Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Απροκάλυπτα

Φαρμακερό το βλέμμα της επάνω μου
–οι υπέρμετρες φιλοδοξίες της ήταν ο λόγος–
φαρμακερό βλέμμα που μου δήλωνε:
θα σε ταπεινώσω
κάνε στην άκρη
σε θέλω μαριονέτα στα χέρια μου.

Τουλάχιστον απροκάλυπτα έπεσε η μάσκα της.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το λεπτό σύνορο

Ενταφιαζόταν ο νεκρός
– προσφιλές, συγγενικό μου πρόσωπο.
Στον διπλανό τάφο πολλά κεριά
μπηγμένα στο χώμα έκαιγαν.
Σχημάτιζαν ένα πύρινο στεφάνι.
Απορροφήθηκα από τη λάμψη της φλόγας τους
και το ζεστό κερί που, λιωμένο, σαν στάλες από κεχριμπάρι,
κυλούσε πάνω στο ξερό χώμα.
Μια κατευναστική ομορφιά
λαμπάδιαζε από τη φωτιά.

Στο λεπτό σύνορό τους,
πόσο κοντά ο θάνατος και η ομορφιά.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ενθυμήματα

Του έκανε δώρο δύο κάστανα φτιαγμένα από ορείχαλκο
–στο κανονικό τους μέγεθος–
δώρο διακοσμητικό για τη βιβλιοθήκη του.

Μετά από χρόνια εκείνη τον εγκατέλειψε.
Έμεινε απαρηγόρητος,
πέρασε τον τρισκατάρατο τυφώνα του χωρισμού.

Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές
που οι καμπύλες από τα δύο κάστανα
–πάντα στο ίδιο ράφι της βιβλιοθήκης–
με αποχαύνωση του θυμίζουν
κάτι από τις πανέμορφες καμπύλες της,
τις καμπύλες στο στήθος και στη ρώγα.

Η παραμυθία της αποχαύνωσης.
Τα κάστανα από ορείχαλκο
ανεκτίμητα ενθυμήματα.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πλήθη συρρέουν

Προσκολλημένος, γαντζωμένος
στο υψηλό πόστο του.
Βέβαια, με επίμονη δουλειά
μόνος του το δημιούργησε.
Χάρη στο πόστο η αίγλη και τα μεγαλεία.
Πλήθη συρρέουν,
όλο κι ανανεώνεται το ρεύμα
αυτών που του δείχνουν σεβασμό και λατρεία
– όσο και αν σε έναν βαθμό μπορεί να είναι ψεύτικα.
Τον κολακεύουν, υποκλίνονται, υποτάσσονται.

Το πόστο και τα μάτια του.
Χωρίς τα μεγαλεία νιώθει ανύπαρκτος.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Εγκαταβιώνει

Μου διαφεύγεις.
Κι όμως, όσο κι αν δεν σε φτάνω,
ούτε σε κατέχω,
η λατρεμένη μορφή σου εγκαταβιώνει μέσα μου –
στο πιο μύχιο του εαυτού μου
την έχω ενσωματώσει
για να με εκστασιάζει.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η μυρωδιά

Σε όλο τον όροφο που ήταν το γραφείο σου
υπήρχε μόνιμα μια ιδιαίτερη, μεθυστική μυρωδιά
– ίσως από προϊόντα κάποιας αντιπροσωπείας μέσα στο κτίριο.
Κάθε φορά που περπατούσα στον διάδρομο
μέχρι στην πόρτα σου,
η μυρωδιά μού φούντωνε τον αισθησιασμό,
φούντωνε το ήδη ανεξέλεγκτο καρδιοχτύπι μου
να με υποδεχτείς, σφιχτά να με αγκαλιάσεις.

Πιο μεθυστική μυρωδιά στη ζωή μου δεν θυμάμαι.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αναζωπυρώσεις

Διάπυρη η έλξη,
μέχρι θανάτου λαβώθηκα.
Η ομορφιά σου με κυκλώνει,
ένθεη γίνομαι.
Στα ίχνη της έλξης κυκλοφορώ και διαμένω.
Οι αναζωπυρώσεις της ανεξέλεγκτες,
δεν έχουν τέλος.

Είσαι το θαύμα
ακλόνητο, αναλλοίωτο.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σεκλέτι

Όπως ένας άρρωστος νιώθει αδυναμία
κι ούτε λεπτό δεν αντέχει χωρίς να ξαπλώσει –
έτσι κι εγώ,
κατακαλόκαιρο, μεσημέρι και με κλειστά παντζούρια,
ολομόναχη μέσα στο σπίτι,
ξάπλωσα σε μια άκρη του κρεβατιού
από αβάστακτο σεκλέτι, από νταλκά για σένα.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στην πλατεία

Διασχίζω την άδεια, έρημη πλατεία.
Ο χώρος και η νύχτα που πέφτει
ξεσκεπάζουν τη μοναξιά μου.
Γυρεύοντας απάγκιο σε σκέφτομαι.
Απερίφραστα όπως ένα τράνταγμα,
ένας αναστεναγμός,
απερίφραστα τόσο καθαρό και καίριο:
Το πυρφόρο απάγκιο μου είσαι.

