Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 17 Mar, 2007, 17:47:19

Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης
Post by: wings on 17 Mar, 2007, 17:47:19
Γ. Ξ. Στογιαννίδης (1912-1994)

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg29.imageshack.us%2Fimg29%2F6291%2Fstogiannidis.jpg&hash=eddb37deac59001fe1fe2dc88615edd3c3e96978)

Γεννήθηκε στην Ξάνθη και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Θάσο, στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα. Κατά τη διάρκεια του ελληνοαλβανικού πολέμου υπηρέτησε στο αλβανικό μέτωπο. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ως γύρω στα 1970 έζησε στην Καβάλα, εργαζόμενος σε οικογενειακή βιοτεχνία και μετά το 1970 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ασχολήθηκε επαγγελματικά με το εμπόριο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Καβάλα υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Λέσχης Γραμμάτων και Τεχνών και το 1934 εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «Νέοι» που κυκλοφόρησε τέσσερα τεύχη. Συνεργάστηκε επίσης ως μέλος της συντακτικής επιτροπής με τα περιοδικά της Καβάλας «Σκαπτή Ύλη», «Εννέα Οδοί», «Αργώ» και τα περιοδικά της Θεσσαλονίκης «Μακεδονικά Γράμματα», «Ροτόντα» καθώς επίσης με διάφορες εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Καβάλας, όπου δημοσίευσε κριτικά δοκίμια. Από το 1975 και για πέντε χρόνια πραγματοποίησε ραδιοφωνικές εκπομπές με τίτλο «Γύρω από την ποίηση» στο ραδιοφωνικό σταθμό ΕΡ2 της Θεσσαλονίκης. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1931 με δημοσιεύσεις ποιημάτων του στο περιοδικό «Ορίζοντες» του Πειραιά. Πέθανε το 1996.

[Πηγή για το βιογραφικό και τη φωτογραφία: ΕΚΕΒΙ (http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=385)]

Ποιητικές συλλογές:
«Περιστέρια στο φως», 1949
«Συγκομιδή της μοναξιάς», 1952
«Εαρινά εγκώμια», 1956
«Το ξύλινο πουλί», 1960
«Ο εξώστης και τα πράγματα», 1964
«Ενοχή αθωότητος», 166
«Περίπτερο», 1973
«Απειλή», 1974
«Το πρόσωπο της Ευριδίκης», 1975
«Στις προσβάσεις του ύπνου», 1976
«Εσωτερική επένδυση», 1977
«Αφήγηση ξεναγού», 1979
«αμήχανη έξοδος», 1982
«Περιγραφή ακινήτου», 1983
«Εν μέσω αλαλαζόντων», 1991

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Γυμνός
Post by: Soldier on 24 Sep, 2007, 12:41:13
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Γυμνός

Λίγο πιο πριν μέσα στο λεωφορείο
άγγιζα πληγές ανοιχτές
και το σώμα μου ασήκωτο ένοιωθα
τόσο που στη στάση ξεχάστηκα, σα
να ’μουν έξω απ’ τ’ όχημα.
Άκουγα μουσική απ’ το δρόμο
ή κρυφαπάγγελνα ποιήματα μέσα μου
μισοχαμένος μισοϋπαρκτός,
καλά καλά δεν ήξερα τι ήμουν.
Όταν ο εισπράκτωρ φώναξε τέρμα
ντράπηκα
σα να μ’ είχε πιάσει γυμνό!

Από τη συλλογή Στις προσβάσεις του ύπνου (1976)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Γυμνός
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 12:55:22
Μαράκι, εκπλήσσομαι που αγαπάς τόσο αυτό το ποίημα. Για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ ότι η ηλικία σου δεν θα με άφηνε να το φανταστώ ποτέ. :-)

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι. Μου έφτιαξες τη διάθεση για όλη τη βδομάδα.

Καλημέρα και καλή μας βδομάδα!
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Γυμνός
Post by: Soldier on 24 Sep, 2007, 13:36:08
Βίκυ μου, η ηλικία μου κι εγώ είναι 2 πράγματα λιγάκι ασυμβίβαστα:) To συγκεκριμένο ποίημα εξέφραζε και συνεχίζει να εκφράζει όλα όσα ένιωθα σε μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν κι εγώ "μισοχαμένη, μισοϋπαρκτή". Χαίρομαι που σ' έκανα να νιώσεις τόσο όμορφα, είναι υπέροχο πράγμα να βλέπεις ότι δεν είσαι ο μόνος αποδέκτης όσων σε εκφράζουν (κοινώς μου έφτιαξες το μήνα:)

Υ.Γ. Μάλλον σε ξεγέλασε χθες το καροτί μαλλί και το σαβούριασμα που έριξα:))
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Γυμνός
Post by: wings on 24 Sep, 2007, 13:45:19
Χαίρομαι που σ' έκανα να νιώσεις τόσο όμορφα, είναι υπέροχο πράγμα να βλέπεις ότι δεν είσαι ο μόνος αποδέκτης όσων σε εκφράζουν (κοινώς μου έφτιαξες το μήνα:)

Υ.Γ. Μάλλον σε ξεγέλασε χθες το καροτί μαλλί και το σαβούριασμα που έριξα:))

Όσον αφορά το υστερόγραφό σου, Μαράκι, θα σου πω το εξής και να το θυμάσαι: ήμουν στην ηλικία σου όταν πήγα σινεμά με κάποιον τότε 35άρη και πολύ σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι ποια ταινία είδαμε, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου είπε την ώρα του καθιερωμένου καφέ μετά το σινεμά - σου μεταφέρω αυτολεξεί τη συμβουλή/προτροπή του: «Οι άξιοι άνθρωποι ξέρουν να βλέπουν σινεμά πίσω και πέρα απ' το πανί της οθόνης. Το ίδιο κάνουν και στη ζωή τους.»

Περιττεύει να σου πω ότι τα λόγια του χάραξαν τη ζωή μου. Το καροτένιο μαλλί και το χτεσινό φαγητό για μένα δεν είναι παρά ένα τοσοδούλι πανάκι στην περίπτωσή μας. :-)

Σε καταλαβαίνω, όσον αφορά το ποίημα του Γ. Ξ. Στογιαννίδη, γιατί όλοι περάσαμε και περνάμε συνεχώς ποικίλες φάσεις στη ζωή μας που «δεν ξέρουμε καλά καλά τι είμαστε».

Δικό μου Υ.Γ.: Σου έφτιαξα το μήνα τώρα που τελειώνει ή μεταβιβάζουμε την καλή μας διάθεση και στον Οκτώβρη για να 'χουμε να πορευόμαστε; :-)))
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Γυμνός
Post by: Soldier on 24 Sep, 2007, 13:57:14
Πολύ όμορφα κι αληθινά αυτά τα λόγια και σ' ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μου:) Προσωπικά προσπαθώ να κινούμαι σ' αυτήν την κατεύθυνση-αναζήτηση ουσίας πίσω από περιτυλίγματα και τα συναφή. Εύχομαι να το πετυχαίνω έστω και στο ελάχιστο γιατί καμιά φορά είναι δύσκολο να προσπερνάς το εξώφυλλο και να πηγαίνεις κατευθείαν στα περιεχόμενα.

Υ.Γ. Μα στον Οκτώβρη αναφερόμουν απ' την πρώτη στιγμή:))
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το πραγματικό του χρώμα
Post by: wings on 02 Oct, 2007, 00:33:12
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το πραγματικό του χρώμα

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Ο ήλιος
έκλινε προς το μαβί.
Έσκυψε και τη φίλησε
και ο ουρανός γέμισε χρώματα.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το πραγματικό του χρώμα
Post by: Anastasia on 02 Oct, 2007, 00:34:34
Μου έφτιαξες τη διάθεση τώρα!
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το πραγματικό του χρώμα
Post by: wings on 02 Oct, 2007, 00:48:47
Μόλις δεις χρώματα, τρέχεις εσύ, ε; Σαν τα μικρούλια, τα τοσοδούλια παιδάκια...

Εμένα μου άρεσε η λέξη μαβί. Είναι από τις αγαπημένες μου. Κι ο έρωτας δείχνει να είναι το αγαπημένο θέμα των ποιητών μας. Έχουν γράψει υπέροχα πράγματα με λόγια τόσο απλά!
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το πραγματικό του χρώμα
Post by: Anastasia on 02 Oct, 2007, 00:52:09
Έχουν γράψει υπέροχα πράγματα με λόγια τόσο απλά!

Αυτή, νομίζω πως είναι η μαγεία της ποίησης... τόση φλόγα και δύναμη μέσα σε τόση απλότητα...
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η Ερμιόνη
Post by: wings on 12 Oct, 2007, 21:11:46
https://www.youtube.com/watch?v=HvxZG07aHuU

Το γιασεμί (παραδοσιακό Κύπρου)
(ερμηνεία: Κωνσταντίνα / δίσκος: Η καρδιά μου τραγουδά τη Μεσόγειο (1993))


Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η Ερμιόνη

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Παραμονή γεμάτη αγωνία.
Κάτι θα ’ρθει (όμως δεν ξέρεις τι ακριβώς)
μέσα μου μοσχοβολά γιασεμί
και φρέσκο κομμένο όνειρο.

Η Ερμιόνη όλο λέει θα ’ρθει και δε φαίνεται.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όπως σε λούνα παρκ
Post by: wings on 18 Oct, 2007, 13:51:53
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όπως σε λούνα παρκ

[Ενότητα Αγριοφράουλες]


Χορεύουμε Μαρία;

Πήρε το χέρι της μέσα στο χέρι του
κι άρχισαν να γυρίζουν γύρω τους τ’ άστρα
όπως ακριβώς σε λούνα παρκ.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μοσχοβόλημα
Post by: wings on 21 Oct, 2007, 12:06:40
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μοσχοβόλημα

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Κει πάνω
την πήρε ο ύπνος.

Όταν ξύπνησε
μοσχοβολούσε ακόμη η κάμαρη.
*
Από τότε που έφυγες σε καλωσορίζω συνέχεια.
*
Άνοιξε την ομπρέλα σου,
τόσο άσπρο μπορεί να σε σκοτώσει.
*
Αυτό το άστρο μύριζε θάλασσα.
*
Είμαστε τόσο μακριά κάθε φορά που επιστρέφουμε.
*
Γιατί φωνάζεις; Μέσα σε τόση σιωπή ποιος
θα σ’ ακούσει;
*
Χαμήλωσε το φως μπορεί να χτυπήσεις.
*
Μ’ αρέσει το πρωί να στοχάζομαι.
Με βοηθεί να ξυπνώ.
*
Πάντα στο βάθος έπιανα τον εαυτό μου έξω.
*
Μύριζε πάλι κερί και βεγγαλικό έξω απ’ τον νάρθηκα
τα δικά μας ανοιξιάτικα πάθη ξεσηκώνοντας.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Απ' τον ίδιο δρόμο
Post by: wings on 05 Nov, 2007, 17:39:25
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Απ’ τον ίδιο δρόμο

Έρχεται απ’ τον ίδιο δρόμο
σ’ ένα επαναλαμβανόμενο χρόνο
κάποτε υποχωρεί
πιο πολύ στο ψυχρό
η είσοδος
πάντα στο βάθος.
Μ’ αρέσει που η αφή απ’ το σώμα
γλιστρά
περνά
σ’ ένα ουδέτερο άσπρο
που δεν είναι του Έρωτα.
Αφηρημένη ζωγραφική
που δυναμώνει η ενθύμηση.

Η φωτιά έχει ένα κόκκινο χρώμα
μια κόκκινη γεύση.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όπως με το σεισμό
Post by: wings on 13 Nov, 2007, 12:31:59
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όπως με τον σεισμό

Πάλι
εκείνη η ανασφάλεια
μέσα του
εκείνη η εξωτερική υπόμνηση
το πολύφωτο που πάει κι έρχεται
το ψυγείο
το κάθισμα
το σπίτι ολόκληρο που τρέμει
ενισχύουν τον φόβο του σκοτώνουν την πίστη του
όσο κι αν ρωτά
θέλει να βεβαιωθεί
πως
αυτή τη φορά δε θα κινδυνέψει
το σπίτι που διάλεξε θ’ αντέξει.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το γυμνό
Post by: wings on 23 Nov, 2007, 13:29:07
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το γυμνό

Ζωγραφίζω γυμνό
δίχως προοπτική.
Αδειάζει
το πραγματικό στο αδιάκοπο.
Το χρώμα άνυδρο.
Το νερό κι ο αέρας έξω απ’ τον πίνακα.

