Ναι. Κι εμένα μου άρεσε η σύλληψη και η απλότητα και η ομορφιά του πρώτου δίστιχου.
Σκέφτηκα πως ίσως η κερασιά φαντάζει «θηριώδης» όταν λάμπει απ' τον καρπό. Πάντως, μου αρέσει η εικόνα της φορτωμένης κερασιάς κοντά στο σπιτάκι στη γαλήνη ερημιάς σπουδαίας και δίπλα στο μικρό πράσινο δρομάκι που οδηγεί στην ευτυχία.
Όσο για τον τόνο του ποιήματος, ναι, είναι διδακτικός και με ηχηρές θρησκευτικές λέξεις - όμως, δες πότε γράφτηκε το ποίημα. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλες εποχές τότε. Είναι και το προσωπικό στίγμα του Τάκη Παπατσώνη στην ποίηση. Χαμηλοί τόνοι γραφής, ήρεμη ποίηση, από έναν ποιητή αναμφίβολα αξιόλογο που τον διέκρινε το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα.
Η αλήθεια είναι, Τόλη, πως αν και το θρησκευτικό συναίσθημα δεν αποτελεί δικό μου χαρακτηριστικό, ωστόσο εκτιμώ όσους το έχουν και το εκφράζουν ανυπόκριτα, όπως ο Παπατσώνης στο συγκεκριμένο ποίημα. Αυτά που πιστεύει γράφει ο άνθρωπος και επ' αυτού «ουδείς ψόγος» που λένε κάποιοι γνωστοί μου, ποιητές τε και μη. :-)
Μόλις προσέθεσα στο πρώτο μήνυμα της παρουσίασης του έργου του ποιητή μέσα από τις σελίδες του Translatum το βιογραφικό του σημείωμα για να γνωρίσουμε όλοι μας καλύτερα την πορεία του Τάκη Παπατσώνη και τη μορφή του έργου του. Βέβαια, όπως πάντα, καλύτερα απ' όλα τα βιογραφικά μιλάνε τα ποιήματα.