Απόψε σκέφτομαι Αντώνης Φωστιέρης Aυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι, στο καβούκι τους —Ν' ακούνε μουσική και να καπνίζουν— Αυτούς που αποπειράθηκαν ν' αυτοκτονήσουν με ομορφιά —Ρούφηξαν το βιτριόλι της και κάηκαν— Αυτούς που ο φόβος τούς φυτεύει στις ερμιές Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι Αυτούς που ανέκφραστοι ακολουθούν μια νεκροφόρα μνήμη Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά Αυτούς που βλέπουν τ' όνομά τους στο κουδούνι Και το χτυπούν δαιμονισμένα να ξυπνήσει ο ένοικος. Από τη συλλογή Το θα και το να τού θανάτου (1987) | Tonight I think Antonis Fostieris Those who agonize, retired into their shells —Smoking and listening to music— Those who attempted to commit suicide with beauty —They sucked her vitriol and burned— Those who are planted in wildernesses by fear Those who sleepless hover in the air Those who made love and ended up lonelier Those who expressionless follow a memory of death Those who waste away, lost in a pile of papers Those who see their name on the bell And ring it furiously to awaken the tenant. |