Είναι ένα «μέσα» χωρίς φόδρα
που με ξεγελά
γυμνός μέσα στον εαυτό μου
ανακαλύπτομαι.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Απελευθέρωση
Post by: wings on 25 Nov, 2007, 17:19:20
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Απελευθέρωση

Δεξιότερα ή αριστερότερα
δεν έχει καμιά σημασία.
Βάδιζε όπως ο κάβουρας
αποφεύγοντας τις κακοτοπιές.
(Άλλωστε η συντέλεια του κόσμου αργούσε.)
Μπορούσε να σήπεται συνεχώς
μηρυκάζοντας λέξεις.
Δεν είχε άλλωστε βλέψεις.
Όμως το σκουλήκι είναι σκουλήκι
κι όσο το θυμάσαι πληγώνει.

Έσπρωξε το σημείο ανασχέσεως
και βρέθηκε έξω.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με δέκα πρόσωπα
Post by: wings on 27 Nov, 2007, 12:27:21
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με δέκα πρόσωπα

Έπαιζε με δέκα πρόσωπα.
Γελούσε πριν απ’ το ένα
ύστερα
τ’ ανακάτωνε.
Εκείνο
με το φως εξαφάνιζε τ’ άλλα
σκοτείνιαζε καθώς το κοιτούσες
άλλαζε χρώμα ύφος.
Φοβόμουν μήπως σκοντάψω.
Έστρεφα
πίσω
σκάλιζα στάχτες πρόσεχα τη φωτιά
ακύρωνα πράξεις
άπρακτος
ανάμεσα στο πλασματικό και το πραγματικό.
Οι μεταμορφώσεις με ακρωτηριάζαν
αναστατώναν το νευρικό μου σύστημα.
Τέλος
δεν έβλεπα παρά το ένα το μοναδικό πρόσωπο.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ελευθερία
Post by: wings on 13 Dec, 2007, 17:46:19
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ελευθερία

Να σε ζωγραφίσω ήθελα
όταν το πρωί ξυπνούσα
με τα μάτια κλειστά
ελεύθερος
ύστερα από πολλά ξενύχτια
από δοκιμασίες σκληρές,
αλλιώς τι θα ’σουν;

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υπόμνηση
Post by: wings on 14 Dec, 2007, 22:15:59
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υπόμνηση

Μνήμη Κώστα Γαρίδη

Πρέπει να τον μαλώσει πάλι.
«Μίλησε λοιπόν» του φωνάζει «πες κάτι
χαμογέλασε, έστω,
κοίταξέ με
θαρρείς πως δε σε παρακολουθώ;
Το μυαλό σου όλο στην Αίγινα
κι είναι πέντε χρόνια τώρα που λείπεις».

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μέσα στο ρολογάδικο
Post by: wings on 01 Jan, 2008, 14:37:54
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μέσα στο ρολογάδικο

[Ενότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Άκουσε το χρόνο σαν μια απειλή
να σημαίνει μέσα του
και τρομαγμένος
βάλθηκε να σημαίνει το σήμα κινδύνου
ξεσηκώνοντας όλα τα ρολόγια
μέσα στο ρολογάδικο.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ενδότερα
Post by: wings on 04 Jan, 2008, 16:26:53
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ενδότερα

Η ώρα γυρίζει στο μαύρο.
Τα χρώματα που με συγκινούσαν
βουλιάξαν στη θάλασσα,
όμως θάλασσα δεν υπάρχει
έχω μετακομίσει στα ενδότερα και ησυχάζω.

Αύριο
θα ξηλώσω όλες τις παλιές σκαλωσιές
βαρέθηκα τις διαστολές και συστολές του μυαλού μου.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο βαρκάρης
Post by: wings on 08 Jan, 2008, 19:12:04
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο βαρκάρης

Έκλεισε το καλοριφέρ σήκωσε τις κουβέρτες
άφησε τα όνειρα ακάλυπτα
«μπορώ να ζήσω και δίχως αυτά» είπε.
Τότε θυμήθηκε τον βαρκάρη
που μ’ ένα οβολό περνούσες στην απέναντι όχθη.
Πάλι γιατί τον θυμήθηκε;
Μα για να κάνει τη βόλτα του να ξεσκάσει λιγάκι
έτσι ολόγυμνος που ήταν...

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Αμήχανη έξοδος
Post by: wings on 12 Jan, 2008, 17:47:41
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Αμήχανη έξοδος

Η αχερούσια μοναξιά με πλημμυρίζει.
Χορταίνω
τρώγοντας την αδηφάγα σιωπή μου
ύστερα σπάζω τα χορτασμένα νεύρα μου στους τοίχους.
Ευφραίνομαι ανήσυχος.

Χωνεύοντας διασκεδάζω την αμήχανη έξοδό μου.
             
Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο έκπτωτος άγγελος
Post by: wings on 10 Feb, 2008, 20:15:48
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο έκπτωτος άγγελος

[Ενότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Το ελικόπτερο κατεβαίνοντας
τάραξε τον ύπνο του έκπτωτου άγγελου.

Άδειασε ο ουρανός
κι είδα τότε τον άγγελο
γυμνό
σε μιαν άκρη να κλαίει.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (ΙΙ)
Post by: wings on 29 Feb, 2008, 16:18:25
https://www.youtube.com/watch?v=reCkoM9EQYU

George Baker, Paloma blanca
(performed by The George Baker Selection / album: Paloma Blanca (1975))


Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (ΙΙ)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

ΙΙ

Στην ταράτσα στίβουν τα περιστέρια
το ζεστό φως
στις κούπες με τον άνεμο
στο δροσερό χαγιάτι του ύπνου
το προσκέφαλο

Στο δαχτυλίδι γραμμένο
το πρόσωπο του καλοκαιριού
όστρακο ιλαρό
στη μασχάλη της θάλασσας

Ξεσηκωμένη μνήμη
άσπρο μαντίλι
στο χέρι του καιρού
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VI)
Post by: wings on 05 Mar, 2008, 21:19:51
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VI)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

VI

Για να κερδίσω την εύνοια της νύχτας
στο φεγγάρι μουσκεύω τα χέρια
για ν’ απλώσω στο σύμπαν τα μάτια
για ν’ ανοίξω της εφηβείας τον κάλυκα
κάτω απ’ τη χρυσή άνθηση της μέρας
για να γεμίσω περιστέρια τη στέγη μου
που ονειρεύεται γυμνή την επιστροφή τους
ταξιδεύω στις ερχόμενες ώρες

Στο ξανθό φως σπάζω την πίκρα μου
στα μαλλιά μου περνώ χελιδόνια
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (X)
Post by: wings on 09 Mar, 2008, 22:53:10
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (X)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

X

Χίλιες φωτιές ανάβουν απόψε
σ’ έναν ουρανό ευτυχισμένο από φως
σε μια πλημμυρισμένη καρδιά
που ανοίγει τις φλέβες της να τραγουδήσει τον ήλιο
τον μικρό ήλιο που μεγαλώνει σαν το πουλί στον κόρφο μας

Χίλιες φωτιές
ανάβουν διάφανες στιγμές
αλλάζουν φόρεμα
μ’ ένα κλαδί ανθισμένης πασχαλιάς
κι ανοίγουνε παράθυρα
σε χλιαρές πνοές

Αγαπημένα χέρια
ντάλιες της χειμωνιάς
που ταξιδεύετε μες στα όνειρά μου
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (IX)
Post by: wings on 25 Apr, 2008, 19:55:40
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (IX)

[Ενότητα Αποδημίες]

IX

Π.


Κορίτσι της αγάπης μου
πρόσωπο λυπημένο
το βράδυ με το λαβωμένον ουρανό
το βράδυ με τα παγωμένα δάχτυλά σου

Όταν αποδημούσαν τα σύννεφα
για μια σταλαγματιά θολής βροχής
όταν χαμήλωναν οι λάμπες
γεμάτες έντρομα πουλιά
κυνηγημένα ζώα

Έν’ άστρο έβοσκε ξεπαγιασμένο στα μαλλιά σου
σα μια μικρή ανθοφορία
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το ποίημα
Post by: wings on 29 May, 2008, 05:03:00
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το ποίημα

Δεν ξέρω πώς να μπαλώσω τούτο το ποίημα
έτσι ξεσκισμένο που είναι:
Νύχτες τώρα παιδεύομαι
μπερδεύομαι με τις λέξεις,
ύστερα είναι εκείνος ο πόνος, επίμονος,
το λίγο φως
που δυσκολεύει να δω το πρόσωπό σου
καταφαγωμένο σαν
από ανακομιδή.
Τόσα χρόνια δεν έλιωσε ακόμη
με κυνηγά βγαίνει ψηλά πάνω απ’ τη θέλησή μου
κάποτε χάνεται
όμως δεν κλείνω μάτι τη νύχτα
ώσπου να πέσω πτώμα.

Τότε καταλαβαίνω γιατί έχουν στραβώσει τα όνειρα
μέσα μου
σκουντουφλούν ξοφλημένα
γιατί μπάζει νερά το μαύρο μου χάλι
βαθαίνει η άβυσσος.

Δε θυμάμαι πότε άρχισα
μου διαφεύγουν οι ημερομηνίες
μένει μόνο εκείνο το καρφί στη θύμησή μου
και δεν τελειώνει τούτο το ποίημα
δεν τελειώνει.

Το ποίημα είναι το ποτάμι
δε σταματά
συνεχίζεται μέσα σου.

Από τη συλλογή Στις προσβάσεις του ύπνου (1976)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Πικ νικ
Post by: wings on 21 Jun, 2008, 15:44:05
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Πικ νικ

Οι επισκέπτες θα παίρναν μαζί τους
όλα τ’ απαραίτητα.
(βελόνες, κλωστές, ένα τόπι του τένις
κι εκείνη τη σπασμένη κούκλα
που σαν ζουλούσες
έβγαζε ένα «αχ» από μέσα της
και την παίρναν τα δάκρυα αμέσως)

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Τα καρφιά
Post by: wings on 10 Jul, 2008, 22:26:19
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Τα καρφιά

Απ’ τον φεγγίτη
η νύχτα έπεφτε άδεια
ενώ περίμενε να ξημερώσει.

Μονάχα μέσα
–πολύ μέσα–
άκουγε την Άννα να τραγουδά
κι οι φονιάδες του ύπνου αραίωναν.
Θυμήθηκε τότε
εκείνη την άδεια «μετά δημοσίων θεαμάτων»
κι άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του.

Έβγαλε μια φούχτα καρφιά...

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, [Θα μείνουμε πάλι μονάχοι...]
Post by: wings on 05 Sep, 2008, 01:26:34
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Άτιτλο (Θα μείνουμε πάλι μονάχοι...)

Θα μείνουμε πάλι μονάχοι
με τις προσδοκίες που θρέψαμε λίγο πριν απ’ την καταστροφή,
όταν οι πεταλούδες ματώναν το στήθος
κι η φτώχεια τούτη η αναπηρία της ψυχής
μας έκλεινε για μιαν ακόμη φορά την πόρτα.
Ούτε η θάλασσα η υλική
ούτε η αλήθεια του τζίτζικα μας κρατούν.
Το φως έμεινε απ’ έξω
κι εδώ ολόγυρα στο σκαμμένο λάκκο
μαζεύτηκαν οι ψυχές.
Τις έφερε η απεγνωσμένη τους πράξη.
Θυμούνται τον τελευταίο πυροβολισμό
κι ύστερα στο σκοτάδι που έπεσε στη ζωή τους
για πάντα∙ τίποτε άλλο.

Όμως το βράδυ τα πτώματα πληθαίνουν
πέφτουν απ’ την οροφή απ’ τον ουρανό
πέφτουν απ’ τον φεγγίτη σκοτώνουν το φως
ύστερα έρχεται η νύχτα και τα εξαφανίζει.

Λίγο πριν ξημερώσει ένας πετεινός θα λαλήσει
θα διώξει το δαίμονα, θ’ ανοίξει τα όνειρα
θα καλημερίσει μαχαίρια
θ’ αστράψουν προφητείες στα μάτια μας πάλι.

Εύκολη που κάναμε την ψυχή μας!

Από τη συλλογή Απειλή (1974)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εξευτελισμός
Post by: wings on 25 Sep, 2008, 21:02:32
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εξευτελισμός

Στην αρχή ήταν λέξεις
(σκόρπιες, ανυπάκουες, άτακτες
δίχως νόημα).
Είπε να τα παρατήσει.
Όμως με την επιμονή τον καιρό
άλλαξαν.
Τώρα κάνουν τα θελήματά του
φιλούν το χέρι του, λένε «ναι»
τολμά να παίξει κι αυτό το κεφάλι του
ακόμη.

