Die neunte Elegie
Rainer Maria Rilke
(Exzerpt)
Warum, wenn es angeht, also die Frist des Daseins
hinzubringen, als Lorbeer, ein wenig dunkler als alles
andere Grün, mit kleinen Wellen an jedem
Blattrand (wie eines Windes Lächeln) –: warum dann
Menschliches müssen – und, Schicksal vermeidend,
sich sehnen nach Schicksal?...
Oh, nicht, weil Glück ist,
dieser voreilige Vorteil eines nahen Verlusts.
Nicht aus Neugier, oder zur Übung des Herzens,
das auch im Lorbeer wäre.....
Aber weil Hiersein viel ist, und weil uns scheinbar
alles das Hiesige braucht, dieses Schwindende, das
seltsam uns angeht. Uns, die Schwindendsten. Ein Mal
jedes, nur ein Mal. Ein Mal und nicht mehr. Und wir auch
ein Mal. Nie wieder. Aber dieses
ein Mal gewesen zu sein, wenn auch nur ein Mal:
irdisch gewesen zu sein, scheint nicht widerrufbar.
[...]
| The Ninth Elegy
Rainer Maria Rilke [translation (excerpt): C. F. MacIntyre | more translations by A.S. Kline]
Why, if it's possible to spend this span
of existence as laurel, a little darker than all
other greens, with little waves on every
leaf-edge (like the smile of a breeze), why, then,
must we be human and, shunning destiny,
long for it?...
Oh, not because happiness,
that over-hasty profit of loss impending, exists.
Not from curiosity, or to practise the heart,
that would also be in the laurel...
But because to be here is much, and the transient Here
seems to need and concern us strangely. Us, the most transient.
Everyone once, once only. Just once and no more.
And we also once, Never again. But this having been
once, although only once, to have been of the earth,
seems irrevocable.
[...] | Η ένατη ελεγεία
Ράινερ Μαρία Ρίλκε [μετάφραση (απόσπασμα): Μαρία Τοπάλη | (Άλλες μεταφράσεις]
Γιατί, λοιπόν, όταν φτάνει η ώρα να φέρουμε
πλέον σε πέρας
τη διορία της ύπαρξης, όπως η δάφνη,
ελάχιστα πιο σκοτεινή από όλες τις άλλες
τις πρασινάδες, σε κάθε φύλλου την άκρη
μικρότατους κυματισμούς
(σαν το χαμόγελο ανέμου)—:γιατί πρέπει
τότε
να πράττουμε ανθρώπινα—και
αποφεύγοντας το πεπρωμένο,
του πεπρωμένου να καίει εντός μας ο πόθος;…
Όχι επειδή υπάρχει ευτυχία
στο ότι με βιάση δρέπουμε οφέλη απώλειας
που επίκειται.
Όχι από περιέργεια ή ν’ ασκηθεί η καρδιά,
Που και στη δάφνη θα υπήρχε…
Αλλά γιατί είναι ήδη πολύ το να είσαι εδώ και
γιατί, καθώς φαίνεται,
όλα τα εδώ μας χρειάζονται, αυτά τα εφήμερα,
όσα παράξενα
μας αφορούν, Εμάς, τους πλέον εφήμερους.
Μία φορά
το καθένα τους, μία μονάχα φορά. Μία φορά
κι όχι πια. Έτσι κι εμείς,
μία φορά. Ποτέ ξανά. Όμως τούτη τη
μία φορά το να έχεις υπάρξει, αν και μία
μονάχα φορά:
γήινος να ’χεις υπάρξει, ενέκκλητο μοιάζει.
[…]
(εκδόσεις Πατάκη, 2011) |
|
