Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Εκδρομή στον Πολύγυρο

Ο Πολύγυρος δεν είναι βουνό
είναι ένας γέρος ηγούμενος
βράζει καζάνια με χυλό κάθε απόγευμα
για να φάνε οι άρρωστοι της ενορίας του
κι οι ποιητές που έχουν στο αίμα τους ψήγματα χρυσού.

Στη Γαλάτιστα σκότωσαν κάποτε τον τελώνη
κι ο φαρισαίος φορούσε πουκάμισο από καραβόπανο
και κρατούσε πιστόλι
ένα παλιό Στάγιερ του ’43.
Ε, μπαμπά, η Γαλάτιστα δεν έχει θάλασσα
παρά μονάχα μια αχλύ που σου τρυπάει τα κόκαλα
κι η Αρναία δάση που σε πνίγουν
όπου κι αν πας σ’ ακολουθούνε μνήμες:
ο ασβέστης του καλοκαιριού, το παιδικό άσθμα
η Βάβδος με τον καλό αέρα
και το αγόρι που κάποτε αγάπησες.
Ο Πάνας τριγυρίζει στα δάση
και φυσάει το σουραύλι του
παρασέρνει τους άντρες στους γκρεμούς
θάβει τις κοπέλες στους κορμούς των δέντρων
κατρακυλάει τις πέτρες στις πλαγιές με θόρυβο
γίνεται καλόγερος

πετάει στο Άγιο Όρος.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη: Οι άνθρωποι-βιβλία

Μερικοί άνθρωποι είναι σαν τα άκοπα βιβλία
που τα έχουν λησμονήσει στα ράφια των βιβλιοθηκών
μουχλιάζουν οι κιτρινισμένες σελίδες τους αδιάβαστες
σβήνουν οι γραμματοσειρές τους με τα χρόνια
κανείς δεν τους φυλλομετρά, δεν τους αγγίζει
περνούν απαρατήρητοι μέσα στην οχλοβοή
κι ας κρύβουν κόσμους μυστικούς, αθέατους
χάρτες με θησαυρούς και άγνωστες ηπείρους.

Είναι συνήθως χαμηλόφωνοι, σεμνοί
πιο τρυφεροί κι ευάλωτοι από τους άλλους
που φωνασκούν και επαίρονται για την ύπαρξή τους.
Πολύ τους συμπαθώ τους ανθρώπους με τις άκοπες σελίδες
στα μάτια τους τρεμοσβήνει πάντα ένα φως
που μοιάζει με απρόσιτο αστέρι
κι έχουν ένα παραπονεμένο βλέμμα σαν να σε καλούν
να σκίσεις, να διασχίσεις τη σιωπή τους.

Κι άλλοτε πάλι μιλούν με λέξεις σκονισμένες
βήχουν, συστέλλονται, ζητούν νερό ευγενικά
όταν σου ανοίγονται καμιά φορά δειλά
και σου αποκαλύπτουν τα θαμμένα μυστικά τους.

Πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι
που μοιάζουν με τα άκοπα βιβλία.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα

Να λύνετε σταυρόλεξα
για να αποφύγετε μελλοντικά το αλτσχάιμερ.

Στη λέξη έρωτας να ξέρετε ότι
πάντα κάποιο γράμμα περισσεύει
και κάποιο δεν σου φτάνει
γι’ αυτό να δείχνετε μεγαλοψυχία και υπομονή∙
στη λέξη αλήθεια
τα γράμματα είναι πιο πολλά
απ’ όσα φαίνονται
και προπαντός απ’ όσα σας ζητούνται∙
στη λέξη εγώ υπάρχει ένας αριθμός γραμμάτων
αυστηρά προσωπικός που δεν χωράει πουθενά∙
η λέξη θάνατος γράφεται στα μαύρα τα τετράγωνα
με μια μελάνη που σβήνει ό,τι γράφει
στα άσπρα κρύβονται πολύ συχνά παγίδες
με σημασίες για τις οποίες δεν υπάρχουν λέξεις
παρά μονάχα το κυνήγι των γραμμάτων
που δεν οδηγεί όμως πουθενά.

Όσο για τη λέξη αγάπη
πάρτε καλύτερα μικρό καλάθι
με λίγο ψωμί και κρέας για να ταΐσετε τον λύκο
που ελλοχεύει στο βάθος του σταυρόλεξου.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Πικρή διαπίστωση

Οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
έκλεψαν κομμάτια απ’ το παρελθόν μου κι έφυγαν
οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
φορούσαν τα ίδια ρούχα με τους άλλους
κρατούσαν ομπρέλες, οδηγούσαν αυτοκίνητα
φιλούσανε ηδονικά και πλήγωναν με χάρη
γύριζαν το μαχαίρι τους πισώπλατα
κι ύστερα χάνονταν αθόρυβα σαν ίσκιοι.