Θεέ μου τι εξευτελισμός...

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Οι άνθρωποι
Post by: wings on 10 Oct, 2008, 17:01:26
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Οι άνθρωποι

[Ενότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Άκουσε,
δεν έχω τίποτα άλλο να πω,
μόνο χαμήλωσε το φως
πες πως
οι άνθρωποι ωριμάζουν αργά
και μόλις τελειώσουν
θυμούνται πως δεν έχουν αρχίσει
ακόμη.

Κλείνουν τα μάτια
και φαντάζονται άλλα...

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Βατόμουρο
Post by: wings on 28 Oct, 2008, 17:42:28
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Βατόμουρο

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Η γλώσσα της βατόμουρο γλυκόξινο
κάτω απ’ τη γλώσσα μου.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Στάχτη
Post by: wings on 22 Nov, 2008, 19:27:20
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Στάχτη

Την ακούει κάθε φορά που επιστρέφει∙
ανύποπτη μέσα στο χώρο που κατοικεί.
Σχεδόν μια κορνίζα καρφωμένη στον τοίχο
χωρίς πρόσωπο
χωρίς αίμα
χωρίς φως.

Κι εκείνος μιλάει για κήπους
για φωτισμένα παράθυρα
μιλάει για τα σπουργίτια του ήλιου,
σαν ένα παιδί
σαν ένας άντρας
ανάμεσα σ’ Εκείνη και τη στάχτη.

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Θερισμός
Post by: wings on 13 Dec, 2008, 04:43:24
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Θερισμός

[Από την ενότητα Αγριοφράουλες]

Μέσα στα σίγουρα μαλλιά της
θέριζα κληματίδες
τα όνειρά μου.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η διαδρομή
Post by: wings on 10 Jan, 2009, 01:59:49
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η διαδρομή

Ούτε ένα βήμα
όσο κι αν επιθυμεί να ξαναρχίσει το ίδιο ταξίδι
τα ίδια τοπία να δει.
Η εποχή πάλι ωραία, τα νερά δροσερά κάτω από σκεπασμένες πηγές,
το κλίμα γλυκό∙ επάνω σα μια ανάλαφρη εσθήτα ο ουρανός
σε σώματα χελιδονιών,
(μα η φωτιά που από μέσα ζεσταίνει έχει σβήσει
ψεύτικη σκηνογραφία από χαρτόνι φαντάζει).
Ωστόσο θέλει να ξανακάνει, να επαναλάβει τούτη τη διαδρομή
κι ας τον συντρίβει η απόγνωση
υπακούοντας στην ενδόμυχη ελπίδα μονάχα,
στους καλούς οιωνούς που οραματίσθηκε,
όσο κι αν τους κυνηγήσαμε δεν τους πιστέψαμε,
κάποτε,
μας είχαν πιπιλίσει το αίμα,
με ψέματα.

Από τη συλλογή Ο εξώστης και τα πράγματα (1964)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό
Post by: wings on 31 Jan, 2009, 23:44:06
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σκηνικό

[Ενότητα Αγριοφράουλες]

Έσκυψε
και τη φίλησε
κι άκουσε ν’ αναβλύζει μέσα του
δροσερό το νερό.
Σιγά σιγά
μετατοπιζόταν στα ενδότερα.
Κάθισε
στη σκιά
εκεί που το σκοτεινό καφέ
είχε μια γεύση πικρή.
Ο ουρανός
ένα γαλάζιο κατά τον ποιητή.

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με τις λέξεις
Post by: wings on 04 Mar, 2009, 21:35:47
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με τις λέξεις

Με τις λέξεις επινοώ εξόδους φανταστικές
όταν καμιά άλλη λύση δεν με βοηθά.
Με λέξεις παιδεύω την ψυχή μου το σώμα μου
και τότε «θέλεις καφέ θέλεις τσιγάρο;»
μέσα μου ακούγω.
Σαν το θηριοδαμαστή
χώνω το κεφάλι στο στόμα τους,
«να
δε φοβάμαι» ή «δε δαγκώνουν» κάτι τέτοιο θέλω να πω.

Φυσικά δεν το πιστεύω
όταν τη ζωή μου κάθε στιγμή με τις λέξεις
διακινδυνεύω.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η ποίηση
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 23:36:04
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η ποίηση

Η ποίηση είναι σκληρή
δεν την κερδίζεις με ψέματα,
δεν την αλλάζεις ξεκοιλιάζοντας τράπουλες
ή θυμιατίζοντας τον έξω από δω.

Φωτιά
που βαστάει απ’ την κόλαση
και που μελτέμια Αυγουστιάτικα
λουτρά ιαματικά
που οι δυστυχισμένοι ονειρεύονται.

Η ποίηση σου αφαιρεί την πραγματικότητα
αφήνοντάς σε στις προσβάσεις του ύπνου
να μηρυκάζεις λέξεις.
Κάποτε άγγελος Κυρίου έρχεται
να σου αλλάξει το μουσκεμένο προσκέφαλο.

Η ποίηση είναι η πιο σκληρή μοναξιά.

Από τη συλλογή Στις προσβάσεις του ύπνου (1976)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εσύ δε θα 'σαι
Post by: wings on 22 Apr, 2009, 21:07:44
https://www.youtube.com/watch?v=KzO9ZQf7zqs

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Κράτα λίγο ακόμα
(ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα (1999))


Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εσύ δε θα ’σαι

Εσύ δε θα ’σαι του κόσμου αυτού
μιλάς μιαν άλλη γλώσσα, δε σε καταλαβαίνω,
τα μάτια σου ονειρεύονται, δε βλέπουν
σα να μην έχεις σάρκα, αέρας είσαι
κι όμως υπαρκτή.
Σ’ ακούω τη νύχτα μουσική που αγρυπνώ
ανεβαίνεις ολοένα με κατακλύζεις φως.

Θα πρέπει να ’χεις υποφέρει πολύ.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό το τραμ, τεύχος 15 (Νοέμβριος 1990)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Οι λέξεις διαστρέφουν την ηδονή
Post by: wings on 13 May, 2009, 23:05:51
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Οι λέξεις διαστρέφουν την ηδονή

«Τροχός ή ρόδα»;
Βασανίζει το μυαλό του να θυμηθεί.
Θυμάται λεπτομέρειες του μικρού μαγαζιού
τα παράθυρα που βλέπαν κάτω τον κάμπο ή τη θάλασσα
(απόγευμα προς το βράδυ)
ξαναφέρνει στο νου του την κάμαρη
το γυμνό κορμί που άστραφτε στο ημίφως.

Κάπως έτσι: «Τροχός ή ρόδα».

Επιτέλους ας τελειώνει μ’ αυτά.
Οι λέξεις διαστρέφουν κάποτε την ηδονή
δε χρειάζονται.

Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (Ι)
Post by: wings on 04 Jun, 2009, 20:01:41
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (Ι)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

Ι

Πετούν πετροχελίδονα έξω απ’ τα παράθυρα
η αγάπη κρούει τα σήμαντρα
χωρίς ημερολόγιο
τα κορίτσια κρεμούν στ’ αυτιά τους
ψίθυρους θαλασσινούς
ανάβουν τις γυμνές κυψέλες των φιλιών φωτιές
και πέφτουνε να κοιμηθούν
σφίγγοντας
έν’ άστρο δροσερό ανάμεσα στις κνήμες τους
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η αφανέρωτη λέξη
Post by: wings on 23 Jun, 2009, 22:56:54
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η αφανέρωτη λέξη

«Περιμένω τη λέξη» απάντησε
σα να ’θελε να πει «το λεωφορείο».
Έκλεισε την πόρτα κάθισε κοντά στο τραπέζι
κι έριξε το βλέμμα του άδειο στον απέναντι τοίχο.
Βέβαια
θα μπορούσε ν’ ακούσει λίγη καλή μουσική
ν’ ανοίξει ένα βιβλίο ή
να τηλεφωνήσει κάπου.
«Ξέρω κι εγώ;» είπε αμφιβάλλοντας
κι ύστερα: «μα βιάζεται η Ποίηση;»
κι η αφανέρωτη λέξη ακούστηκε μέσα του
σαρκαστική.
             
Από τη συλλογή αμήχανη έξοδος (1982)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VII)
Post by: wings on 01 Aug, 2009, 15:15:26
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VII)

[Ενότητα Αποδημίες]

VII

Όλη τη νύχτα αφάνιζα
λέξη προς λέξη
την ευφορία του κορμιού σου

Όλη τη νύχτα
με το θαλασσί φεγγάρι
έβρεχα τα χέρια μου
που έκαιγε η αίσθησή σου

Εγκαταλείπω το φως
για μιαν άλλη ζωή
για μια θύελλα που ξεσηκώνει
ένα σμάρι πουλιά
διάφανα σαν τον άνεμο
δροσερά σαν τα δάχτυλά σου
που ξεκουράζονται στο προσκέφαλό μου
δίχως όνειρα
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το παράθυρο
Post by: wings on 01 Feb, 2010, 12:46:13
(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg233.imageshack.us%2Fimg233%2F8936%2Fmatisseinterioratnice.jpg&hash=2227ee27e8450c8f87ddeb688510ccc6eb9af581)

Henri Matisse, Interior at Nice, 1924 (http://www.famousartistsgallery.com/gallery/matisse-in.html)

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το παράθυρο

Α, είναι ωραίο αυτό το παράθυρο
έτσι που άνοιξε,
βλέπει τη θάλασσα που αγαπώ
τα πλοία που έρχονται, τα πλοία που θα ’ρθουν
τα πλοία που περιμένουν μέσα στη φαντασία μου.
Δεν το περίμενα, σχεδόν το είχα ξεχάσει
από τότε που χτίσαν τούτο τον τοίχο
τι ελπίδα μπορούσα να έχω...

Σαν το παιδί κάθε τόσο ακουμπώ στο περβάζι του
χαϊδεύω το ξύλο του
κοιτάζω τον ουρανό
τι όμορφος που είναι ο κόσμος; θέλω να πω –
φουντώνει πάλι η καρδιά μου
χτυπά ακανόνιστα,
Θεέ μου είσαι Εσύ, τώρα δε με γελάς
πλημμυρίζεις το αίμα μου

Αγάπη!

Από τη συλλογή Το πρόσωπο της Ευριδίκης (1975)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υστερόγραφο
Post by: wings on 11 Apr, 2010, 22:02:50
https://www.youtube.com/watch?v=5pJEjVVEBLw

Θάνος Μικρούτσικος & Άλκης Αλκαίος, Ρόζα
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996))


Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υστερόγραφο

Τότε, σκέφτηκε να την πει καλοκαίρι.
Γιατί τα καλοκαίρια ανατέλλουν χαρούμενα
κι είναι έμπιστα και δροσερά.

Σε λογαριάζουν δικό τους
και βγάζουν το καπέλο τους
μόλις σε ιδούν.

Εγώ, δεν έχω καπέλο,
έχω όμως μια μικρή πέτρα
στο δάχτυλό μου
που με συγκινεί,
όπως ένα φωτισμένο παράθυρο.

Άκουσε,
αγαπώ τα πράσινα δέντρα
αγαπώ τα νερά σου
αγαπώ την ψυχή σου.
Γι’ αυτό βγαίνω τη νύχτα
να σε συναντήσω.
Κουβαλώ τα χαρακτηριστικά σου
παντού.
Οι άνθρωποι πρέπει να σε καταλαβαίνουν
όταν σηκώνουν το βλέμμα τους
και σ’ ανασαίνουν βαθιά.

Αλλιώς,
είναι πράγματα περιττά
οι ποιήσεις
και τα αισθήματα.

Πηγή: ελληνική ανθολογία της νέας ποιήσεως, εκδ. Άγκυρα (1974)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υστερόγραφο
Post by: spiros on 11 Apr, 2010, 22:17:17

Οι άνθρωποι πρέπει να σε καταλαβαίνουν
όταν σηκώνουν το βλέμμα τους
και σ’ ανασαίνουν βαθιά.

Αλλιώς,
είναι πράγματα περιττά
οι ποιήσεις
και τα αισθήματα.


Wow, what oft was thought but ne'er so well expressed, as Pope would have it.
Εκφράζει με τρόπο άψογο και ολοκληρωτικό τις σκέψεις μου σε βαθμό που ειλικρινά, να μη χρειάζεται να διαβάσω άλλο ποίημα (καλά, τουλάχιστον για την επόμενη ώρα).
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υστερόγραφο
Post by: wings on 11 Apr, 2010, 22:21:22
Κι εμένα μ' εκφράζει απόλυτα.