Εσύ με λυτρώνεις.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ύψιστη τρυφερότητα

Φορούσα το λευκό μπουρνούζι
και μ’ έκλεισες στην αγκαλιά σου
– το σώμα μου ακόμα υγρό από το λούσιμο.
Το απαλό, ευωδιαστό ύφασμα από το μπουρνούζι,
καθώς με έσφιγγες
και το αισθανόμουν στο δέρμα μου,
έμοιαζε να ενσωματώνεται, να συμμετέχει,
να εμβαπτίζεται στην ύψιστη
τρυφερότητα της αγκαλιάς μας.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Επίμονα

Δύσκολα την κατάκτησε,
κομμάτια έγινε για χάρη της.
Έπρεπε επίμονα να τη φλερτάρει ολόκληρο χρόνο
για να έρθει αυτή η στιγμή:
δίπλα στο κρεβάτι του, όρθιοι
και αντικριστά ο ένας προς τον άλλο ξεντύνονται.
Αν και έμπειρος εραστής, λίγο σαν πρωτάρης νιώθει
μπροστά στο γυμνό σώμα της.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το πιο βαθύ

Το πανέμορφο νεοκλασικό σπίτι
που κάποτε έμενες
έγινε πολιτιστικό κέντρο.
Με αφορμή μια λογοτεχνική εκδήλωση
βρέθηκα στον χώρο του.
Οι τοίχοι, οι σκάλες, οι συστάδες των ψηλών δένδρων,
κάθε πετραδάκι στην αυλή του
μου θύμιζαν εσένα,
κι ας πέρασαν τόσα χρόνια που χωρίσαμε.
Αναδύθηκες από το πιο βαθύ και αδιάσπαστο του είναι μου.

Εκείνο το σπίτι, η αυλή, τα δένδρα του
στο βλέμμα μου χώρος ιερός.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αντιθέσεις

Ώριμη στην ηλικία, και σαν χαρακτήρας αντισυμβατική,
με εκρηκτικό ταμπεραμέντο,
αλαζονική, αλλά και με βαθιά μελαγχολία
βαθιά απόγνωση.
Μετά από θυελλώδεις έρωτες
είναι μόνη
κι απεγνωσμένα γυρεύει άνδρα να ερωτευθεί ξανά.

Έκοψα γέφυρες, την αποφεύγω.
Αυτές οι αντιθέσεις, αυτό το μείγμα απόγνωσης κι αλαζονείας
την κάνουν σκοτεινή και απρόβλεπτη.

Κουράστηκα από τους σκοτεινούς κι απρόβλεπτους
–είτε άνδρες είτε γυναίκες–
μπόλικη, πικρή πείρα έχω.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στον ρημαγμένο κόσμο μας

Τέρψη, αλησμόνητη η φιλοξενία στο σπίτι του.
Αλλά και τη μέρα της αναχώρησης
προθυμοποιήθηκε να μας πάει
με το αυτοκίνητό του στον σταθμό.
Για χάρη μας έχασε πολύτιμο χρόνο
οδηγώντας στην πυκνή κυκλοφορία.
Στον σταθμό έτρεξε να πληροφορηθεί
σε ποια πλατφόρμα ήταν το τρένο.
Βοήθησε να ανεβάσουμε τις βαλίτσες,
να βρούμε τις θέσεις μας στο βαγόνι.
Πάντα με ανιδιοτέλεια η προθυμία του,
με ειλικρινή φιλία δοκιμασμένη μέσα στα χρόνια,
με άδολη προσφορά, ζεστασιά κι ευγένεια.

Στον άνυδρο και ρημαγμένο κόσμο μας
τέτοιοι άνθρωποι είναι ευλογία,
σπάνιες εξαιρέσεις.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λειμώνες του εσώτερου εαυτού μου

Γνωστός καλλιτέχνης ζωγράφισε το δωμάτιό του.
Ζεστασιά και θαλπωρή εκπέμπει ο όμορφος πίνακας
από κάθε έπιπλο, αντικείμενο
κι ας είναι φτωχικά.

Αντίστοιχα σκέφτηκα δωμάτια και κάμαρες της ζωής μου
μέσα στα χρόνια.
Κάμαρες καταφύγια για ν’ ανασυνταχτώ
κυνηγημένη από σμήνη απελπισίας
παγετώνες ζοφερότητας.

Κάμαρες, λειμώνες του εσώτερου εαυτού μου
θάλπος μού δώσατε.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)