Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η πρόφαση

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Κοιμήθηκε του Αϊ-Γιαννιού
Πίσω από φτέρες και γεράνια
Ταξίδεψε κάτω από ανοιξιάτικα λιβάδια
Που σήκωναν στους ώμους τους
Σαν συνοδεία πένθιμη
Το θρήνο της περιφοράς
Υγρό και ευωδιασμένο
Καθώς αρμένιζε στους ουρανούς
«Αι γενεαί πάσαι»
Κι όταν οι αγροί θερίστηκαν
Αφουγκραζόταν τους τροχούς της άμαξας
Να κουβαλούν τα λείψανα
Του Μάη και του Ιούνη

Μόνο ένα κλωνάρι κερασιάς
Προσποιήθηκε πως είχε μαραθεί
Και γλίστρησε απ’ την άμαξα
Και από το φως κρατήθηκε
Που σκόρπιζε στο πέτρινο προσκέφαλο
Ένα κερί αναμμένο

Πόσο γαλήνια κι όμορφη
Φάνταζε τώρα
Που κερασάνθια στόλιζαν
Το κρύο μέτωπό της

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γράμμα

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Εδώ κάτω σ’ εμάς, ξέρεις, βρέχει
Βρέχει και σκοτεινιάζει
Κι οι ξαφνικές νεροποντές παρασέρνουν
Ταριχευμένα βλέφαρα ίσκιων νυχτερινών
Που άλλοτε ανάβλυζαν ολόχρυσα ηλιοτρόπια
Ένα ουράνιο τόξο θαμμένο στην ομίχλη
Που κάποτε υπεράσπιζε το άνθος της αγάπης
Κι ενός μικρού χαρταετού τα ξεφτισμένα λείψανα

Όμως, εσύ να ’ρθεις
Να τους αφήσεις και να ’ρθεις

Και τους σβηστούς ν’ ανάψεις λυχνοστάτες
Σ’ όλες τις άκρες τ’ ουρανού

Και μη θαρρείς πως θα βραχείς

Στης αγκαλιάς μου το στερνό υποστατικό
Έχω αναμμένο τζάκι
Μόνο που σκοτεινιάζει και φοβάμαι

Αχ, έλα, κι άναψέ μου το φως
Από τότε που έφυγες
Στο σπίτι μας νυχτώνει πιο νωρίς

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οι σκιές των χεριών σου

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Στα φωτεινά υπόγεια των καθρεφτών
Με τους κορυδαλλούς της ανάμνησης
Να φτερουγίζουν
Μάταια το βλέμμα σου
Κυνηγά
Τις σκιές των χεριών σου
Που όλο και ξεμακραίνουν

Θλιμμένες σαν τις Κυριακές
Που σίγησε η καμπάνα
Και του βασιλικού η οσμή
Από τις φλέβες του Θεού
Δε χύθηκε το αλάβαστρο του κόσμου
Πένθιμες και σιωπηλές
Καθώς ωχρές επιστολές
Προς αόμματους παραλήπτες
Κι απέραντα μοναχικές
Σαν παρεκκλήσια ερειπωμένα
Που απ’ τις τοιχογραφίες τις παλιές
Ξεθώριασε της Παναγιάς το χέρι

Κι ευθύς το Θείο Βρέφος γλίστρησε
Στων Ελαιών τον Κήπο

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Τη νύχτα εκείνη αλλόκοτες σκιές κατέβηκαν στο σπίτι μας
Η στέγη είχε εκτιναχτεί από νωρίς
Φορτωμένες μετέωρους σχηματισμούς, μια συμφωνία ύπνου
Και φτυάρια με κολλημένα επάνω τους πέταλα από
Γαρύφαλλα παλιά πλησίασαν στο δωμάτιο
Σε γύρευαν παντού
Στο πανεράκι με το πλέξιμο ένα μαντίλι με δάκρυα
Φυλαγμένο, η λάμπα της τραπεζαρίας αναμμένη
Κι η σχολική ποδιά μου ασιδέρωτη

Θα έρθει, δεν μπορεί. Έχω σχολείο, τους είπα

Σε βρήκανε στην κουζίνα, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι
Μπροστά στα εικονίσματα με τις αποσκευές στο χέρι
Φορούσες το μαύρο σου παλτό
Απ' το άλογό του επάνω σκυμμένος ο Αϊ-Γιώργης
Σε βοηθούσε ν’ ανεβείς, ενώ οι δίπλα άγιοι παραταγμένοι
Στη σειρά υπόσχονταν πως θα φυλάν το σπίτι
Ύστερα χιόνισε πολύ

