Νίκος Μυλόπουλος

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων (V)

[Ενότητα Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων]

V
 
Ας αλλάξουμε λοιπόν τη διάθεσή μας
Από αύριο κανείς δεν θα θυμάται
Γιατί φροντίσαμε έγκαιρα
Να σβήσουμε όλα τα ίχνη μας
Το μόνο που φοβάμαι απ’ το βηματισμό
Είναι πως το σκοτάδι που αφήσαμε ήτανε ψεύτικο
Μέρα κοινή βαμμένη νύχτα
Κι ίσως κάποτε ανακαλύψουν
Πως για αιώνες τους κοροϊδεύαμε
Για τιμωρία τότε η εκτέλεση την αυγή
Μα όμως ποτέ με τόσο βάψιμο δεν θα υπάρξει.

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ο τέλειος θάνατος (I)

[Ενότητα Ο τέλειος θάνατος]

I
 
Έπαιρνα τον εαυτό μου απ’ το χέρι
Κι ελπίζοντας σε στιγμές παράφορης μέθης
Παράχωνα βιαστικά δύο φύλλα δυόσμου
Κι ένα κομμάτι απ’ τ’ ασήμι τ’ ουρανού
Στις ανοχύρωτες τσέπες μου
Υποψήφιο θύμα
Μιας άσκοπης καθημερινής επιβίωσης
Δεν είχα τίποτα πια δικό μου
Εκτός από το χέρι μου.

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ο τέλειος θάνατος (III)

[Ενότητα Ο τέλειος θάνατος]

III
 
Πίσω από κάθε πόρτα ξεκάρφωτη και μια ενέδρα
Ένα βιβλίο μισάνοιχτο στη μέση του δρόμου
Όνειρα άγνωστα και λερωμένα
Τα κουδούνια γεμάτα θορύβους και αίματα
Φαγωμένες αυλές με κίτρινα φύλλα
Πρόσωπα απροχώρητα που σκάλωσαν στις ανάσες
Τώρα ξεθωριάζουν πάνω στο φράχτη
Κι ανάμεσα σε άνθη καπνού και μυρσίνης αβάσταχτο θρόισμα
Χτιστά κρεβάτια που κόλλησαν τα χείλια
Κι όποιος προσπάθησε να τα χωρίσει
Έχασε δίκαια το χέρι του και τα μυαλά του.

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ο τέλειος θάνατος (IV)

[Ενότητα Ο τέλειος θάνατος]

IV
 
Δεν είχε χαράξει ακόμη η ανατολή
Κι εγώ στους ήχους της μουσικής σου πάντα βάδιζα
Ώσπου σταμάτησες να παίζεις.

Τι τιμή για τις ανώφελες νότες
Να χαρίσουν έναν τόσο τέλειο θάνατο.

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η μικρή και η μεγάλη συμπόρευση (I)

[Ενότητα Η μικρή και η μεγάλη συμπόρευση]

I
 
Κράτησα τα μάτια ανοιχτά
Στη μικρή και στη μεγάλη συμπόρευση
Αυτόπτης μάρτυρας στη μηδαμινότητά μου
Στην πολύβουη σιγή που μικραίνει τ’ απέραντο
Στη βαθμιαία αμαύρωση
Όσες κλωστές κι αν κρέμονταν
Το χτες ανέμιζε αφόρητα πίσω
Στην εθελοντική οδύνη των ρόλων
Στων οιωνών την ανακύκλωση.