Οι άνθρωποι που μου έκαναν κακό
φορούσαν μάσκες εραστών
μου ’φεραν δώρα και τραύματα αγιάτρευτα
χάρτες που δεν οδηγούσαν πουθενά
δάκρυα που δεν στεγνώσανε από τότε.

Οι πιο πολλοί είναι τώρα πεθαμένοι
μα το κενό που αφήσανε δυσαναπλήρωτο
δύσκολα θεραπεύεται κι αυτό
για κάποιο λόγο που ποτέ μου δεν κατάλαβα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η γυναίκα του Λωτ

Δεν ξέρω τι είναι αυτό
που με γυρίζει στην ποίηση
σαν τη γυναίκα του Λωτ που γύρισε να δει
– και τι είδε τελικά
τον εραστή της που έτρεχε να την προλάβει
να υποκύπτει χτυπημένος απ’ τη θεϊκή οργή
κι έγινε στήλη άλατος όπως λένε...
Όμως εγώ κάθε φορά που επιστρέφω στην ποίηση
νιώθω σαν να ξαναγυρίζω στις αρχαίες αλυκές του κόσμου
κάτω από τροπικές βροχές
πλάι σε ωκεανούς που εξατμίστηκαν
πασχίζοντας ίσως να βρω τα ίχνη απ’ το πέρασμα
εκείνης της αρχέγονης γυναίκας που παράκουσε
– κι η ποίηση μια ανυπακοή είναι κατά βάθος
ένας παρα-πόταμος που περνάει
απ’ την Κόλαση και εκβάλλει στο χαρτί
μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου.

Να γιατί λοιπόν νιώθω σαν τη γυναίκα των Γραφών
κάθε φορά που στρέφω το κεφάλι μου
στην αλμυρή, κινούμενη έρημο της ποίησης
στις χαίνουσες πληγές-πηγές των λέξεων.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η αναμέτρηση

Τα δέντρα παλεύουν μεταξύ τους
για ένα μικρό κομμάτι γης
για μια σταγόνα νερό
για μια ακτίνα του ήλιου.
Δίνουν μάχες κάτω απ’ το έδαφος
μάχες σώμα με σώμα
αρπάζονται απ’ τις ρίζες τους, σπάζουν τα κλαδιά
ουρλιάζουν με υπέρηχους που φτάνουν μέχρι τα άστρα
ανοίγουν τραύματα στις φλούδες τους
τρυπάει το τρυφερό ξύλο του κορμού
πληγώνεται η κρυμμένη νύμφη τους
χύνεται το ζαχαρωμένο αίμα της στο χώμα.

Το δέντρο που θα επικρατήσει στο τέλος
θα πάρει ως έπαθλο το έδαφος
τον ανοιχτό ουρανό, την αέναη φωτοσύνθεση
θα φωνάξει θριαμβευτικά με όλα του τα αρώματα
νά ’ρθουν τα έντομα να στήσουνε χορό
να αρχίσει η επικονίαση του ισχυρού
να γεννηθεί απ’ αυτό σιγά σιγά το δάσος.

Το άλλο θα ζαρώσει ηττημένο, θα τρέμει
κούτσουρο στις παγωνιές, θα διψάει
θα γείρει στη γη, θα ξεψυχάει κάτω απ’ τις βροχές
θα καίγεται σιωπηλό στα τζάκια τον χειμώνα
κι από το μαρτύριό του θα ζεσταίνονται οι άνθρωποι.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μερικές σκέψεις για τον έρωτα

Ο έρωτας είναι σπείρα
όπως εκείνη στο όστρακο που μάζεψες το καλοκαίρι
όπως εκείνη στο καύκαλο του σαλιγκαριού
όπως η σπείρα του κυκλώνα στους τροπικούς
κι η άλλη των εκατομμυρίων αστεριών στον γαλαξία
όπως η σπείρα των ληστών στους δρόμους της πόλης
–μια μορφή αρπαγής είναι κι ο έρωτας βεβαίως–
κι εσύ μια σπείρα που γυρίζει χρόνια μέσα μου
και δεν γνωρίζω από μαθηματικά
για να λύσω τον γρίφο της, το αίνιγμα της δομής
τον μυστικό αλγόριθμο, να κατευνάσω
το τρομερό της μάτι που με καταπίνει
να ερμηνεύσω το αρχέγονο σχήμα της.
Νιώθω μόνο τον πυρετό να ανεβαίνει
όταν σε κοιτώ, και άγρια νερά να ορμούν
να σαρώνουν τα χρόνια μου
χιόνι στις λέξεις και ζεστούς ανέμους στο μυαλό
και στα χείλη μου την άχνη των άστρων
και στα χείλη σου το αλάτι της Κόλασης.

