστία.
Καινότυπες εκφράσεις και
απερίγραπτες φαντασιώσεις
του εφηβικού μου αυθορμητισμού.
Μα τη πίστη μου,
βαρέθηκα να περιμένω.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Από τα κάστρα

Βροχή στάλαζε στα θολά τζάμια
του λεωφορείου
με τα παλιά λάστιχα που
τρίβονταν στους δρόμους
της Θεσσαλονίκης.
Τούτη η βροχή δεν
έφτασε να ξεπλύνει
τις λέξεις μου
που τριγυρνούν μονάχες
στα κάστρα θωρώντας
το ανείπωτο.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Απρόσωπος

Και τόσο πολύ κούρνιασε στην σκιά του,
σαν κρύωνε
που το πρωί σηκώνοντας να φύγει
για την αιωνιότητα
δεν έσερνε τίποτα
ξωπίσω του.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Διάφανος Ορέστης

Διάφανη απόψε η πόλη
λες και υπάρχει μόνο στο μυαλό μας,
μας τραβάει σ' ερέβη και
λήθαργους οιστρικούς, θυμίζουν
κάτι ξεχασμένους μύθους που γίναν
τραγωδίες. Και η Κλυταιμνήστρα επιμένει
ακόμη να φοβάται τον Ορέστη
που διάφανος τριγυρνάει
με πρώιμες ενοχές στην άδεια
από αγάπη πόλη.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Εκ του μη όντος

Μέσα από σένα
ξεκίνησαν όλα και σε
σένα μέσα κουρνιάζουν
γνωρίζοντας το ριζικό τους.
Διανύοντας την διαδρομή τους
απομυζούν κι αποψιλώνουν
δίνονται ακόρεστα
και αποχυμώνονται νωχελικά
γιατί τα νιώθουν πιεστικά
τα καλέσματα της ανυπαρξίας
καθώς στρέφεις αλλού
το πρόσωπό Σου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση: Έλα

Στο δικό μου σκοτάδι
Έλα!
Μην και αλλάξει χρώμα και γίνει
γαλάζιο,
γίνει πιο ελαφρύ σαν τα βλέφαρα
των ματιών σου...

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Έτσι απλά

Στην δικιά σου καληνύχτα
ήρθα,
έτσι απλά,
να σε χαϊδέψω με τους
ήχους της έγνοιας μου,
με μια αγανή ανάσα
τρυφερότητας
που απ’ τον Θεό την ζήτησα
δωρίζοντάς του την ζωή μου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Ευχή

Και εκεί στην αιωνιότητα
που θα πορεύεσαι
φύλαξέ μου λίγα χαλίκια.
Μην μπερδευτώ και πάψω
να υπάρχω.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Η αδυναμία των λέξεων

Καταραμένες λέξεις
που δεν αντέχετε
το βάρος των συναισθημάτων.
Όλα λάθος λεχθήκαν…
λίγο μου μοιάζει
το «σ’ αγαπώ» για σένα.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Θεία πρόνοια

Δεν μπορεί!
Τούτα τ' αστέρια
θα γίνανε
για να κοιμούνται ήσυχα,
μετρώντας τα
κάτι παιδιά ξεσκέπαστα
από στοργή.
Τελικά, Εσύ να ’χεις
προαιώνιους δεσμούς με τη σιωπή
κι εγώ να συμφύρομαι
σε λέξεις.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Κάτι από την θλίψη του σήμερα

Τι να σου γνέψω τώρα
πια, αγαπημένε
που με τα λιγοστά χρήματα
ξεγέλασα τον διάβολο
και ταχυδρόμησα σε παιδιά
που δεν γεννήθηκαν κάτι
από την θλίψη του
σήμερα…
του πάντα
κάτι από την απουσία
των ουρανών.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Κι αν ξεχάστηκα σε θέσεις του υπόγειου

Κι αν ξεχάστηκα
σ’ ευέλικτες θέσεις
του λεωφορείου
θα ’ναι από την
απληστία μου να δώσω
όνομα στην ανωνυμία
της πόλης.
Κι αν ξεχάστηκα σε τούτες
τις θέσεις, μη με σηκώσεις!
να σε χαρώ, ματάκια μου.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)

wings

Αναστασία Γκίτση, Λονδίνο

Στις απρόσιτες παρυφές
των κεραμιδιών της καφέ
πόλης κρέμασα κόκκινα
χαμόγελα, μπας και γίνει
γιορτινή,
πάψει να κλαίει μέσα
στον ύπνο μου
και με στεναχωρεί.

Από τη συλλογή Ξέρω! Είναι κάπως αργά... (2000)