Και δεν έχει σημασία πόσα ποιήματα θα διαβάσουμε την επόμενη ώρα. Οι φράσεις αυτές του Γιώργου Στογιαννίδη θα μας ακολουθούν για πολύ καιρό. Να 'σαι σίγουρος. :-)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υστερόγραφο
Post by: spiros on 11 Apr, 2010, 22:39:27
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υστερόγραφο
Post by: wings on 11 Apr, 2010, 22:41:59
Τα λένε ο Γιώργος Στογιαννίδης κι ο Τάσος Λειβαδίτης, αλλά τους ακούει κανείς;
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η επάνοδος της Περσεφόνης
Post by: wings on 17 Jul, 2010, 21:26:37
https://www.youtube.com/watch?v=ex-3c5sErAI

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Τα παράλογα (1976))


Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η επάνοδος της Περσεφόνης

Ανέβηκε∙
ούτε ένας νάρκισσος, κρύο κι υγρασία πολλή μες στην κάμαρη.
Σαν κάτι να ’χε ξεχάσει κι έψαχνε.
Δυνάμωσε τη φωτιά στο τζάκι για να θυμηθεί.
Σκύβοντας ο ένας μαστός της επρόβαλε ατίθασος
φωτίζοντας μια στιγμή το μυαλό του.
Δέκα χρόνια περίμενα τούτη την άνοιξη
και τα τριαντάφυλλα πέφταν σ’ εκείνο το σκοτεινό πηγάδι
και χάνονταν.
Φίδια φαρμακερά στο βυθό του σαλεύαν
όπως τα βρεγμένα μαλλιά της Μαρίας
όταν την ανέβαζα πνιγμένη.

Με τυραννά στον ύπνο μου ακόμη. Όμως εγώ
προτιμώ τις πορτοκαλάδες στο παραλιακό κέντρο
χαίρομαι τούτον τον πρόσκαιρο ήλιο
γιατί μπορώ να βγάζω τους νεκρούς μου περίπατο.
Έχουν φουσκώσει απ’ τη θαλπωρή της λιακάδας
κι ουρλιάζουν σαν τους ναυαγούς
που αντικρίσαν στεριά.

Από τη συλλογή Αφήγηση ξεναγού (1979)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Τα παιδιά μας
Post by: wings on 09 Dec, 2010, 16:35:03
https://www.youtube.com/watch?v=7QT2AGG2I-k

Διονύσης Σαββόπουλος, Τα παιδιά που χάθηκαν (δίσκος: Το περιβόλι του τρελού (1969))

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Τα παιδιά μας

Κάποτε τα παιδιά μας ξυπνούσαν νωρίς
και τραγουδούσαν τραγούδια του Μάη.
Τώρα τα παιδιά μας μεγάλωσαν
ξυπνούν το πρωί και δεν τραγουδούν.
Τα παιδιά μας είναι σαν τα άλλα παιδιά
που δεν έχουν τίποτα να πουν.

Τα λόγια τους λιγοστά
κι η μοναξιά θηρίο!

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σε χαμηλό τόνο
Post by: wings on 12 May, 2011, 23:38:00
https://www.youtube.com/watch?v=sxwG4TXkBH4

Διονύσης Σαββόπουλος, Ολαρία ολαρά (δίσκος: Βρόμικο ψωμί (1972))

[Eνότητα Ο έκπτωτος άγγελος]

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σε χαμηλό τόνο

Δεν είναι πως δεν μας ακούει κανείς,
εμείς φωνάζουμε και δεν ακουγόμαστε.
Ας χαμηλώσουμε τη φωνή μας
οι λέξεις μας υποφέρουν από οίηση
δεν είναι πια λέξεις
τσόφλια είναι
που ο αέρας τα παίρνει
και τα σκορπίζει
τσόφλια είναι
δε βλέπετε
πώς πάνε κι έρχονται με τον καιρό;

Από τη συλλογή Εν μέσω αλαλαζόντων (1991)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η εξουσία
Post by: wings on 27 Oct, 2011, 22:00:34
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η εξουσία

Ανατολικά της Εδέμ έβαλε ο Κύριος τους φρουρούς του
να φυλάξουν τον απορφανισμένο Παράδεισο
μετά την έξωσή μας.
Ωστόσο πιστεύαμε στη μεγαλοψυχία Του
λέγαμε πως κάποτε θα μας θυμηθεί,
νοσταλγούσαμε τη χαμένη μας αθανασία.
Τι μας χρειάζονταν το «πού», το «πώς», το «γιατί;»

Τώρα βέβαια μάθαμε πολύ καλά
τι θα πει Εξουσία

Από τη συλλογή Εσωτερική επένδυση (1977)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (IV)
Post by: wings on 06 Jun, 2014, 01:36:14
https://www.youtube.com/watch?v=xeQUReh7LAE

Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Μαμαγκάκης, Το φεγγάρι βάσανο
(τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος / δίσκος: Έντεκα λαϊκά του Γιάννη Ρίτσου (1972))


Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (IV)

[Ενότητα Τροπάρια]

IV

(Σαν μια γιορτή)

Χωρίς να κοιταχτεί μες στο φεγγάρι
χωρίς να γνωριστεί μέσα στην ώρα
σηκώνοντας στην όχθη τη φωνή της
αφήνει τ’ ανεξάντλητα πουλιά.

Λευκή σαν ψίχα γιασεμιού
πλέει δροσερή μες στην αγάπη.

Απλή ξυπνάει τα φλάουτα
σαν μια γιορτή
χωρίς μι’ αχτίδα να λεκιάζει την καρδιά της
τον ύπνο της ν’ αργεί.

Ανοίγει την πιο διάφανη στιγμή
ρίγος ξανθό του ανήσυχου νερού,
σπουργίτι του πρωινού που ξεσηκώνει
τη λιτανεία των σημάντρων μες στο φως.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (III)
Post by: wings on 12 Jul, 2018, 18:26:44
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (III)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

ΙΙΙ

Στη φωτιά των ονείρων
που εκυμάτιζαν
λαμπρές παπαρούνες
σημαίες στην αντιγνωμία του ανέμου
έσπαζες φιλάργυρη
τη μικρή σιωπή
ανοίγοντας έκπληκτα μάτια
στους καθρέφτες της θάλασσας
που τρέμιζαν φλογισμένο σπαθί
άστρο που εγκυμονεί
τον άγγελο της δροσιάς
τη μελωδία του αίματος
ενσφηνωμένη
σ’ ένα κεφάλι
σε δυο κεφάλια
ναυαγισμένα στον εαυτό τους.
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (IV)
Post by: wings on 12 Jul, 2018, 18:32:49
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (IV)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

IV

Απ’ τον ήλιο
που γυμνώθηκε στη γυμνή της σάρκα
τρέμει ο κυανός πυρετός των αισθήσεων

Το απόγευμα
φλουρί
στη μετόπη του Έαρος

Τραγουδεί

Τον δροσερό της ίσκιο
σκαλώνουν στα πεύκα
έφηβοι
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (V)
Post by: wings on 12 Jul, 2018, 18:38:21
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (V)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

V

Δίπλα απ’ το σπασμένο τζάμι
οικοδομώ
την αποκλεισμένη επαφή
που έπνιξε η βροχή
στη μαρμάρινη στέρνα

Άπειρη στιγμή
ανθίζουν οι άγγελοι
στα σκαλοπάτια με τις γλάστρες
στα σκαλοπάτια με το φως
με τη σπασμένη στάμνα
στα δάκρυα της βροχής
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VII)
Post by: wings on 12 Jul, 2018, 18:42:01
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VII)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

VII

Ήρεμη ξαστεριά
σε μια βαθιά νεροπηγή
σε μια παλάμη πράσινη

Πέρ’ από κάθε μυρωδιά
ξανοίγει ο ουρανός το μυστικό του

Στιγμή που σε μοιράζονται
οι όχθες του καλοκαιριού
σα χέρια ερωτευμένα

Λήθη που σε κερδίζουνε
τα δροσερά σεντόνια
βαθιά μες στις πτυχές τους
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VIII)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 17:36:08
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (VIII)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

VIII

Πού να σε φυλάξω
μικρή μνηστή που θορυβείς
σαν ένα φως μες στην καρδιά μου
ομορφιά που ψιχαλίζεις
μια δέσμη αγγέλους στη νύχτα μου

Παντού ένα χέρι αγρυπνεί
πάνω απ’ τον ύπνο μου
χαμογελά στις τρυφερές πτυχές της λευτεριάς μου
και γέρνει στο προσκέφαλό μου
να ονειρευτεί
κήπους μικρούς από άσπρα περιστέρια
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (IX)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 17:39:54
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (IX)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

IX

Στο σάπιο χώμα στη βροχή
πεταλούδες και φύλλα
ίσκιοι που μυρμηδίζουν στα γόνατα
ψάθινες κραυγές
κι άσπρα φορέματα
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (XI)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 17:43:15
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (XI)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

XI

Κορίτσι με το φρέσκο φόρεμά σου
διάφανη δόξα του λεπτού γαλάζιου
κορίτσι της ξανθιάς δροσοβροχής
που κυνηγάς τους κάλυκες του ανέμου

Κορίτσι που ονειρεύομαι ψιλό μετάξι του ύπνου
ψίθυρος εαρινός σε φεγγαρίσιους κλώνους
κορίτσι του γυμνού νερού που ο κύκνος σπάζει τα φτερά του
άσπρο σαν τον σκληρό μαστό κρύο σαν την καρδιά σου
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (XII)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 17:47:45
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Περιστέρια στο φως (XII)

[Ενότητα Περιστέρια στο φως]

XII

Λάμπουν οι πόρπες του ήλιου
στη ζώνη του μεσημεριού

Ξαναγυρίζει απ’ τον ύπνο της θάλασσας
μ’ αστραπές από βότσαλα
με φλύαρες φουσκοδεντριές
μ’ ένα στήθος
που ανοίγει το χρώμα του ο ουρανός

Ξαναγυρίζει ξάγρυπνη
σα μια βιολέτα σ’ ασυννέφιαστο νερό
ξεσηκώνοντας μια χούφτα σήμαντρα
ξανθό μαχαίρι αυλακωμένο απ’ το φως
κάτασπρο δόντι σε στόμα κερήθρας

Καθαρή σα μια ρίζα παιδιού
ακτινοβολεί πέρ’ από κάθε στιγμή
χίλια μάτια
για να κρεμάσει χιονισμένα κλαριά
μπούκλες από τριαντάφυλλα
σε μια κλωστή που τρέμει
σαν τη φωνή των σπουργιτιών
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (I)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 17:51:41
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (I)

[Ενότητα Αποδημίες]

I

Αντίο
η μέρα σήμερα έσυρε ελαφρά
την ξανθή κόμη της
πλυμένη σε κοχύλια και φως

Τραγουδά σιγαλά το παλιό μας φεγγάρι
που έγειρε να ξεχαστεί
στη χαμηλή μας στέγη

Αντίο
οι τοίχοι της κάμαράς μας
με τ’ ανθισμένα πορτρέτα των κοριτσιών
θα ευωδιάσουν στον ύπνο μας
πάλι
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (II)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 17:52:48
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (II)

[Ενότητα Αποδημίες]

II

Ύστερα από χρόνια γυρίζοντας να συναντήσει
τρεις κρίνους λησμονημένους στο πιάνο
γυρίζοντας με τα ίδια αισθήματα
μ’ ένα βαλσαμωμένο σκαραβαίο
σταυρωμένο με μια χρυσή φτερούγα

Τα δάχτυλα μελωδικά μελωδικότερα
απ’ τη γνωριμία της μουσικής
συναλλάσσονταν με το χλωμό πένθος
μαλακό σαν το κερί της εκκλησίας
που ευωδιάζει τη λύπη μας

(Ο χρόνος έγερνε να κοιμηθεί
σ’ ένα μικρό κοχύλι)

Όταν θα ξαναφύγεις
συγκλίνοντας τα δάχτυλα σε μια ραψωδία βουβή
θα ξαναβάλεις τη βέρα στα τετράδιά σου
τον άνεμο να λησμονιέται στα κλαδιά
τη φαντασία να ξημερώνεται
μ’ ένα θαλασσινό μαντίλι
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (III)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 18:07:15
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (III)

[Ενότητα Αποδημίες]

III

Γενέθλια

Τα γενέθλιά σου λάμπρυναν
δεκαεφτά κεριά
δεκαεφτά δροσεροί άνεμοι απ’ τα παράθυρα
ριπίδιζαν άσπρες κορδέλες
στο σατέν του κορμιού σου