Ο έρωτας είναι αρχαία σπείρα
και ο θάνατος το άλλο του μισό.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Καταιγίδα

Φυσούσε στη Χαλκιδική
είχε πιάσει ένας δαιμονισμένος αέρας
και σήκωσε δώδεκα πριγκίπισσες στον ουρανό
τις στροβίλιζε σαν να ήταν δείκτες σε ρολόγια που τρελάθηκαν.
Είχε κοπεί στη μέση εκείνη η μέρα
από τη μια πλευρά της έκαιγε ο ήλιος
από την άλλη σε πάγωναν τα αστέρια
κι ένας δαίμονας έπαιζε σουραύλι
και γύριζαν οι δώδεκα πριγκίπισσες
θαρρείς σε ουράνιο καρουζέλ.

Τι ήταν όμως οι δώδεκα πριγκίπισσες;
Ακολουθία αριθμών; Λέξεις-κλειδιά;
Παλιές πληγές; Θρυμματισμένοι μύθοι; Κωδικοί;
Και γιατί δώδεκα και μάλιστα πριγκίπισσες;
Κι όλα αυτά τα ερωτήματα
ενώ βυσσοδομούσε η θύελλα στη Χαλκιδική
κι έπαιρνε τις στέγες των σπιτιών
πάνω από τη θάλασσα
και τις ομπρέλες από τις κατάμεστες ακτές
κι έπαιρνε τα χρόνια μας
τα λάθη και τα πάθη μας και τα ’κανε βροχές
και τροπικές καταιγίδες και φυσικές καταστροφές.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τραγούδι

Ποίηση, μήλο των Εσπερίδων
μήλο μυρωδικό του Παραδείσου
επτασφράγιστη ηδονή
τέρατα ελλοχεύουν πίσω απ’ τις λέξεις σου
και μελανές οπές κρύβονται στις σιωπές σου.

Φάρε που λάμπεις στον κοίλο ουρανό
όπου όλα είναι γεννημένα και αγέννητα
κι ένα πιάνο παίζει
ένα σκοπό χωρίς σκοπό
κι ό,τι μου πεις
κι ό,τι σου πω
επίθετα του τίποτα.

Βρήκα χτες βράδυ αργά
ψαράκια στα κλαδιά
και λύκους μες στα δίχτυα μου
πείνασα κι έφαγα γράμματα
και ήπια νερό –μα τι νερό...–
που δεν υπάρχει στη γη
ούτε στον ουρανό
κι έγραψα ποιήματα.
 
Από τη συλλογή Αρχαία δίψα (2020)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Παράξενος έρωτας

Κάποτε παντρεύτηκα τον Χάιντ
μα εραστής μου ήταν ο δόκτωρ Τζέκιλ
γυναικολόγος που είχες το ιατρείο του στην πόλη μας.
Συχνά ξερίζωνε τη καρδιά μου δίχως λύπη
και παίζανε μπιλιάρδο με τον Χάιντ,
αυτός τον άφηνε από φόβο να κερδίζει.

Έμοιαζαν απίστευτα σα δυο σταγόνες
γι’ αυτό δεν φώναζα ποτέ τα ονόματά τους
μην προδοθώ για τον παράνομο έρωτά μου,
ωστόσο αναρωτιόμουνα συχνά
ποιος απ’ τους δυο επέστρεφε στο σπίτι
έστρωνα το τραπέζι με τρία πιάτα
κι έκρυβα στις τσέπες κοντόκαννο πιστόλι.
Εκείνοι ανάβανε τη λάμπα και διαβάζαν
διαβάζανε ως το πρωί με τέσσερα μάτια
και με τέσσερα χέρια γράφαν όλη νύχτα
τα ξημερώματα γίνονταν πάλι ένας άνθρωπος
και το παιχνίδι ξεκινούσε απ’ την αρχή:

Δυο άντρες σ’ ένα σώμα και μια τσακισμένη καρδιά
παιζότανε στα σφαιριστήρια δίχως οίκτο.
 
Από τη συλλογή παράξενος έρωτας (2024)