Φανή Αθανασιάδου

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Καλοκαίρι πάντα

Καλοκαίρι πάντα
η φωνή σου ακούγεται
συναρπαστική, ικετευτική,
μοναχική, διακριτική ανατριχίλα
που αναταράζει
τον κενό χρόνο της προσμονής.
Θα σε περιμένω
κάτω από τα φώτα
με τις πορτοκαλί ανταύγειες.
Απόψε θα πούμε αντίο
κι ίσως δεν ανταμώσουμε ποτέ
ο έρωτάς μας θα χαθεί
κι η αγάπη μας θα μείνει
μια αέρινη αστρική παρουσία
στον σκοτεινό ουρανό της νύχτας.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Αποχαιρετισμός

Πλανιέται η μοναξιά
στους τοίχους της ψυχής μου∙
πλανιέται η σιωπή
στο καμαράκι της ζωής μου∙
η νύχτα θρυμματίζει την ελπίδα
το κόκκινο τριαντάφυλλο
μου ξεριζώνουν
από τα ξαφνιασμένα χείλη∙
δεν αγγίζω πια τίποτα
μόνο σκονισμένες επίπεδες επιφάνειες
γεμάτες χρόνο και μούχλα,
δε νιώθω τίποτα
μόνο παγωνιά
μια απέραντη παγωνιά
να παραμορφώνει αδιόρθωτα
το είδωλό μου
το είδωλο των ονείρων μου
το είδωλο της νιότης
που σαν κέρινη οπτασία χάνεται
στο σκοτεινό δάσος του παρελθόντος
το γεμάτο σκιές και ερωτηματικά∙
αναπάντητες φιγούρες
που θα χαθούν, θα ξεχαστούν
κάτω απ’ τον δυνατό ήλιο του αύριο∙
αντίο άνεμε
την ηχώ της φωνής μου
παράσυρε μακριά
και μη γυρίσεις ποτέ πια πίσω
να με κοιτάξεις
αντίο χαρά
αντίο χαμόγελο
αντίο ουρανέ που στον ίσκιο σου
ξαπόσταινα τα μεσημέρια
αντίο κόκκινο τριαντάφυλλο
γεμάτο αίμα και ζωή
από τη νιότη μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Ηλιοτρόπια

Μη σκύβεις να φιλήσεις
το δάκρυ που κυλάει
πάνω στο χώμα
το τρένο σφυρίζει αντίο
κι εσύ πρέπει να φύγεις
αντίο, καλέ μου.
Χιλιάδες ηλιοτρόπια
κάτω απ’ τον γαλάζιο ανασεμό
τούτης της ανοιξιάτικης μέρας
γέρνουν πάνω στις ερωτευμένες μνήμες μας
και θυμίζουν το ευτυχισμένο όνειρο
που σκότωσε ο πόλεμος.
Το τρένο σφυρίζει αντίο
κι εσύ φεύγεις
η σκιά του χωρισμού
καλύπτει το πρόσωπό σου
το δάκρυ κυλάει στο χώμα
και πεθαίνει
αντίο, καλέ μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Το δάσος

Σπασμένα ξερόκλαδα
στο γυμνό παγωμένο δάσος
... βαρυχειμωνιά...
η άνοιξη μακρινή περασμένη
θύμηση
στην αλαφιασμένη πορεία του χρόνου.
Μονοπάτια που μοιάζουν
θαμπές εικόνες
χαμένα στην ομίχλη
γεμάτα ίσκιους
κι απόμακρες φωνές∙
τυλίγω τη ζωή μου σφιχτά
να νιώσω τη ζέστη του κορμιού μου∙
γκρίζα μουντά βλέμματα
μου στέλνει ο ουρανός
σε τούτο το πλανερό τοπίο∙
τι αναζητώ
σε τούτο το δάσος
της μοναξιάς και της ερήμωσης;

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Καμουφλάζ

Ελίσσομαι προσεκτικά
ανάμεσα στους παγωμένους κύβους
της συνεχούς άνω δρομικής πορείας
ύφαλοι και σκόπελοι
ύπουλα τοποθετημένοι καθ’ οδόν
στημένα εμπόδια
κατάλληλα καμουφλαρισμένα
για την καθιερωμένη παραπλάνηση
του τοπίου.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Ιστορία

Εκμυστηρεύσεις
και τα είδωλα σιωπούν είναι αυτό που λέμε
με τ’ αγάλματα τις νύχτες,
ιστορία.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Τυμβωρύχοι

