Η αλήθεια είναι ότι τα δημόσια νοσοκομεία είναι καλά εξοπλισμένα με άριστους ιατρούς με εμπειρία σε ιατρικά ιστορικά, κτλ.
Πες, όμως, ότι... κτύπα ξύλο... κάτι γίνεται και μπαίνεις στην εντακτική. Μετά από παραμονή 2 βδομάδων στην εντατική (που σημαίνει ότι είσαι κλινήρης σε όλο αυτό το διάστημα), και χάρη στην άψογη προσπάθεια των ιατρών και τη φροντίδα των νοσηλευτών της εντατικής, σώζεται η ζωή σου.
Έρχεται η ώρα να μεταφερθείς σε κανονικό δωμάτιο του δημόσιου νοσοκομείου, μέχρι να θεραπευτείς.
Ανάλογα με την ηλικία σου, θα αργήσεις να είσαι σε θέση να σηκωθείς, να περπατήσεις. Λόγω της διασωλήνωσης, δε θα μπορείς να καταπιείς, οπότε, χρειάζεται να μάθεις να πίνεις και να μασάς από την αρχή. Οπότε θα χρειαστείς κάποιον να σε ταϊζει, να σου φέρνει έγκαιρα την πάπια (ας μην κρυβόμαστε), να σου δίνει νερό. Χρειάζεσαι κάποιον να συνεχίσει να καθαρίζει τα έλκη κατάκλισης που έχουν ανοίξει στην πλάτη, στους γλουτούς σου και τις φτέρνες σου....
Αλλά οι νοσηλεύτριες του δημόσιου νοσοκομείου, από τη μια πλευρά (και όπως ακούγεται) δεν είναι αρκετές για να μπορούν να φροντίσουν όλους τους ασθενείς ή δεν πληρώνονται καλά ή θεωρούν ότι οι αρμοδιότητές τους περιορίζονται στο να σου χορηγούν φάρμακα και τίποτ' άλλο.
Αν είσαι τυχερός να έχεις συγγενείς που έχουν χρόνο διαθέσιμο και δε δουλεύουν ή που έχουν τη δυνατότητα να διακόψουν την εργασία τους για χάρη σου και νοιάζονται αρκετά και έχουν το σθένος και το κουράγιο, θα επιστρατευθούν με βάρδιες να αντικαταστήσουν τις νοσηλεύτριες.
Αλλά και πάλι, αυτό δεν θα αρκεί. Σιγά-σιγά θα αφυδατωθείς από την έλλειψη υγρών (γιατί η εκάστοτε νοσοκόμα δεν έλεγξε καλά τον ορό), θα σε μαλώσει η νοσοκόμα διότι "λερώθηκες" και δεν κρατήθηκες μισή μέρα από την ώρα που την κάλεσες για την ανάγκη σου. Σιγά-σιγά, θα χάσεις τις δυνάμεις σου, διότι δε μπορείς να φας και δε θές να φας. Θα ψυχοπλακωθείς, διότι από τη μια δεν μπορείς να κοιμηθείς από τους συγγενείς που έρχονται όλες τις ώρες του 24ωρου να επισκεφθούν τους διπλανούς σου και, από την άλλη, λόγω της βρώμας και της αηδίας που επικρατεί....
Τα δε έλκη της κατάκλισης ποτέ δεν τα έχει φροντίσει κανείς, οι δε συγγενείς από τη μια δεν έχουν ιδέα, από την άλλη συχαίνονται και έχουν χειροτερέψει σε βαθμό επικίνδυνο, οι δε νοσοκόμες....έχουν τους "φακέλλους" να φτιάξουν.
Και ίσως τελικά πεθάνεις... Διότι ο ιατρός πέτυχε τη διάγνωση και σε έσωσε, αλλά το νοσοκομείο δε σου παρέχει την απαραίτητη νοσηλεία για να θεραπευθείς.
Τα δε παιδιά σου, που προσλάμβαναν αποκλειστική το βράδυ με 80 ευρώ τη νύκτα και 100 ευρώ τα Σαββατοκύριακα, από τα οποία πήραν επιστροφή από το ΙΚΑ 20%, δεν έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να πληρώνουν.
Εσύ ζεις με την πενιχρή σύνταξη και δε φτάνουν τα χρήματα.
Το δε νοσοκομείο, σου λέει ότι πρέπει να βγεις, διότι δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω για σένα...... Σε διώχνει ενώ εσύ αργοπεθαίνεις....
Το νοσοκομείο (Λαϊκό) λέει στους δικούς σου να σε πάνε σε ιδιωτική κλινική που είναι συμβεβλημένη με το ΙΚΑ. Παίρνουν οι συγγενείς σου τηλέφωνο παντού και όλες οι κλινικές λένε ότι είναι γεμάτες. Μόνο με ιδιωτική συμμετοχή δέχονται. Η τιμή είναι 150 Ευρώ το βράδυ και... "ΦΥΣΙΚΑ οι νοσοκόμες θα περιποιηθούν τις κατακλύσεις και τον ασθενή".
