Κανείς δεν αμφισβητεί όλα αυτά περί σκληρής δουλειάς, μαθητείας κλπ, τα οποία είναι άλλωστε προϋποθέσεις για τα ΠΑΝΤΑ. Δηλ., με ό,τι κι αν θελήσει κανείς να ασχοληθεί, θα πρέπει να περάσει από αυτά τα στάδια.
Αυτό που ειπώθηκε από μερικούς (αν τους κατάλαβα σωστά) και που εγώ επαναλαμβάνω, είναι το γιατί γίνεται αυτή η συζήτηση, λες και είναι ΔΥΝΑΤΟ να αποφασίσει μία χούφτα ανθρώπων, αν πρέπει οι ποιητές ανά την υφήλιο να γράφουν σε ομοιοκαταληξία ή σε ελεύθερο στίχο, σώνει και καλά. Ή αν επιτρέπεται το ένα ή το άλλο.
Ε ναι, ο δικός μου σκοπός τουλάχιστον αυτός ήταν (και είχα και την εντύπωση, τρομάρα μου, ότι ήταν ξεκάθαρο, but I guess not...) - και όχι βέβαια να εισπράξω σχόλια περί νεανικού αυθορμητισμού (σώωωωπα, σώωπα παιδάκι, καλό και το δικό σου, μην κλαις), αλλά μη ουσίας (και συνεπώς, βγάλε το σκασμό, παιδάκι, δε δικαιούσαι να μιλάς γιατί δεν είναι σοβαρά αυτά που λες). Γιατί θέλω να ελπίζω ότι τα περί νεανικού πάθους/μη τέχνης αφορούσαν αυτά που γράφω εγώ (τα οποία όντως είναι μόνο αυτό και τίποτα άλλο, όπως άλλωστε δήλωσα ένα μήνυμα πάνω), και όχι πχ. την «Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων» του Καρυωτάκη, που ανέφερε ο Νίκος - κάτι τέτοιο θα ήταν ιεροσυλία, ελπίζω να συμφωνούμε.
Θα συμφωνήσω βέβαια - απόλυτα - με τον Τόλη στο εξής:
Δεν φτάνει η συγκίνηση, η ψυχή, η εκφόρτιση, δεν φτάνει η δωρεά, το ταλέντο. Η κάθε μορφή τέχνης είναι μια ισόβια μαθητεία, ένας δρόμος προς μια κορυφή που δεν υπάρχει.
Όντως, έτσι είναι. Βέβαια, η αποκλειστικότητα ταλέντου, μαθητείας, αέναης προσπάθειας, ελπίζω να αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι δεν ανήκει σε μία συγκεκριμένη και αναγνωρισμένη, αυτοδιορισμένη ή μη, ελίτ. Όπως ελπίζω να αντιλαμβανόμαστε όλοι πως ούτε μόνο η μαθητεία και η διαρκής πορεία και όλα αυτά αρκούν, αν δεν υπάρχει η αυθεντικότητα της ψυχικής έκφρασης. Πακέτο πάνε.
Απάντηση βέβαια δεν έλαβα στο αν πρέπει ο ποιητής ή «ποιητής» να εκφράζεται σε έμμετρο, εάν έτσι πηγάζει, αυθόρμητα και με λαχτάρα, από μέσα του, ή αν πρέπει να πιάσει επιτόπου το καλό του χεράκι με το άλλο και να σκεφτεί «ωπ! Τι κάνεις εκεί; Γρήγορα στη γωνία σου και γύρνα το σε ελεύθερο, ξεπερασμένε άτεχνε». Δε βαριέσαι όμως.