Μετρώντας προς τα πίσω ατέλειωτα ακρωτήρια
Ήπια τόσες στιγμές που έγινα θάλασσα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Η μικρή και η μεγάλη συμπόρευση (IV)

[Ενότητα Η μικρή και η μεγάλη συμπόρευση]

IV
 
Κάποιος άνοιξε το παράθυρο
Που η φωτιά είχε αφήσει ανέπαφο
Έξω κουλουριασμένα όνειρα στη θέση των δένδρων
Ούτε ένας εφιάλτης δεν ξεκολλούσε απ’ το μέτωπο
Μεγάλες οι φωνές των μικρών ανθρώπων
Οι θόρυβοι που χιλιάδες φορές τους ακούσαμε
Και ποτέ δεν καταλάβαμε πως ήταν προειδοποίηση
Έτσι κι αλλιώς μετά το δρόμο άρχιζε η θάλασσα
Και κανένας δεν είχε έτοιμες τις βαλίτσες
Κάποιοι με γερασμένα πρόσωπα είχαν γεννήσει τον όλεθρο
Και εμείς τους ακούγαμε από ανωτερότητα
Ώσπου συνεννοημένοι με το φθινόπωρο
Αγοράσαμε φτηνά χαρτόνια
Να κλείσουμε πρόχειρα το κενό που ολοένα μεγάλωνε.

Ας κρυφτούμε ξανά μέσα στα λόγια.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απόηχος (I)

[Ενότητα Απόηχος]

I
 
Πορεύομαι αδέξια όπως οι ναύτες στο χρόνο
Μετατρέπω πληροφορίες παλιές
Σε φωνές λατρεμένες
Ο ήλιος χαμηλώνει τη σκέψη
Ξοδεύομαι.
Διακλαδίζομαι στη σάρκα παγίδα
Ανασύρω ουρανούς, καταιγίδες και αίματα
Αμέτρητα αστέρια μέσα στο δίχτυ
Στο βυθό αστράφτει το σπασμένο μονόγραμμα
Εξαφανίζομαι στο αγύριστο παρελθόν
Προσποιούμαι σκιρτήματα γαλήνης
Σε καθιερωμένες κινήσεις οι αρμοί χαλαρώνουν
Σκαρί αγκιστρωμένο σε τροχαλίες καιρού
Περιφρουρώ μην τυχόν και γλιστρήσει η νύχτα
Φοβάμαι προκαθορισμένα
Ό,τι πήρα κι ό,τι άφησα
Τρωτό.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απόηχος (II)

[Ενότητα Απόηχος]

II
 
Σφηνωμένος στο ρήγμα του στοχασμού
Ελευθερώνω φωτιά, κόβω αέρα
Αντέχω το θάνατο σωριάζοντας άφθαρτους έρωτες
Βλέπω χωρίς να με βλέπουν
Διανομέας του λόγου, της εποχής
Της αβέβαιης ταύτισης, της εικασίας
Αλλάζω πιο γρήγορα απ’ ό,τι παλιά
Μοιάζω με χώμα που κατάντησε σκόνη
Κλείνω καθρέφτες, μαζεύω νερό
Ξεβιδώνω το χρόνο τελείως
Μοσχοβολά αναδρομή
Αυτόματη ζήτηση για τελευταίο τσιγάρο
Αγναντεύω σιωπηλός τη σκιά
Γίνομαι πια φιλικός μαζί της
Κατεβαίνω μέσα της, δοκιμάζω κρασί
Στην ειμαρμένη επιτρέπω να με δέσει
Λύνομαι με τρόπο επώδυνο
Γεμάτος σημάδια μικραίνω.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απόηχος (V)

[Ενότητα Απόηχος]

V
 
Με σώμα βαμμένο στα κόκκινα
Τριαντάφυλλο που μόλις φαινόταν
Λιγόστευα...
Κανείς χωρισμός δεν πονούσε
Σαν το ξημέρωμα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Νοερός κόσμος (I)

[Ενότητα Νοερός κόσμος]

I
 
Ο αέρας θύμιζε τις αγάπες κειμήλια
Γεμίζοντας τα χέρια σημάδια κι ενοχές
Εσύ χτένιζες τις μακριές πλεξούδες των δένδρων
Από ψηλά έσταζε βροχή όμως κανείς δεν βρεχόταν
Ο καιρός άλλαζε αργά
Με τους χειμώνες να ’ναι πάντα οι νικητές
Το χώμα πάντως ρηχό για τόση αδράνεια
Αδειάζοντας κόκαλα και διλήμματα τρύπια
Χωρίς βυθούς, χωρίς πλευρά σ’ αναζητούσα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Νοερός κόσμος (III)

