Έστω και καθυστερημένα, Βαλεντίνη, θα ήθελα να σου πω ότι είναι ωραίο να είναι κανείς καμιά φορά ευάλωτος. Ανθρώπινο. Του κοστίζει κάτι παραπάνω βέβαια αλλά κι αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής.
Κι όσο για το σκοτάδι πέρα, εκεί δεν κατοικούν μόνο όντα επίβουλα αλλά και κάποιοι που μπορεί να σε συμπαθούν. Κάποιοι που σε βλέπουν να κοκκινίζεις και τους αρέσει (όσο και τα ποιήματά σου). Γιατί τους λείπει αυτό στον σημερινό κόσμο. Μην κρύβεσαι λοιπόν, συνέχισε. Και μη φοβάσαι κανένα. Άνθισε.