Στους τοίχους έβρεχε χρυσή σιωπή

Δεν ήξερα τη ρίζα της παλάμης σου
βαθιά σαν την αγωνία της θάλασσας
κοίταζα να γνωρίσω τα πρόσωπα
να κόψω ένα κλωνί απ’ τα χαμόγελά τους
να φυτέψω τα βήματά μου σε μια υπομονητική γλάστρα
να γνωρίσω τη φωνή μου σαν μια λησμονημένη φωτογραφία
κάτω από ξεμοναχιασμένα βλέφαρα

Να σε καταλαβαίνω
φλέβα νερού κάτω απ’ τα πόδια μου
μορφή κομμένη απ’ τη δική μου κατατομή
χέρι από μικρά ξημερώματα
που ακουμπά στην καρδιά μου
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (IV)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 18:11:43
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (IV)

[Ενότητα Αποδημίες]

IV

Οι νεκροί του γαλάζιου δρόμου
κυνηγούν τις αναμνήσεις τους
ανάμεσα από χλωμούς γαλαξίες

Στην εαρινή πορεία των άστρων
ανιχνεύω τα χέρια σου
σκοτεινά σαν τις ανυπεράσπιστες νύχτες

Πρόσωπα διαφανή
ξεπερασμένα απ’ το φως
πρόσωπα γυμνά
ξεδιπλωμένα στον άνεμο που δεν σας γνώρισε
αγάλματα
που ξεκουράζεστε
κάτω απ’ τη φλυαρία της μνήμης
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (V)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 23:49:11
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (V)

[Ενότητα Αποδημίες]

V

Τρυφερό δάσος
γλυκύτατη μέρα
φωνή που εξομολογείσαι
ανάμεικτη με χρυσάνθεμα

Έρχεσαι δένοντας στα μαλλιά
τα καλοκαίρια
στον δρόμο άσπρα γαρίφαλα
ν’ αποστηθίζουν εσένα

Πώς να σ’ ερωτευτώ
γωνιά στρωμένη φιλήματα
χέρι χωνευμένο απ’ τον ήλιο
θάλασσα που αγρυπνείς
μες στην καρδιά του κόσμου;
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VI)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 23:55:37
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VI)

[Ενότητα Αποδημίες]

VI

Όλη τη νύχτα αφάνιζα
λέξη προς λέξη
την ευφορία του κορμιού σου

Όλη τη νύχτα
με το θαλασσί φεγγάρι
έβρεχα τα χέρια μου
που έκαιγε η αίσθησή σου

Εγκαταλείπω το φως
για μιαν άλλη ζωή
για μια θύελλα που ξεσηκώνει
ένα σμάρι πουλιά
διάφανα σαν τον άνεμο
δροσερά σαν τα δάχτυλά σου
που ξεκουράζονται στο προσκέφαλό μου
δίχως όνειρα
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VIII)
Post by: wings on 16 Jul, 2018, 23:58:49
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (VIII)

[Ενότητα Αποδημίες]

VIII

Κορίτσι της αγάπης μου
πρόσωπο λυπημένο
το βράδυ με τον λαβωμένο ουρανό
το βράδυ με τα παγωμένα δάχτυλά σου

όταν αποδημούσαν τα σύννεφα
για μια σταλαγματιά θολής βροχής
όταν χαμήλωναν οι λάμπες
γεμάτες έντρομα πουλιά
κυνηγημένα ζώα

έν’ άστρο έβοσκε ξεπαγιασμένο στα μαλλιά σου
σα μια μικρή ανθοφορία
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (X)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 00:01:44
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (X)

[Ενότητα Αποδημίες]

X

Πόσα άστρα στα ζεστά βήματα της καρδιάς
πόση δύναμη στα ευρύχωρα όνειρα
που εξουσιάζουν τους ίσκιους απ’ τα φορτωμένα μέτωπα

Σιωπή που αγαπάς τις μακριές απουσίες
στους νεκρούς αποθέτοντας τη μνήμη σου
στη φθαρμένη παλάμη σου
αφουγκράζομαι το αίμα μου
ανυπάκουο σα μια φυλακισμένη αορτή
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (XI)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 00:09:53
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Αποδημίες (XI)

[Ενότητα Αποδημίες]

XI

(μικρό ελεγείο)

Ήταν πολύ νέος για να πεθάνει Κύριε

Είκοσι δυο χρονώ
είκοσι δυο φορές είδε τη θάλασσα και δεν τη χόρτασε
είδε πολύ λίγο τον ουρανό με τα ηλιοτρόπιά του
όταν ξεσήκωναν οι Κυριακές τ’ άσπρα μαντίλια τους
τόσο ελαφρά σαν το θυμίαμα που εκαίγαν
τα θυμιατήρια του άλουσους

Είναι πολύ νέος κανείς όταν στα δάχτυλά του
μετράει τα γενέθλιά του
όταν στις χελιδονοφωλιές
χτίζει τα λόγια του

Ναι Κύριέ μου
εσύ δεν τον θυμάσαι με τα μικρά του όνειρα
που παίζανε τις νύχτες
γεμάτα φως και μυρωδιά καλοκαιριάτικης σελήνης

Δεν τον θυμάσαι Κύριε

Είκοσι δυο χρονώ
είκοσι δυο χαιρετισμοί από ρολόγια γιασεμιών
που ξεχωρίζαν τα μεσάνυχτα απ’ το μεσημέρι

Είχε μια καλημέρα
έν’ άστρο στην καρδιά του
ένα κλωνάρι πασχαλιάς
μες στα γαλάζια μάτια του

Πώς να τον θυμηθείς ξανθό σπυρί της αμμουδιάς σου
που λογαριάζει τη δόξα σου ξεχνώντας τ’ όνομά του
λυγίζοντας τον ώμο του μ’ ένα πικρό τουφέκι
να κυνηγά τα νέα πουλιά
έτσι που ν’ αποξεχαστεί ν’ αρνιέται να γυρίσει
να πλένει το άσπρο του κορμί
νερό να πιει να δροσιστεί από μια βρύση κρύα

Μα τόσο αποξεχάστηκε στον άλλο κόσμο Κύριε
σα να φοράει μες στη βροχή το νέο αδιάβροχό του
             
Από τη συλλογή Περιστέρια στο φως (1949)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (I)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 00:14:09
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (I)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

I

Μες στις παλάμες της νυχτός
του πλέον ωραίου ο ανασασμός
στα μέλη νάρδος που ευωδιά.

Αλαφριά γερμένη η ορτανσία
έτσι μεστή από μέθη
του σχεδίου της αντανακλά
σπαρταριστά ποιήματα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (II)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 00:16:30
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (II)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

II

Μες στους κήπους η φωνή της
ρόδου αμάλγαμα
διαπερνά τις αισθήσεις
(μυρωδιά γιασεμιού
από δόντι λεπτό
από μόσχο θαλάσσης
καθαρό κοίτασμα).

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (III)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 00:19:08
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (III)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

III

Ανανεώνω τα χρώματα
σαν ένα μπουκέτο γαζίες
που διατηρεί η επαγρύπνηση
κι η προσοχή.

Τα χρώματα γοητεύουν τον ύπνο
συμπληρώνουν την όραση
όπως τ’ ανάλαφρα βήματα
στην άκρη της θάλασσας.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (IV)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 00:22:36
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Μικρά εξαπτέρυγα (IV)

[Ενότητα Μικρά εξαπτέρυγα]

IV

(Μνήμη περιστεριών)

Θυμάται ακόμα τα περιστέρια
που συναντούσε
κατεβαίνοντας τη μαρμάρινη σκάλα.

Γίνονταν τότε το σιντριβάνι του κήπου
το ήμερο βλέμμα
πλημμυρισμένο αγάπη
το πράσινο τρυφερό κλαδί
η ευτυχία ολόκληρη
μες στο ανθρώπινο σώμα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (I)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 13:53:50
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (I)

[Ενότητα Τροπάρια]

I

(Ο άνεμος)

Ο άνεμος κρατά στ’ άσπρα κωδωνοστάσια
μιαν αγκαλιά κορίτσια
που κρούουν τα μεσάνυχτα
τις καμπανούλες του έαρος.

Ο άνεμος από φιλί και θαλασσιά κορδέλα
σκήνωσε μες στο σώμα μου
σκήνωσε μες στο φως
και ψιχαλίζει.

Μες στα προσεχτικά τετράδιά μου
γράφω για τους αστερισμούς
για τον Κριό και για τον Ταύρο
για το παιδί που ξημερώνεται άντρας.

(Ο άνεμος κρατά μες στις τριανταφυλλιές
τους σγουρούς πλοκάμους της νύχτας.)

Κερί ξανθό μοσχοβολά
στο γυμνό γόνατο της λύπης
στην πέτρα που ονειροπολώ
τα δώρα της Αρήτης.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (II)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 14:00:35
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (II)

[Ενότητα Τροπάρια]

II

(Στα γυμνά γόνατα)

Στα γυμνά γόνατα
ίσκιοι από κομμένα ρόδα.

Τα δάχτυλα από ρίζες πικρές
ρίζες παλιές
ανάβουν μικρές φωτιές να θυμηθούν.

Μέσα στο ωραίο κι ολόδροσο βλέμμα
η γνώση του θανάτου
το καλοκαίρι που έφυγε.

Με την πρώτη υποψία
ο ουρανός γέμισε πένθη
γέμισε ρίγη.

Τα πουλιά άφησαν
στην ανοιχτή μας παλάμη
τα ίχνη τους.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (III)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 14:05:07
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (III)

[Ενότητα Τροπάρια]

II

Καθώς την κοιτώ
ένας ήλιος ανοίγει σε κάθε μου φλέβα
ένα δέντρο τινάζει τα φύλλα του
και μουσκεύει τα μάτια μου
ανθούς.

Η μοναξιά μου
γεμίζει
παπαρούνες και γέλια
συμπλέγματα τρυφερά
από φως.

Γλιστρούν
μες στον άνεμο
πεταλούδες τα όνειρα
διψασμένα φτερά
που εγκαρτερούσαν
το ανάλαφρο μήνυμα.

Είδωλο μακρινό
ομορφιά της απέραντης θάλασσας
του γόνιμου μόχθου
που ξεχειλίζεις τη μνήμη μου.

Να ’ρχεσαι πάντα
όταν δεν υπάρχει κανείς
να μου ανοίξει τα χρώματα
ξεχασμένα στη λύπη
να ξεπλύνει με μόσχο
τα φθαρμένα μου βλέφαρα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (V)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 14:12:44
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (V)

[Ενότητα Τροπάρια]

V

(Δίχως έλεος)

Προσπαθώ να σκορπίσω τον άνεμο
τη μελαγχολία που σε κερδίζει
βασανίζομαι να διώξω τη λύπη
που μ’ αποκλείει το πρόσωπό σου.

Προσπαθώ να θυμηθώ
ν’ ανοίξω μια ρωγμή στο διάστημα
έκπληκτα μάτια να σε ιδώ.

Ονειρεύομαι την ώρα,
τον άγγελο
που θα μου ανοίξει το δικό σου χαμόγελο
τον κάμπο που θα τραγουδήσω
μαζί σου.

Τεκμήρια τρυφερά
γράμματα της χαράς
αλφαβητάρια που μοσχοβολούν
στα ράμφη των χελιδονιών.

Προσεύχομαι
χρόνια και χρόνια κάτω απ’ τον πράο
αστερισμό σου
μελετώ την οδύνη μου μέσα στη σιωπή σου
δοκιμάζω τα λόγια μου δίχως έλεος.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VI)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 14:41:42
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VI)

[Ενότητα Τροπάρια]

VI

(Απορία)

Πριν με ρωτήσεις
πού έπεφτε τούτος ο κόσμος
για τα ποτάμια και για τ’ αστέρια
που οι νύχτες περίμεναν
να γεννήσουν,
για τη φωτιά που άναψε
χωρίς να υπάρχει φως.

Πολύ πιο πριν απ’ τη δική σου φωνή
απ’ τη βροχή κι απ’ τη γεύση σου
όταν ακόμα οι άγγελοι δεν έμοιαζαν
με τα φτερά που βαλσαμώναμε στα παιδικά μας βιβλία
όταν η καρδιά δεν είχε ακόμα αγαπήσει
όπως ο τυφλός το φως
κι ο άνεμος ήταν μια χτένα ή μια κορδέλα
στα μαλλιά της βροχής.

