Να και οι δικές μου σκέψεις, λίγο σκόρπιες:
Εγώ πάλι συμφωνώ με τη λογική του να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον τονισμό της γλώσσας αφετηρίας. Επομένως, σωστότερος στα μάτια (και τ' αυτιά) μου θα ήταν ο διπλός τονισμός, όπως π.χ. "Βάσερστάιν" κι ας πηγαίνουν περίπατο οι "κανόνες". Άλλωστε οι κανόνες δεν είναι θεόσταλτοι ούτε αλάθητοι: άνθρωποι τους έφτιαξαν και άνθρωποι τους αλλάζουν κι αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές στην ελληνική γλώσσα (διαφορετικά θα μιλούσαμε ακόμα όπως οι αρχαίοι ημών πρόγονοι)... και, εν προκειμένω, οι συγκεκριμένες λέξεις δεν είναι καν ελληνικές, οπότε γιατί να τις βάζουμε με το ζόρι στα δικά μας καλούπια; Λίγο αλαζονικό το βρίσκω. Άσε που, αρκετές φορές, τις κάνουμε αγνώριστες στ' αυτιά των native speakers κι αυτό μόνο γέλιο προκαλεί.
Από κει και πέρα το θέμα περιπλέκεται...
Η ελληνική δεν έχει μεν λέξεις που τονίζονται σε άλλη πλην των 3 τελευταίων συλλαβών, έχει όμως, όπως προαναφέρατε, λέξεις με διπλούς τόνους σε ορισμένες περιπτώσεις (π.χ. "το αυτοκίνητό μου"). Και πάλι όμως, στις 3 τελευταίες συλλαβές. Ουπς. Σύμφωνα με αυτή τη λογική λοιπόν, ούτε "Βάσερστάιν", ούτε "Βάσερσταϊν" αλλά "Βασερστάιν"... ε, αυτό δε μ' αρέσει με τίποτα, το βρίσκω κακόφωνο.
Συνοψίζοντας λοιπόν, η πρώτη μου επιλογή (την οποία τηρώ και θα τηρώ μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο) είναι η διατήρηση του τονισμού της γλώσσας αφετηρίας. Από κει κι έπειτα, εάν έπρεπε οπωσδήποτε να βάλω έναν μόνο τόνο, θα τον έβαζα στη συλλαβή όπου πέφτει ο κύριος (ισχυρός) τόνος (π.χ. στις λέξεις/ονόματα γερμανικής προέλευσης με διπλό τονισμό, ο κύριος (ισχυρός) τόνος είναι ο πρώτος).
Όταν θ' ανοίξετε νήμα και για τις υπόλοιπες λέξεις-"σκοπέλους", θα τα πούμε κι εκεί. Παρακολουθώ τη συζήτηση αυτή με μεγάλο ενδιαφέρον!