Περιστασιακές αναλαμπές
και η ευδαιμονία ταριχεύεται
περιμένοντας ν’ αναστηθεί
την επόμενη μέρα
από τους καιροσκόπους τυμβωρύχους.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Συναλλαγή

Έκρυθμη αναφορά
στους γυρολόγους
των απωθημένων σιωπών μου,
καταμετρώ το εμπόρευμα
πριν ενδώσω στις προσφορές τους.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Απεικόνιση

Χαραγμένη
η εύθραυστη διαφάνεια
του σιωπηλού ειδώλου
θρύμματα στιγμών και εικόνων
το μοναδικό ευτυχισμένο βλέμμα
τεθλασμένο σημάδι πορείας
πάνω στην αγκυλωτή επιφάνεια.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Σύνθεση

Σαν θλιβερό κατάλοιπο
αποτυχημένης προσπάθειας
εναπόθεσα το σεντόνι των αναμνήσεων,
με τη μακριά ουρά ενός νυφικού
μοναδικό σημείο επαφής
να συνδέει το παρόν με το παρελθόν.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου: Ημερολογιακά ή στου χρόνου τα γυρίσματα (Α')

Η ιστορία μας τελείωσε.
Η επιστολή ονείρων αποτεφρώθηκε.
Τα εν οίκω μη εν δήμω, ψιθύρισα
και η ηχώ της φωνής μου
συμφώνησε ξέπνοα
είναι που παραπαίω
αυτό φταίει
επανέλαβα μέχρι να εξουθενωθώ
επανάληψη; όχι, δεν νομίζω
εξιλέωση; ίσως, ναι.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου: Ημερολογιακά ή στου χρόνου τα γυρίσματα (Β')

Μειδιώ
για να τονίσω την τελευταία μαρμαρυγή.
Σπασμοί κατά περιόδους
στα άνω και κάτω άκρα
σημαδεύουν τι; αναρωτιέμαι
περίσκεψη, διάγνωση,
επανάληψη, αναμονή
προσφιλείς και συχνά συναντώμενες λέξεις
απαριθμώ
από το άλφα ως το ωμέγα
τίποτα δεν είναι τυχαίο
επιμένει η φίλη μου
και προσπαθώ να με πείσω
τίποτα, ψελλίζω
μακάρι μακάρι, αναφωνώ
ξέρεις, δεν αντέχω
τα εντελώς τυχαία
(με εκτροχιάζουν
από τον αυτοέλεγχό μου).

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου: Ημερολογιακά ή στου χρόνου τα γυρίσματα (Γ')

Καταιγισμός
από τα πυρά της φυγής.
Αναχώρηση
η αβάσταχτη ελαφρότητα του «είσαι»,
υποχώρηση
στο στρατόπεδο της ασφάλειας
«φυλάγονται καλύτερα έτσι τα νώτα»
όπως και να το κάνουμε
συνολική επίθεση των οργασμών
αναμένω,
στις κατά προτίμηση δική σου
ημέρες επιλογής
αναπολώ
ξανά και ξανά
το είδος της φυγής
είναι η επίσπευση
πριν την ημερομηνία λήξεως της αντοχής.
Καταιγισμός
από ήχους και σιωπές ένοχες
με ζωές παράλληλες
και μη συναντώμενες
στο γνωστό σημείο επαφής,
γίνεται αυτό που λέμε
ένας διαρκείας φόνος «εξ επαφής».
Καταιγισμός,
η καταιγίδα σάρωσε τα πάντα
κάτω από τη ροή της
η συνάντηση δεν διεσώθη
δεν διαφύγαμε του πόνου
αβρόχοις ποσί.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Εσπέρα έρωτος

Κιοτεύουν
οι φλεγόμενοι οφθαλμοί
λιποτακτούν
σε μυστικά σύνορα διαφυγής
αναχωρούν,
δεν αποχαιρετούν
λησμονούν... οι δειλοί.

Σιωπές,
ήχοι
αναστεναγμοί
ξεμπαρκάρουν στην εύκολη συνουσία
οικειοποιούμενοι
τις κτητικές αντωνυμίες
μέχρι την επόμενη λιποταξία.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)

[wings]

Φανή Αθανασιάδου, Λήθη

Απωθημένη μνήμη
στην κοντινή μεταμεσονύχτια ώρα
της πάλης,
γραμμή σύνδεσης επιζητώ
με τη λήθη.

Από τη συλλογή Εκ των έσω (1996)