Βαγγέλης Τασιόπουλος, Τα κενά
Είναι τα κενά ένα δελτίο σιωπής
μία παρένθεση
στον σεβασμό αυτών που υψιπετούν
αόριστο διάνυσμα και χτύπος
όπως το μέγεθος του ουρανού
η οιμωγή και το παράθυρο του ξεχασμένου
απόψε
κι αν μετρηθείς με τον ζυγό ή τη στάχτη
θα σε κουρσέψουν τα παράσιτα του χτες
χρώματα κι αειθαλή αετώματα
στο λίκνο που μεγάλωσες:
δεν έτρεξες δεν πάλεψες
έχασε μ’ ένα λόγο –
τραβά ο αρκουδιάρης τον χαλκά
και στ’ όνειρό σου περπατά ο Παλαιολόγος
–ήτανε όμορφες οι μέρες εκεί–
κάθε φορά που ο λίβας έσερνε το ήθος της ερήμου
πυρακτωμένη η ελιά έγερνε
τόσο βαθιά που έβλεπες το αίμα,
τις δράκαινες,
τους σταυραετούς,
τις λυγερές φελάχες να δροσίζουν τον Σιμούν και τη Μαρία
–ήτανε όμορφα εκεί–
ως την πυρίτιδα έφταναν τα σύνορα
δεν είχε, όπως δεν έχει έδαφος
απόψε.
Από τη συλλογή Η μνήμη της σιωπής (1995)