Θέλω να πω
όταν η θάλασσα δεν είχε ακόμα γνωρίσει
ούτε ένα πλοίο ούτε ένα σύννεφο
δεν ήταν ακόμα γαλάζια

Όταν η κραυγή του πνιγμένου
δεν έσχιζε τον κόρφο της
κι η αμμουδιά της δεν έκρυβε
κανέν’ αναμνηστικό

Εσύ πού ταξίδευες;

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VII)
Post by: wings on 17 Jul, 2018, 14:49:59
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VII)

[Ενότητα Τροπάρια]

VII

(Σ’ ένα ποτήρι)

Σ’ ένα ποτήρι γυμνό
ξημερώνω τη δίψα μου.
Τα δάχτυλά μου που άπλωσαν να κοιμηθούν
συμπλέκονται για να προσευχηθούν
στον ίσκιο του προσώπου σου

(Χνούδι καλημέρας που έσβησε
αιωρείται περίλυπο.)

Κουβεντιάζω∙ απ’ τα ξένα
μου χτυπάει επισκέπτης την πόρτα.

Ποιος να ’ναι;

Τόσα χρόνια χωρίς ήλιο
χωρίς σκέπη
δεν ήρθε.

Θυμάμαι.

Ο κόσμος άνοιγε τους εαρινούς του ημεροδείχτες
έβαζε το δάχτυλό του τυφλά
κι έβρισκε το μακρινό του ταξίδι
έβρισκε το ρόδο που άνοιγε
σαν ένας αριθμός μυστικός.

Όμως απέραντος ο χώρος της λύπης.

Δεν μπορώ να μιλήσω
να καθορίσω τα σύνορα της παρουσίας σου
να ειπώ: εδώ ήταν ο τόπος που άνθιζες
ο περιστερεώνας του ονόματός σου
όσο κι αν σκάβω βαθιά
όσο κι αν τρέξω ξωπίσω σου
μοιράζοντας τα υπάρχοντά μου
στον άνεμο.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VIII)
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:14:37
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (VIII)

[Ενότητα Τροπάρια]

VIII

(Αλλαγή)

Από τότε που σκόρπισαν τα πουλιά
ο ουρανός χλώμιασε

Παντού ένα χρώμα
πληγωμένης σημαίας.

Στα γυμνά γόνατα
οι πεθαμένες αγάπες
(Δευτερόλεπτα αγωνίας
που περάσαμε
κάποτε).

Η βροχή έρχεται
από ένα σπασμένο παράθυρο
έρχεται μ’ ένα κίτρινο φύλλο.

Μετακινώ την καρέκλα μου.

Δεν μ’ αρέσει το πάθος
το λερωμένο ποτήρι
από στόμα σε στόμα
σχέδια μεγάλα
λέξεις πολλές πολλά αποτσίγαρα
μυρωδιά παλιά ξεχασμένη.

Τα παιδιά φάγαν τα μήλα και φύγαν.

Κανείς δε γνωρίζει
ο ταχυδρόμος πότε έρχεται.

Σκόνη τυφλή
μπερδεύεται στα δάχτυλά μου.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (IX)
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:22:42
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (IX)

[Ενότητα Τροπάρια]

IX

(Τροπάριο τρυφερό)

Αφήνοντας μια ρίζα στα μαλλιά της θάλασσας
ήρθε με δυο παλάμες άδειες.

Ήρθε
(το πρόσωπό του αυλακωμένο από κρυφά μελτέμια)
να σκαλίσει ανάγλυφα
φορώντας τα παιδικά του πέδιλα τ’ απλά
με το σακάκι ξεσχισμένο από χελιδονίσματα
χωρίς ν’ αλλάξει μια γραμμή
στα ιχνογραφήματά του
φυλάγοντας μες στο ανοιχτό γαλάζιο του πουκάμισο
δυο φύλλα από την περασμένη άνοιξη.

Ήρθε
με τις ξενιτεμένες ρώγες των δαχτύλων του
πιστεύοντας πως θα του χαμογέλαγε
ένα σπουργίτι έξω από το τζάμι του.

Όμως ποιος θα βρεθεί να τον καλωσορίσει
το δαχτυλίδι του ν’ αλλάξει
ξυπνώντας
τ’ αγαπημένα του πρόσωπα απ’ τον ύπνο!

Τροπάριο γλυκό
μήλο γλυκό και δροσερό κορίτσι
στον μώλο που δεν άραξες
με τα όνειρα στων καραβιών τον άνεμο αφημένα
τροπάριο τρυφερό, πώς να ξαναγυρίσεις;

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (X)
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:37:48
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (X)

[Ενότητα Τροπάρια]

X

Ο ήλιος έρχεται κάποτε
βιαστικός.
Ύστερα καθώς όλα περνούν
φαίνεται πιο άδεια
η μέρα.

Ελπίζει.

Μα καθώς περιμένει
δύσκολ’ αναγνωρίζει
τον δρόμο που άφησε.

Τα χέρια του
σαν δυο πληγές
βασανίζονται σε κάθε αλλαγή.

Βλέπει χωρίς ν’ αγγίζει
τ’ ανοιχτά χρώματα
τον ήλιο που χάνεται
σαν ένα αναμμένο κάρβουνο.

Εύκολο να θυμηθείς
να κρεμάσεις το βλέμμα σου
σα μια τοιχογραφία παλιά,
να ξεκλειδώσεις την παλιά σου οκαρίνα.

Όμως έρχεται
ο άνεμος
πίσω από στάχτες και κόκαλα
πίσω από σκόνη

κόβει τις γέφυρες
κι η αποκλεισμένη φωνή
ρυτιδώνεται
πέφτει
σαν ένα κλαδάκι ξερό
μες στη νύχτα.

Ο άνεμος δίχως έλεος
δίχως πρόσωπο
γυμνός από αγάπες και όνειρα.

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (XI)
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:42:33
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Τροπάρια (XI)

[Ενότητα Τροπάρια]

XI

Τώρα
πώς θα σου γράψω;
Δεν έχω τη θάλασσα
να ταξιδέψω την πίκρα μου
δεν έχω τον ύπνο μου
να ονειρευτώ το ουράνιο τόξο
την πληγή που ψηλάφιζα
κάτω απ’ το δέρμα μου.

Δεν έχω μια πέτρα
τον ουρανό που αναγνώριζα
σ’ ένα πράσινο φύλλο
έναν κλώνο
να ευωδιάζει τη νύχτα μου.

Δεν έχω τα χρυσά κλειδιά
ν’ ανοίξω την καινούρια πολιτεία
που δεν την βλέπει ο ήλιος
που δεν την βλέπει ο άνθρωπος
χωρίς πουλιά και παράθυρα
γυρισμούς και τραγούδια.

Πώς να σου γράψω τη λύπη μου
με ποια παραβολή του Κυρίου ημών να μιλήσω
που είναι η ψυχή μου περίκλειστη
σαν κήπος θανάτου!

Από τη συλλογή Συγκομιδή της μοναξιάς (1952)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Έαρ γλυκύ
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:46:55
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Έαρ γλυκύ

Δεν μπορώ να κοιτάξω
να βγάλω το πρόσωπό μου στο φως.
Πίσω, απ’ το παράθυρό μου, κρυμμένος,
είμαι δεν είμαι.

Έαρ γλυκύ,
που εξουσιάζεις τον κόσμο,
άνοιξέ μου την πόρτα.

Αν επιχειρήσω να βγω
θα πονέσει η καρδιά μου,
όμως
αν κλείσω τα μάτια
κανείς δεν θα με υποπτευθεί
σαν κλέφτη των ξένων πραγμάτων.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σε κλείνω
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:49:54
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Σε κλείνω

Δεν μπορώ να σε κλείσω,
δε χωρείς πουθενά
μουσική και ξεφεύγεις.

Σε κλείνω στους στίχους μου
στις πληγωμένες ανταύγειες
των χαδιών μου.

Σε κλείνω
και σε τραγουδώ
στην καρδιά μου,
σε κλείνω στη μυστική φυλακή
των φιλιών μου!

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ήρθε
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 11:53:44
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ήρθε

Ήρθε καθώς έρχεται στον ύπνο σου
δροσερή φωνή να σε ξυπνήσει.

Αν μ’ εγκαταλείψει, συλλογίζομαι,
αν μ’ εγκαταλείψει θα πεθάνω.

Θεέ μου, ας μείνει όπως μένουν τα πράγματα
τα πράγματα που αγαπάς και δεν τ’ αποχωρίζεσαι,
ας μείνει σαν τον κίνδυνο,
σαν τη βροχή, που σ’ αποκλείει
από τον έξω κόσμο,
ας μείνει, όπως περίμενες...

Εγώ
θα κάνω πως κοιτάζω αλλού,
πως δεν καταλαβαίνω,
όταν η παρουσία της θ’ αναπαύεται μέσα μου,
όταν θ’ αναστατώνει το αίμα μου
ο φλοίσβος των χεριών της.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Για να μη φύγεις
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:24:02
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Για να μη φύγεις

Για να μη φύγεις
πρέπει να ταξιδέψω μακριά,
να προσπεράσω τη θάλασσα
που εσύ θα περάσεις,
να προσπεράσω τον άνεμο,
που θα σ’ απομακρύνει από κοντά μου.

Κι ακόμα
χίλιες προτομές να σκαλίσω στο διάστημα
για να με περιβάλλεις παντού,
χίλιες φορές τα λόγια σου να ’ρχονται να ξανάρχονται
στην καρδιά μου.

Κάθε μου βήμα εσύ πολλαπλασιάζεις τον ήχο του
πλημμυρίζεις το βλέμμα μου,
το φως κατεβαίνει σαν ένας καταρράχτης
από χίλιες πηγές.

Πιάνω τα χέρια μου, θαρρώ πως μ’ αγγίζεις,
πλησιάζω την πόρτα μου, θαρρώ πώς θ’ ανοίξεις,
ανοίγω τις γρίλιες μου, σε βλέπω παντού,
κλείνω τα μάτια μου, χτυπάς ανυπόμονη,

Είσαι εδώ, ακόμα εδώ, πολύ κοντά,
όμως για να μη φύγεις πρέπει να ταξιδέψω μακριά.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με κάτι γαλάζια μολύβια
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:30:27
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Με κάτι γαλάζια μολύβια

Με κάτι γαλάζια μολύβια λογαριάζαμε τις Κυριακές
τις γιορτές που θ’ ακολουθούσαν
κι η καρδιά μας σημαιοστολίζονταν
σαν τα πλοία και σαν τα μαγαζιά τις επίσημες μέρες.

Ο ίσκιος σου αναπαύονταν μέσα μου ήρεμος.

Θα μπορούσα να σε κρατήσω σαν ένα πουλί
στην ανοιχτή μου παλάμη.
Ήταν πολύ καλοκαίρι, πολύ άνοιξη τότε∙
αφήναμε ανοιχτό το παράθυρο∙
οι φωνές έρχονταν μακρινές
δρόσιζαν τις αναμνήσεις, σκάλωναν στο περβάζι
κι άνοιγαν τον ορίζοντα.

Αισθανόμαστε σαν ένα ανθισμένο κλαδί μες στο φως.

Είχαμε αποξεχαστεί.
Θα ’πρεπε ν’ αλλάξουμε πια τα μολύβια με κάτι πιο σίγουρο,
τα παιδιά θα μας άφηναν κάποτε
και το κρύο θα τρύπωνε, θα σάρωνε την ψυχή μας.

Η ερημιά δε θα μας άγγιζε,
δε θα μας κέρδιζε τόσο.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Περνάς
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:37:43
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Περνάς

Περνάς,
όπως περνάν τα πουλιά
και δεν τα ξεχωρίζεις.

Μόνο κάτι οσφραίνεσαι,
σα να ’ναι το δάσος κοντά,
σα να ’ναι η σκόνη της εξοχής
ακόμα στα ρούχα σου
και δεν τολμάς να την τινάξεις.

Όμως
σιγά σιγά ξεχωρίζεις,
θυμάσαι,
κι η καρδιά σου χτυπά
σαν τις κωδωνοκρουσίες της αγάπης.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Διάθεση
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:41:20
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Διάθεση

Αν δεν ήσουν η ψιλή βροχή
που μουσκεύει τη μνήμη μου
απόψε,
αν δεν ήσουν, να πούμε το δάσος
το βάζο με τα λίγα λουλούδια,
τώρα δε θα ’σαν τόσα κορίτσια, εδώ,
θα ’χα τις ωραίες φωνές
κάτω απ’ την αγκαλιά τ’ ουρανού,
ένα ποτήρι νερό
την ώρα που έχεις διψάσει πολύ,
κι αυτή τη διάθεση
τη ζεστή σαν μια χειμωνιάτικη κάμαρη
πρόσφορη για παραμύθια
κι αναδρομές.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ανθισμένος αέρας
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:44:39
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ανθισμένος αέρας

Ξύπνησε
την ώρα που τριγυρνούσα μονάχος
κι ανασήκωνα χαλίκια και όστρακα
να πετάξω στη θάλασσα.