[Ενότητα Νοερός κόσμος]

III
 
Δεν είχα άλλη επιλογή απ’ τη μετουσίωση
Απ’ το να σ’ έβλεπα άπραγη, ντυμένη στην ομίχλη
Να χτυπάς το τσιγάρο στο νύχι του αντίχειρα
Αναζητώντας με κοκαλωμένα δάχτυλα
Το μοιραίο που μας θέλει αόρατους
Όπως η άμμος που αγιάζει τη λάμψη των οστράκων
Αστραπιαίο το πέρασμα από την πίκρα στην ευγνωμοσύνη
Ακίνητη όσο οι γέφυρες στάζαν φτηνές εξηγήσεις
Τα κύματα κατακόρυφο τείχος ορθώνονταν
Ανάμεσα στα πόδια και στον ορίζοντα

Πώς κατρακύλαγε έτσι στις σκάλες το καράβι μας;
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Νοερός κόσμος (V)

[Ενότητα Νοερός κόσμος]

V
 
Καθισμένοι στη μέση του δρόμου
Στης σκιάς μας το ανυπέρβλητο φως
Παίζαμε ακόμη το βιολί της νιότης
Βγάζοντας εισαγωγικά
Βγάζοντας μάτια
Λόγια παράξενα γεμάτα κίνδυνο και σκοτάδι
Η θλιβερή ανάσα ενός άδειου κρεβατιού
Προαίσθημα ανενεργό ο βίαιος κόσμος της πλήξης
Πνιγμένοι πάντα σε πρόσωπο
Μισό φεγγάρι, μισό κύματα.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Οι εραστές πάντα σιωπούν (II)

[Ενότητα Οι εραστές πάντα σιωπούν]

II
 
Τα πιο σοβαρά πράγματα
Τ’ ακούς συχνά απ’ το στόμα των παπαγάλων
Που είναι άλλωστε οι μόνοι που επέζησαν
Από κείνη τη φοβερή έκρηξη αλληγορίας
Γι’ αυτό κι οι εραστές πάντα σιωπούν
Αποφεύγοντας έτσι τους κοινότοπους ρόλους
Κι είναι αυτή η ατέλειωτη οικονομία δυνάμεων
Που εμπνέει όσους αγάπησαν πολύ στη ζωή τους
Ν’ ατενίζουν συνέχεια πανσέληνο
Όταν οι άλλοι δεν είδανε ούτε φεγγάρι.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Οι εραστές πάντα σιωπούν (III)

[Ενότητα Οι εραστές πάντα σιωπούν]

III
 
Τελικά ποτέ δεν ήμασταν μόνοι
Σ’ εκείνο το τρύπιο δωμάτιο
Κι όταν νύχτωσε, ξυλιασμένοι απ’ το πάθος
Που ξεχείλιζε στις ατέλειωτες παύσεις
Άφοβα παραδοθήκαμε στους κωφάλαλους
Που με θλιμμένα νοήματα
Μας παρότρυναν να μας βγάλουν τα μάτια
Και τότε εμείς θυμώσαμε δίχως έπαρση
Όχι για τη σκουριά που είχε πιάσει η θάλασσα
Αλλά γιατί δεν είχαμε πια κυματισμό
Ούτε και δάκρυα ούτε και μάτια.
 
Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Οι εραστές πάντα σιωπούν (IV & V)

[Ενότητα Οι εραστές πάντα σιωπούν]

IV
 
Ορκισμένοι αόμματοι σε πείσμα των άλλων
Περιμένουμε ένα θαύμα αβέβαιο
Όχι από εικόνες θολές και σπασμένα κειμήλια
Αλλ’ απ’ το δικό μας το πεπρωμένο
Αφού αντέξαμε με τόση μοναξιά
Με τόσα λάθη...

V

Στάζουν φρέσκια ζωή τα παράλυτα χέρια μας.

Από τη συλλογή Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007)