How like a winter hath my absence been
From thee, the pleasure of the fleeting year!
What freezings have I felt, what dark days seen!
What old December's bareness everywhere!
And yet this time remov'd was summer's time,
The teeming autumn, big with rich increase,
Bearing the wanton burthen of the prime,
Like widow'd wombs after their lords' decease:
Yet this abundant issue seem'd to me
But hope of orphans and unfather'd fruit;
For summer and his pleasures wait on thee,
And thou away, the very birds are mute;
Or if they sing, 'tis with so dull a cheer
That leaves look pale, dreading the winter's near.
|
Μοιάζει χειμώνας ο καιρός μακριά από σένα,
Του χρόνου που γοργά περνά, χαρά μου μόνη!
Τι σκοτεινιά έχω νιώσει! όλα παγωμένα.
Τι γύμνια του Δεκέμβρη! καθετί ερημώνει.
Μα ήταν θέρος σα χωρίσαμε οι δύο,
Και γόνιμο φθινόπωρο, καρπούς που κάνει,
Εντός του είχε της άνοιξης λάγνο φορτίο,
Σα μήτρα χήρα που έχει ο κύρης της πεθάνει.
Για μένα όλη αυτή η σοδειά κι η ευεργεσία,
Ελπίδα ορφανού, καρπός χωρίς πατέρα·
Το θέρος είναι στη δική σου υπηρεσία,
Κι αν λείπεις, τα πουλιά σωπαίνουν στον αέρα·
Κι αν κελαηδήσουνε, η αρμονία θλιμμένη,
Η φυλλωσιά χλωμή, χειμώνα λες προσμένει.
|