Θεοφάνης Χ. Ζβες

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Το μέτρο

Ό,τι μας αγγίζει βαθιά
έχει την αλήθεια της δικής μας ψυχής.
Σ’ ό,τι μας ανήκει
έχουμε χαρίσει το δικό μας πρόσωπο.
Στο γαλάζιο η ψυχή μας δίνει ουρανό.
Είμαστε η σημαία αυτού που συμβαίνει,
όλα έχουν το μέτρο της δικής μας ψυχής.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ανταλλάσσουμε πρόσωπα

Ο αυγουστιάτικος ήλιος στην πυρακτωμένη του ερημιά,
στη φλογερή του επάρκεια.
Στον πυθμένα ακύμαντης θάλασσας
ανταύγειες από φως.
Μια έκρηξη από λευκά φτερουγίσματα
στο γαλάζιο.
Πίσω από τον φράχτη των ρόδινων στεναγμών μας
οι τριγμοί του πόθου.
Συλλαβίζω το όνομά μου με το δικό σου αλφάβητο.
Στο άκρο άωτο της αγάπης
ανταλλάσσουμε πρόσωπα.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ο έρωτας είναι...

Ο έρωτας είναι μια δίψα μέσα στον κορεσμό,
η έλλειψη που την φλογίζει μια παρουσία,
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο σε μαύρο χώμα,
ίσως ο κίνδυνος που την ζωή μας εξαντλεί
για να μη φοβόμαστε τον θάνατο.
Και στο τέλος δεν ξέρεις αν σοφία είναι
το καταλάγιασμα της φωτιάς
ή εκεί που αυτή πιο ψηλά φτάνει.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Αυγουστιάτικη νύχτα

Αυγουστιάτικη νύχτα.
Στο βάθος ενός σκοτεινού παράθυρου
λάμπουν τα πλήκτρα μιας μουσικής.
Ευλύγιστα δάχτυλα στη μουσική επιφάνεια
ενός πιάνου.
Τα αργυρά νομίσματα των ήχων
περιστρέφονται μέσα στο φως.
Ομόκεντροι κύκλοι από την πτώση ενός βότσαλου
σε ακύμαντη λίμνη.
Με σκαλωμένη στα χείλη μου την ανάσα σου
μοιραζόμαστε την στιγμή.
Τα εκστατικά μάτια των αστεριών
μας κοιτάζουν βαθιά.
Κάτι θέλω να πω αλλά δεν ξέρω τα λόγια.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Οι λέξεις

Πάνω στις γραμμές μιας λευκής σελίδας
δοκιμάζω με λέξεις την ελευθερία μου.
Οι λέξεις είναι ακρωτηριασμένες αλήθειες
και η λογική δεν είναι παρά η σήμανση ενός δρόμου
που ο ίδιος απουσιάζει.
Αν το απόλυτα γυμνό δεν έχει λέξεις
τότε οι σκέψεις είναι φόβος.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Κάτι ψεύτικο

Έκπληκτες προσδοκίες ανάμεσα σε πένθιμες μέρες.
Ελπίδες θανάσιμα πιασμένες στον ιστό της διάψευσης.
Αγκυλωμένος στο μαύρο συρματόπλεγμα της δυσπιστίας,
ξεγλιστρώ ανάμεσα από πυκνά βλέμματα.
Μια ξεφτισμένη αλήθεια.
Κάτι ψεύτικο καρφωμένο πάνω σε κάτι αληθινό.
Τα πικρά δάκρυα της λύπης αναλώνουν χαρά.
Εισπνέοντας σκοτάδι εκπνέεις το φως.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Σίλβια Πλαθ

Ο φανοστάτης του δρόμου
στην εκκωφαντική μοναξιά του.
Ο ανεμοδείχτης ακίνητος στη φορά της λύπης.
Παίζω κουτσό μ’ ένα σπασμένο κεραμίδι.
Το παρόν αθροίζει πάνω μου τις νεκρές του στιγμές.
Υπάρχει ένας κίνδυνος μέσα μου που με εξαντλεί.
Εισπνέω την παρουσία του θανάτου,
σαν την παρουσία ενός εαυτού που αρνήθηκα.
Θάνατος είναι το κενό της απουσίας μου
εκεί που με ένα άλλο πρόσωπο είμαι παρούσα.
Λέξεις με γεύση κιμωλίας,
σκέψεις αποκομμένες από τον παράδεισο της αποδοχής.
Ο θάνατος με εξαντλεί, χλευάζει τις μέρες μου.
Και τα μάτια των νεκρών γεμάτα απορία,
γεμάτα λέξεις που δεν ειπώθηκαν.
Έμεινα ξάγρυπνη πάνω στο νεκρό μου μέλλον.
Έξω ο κόσμος άδειος.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Υπόγειο