Από τότε, γελάει η καρδιά μου
κυλάει στις φλέβες μου το αίμα
σαν μια βροχή
χλιαρή.

Ένας ανθισμένος αέρας
τραγουδεί
σαν μια αναστάσιμη φλόγα κεριού
και χτυπούνε οι καμπάνες
χαρμόσυνες
χτυπούν τα φτερά τους οι άγγελοι
να μου το ειπούν!

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ίσως τα χελιδόνια
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:49:33
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ίσως τα χελιδόνια

Ίσως τα χελιδόνια να μας μιλούσαν
από έναν άλλο ουρανό
από έναν άλλο εξώστη.

Ένα άλλο φεγγάρι
θ’ άναβε την ελπίδα του
θα κρεμνούσε στα μάτια μας
τα χιονισμένα κλαριά του.

Καμιά ραγισμένη φωνή.

Τούτο το καλοκαίρι
κάτι σαν κρίνος θα ευώδιαζε
κάτι σαν μουσική θα ξυπνούσε.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Συναλλαγή
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:52:36
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Συναλλαγή

Ο ουρανός είναι ένα εξαίσιο ριπίδι
με τα πρόσχαρα πουλιά
ζωγραφισμένα στο καθαρό του γαλάζιο.

Ο ουρανός που αγνοεί τις ευαισθησίες μας
αδειάζει συχνά, σαν μια λίμνη, από χρώματα και πουλιά
δείχνοντάς μας τη λάσπη,
που ενδημεί στην καθημερινή μας ενασχόληση.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ψευδαίσθηση
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:56:01
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ψευδαίσθηση

Το ημερολόγιό μου, σταματημένο σαν ένα ρολόι,
στο τελευταίο φύλλο της άνοιξης∙
δεν τολμώ να το αγγίσω,
φοβάμαι,
λες και θα σωριασθούν νεκρές οι ελπίδες μου.

Προτιμώ την ψευδαίσθηση
τη σκηνοθεσία απ’ την πραγματικότητα,
τη μουσική που συντηρεί
και προεκτείνει τα αισθήματά μας
μες στ’ όνειρο.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Της αναλήψεως
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 13:59:19
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Της αναλήψεως

Σήμερα ανελήφθης.
Αύριο θα ’σαι η ανάμνηση και η προσμονή,
η ακριβή γεύση της Άνοιξης
η αγάπη που μας ετραγούδησε
κάποτε,

αλληλούια.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Νεκρή φύση
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 18:06:30
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Νεκρή φύση

[Ενότητα Γαλαξίες]

Το καλοκαίρι τα φρούτα
ο ήλιος
και η βρεγμένη σου κόμη,
αναπαυμένη σε φλούδες και φύλλα
αναπαυμένη σε όνειρα.

Έκτοτε
καίω τα φύλλα,
τις φλούδες μέσα στο τζάκι
κι οσφραίνομαι
τη χαμένη ευωδιά του κορμιού σου.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Καλοκαιρινή ευδία
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 18:13:41
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Καλοκαιρινή ευδία

[Ενότητα Γαλαξίες]

Ο θεός ήρθε και κάθισε κοντά μου
πέρασε το τριμμένο κατώφλι
κι άφησε να ωριμάσουν οι καλοσύνες μέσα μου.

Απ’ το ανοιγμένο παράθυρο
ακούω το ελαφρό περπάτημά του.
Φυσά∙ μακριά κάποιο σύννεφο λιώνει από αγάπη.

Σκέπτομαι
κι η καρδιά μου τρέμει παράξενα
σαν ένα λουλούδι κάτω απ’ το φως.

Στον δρόμο μια αχτίνα χορεύει
στο ψάθινο γείσο ενός κοριτσιού.
(Θα ’ναι η Ελένη που επιστρέφει απ’ το κιόσκι.)

Το βράδυ που θα πάω να κοιμηθώ
θα με βασανίζει η ομορφιά της ημέρας
κι ένα όνομα θα ευωδιάζει και θα χαμογελά.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Της αθωότητος
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 18:19:19
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Της αθωότητος

[Ενότητα Γαλαξίες]

Χαίρομαι που ξαναβρίσκω τα ίχνη σου,
τη θάλασσα που με νανούριζε
κάτω απ’ τον ουρανό.

Περνώ, ξαναπερνώ στα δάχτυλά μου το γέλιο σου
αστραφτερό δαχτυλίδι του κάμπου
που μ’ έμαθε να σ’ αγαπώ, να ξαγρυπνώ,
να σ’ αγαπώ σαν ένα φεγγάρι
σαν ένα αστέρι, σαν όλα τ’ αστέρια που κουβεντιάζουν τις νύχτες,
γιατί δεν έχουν, δεν ξέρουν τη λύπη,
ταξιδεύουν μονάχα
δροσερά μουσκεμένα απ’ το φως.

Αύριο,
θα κοιμηθώ σαν ένα πουλί,
η αθωότητά σου
ας με ξυπνήσει.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όταν έρθεις
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 18:29:57
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Όταν έρθεις

[Ενότητα Γαλαξίες]

Έρχεται σαν ένα φύλλο να πέσει στα μάτια μου.
Θα ’θελα να φωνάξω: Ποιος είναι;
Όμως εξακολουθώ να σιωπώ.
(Φυσά τότε σαν από ανθισμένες μηλιές...)

Το κοιμισμένο μου πνεύμα σα να πρωτοξυπνά.

Ήταν ωραία πολύ όμορφα τότε.
Ο παράξενος ψίθυρος κάτω απ’ τα πράα φυλλώματα,
τα παιδιά που θορυβούσαν το βράδυ
κι εκείνη η καρδιά που δεν έβρισκε χώρο
να κρύψει τον φαιδρό της λυγμό.

Όταν έρθεις, ο αέρας θα ’ναι πάλι ζεστός
σαν ένα προσκεφάλι που μόλις εγκαταλείψαμε
και τα όνειρα θα βομβούν...
Όταν έρθεις, θα ’χουμε τα χελιδόνια
θα ’χουμε το τραπέζι ανοιγμένο
σαν τα φτερά της αγάπης.

Όταν έρθεις
θα ’χει μεγαλώσει κι η μέρα
σαν τα παιδιά μας που δε θ’ αναγνωρίσεις
και τη χαρά στρωμένη
στα πόδια μας να σου χαμογελά.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μεταμόρφωση
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 18:44:49
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Μεταμόρφωση

[Ενότητα Γαλαξίες]

Ήθελα να ιδώ το πρόσωπό σου
σαν όπως βλέπει κανείς το φεγγάρι τον Αύγουστο,
ν’ αγγίσω μια φορά ακόμα τα χέρια σου
καθώς μου διαφεύγουν στη συχνή επανάληψη,
τη φωνή σου ν’ ακούσω, όπως την άνοιξη ακούς
την καινούρια βροχή να πέφτει στα φύλλα,
να βγω στο κατόπι σου, να στήσω το αυτί μου στον άνεμο
που θα ’ρχεται δροσερός απ’ τη θάλασσα,
να μεταμορφωθώ σαν μια σταγόνα νερό
που συνουσιάζεται με το φως,
όταν κινήσεις να ’ρθεις
όταν κινήσω για να σε γνωρίσω ξανά!

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο φράχτης
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 18:56:30
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Ο φράχτης

[Ενότητα Γαλαξίες]

Ίσως αυτό να ’ναι πολύ, να μην είναι και τίποτε
που κάθομαι κι αναπολώ
χασομερώ σαν ένα παιδί, κλειδωμένο στην κάμαρα,
ενώ θα μπορούσε να τρέξει να βγει
να πηδήξει ένα φράχτη — πάντα πίσω από ένα φράχτη
υπάρχει ένας κάμπος και πιο πέρα ένας ήλιος
κι ένα άλλο παιδί που σε προκαλούν τα παιχνίδια του
ή ένας άλλος φράχτης κι ύστερα άλλος
που θα ’θελες να προσπεράσεις, σαν ένα πουλάρι τρελό,
σαν ένα δελφίνι, πλάι σ’ ένα πλοίο που φεύγει
να ξεκόψει περήφανο μπρος απ’ την ανύποπτη πλώρη του.

Τώρα τι κέρδισες, βράδιασε κιόλας
κι όλα εκείνα που σκέπτοσαν, που σ’ απασχολούσαν
δεν μπορείς να τα ιδείς,
σα να ’πεσες ξαφνικά κι οι αισθήσεις σου σ’ άφησαν,
δεν μπορείς να φωνάξεις, έτσι ανάπηρος που έμεινες
χωρίς συντροφιά, χωρίς μνήμη σχεδόν
σαν σ’ ένα πηγάδι στεγνό.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Κάποτε
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 19:04:10
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Κάποτε

[Ενότητα Γαλαξίες]

Κάποτε,
ανάμεσα στη δική μου και τη δική σου σιωπή
έρχεται να τρυπώσει ένας κίνδυνος.

Φοβάμαι τότε πολύ, φοβάμαι για σένα.
Όταν έφυγα δεν είχαμε πει καλημέρα
δεν είχαμε αλλάξει την πρώτη μας λέξη.
Είναι πολύ σκοτεινά σαν δεν ακούς το χτυποκάρδι του άλλου.

Κι όμως, σ’ αναπολώ, πρόσωπο μακρινό.
Σε φορώ, σαν ένα βλέμμα ζεστό.
Αγαπώ τα δικά σου τα πράγματα, τραγουδώ με τη δική σου φωνή
στέκομαι να εγκαρδιωθώ τη θάλασσα που κοιτάς.

Σε φορώ κρεμασμένο φυλαχτό της ελπίδας.

Από δω μπορώ να ονειρεύομαι.
Είναι ένας τόπος πολύ μακρινός, που δεν μπορείς να υποπτευθείς.

Φυσά∙ φοβάμαι πως έχουν πεθάνει πολλά πράγματα έξω.
Τα δάχτυλά μου κρυώνουν καθώς τ’ απομονώνω από κοντά σου.

Οι άνθρωποι έχουν αλλάξει τα παλιά τους φερσίματα,
βρήκαν καινούριους αριθμούς,
κινούνται στην ευρυχωρία της άρνησής των.

Κάθε τόσο ακουμπώ στο περβάζι σου,
είναι ακόμα ζεστά στην καρδιά σου.
Μπορώ να ξαναβρώ στον καθρέφτη το πρόσωπό μου
το πρόσωπό σου,
σαν μια μουσική που ξανάρχεται πάντα.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η αγάπη
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 19:08:51
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η αγάπη

[Ενότητα Γαλαξίες]

Η αγάπη είναι ένα κρύσταλλο
πρέπει να το καθαρίζεις συχνά
να το προφυλάγεις,
όπως προφυλάγεις τα μάτια σου.

Να θυμάσαι
πού ακουμπάς το κάθε της πράγμα,
καθώς το πρωί που σηκώνεσαι
και γνωρίζεις τη βούρτσα σου
τα ρούχα σου για να ντυθείς.

Μπορεί να ’ρθει
να σταθεί αναμέσω ημών
καθώς ο νυμφίος εν μέση νυκτός
και να μην τη γνωρίσουμε.

Θα ’πρεπε να μιλούμε,
μπορεί να μας πάρει κι ο ύπνος,
να δίνουμε ο ένας στον άλλο τα χέρια
όπως το δεύτε λάβετε φως, γρηγορώντας.

Όταν ανοίγεις την πόρτα
μπορεί να γλιστρήσει
σαν την ψυχή σου, πριν απ’ το σώμα,
όταν ανοίγεις την πόρτα
μπορεί να σου χαμογελάσει.

Είναι σαν ένα βλέμμα
στραμμένο σε σένα.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Άνεση
Post by: wings on 18 Jul, 2018, 19:13:00
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Άνεση

[Ενότητα Γαλαξίες]

Τώρα που κινδυνεύω να σ’ έχω ή να μη σ’ έχω
που έχουν περάσει η λησμονιά κι η ελπίδα
σαν μια καταιγίδα από πάνω μου,
ξανατρέχω για μια τελευταία φορά τον ίδιο τον δρόμο.
Μπορεί να ξανασυναντήσω μέσα σ’ όλες τις νύχτες τον ίσκιο σου,
μπορεί να με συνεπάρεις, ξανά, όπως ο καθαρός αυτός ουρανός,
τούτο το απόγευμα που αναπαύεται μέσα μου.