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όσο βαστάει ένας περίπατος ή η λιτάνευση του φωτός

Το σιωπηλό εσπέριο φως
Του Απρίλη
Σεργιανίζει τη γαλήνη των χρωμάτων
Στις διάφανες παλάμες σου

Κάνιστρα που ανθοφορούν
Νυχτερινοί λυγμοί

Χρυσαφιές σημαιούλες
Φλεγόμενων φωνηέντων
Ανεμίζει στ’ ακροδάκτυλά σου
Που ανάμεσά τους
Ο ίσκιος των δικών μου ιχνογραφείται

Με το σύθαμπο
Μια λιτάνευση φωτός
Διασχίζει τη γραμμή της ζωής
Κι απιθώνει χαμομήλια
Στον σφυγμό σου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εξαγοράζοντας τον θάνατο

Ριγμένα πέταλα φωτός
Στις στοιχειωμένες μοναξιές

Αυγή θρυμματισμένη
Από σαλπίσματα τυφλών αγγέλων
Πάνω στις στέγες των σπιτιών
Που εντός τους ενδημεί
Η αναμονή του πένθους

Μα, εκεί στην άκρη της αυλής
Στης κλαίουσας τον ίσκιο
Μια χορωδία μαρτύρων
Με μοβ αγκάθια στα μαλλιά
Στήνει μιαν ανεμόσκαλα
Τον θάνατο αποπλανά
Κι ένα μπουκέτο νότες
Αναπέμπει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μονάχος ξεπαγιάζει

Κι αν σου μιλάω με χρησμούς
Και ραγισμένες λέξεις
Κι αν στις τεφρές τους συλλαβές
Κοιμίζω έναν Απρίλη
Ή ένα γυάλινο πουλί
Που αρδεύει λάμψεις απ’ τα νέφη

Είναι γιατί ένας άγγελος
Παραμονεύει πάντα
Χτυπώντας τις φτερούγες του
Στο θαμπωμένο τζάμι

Κι άλλοτε κάποιο θρόισμα
Απ’ του μαθητικού παλτού μου
Τα κουρέλια
Τις νύχτες με ακολουθεί
Στ’ αυτί μου ψιθυρίζοντας
Πως στην αυλή της Εκκλησιάς
Στο πέτρινο παγκάκι

Ένας Χριστός που ανέστη
Μονάχος ξεπαγιάζει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Νυχτερινή διάρρηξη

Κι απ’ τις λευκές σελίδες μου
Τα δάκρυα
Που αστράφτουνε κι υπνοβατούν
Εμβλήματα φωσφορικά
Μιας απουσίας θροΐζουσας
Μ’ ένα χρυσάνθεμο φιλί
Θά ’ρθω να εξατμίσω

Κι όλες τις σκουριασμένες κλειδαριές
Που του θανάτου κυοφορούν
Το κεφαλαίο θήτα
Καρτερικά συνάζοντας
Των ίσκιων μόνο τα ίχνη
Με δέσμη ανέσπερου φωτός
Νύχτα θα διαρρήξω

Κι ίσως πια να ’μαι βέβαιη
Πως θα ’ναι αδιάβροχη η ψυχή
Στην τόση νοσταλγία

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σήματα κινδύνου

Όταν η σιωπηλή ανάσα των ρόδων
Σ’ εκρήξεις λυγμών αναλύεται
Είναι που του Προφήτη η προσευχή
Φεγγίτες ζωγραφίζει μέσα στο χάος
Για να χωρέσει Κύριε
Ο πορφυρός χιτώνας Σου
Ή για να δεις στο σκοτάδι
Τ’ αδιάκοπα σινιάλα
Που ένας κόσμος εφήμερος
Μέρα και νύχτα στέλνει
Σείοντας στα χαλάσματα
Φανάρια αναμμένα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Να ολισθαίνει

«... Στάχτη επάνω στο μανίκι ενός γέρου
είναι όλη η στάχτη που αφήνουν
τα καμένα τριαντάφυλλα...»
T.S. Eliot, «Little Gidding»

Ξαφνικά στην πανσέληνο μιας θλίψης ανάβλυσαν
Εαρινά τα άνθη της αναπνοής σου
Όμως, αλήθεια, αιώνιο τι θ’ απομείνει, όταν φιλέρημες
Ψυχές βυθίζονται στη νύχτα, όταν ο άνεμος ωθεί την
Καταχνιά στους τάφους κι αιμόφυρτα τα ρόδα
Ξεψυχούν, για να φορούν οι εξώθυρες Μαγιάτικα
Στεφάνια

