Bernardo Soares, από το Βιβλίο της Ανησυχίας

[Σουρπουίτσα]

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα ή αλλιώς A Day in the Life. Το αφήνω εδώ, ένδειξη συμπαράστασης και δωράκι μαζί, για να το βρουν οι ήρωες της πρωινής βάρδιας, που θα το διαβάζουν από τα γραφεία τους. Ελπίζω μόνο να μην προκαλέσει πολλαπλά καρυωτακικά σύνδρομα. Παιδιά, take it easy (γενικώς...).

Πάει πολύ καιρός που δε γράφω. Έχουν περάσει μήνες που δε ζω, απλά διαρκώ μεταξύ γραφείου και βιολογίας, με τις αισθήσεις μου ενδόμυχα τελματωμένες. Δυστυχώς, ούτε έτσι βρίσκω ανάπαυση: ακόμη και μέσα στη σήψη γίνεται ζύμωση.
     Πάει πολύς καιρός που, όχι μόνο δε γράφω, μα ούτε καν υπάρχω. Μου φαίνεται πώς σχεδόν δεν ονειρεύομαι πια. Οι δρόμοι είναι πια για μένα σκέτοι δρόμοι. Κάνω τη δουλειά του γραφείου συνειδητά και με προσοχή, δεν μπορώ όμως να πω και χωρίς να αφαιρούμαι: από πίσω, αντί να σκέφτομαι, κοιμάμαι -πάντα όμως πίσω απ' τη δουλειά είμαι κάποιος άλλος.
     Πάει πολύς καιρός που δεν υπάρχω. Είμαι απολύτως ήσυχος. Κανείς δεν με ξεχωρίζει από αυτόν που είμαι. Με νιώθω τώρα να αναπνέω σα να είναι κάτι που επιχειρώ για πρώτη φορά ή με μεγάλη καθυστέρηση. Αρχίζω να έχω συνείδηση πως έχω συνείδηση. Ίσως αύριο να ξυπνήσω μέσα μου και να ξαναπιάσω την πορεία της ύπαρξής μου από εκεί που την έχω αφήσει. Δεν ξέρω αν έτσι θα είμαι περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένος. Δεν ξέρω τίποτα. Σηκώνω το κεφάλι μου του περιπατητή που είμαι και βλέπω πάνω στο λόφο του Φρουρίου: το ηλιοβασίλεμα, από τα νώτα μου, φλέγεται σε δεκάδες παράθυρα, λαμπάδες ψηλές κρύας πυράς. Γύρω από αυτά τα σκληρά φλόγινα μάτια, ο λόφος γλυκαίνει από το τέλος της ημέρας. Μπορώ τουλάχιστον να αισθάνομαι θλιμμένος και να έχω συνείδηση πως μ' αυτή τη δική μου θλίψη διασταυρώνεται τώρα -όπως το βλέπω με την ακοή- ο ξαφνικός θόρυβος του τραμ που περνάει, οι φωνές των νεαρών που κουβεντιάζουν, το λησμονημένο βουητό της ζωντανής πόλης.
     Πάει πολύς καιρός που δεν είμαι εγώ.

Η μετάφραση είναι της Άννυς Σπυράκου. Μικροδιορθώσεις στη στίξη και σε κάτι τελικά -ν που έχασκαν, με όλο το θάρρος, δικές μου.

Υ.γ.: Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η multimedia εικόνα που πλάθει ο Πεσόα στο τέλος είναι απλά μαγική, βυθισμένη στη γλυκιά της θλίψη.

[spiros]

Από τους πολύ αγαπημένους...

[σα(ρε)μαλι]

Μπερνάρντο Σοάρες σ' αυτό το βιβλίο.

Ευλογημένοι όσοι δεν εμπιστεύονται τη ζωή τους σε κανέναν.

Το βιβλίο το έχω από τον Εξάντα. Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα.

Για τους μοναχικούς και τους αποστασιοποιημένους. Για τους βουτηγμένους στην υπαρξιακή αγωνία. Για όλους. Ένα αριστούργημα ντοστογιεφσκικής έντασης.

[kat of cicero]

Μου κάνει εντύπωση... Την Τετάρτη καθόμουν στον Ιανό περιμένοντας έναν συγγραφέα να τελειώσει τις υπογραφές του. Ξεφύλλιζα βιβλία. Μετά η κίνηση στριμώχτηκε αποκλειστικά στον Πεσσόα.
Κι ανοίγοντας τυχαία μία σελίδα από το Εγώ και οι Άλλοι μου διάβασα

"Ας είμαστε πολλαπλοί. Όπως το σύμπαν"

[Σουρπουίτσα]

Μπερνάρντο Σοάρες σ' αυτό το βιβλίο.

Απόλυτο δίκιο. Ζητώ συγγνώμη που από κεκτημένη ταχύτητα αποκάλυψα το πεζό όνομα ενός συγγραφέα που φρόντιζε με τόση επιμέλεια να "είναι πολλαπλός, να είναι το σύμπαν". Σπεύδω για τη διόρθωση.
Χαίρομαι που σας άρεσε. :)