Σκοτεινά φαράγγια μορφάζουν,
πυκνά δάση σείονται απειλητικά.
Βυθίζομαι στον πυθμένα μιας σιωπής.
Αναζητώ σε μια απροσδιόριστη γεωγραφία βυθού μέσα μου
το πρόσωπο που θα με αναγνωρίσει.
Εδώ σκοτεινές ρωγμές φόβου
απομυζούν το φως της κάθε μου μέρας.
Μια ισχνή παρουσία
εξαντλείται σε μονολόγους που δεν κατανοώ.
Ένας λιπόσαρκος μοναχός
επαναλαμβάνει φθαρμένες ικεσίες.
Με διεσταλμένες κόρες τραυλίζω σκοτάδι.
Καταποντίζομαι στο κενό ενός εαυτού που αρνήθηκα.
Το τίποτα δεν είναι παρά μια ύπαρξη
που κατάπιε τον εαυτό της.
Και η μοναξιά έχει το σχήμα του θανάτου.
Μιας απουσίας.
Μιας παρουσίας που αρνείται τον εαυτό της.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Κάτι λυγίζει μέσα μου

Προχωρώ σ’ ένα δάσος από παρθένα λευκά σχήματα.
Στο βάθος του μελιού σου βλέμματος ανταύγειες από φως.
Κάτι λυγίζει μέσα μου και με κάνει βαθιά να σε νιώθω.
Η ζωή σαν κάτι νέο και ανέγγιχτο
παίρνει την υπόσταση της πρώτης στιγμής.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Τέχνη

Η τέχνη δίνει μορφή στο πιο βαθύ,
στο πιο ασαφές μας πρόσωπο.
Και ίσως η ομορφιά δεν είναι
παρά η ανάμνηση της αλήθειας
από έναν άλλο κόσμο που έχουμε λησμονήσει.
Ένα φωτεινό σινιάλο χειρονομεί και πνίγεται.
Η αιώρα του χρόνου
σε μεγάλες αργές κινήσεις αιωνιότητας.
Όλα είναι ολόκληρα
εκεί που η ψυχή μας είναι ακέραιη.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Αγάπη

Σιωπηλός και μονότονος ο χρόνος
επαναλαμβάνει τις μέρες μου.
Επικοινωνώ θα πει πολλαπλασιάζομαι.
Επικοινωνώ θα πει αποκτώ διάρκεια.
Αγάπη είναι η ικανότητα ν’ ανήκεις στον κόσμο.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Μέσα στη μοναξιά

Μαύρα στίγματα πουλιών στο γαλάζιο.
Ψηλαφώ τις μέρες μου μέσα στη μοναξιά.
Το κορμί μου γεμάτο κατήφεια
φέρνει το βάρος μιας θλίψης.
Στον έρωτα ό,τι αγαπάς δεν στέργει να υποταχτεί.
Και η μοναξιά είναι απουσία,
μια προσδοκία που διαψεύστηκε.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Η δική σου ματιά

Στο βάθος όλων βρίσκεις την δική σου ψυχή.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την φυλακή της δικής σου ματιάς.
Και ίσως κατανοώ δεν σημαίνει
παρά αναγνωρίζω στον άλλον το δικό μου πρόσωπο.
Ακούω τι λέει το κάθε τι γύρω μου
θα πει ακούω την δική μου ψυχή που του χαρίζεται.
Και αυτό που ανακαλύπτω στο βάθος των πραγμάτων
δεν είναι παρά το βάθος της δικής μου ψυχής.
Κατανοώ αυτό που του δίνω τα μάτια μου και τη μιλιά μου.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Η σκιά

Στον κενό τοίχο της κάθε μέρας
η σκιά μου με απειλεί.
Ταυτίζομαι μ’ εμένα, δεν έχω σκιά.
Χωρίς μνήμη είμαι ακέραιος,
γιατί υπάρχω ολόκληρος στη στιγμή.
Ταυτισμένος με τον εαυτό μου
δεν έχω παρελθόν ή μέλλον.
Ταυτισμένος με τον εαυτό μου δεν αναζητώ.
Στην ελευθερία είσαι ίσος με το ανάστημά σου.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)

[wings]

Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ίσως...

Διάτρητο το σώμα της κάθε μέρας
από πράξεις κενές.
Αληθινό είναι αυτό που σ’ αγγίζει βαθιά
ή είσαι αληθινός όταν αγγίζεις βαθιά.
Με την ποίηση νικούσα τις αντιθέσεις,
έριχνα γέφυρες σε απροσπέλαστα φαράγγια.
Και ίσως η τέχνη δεν είναι παρά
η ανάγκη να απαλλαγούμε
από το πιο ασαφές μας πρόσωπο.

Από τη συλλογή Θεοφάνης Χ. Ζβες: Ποιήματα (2011)