Πρώτη φορά δοκιμάζω τόση άνεση,
ο άνεμος έρχεται σαν ένα μικρό θαύμα
και κουβεντιάζει μαζί μου.
Ακούω το φως που περπατά πάνω στα φύλλα.

Σα να μη σ’ έχω χάσει ποτέ,
να μην είχες περάσει απ’ τον ύπνο μου.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Re: Γ. Ξ. Στογιαννίδης
Post by: spiros on 18 Jul, 2018, 19:25:11
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η αγάπη

Η αγάπη είναι ένα κρύσταλλο
πρέπει να το καθαρίζεις συχνά
να το προφυλάγεις,
όπως προφυλάγεις τα μάτια σου.

Το επόμενο πρωί, όταν εγώ σηκώθηκα, αυτός εκεί στο χώμα.
Την πρώτη μετά του θανάτου μέρα, η νέα απουσία,
Έχει πάντα την ίδια γεύση.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί

Ο ένας με τον άλλο, θα πρέπει να είμαστε καλοί
Όσο υπάρχει ακόμη καιρός.
https://www.translatum.gr/poetry/larkin.htm
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υποψίες
Post by: wings on 21 Jul, 2018, 21:02:41
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Υποψίες

[Ενότητα Μεταμορφώσεις]

Από μια πτώση ανεβαίνεις πιο εύκολα,
αναδύεσαι καθαρός, συμπληρώνοντας την έκσταση,
δένεις τη λάμψη με μια λάμψη ζεστή.
(Φοβάμαι, δεν ξέρω αν σφάλλω
αν έσφαλα κορεσμένος απ’ τη συγκατάθεσή μου.)

Καθώς μ’ ακολουθούν οι γαλαξίες και τα όνειρα
δεν ξέρω αν θα μ’ αναγνωρίσουν.
Με τυραννούν οι υποψίες, τα πράγματα που αγαπώ.
Όταν ο ήλιος ξημέρωνε, κυλιόμουν
σαν ένα παιδί μέσα στα χώματα,
κι ύστερα περίμενα, βιαζόμουν να φορέσω τα ρούχα μου
καθαρά.

Αγαπούσα το φως, αγαπούσα τη φλόγα που έτρεμε
σα μια βαθιά γαλάζια μέρα.

Θα ’θελα πολύ ν’ ανάψω μια λάμπα, να τριγυρίσω τις κόχες
εδώ που μεγάλωσα και γνώρισα τους δικούς μου
έμαθα να ψηλαφώ, να ξεχωρίζω τα πράγματα,
ν’ ανοίξω παράθυρα, να ξεκλειδώσω κασέλες
να ξαναβρώ τη στυφή γεύση της θάλασσας.

Όμως το πνεύμα μου δεν έχει καμιά κατοικία.

Τι να το κάνω το φως;

Εδώ, που θα πεθάνω μια μέρα
δε θα ’θελα να ονειρευτώ τους ίδιους ανθρώπους
τα σπίτια που πάλιωσαν και μου πληγώνουν τα μάτια.
Τα μυστικά τους δεν είναι πια μυστικά
και φλυαρούν
στα ξετραχηλισμένα παράθυρα.

Σκόνη πολλή μας κλείνει τα μάτια.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Βρέχει, βρέχει πολύ
Post by: wings on 21 Jul, 2018, 21:11:21
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Βρέχει, βρέχει πολύ

[Ενότητα Μεταμορφώσεις]

Μπορείς να πεθάνεις
σαν ένα άχρηστο πράγμα
σ’ ένα συρτάρι κλεισμένο,
χαμένο,
καθώς δεν το συγκρατούν
δεν το συγχωρούν οι καιροί.

... Ωραία θάλασσα
που σε θυμάμαι!

Τραγουδούσες και τότε
επαναλαμβάνοντας
τίποτε δεν πεθαίνει τίποτε δεν πεθαίνει,
τα φύλλα ξαναγυρίζουν στα δέντρα
οι βροχές ξαναπέφτουν στις λίμνες.

Δεν μας έλειπε τίποτε,
ανοίγαμε φρέατα, χτίζαμε στέρνες,
κάθε μέρα κι ένας αγγελιαφόρος
κατέφθανε χαρούμενος,
κάθε μέρα φυτεύαμε
κι έναν σταυρό περισσότερο.

Στα σκοτεινά κοιτάζεις καλύτερα
ψηλαφείς με τα δάχτυλα
ανιχνεύεις ανύποπτος,
βάζεις το αυτί σου, ακουμπάς,
ακούς,
«είμαι εδώ, είμαι εδώ» σα να λες,
ξεγυμνώνεις τη γύμνια σου.
(Τα ενδύματά σου διαμοίρασε η αγάπη
τα πετεινά λεηλατήσαν τον κήπο σου.)

Ο αέρας φυσούσε από την άλλη μεριά.

Το πρωί αναγνωρίζαμε τα σημάδια,
κάναμε την προσευχή μας
πηγαίναμε στις δουλειές μας.

Ωστόσο τα ρούχα μας πάλιωσαν
τα φορέσαμε, τα ξαναφορέσαμε χίλιες φορές
δεν τα χωριστήκαμε.
Σιγά σιγά βαθαίνει κι η νύχτα
πέφτουμε περιδεείς
δεν ξέρουμε τίποτε
δεν ξέρουμε αν θα φωνάξουν ξανά τ’ όνομά μας.

Θα ’ταν μάταιο τώρα
να ψάξεις για κλωνάρια και δάκρυα.
Βρέχει, βρέχει πολύ, δε θυμάσαι.

Σα να μην ήρθες εδώ, να μη γνώρισες τίποτε.

Από τη συλλογή Εαρινά εγκώμια (1956)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το σώμα μου
Post by: wings on 21 Jul, 2018, 21:16:37
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Το σώμα μου

Υπάρχω και σήμερα,
αναπνέω μ’ όλα τα φύλλα του σώματός μου,
το σώμα μου ανοιγμένο παράθυρο αισθάνεται,
χαίρεται την έκφρασή το.
Το σώμα μου κήπος που τον περιρρέουν νερά.

Ωραίο το σώμα μου ζωντανό.
Πώς μπορώ να το φαντασθώ φάντασμα παγερό,
θήκη νεκρή πεθαμένων πουλιών,
όταν οι γαλαξίες θα σημαίνουν την άνοιξη
κι ο ουρανός μέσα σε τόσους νεκρούς
αδιάφορος θα ’ναι;

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Παιάνων 37
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 19:23:14
Γ. Ξ. Στογιαννίδης: Παιάνων 37

Στη Σούλα και τον Νικήτα

Γύρευε την Παιάνων, σχεδόν ξημερώθηκε στ’ όνειρο
χωρίς να την βρει∙ κι όμως υπήρχε.
Στα γράμματά του, θυμάται, σημείωνε: Παιάνων 37.
Έμπαινε στον ύπνο του σκόνη και φως
μπέρδευε τα ορόσημα, τα ονόματα
πάνω στις πινακίδες φθαρμένα, σα να ’χε βρέξει
ή να ’κατσε ο χρόνος αδιάφορος, έφθειρε τη βαφή,
τα ψηφία ένα ένα εξαντλήθηκαν
δεν υπάρχει κανείς να τον πληροφορήσει
γυρίζει, στριφογυρίζει επιτόπου
κι εκείνη γλιστρά, ξεφεύγει
σαν ένα ψάρι που έχει επισημάνει
επάνω απ’ την επιφάνεια του νερού, ωραίο
με τις ραβδώσεις του σώματος χρωματιστές.
Η διάθλαση τον γελά, τον διώχνει∙ αυτός επιμένει,
το δάχτυλο στη σκανδάλη. Η ανταύγεια σκληρή τον πληγώνει.
Θέλει να συγκεντρωθεί∙ τούτη την ευκαιρία την έχασε, σκέπτεται.
Τώρα πρέπει να ξαναρχίσει τα γράμματα: Παιάνων 37
να τη φαντάζεται πάλι, εκεί κάπου μακριά
από πέτρα και χώμα
από οδύνη και νόστο
αθεράπευτο...

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εντελώς απροσδόκητα
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 19:33:24
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εντελώς απροσδόκητα

Εντελώς απροσδόκητα
σα να ’πιασε κάπου φωτιά τριζοβολά η ψυχή μου.
Συγκεντρώνω λιθάρια κόκαλα χωνευμένα,
αμπαρώνω την πόρτα μου.
Πνιγμένος στη σκόνη προσπαθώ ν’ ανιχνεύσω.
Ακούω φωνές...
Απ’ έξω χέρια ή μάτια που έπαψαν να ζουν
δοκιμάζουν τη χαμένη τους δύναμη.
Όμως πώς μπορεί να συναρμολογήσει κανείς
τα διάσπαρτα μέλη του;

Ένα πουλί μες στο δάσος αναγγέλλει τον ήλιο.
Μια φωνή αναδύθηκε. Ξαναβρίσκω τα χρώματα,
ίσως γιατί δίψασα, χρώματα παλιά που με τυραννούν
ανοίγουν λάκκους βαθιούς, πληγές που δεν έκλεισαν
χρώματα που αγαπώ.
«Είμαι εγώ» σα να θέλει να πει...
Ναι είσαι εσύ, φέρνεις τη σκόνη μου, τα χαμένα μου μέλη
χορταίνεις την πείνα μου.

Κρύωσα, τόσα χρόνια, χωρίς τη φωνή σου.

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Αφύπνιση
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 19:38:15
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Αφύπνιση

Όλο το καλοκαίρι περίμενα.
Έλεγα θά ’ρθει, έλεγα δεν ξεκίνησε ακόμα.
Διψούσα πολύ∙ περίμενα τ’ αποδημητικά.

Εκεί προς το τέλος, σήκωσα τη φωνή μου.
Κινούσα τα χέρια, τ’ άδεια μου χέρια.
Αν είχα μια λέξη, σκεπτόμουν, θα τη μοιραζόμουν
με τα πεινασμένα πουλιά.
Ήρθε η ανάμνηση, μαζεύτηκαν τ’ άστρα,
οι νύχτες αχνίζαν γλυκές.
Τότε ξέχασα τις φωνές στα φυλλώματα.
Παράξενο, δεν αιστάνθηκα λύπη.
Σα να ’χε περάσει δροσερός γαλαξία
κι άστραψε μέσ’ απ’ το βλέμμα μου.

Ξύπνησα.
Έξω η μέρα ανέβαινε φωτεινή
κολλώντας στους τοίχους αφίσες πολύχρωμες.

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Άρνηση
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 19:40:59
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Άρνηση

Εσύ, που δεν είσαι πια δέντρο,
δεν είσαι, ποιος ξέρει, ούτε αχτίδα, δεν σκέπτεσαι,
μπορεί να ’χεις περάσει σ’ έναν άλλο ουρανό
σε μια ελπίδα που εμείς δεν ελπίζουμε.

Γιατί με τόσο φως που γνωρίσαμε
κάνοντας να χορεύουν τα λίγα μας βήματα,
να μη σου κακοφανεί, μπορεί να ξεχάσουμε
από πού ήρθαμε κι αν μπορεί να φύγουμε ξαφνικά.

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εικόνα
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 19:43:45
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Εικόνα

Έμορφη εικόνα, αναλλοίωτη
νανουρισμένη απ’ τον άνεμο και τη φωτιά
ξεπερνώντας το χώμα σ’ αγγίζω
κάτι σα φως, κάτι σα μνήμη,
ακτινοβολείς σ’ ένα χώρον ελεύθερο.

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)
Title: Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η κόμη της Βερενίκης
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 01:36:09
Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η κόμη της Βερενίκης

Τι θέλουμε κι ενοχλούμε τους ένοικους
τούτη την ώρα με την παλιά μουσική;
Μπορεί να κοιμούνται ή ν’ απολαμβάνουν τη λίγη δροσιά
πίνοντας τον απογευματινό τους καφέ.
Άνθρωποι καλοί, πρακτικοί, λατρεύουνε τις κερδισμένες συνήθειες
τα καλά φαγητά, τις γυναίκες.
Ωστόσο δεν το καταλαβαίνουμε,
ψάχνουμε σε υπόγεια, φροντίζουμε την παλιά μας ντουλάπα
ξεσηκώνουμε τους νεκρούς.

Είναι καιρός που η Βερενίκη έκοψε τα μαλλιά της
άλλαξε όνομα, χορεύει σ’ ένα κέντρο νυχτερινό.
Μετά το νούμερό της επισκέπτεται τους πελάτες
πίνει ουίσκι ή βερμούτ, χαμογελά ψεύτικα.

Η παλιά μουσική δε χρειάζεται πια...

Από τη συλλογή Το ξύλινο πουλί (1960)