Στις αιωρήσεις του εκκρεμούς ο πόνος πολλαπλάσιος
Φωλιάζει, εμβατήριο των ωρών που αναχωρούν, ύμνος
Νεκρώσιμος ιερός εξόριστων ονείρων που έστειλαν πίσω
Αδειανή τη βάρκα της επιστροφής, στην αναπόληση του
Έρωτα αποξεχασμένα

Όμως, εκείνος ήδη να ολισθαίνει άρχιζε σε περασμένα
Χέρια και ως σκιά περαστικού να φθίνει βαθμηδόν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάτι νότες παράξενες

«... οι γλυκές σαν γιασεμιά μ’ εκείνο
το λεπτότατο άρωμα των πολύ λυπημένων»
Γιάννης Σκαρίμπας

Μέσα σε τριγμούς απελπισίας
Πίσω από ήχους λυγμών
Μιας μελωδίας λάμψη
Εκτινάσσεται πάντοτε
Με χίλιους δυο φωσφορισμούς
Με ουράνιας αιθρίας
Μύριους καταιγισμούς
Που με τον θάνατο
Θαρρώ πως συνορεύει
Αφού σαν πάψει
Του Θεού το φλάουτο
Να παίζει
Ποθεί η ψυχή μας να σβηστεί
Κι ως ένα φάντασμα φωτός
Μες στης αντήχησης το σύμπαν
Αθόρυβα να φτερουγίσει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εις αναζήτησιν

Νύχτωσε
Κι από τους κατιφέδες το φως μεταναστεύει
Στου γαλαξία την οροσειρά

Νύχτωσε
Κι έξω απ’ τις πόρτες του νησιού
Τη φυσαρμόνικά του παίζει ένας παρωρίτης
Ενώ μια απόχη βιολετιά της μελωδίας τα σμήνη
Σε δίχτυα παγιδεύει

Νύχτωσε
Και σε δρομάκια αφώτιστα, μες σε φριχτά χαμώγια
Αρχάγγελοι μοναχικοί με μια φτερούγα στο πλευρό
Θλιμμένοι τριγυρίζουν και ψηλαφούν στα σκοτεινά
Να βρουν άλλους αγγέλους που τη φτερούγα τους
Κι αυτοί έχασαν και θρηνούνε

Τους ψάχνουνε ν’ αγαπηθούν, ν’ αγκαλιαστούν
Για να μπορέσουν να πετάξουν

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Μ’ ένα φιλί επιληπτικό

Μ’ ένα φιλί επιληπτικό
να μου στοιχειώνει το κορμί
Με μυρωδιά βασιλικού
Και ήλεκτρου σπινθήρες
Εισχώρησες στης μνήμης
Τις αρθρώσεις
Τυλίγοντας τριγύρω τους
Το νήμα που απλώνεται
Από τον χάρτη της αφής
Κι απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα
Εισβάλλει σαν Πανσέληνος
Σε τοίχους και πατώματα

Για ν’ απειλήσει με πνιγμό
Λυγμούς ονειροβάτες
Πάνω σε ποιήματα άγραφα
Που να θυμίσουν πολεμούν
Κάτι απ’ τις παλιές πληγές

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ηρωική αντίσταση

Έγειρες πάνω μου
Το βλέμμα των δαχτύλων
Κι αμέσως αποδήμησαν
Σμήνη ονειροβόρα
Απ’ όλες τις αδιάβατες
Του σώματος πλαγιές

Κι ενώ τριγύρω μου
Οι πιερότοι των φιλιών
Ακούραστοι χορεύαν
Κάπου αλλού
Σε δροσερό κελάρι
Αειθαλών αναπνοών
Νιφάδες συλλαβών
Ηρωικά αντιστέκονταν
Στην άλωση των λέξεων

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Μα όταν κλαίμε ολομόναχοι
Σε σκοτεινά δωμάτια
Ξάφνου τοπία κατακλυσμού
Γλιστρούν απ’ τις κορνίζες
Ποτάμια ξεχειλίζουνε
Στο ξύλινο πάτωμα
Υδάτινοι ευκάλυπτοι
Εκτείνονται στους τοίχους

Τότε νοτίζονται οι φτερούγες μας
Κι οι λέξεις που δεν είπαμε
Μεσίστιες κρεμιούνται
Απ’ το κοντάρι της καρδιάς
Και ξεθωριάζουν

Σκουριάζουνε και οι λοστοί
Που χαραμάδες θ’ άνοιγαν
Στο κρύο κενοτάφιο
Των οραμάτων
Να καταπλεύσουν ως εμάς
Κάτασπροι ταχυδρόμοι της χαράς

Κι έτσι αθόρυβα κι αργά
Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)