Και τελικά, σε παίρνει ένας που σε αγαπά σπίτι. Προσλαμβάνει, παρόλο που δεν του περισσεύουν χρήματα, ιδιωτική νοσοκόμα για 4 ώρες την ημέρα. Προσλαμβάνει καλούς ιδιωτικούς ιατρούς να σε επισκέπτονται. Προσλαμβάνει φυσιοθεραπεύτρια να σε αποκαταστήσει, διότι ο φυσιοθεραπευτής του ΙΚΑ δε θα μπορέσει να έρθει πριν περάσουν 2 μήνες.
Τις υπόλοιπες ώρες του 24ωρου, ο ίδιος συγγενής προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σε κρατήσει στη ζωή.... καθαρίζει τις πληγές σου, σε ταίζει με πυχτές σούπες μέσω από καλαμάκι και σου δίνει να πιεις, σε λούζει, σε αλλάζει, σε καθαρίζει.... για να αισθάνεσαι ότι έχει σωθεί λίγη αξιοπρέπεια μέσα σου. Κοιμάται δίπλα σου να μη φοβάσαι και για να σου δίνει νερό κάθε 1 ώρα και να σε αλλάζει κάθε 2 ώρες.
Αλλά δεν γίνεσαι καλύτερα και ένα πρωί, μπαίνεις εσπευσμένα στον Ερυθρό Σταυρό. Εκεί, στα επείγονται περιστατικά, διαπιστώνουν ότι δε βγάζεις τη μέρα... ότι πεθαίνεις, αλλά δεν παίρνει κανείς την πρωτοβουλία να σε κρατήσει... Ο καρδιολόγος επιμένει στον οδηγό του ασθενοφόρου Α' Βοηθειών να σε μεταφέρει στο απέναντι γραφείο, δηλαδή στα επείγοντα του παθολόγου. Μόλις σε δει ο παθολόγος και καταλάβει τη σοβαρότητα, επιμένει ότι η υπόθεσή σου δεν είναι της αρμοδιότητάς του και δίνει εντολή στον οδηγό να σε μεταφέρει στο διπλανό γραφείο, δηλαδή στα επείγοντα του νευρολόγου. Ο δε νευρολόγος, τα παίρνει στο κρανίο και λέει ότι δεν έχεις καμία δουλειά εκεί και δίνει εντολή να μεταφερθείς αμέσως στα επείγοντα του καρδιολόγου. Ο δε οδηγός σαστίζει και δίνει στους ιατρούς ένα μικρό λόγο περί δεοντολογίας... Τελικά, καλούν τον "μπαμπά", δηλαδή τον διευθυντή να αναλάβει την ευθύνη της απόφασης να σε στείλει πίσω στον καρδιολόγο. Έχουν πέρασει κρίσιμες ώρες κι εσύ πεθαίνεις.
Δίνεται εντολή από το καρδιολογικό για επείγουσα τομογραφία... και καλούν το συγγενή σου να πάει από το γραφείο κινήσεων να ετοιμάσει τα χαρτιά.
Στο γραφείο κινήσεων, όμως, ενημηρώνεται ο συγγενής σου ότι έχει... χαλάσει το μηχάνημα και ότι εσύ θα μεταφερθείς σε ιδιωτική κλινική και η τομογραφία θα κοστίσει 150 Ευρώ, τα οποία θα μπορέσεις να ζητήσεις αργότερα από το ΙΚΑ.
Α... ξέχασα να σου πω ότι εσύ έχεις πια πέσει σε κρίση παράλυσης... . δεν μπορείς να μιλήσεις, να κουνηθείς, ούτε να γυρίσεις τα μάτια σου... αλλά τα καταλαβαίνεις ΟΛΑ.
Σε βγάζουν με το ελαφρύ ρούχο που φοράς και ξυπόλυτη όπως ήρθες, έξω στον παγερό αέρα, χωρίς κουβέρτα και σε τρέχουν στο δρομάκι του νοσοκομείου για να σε βάλουν στο ασθενοφόρο.....
Τελικά, επιβεβαιώνουν ότι μάλλον δε θα βγάλεις το βράδυ αν δεν κινηθούν ΑΜΕΣΑ (και έχουν περάσει ήδη 8 ώρες από την ώρα που σε πήγαν εσπευσμένα εκεί), αλλά έχουν μόνο ένα ράντζο για να σε βάλουν στο διάδρομο.... Οι ιατροί ενημερώνουν τους συγγενείς ότι αν μπεις σε ράντζο, σίγουρα δε θα βγάλεις το βράδυ.
Long story short, μετά από 2 μήνες, που μαθαίνεις ότι κακώς σε έδιωξαν από το πρώτο νοσοκομείο, διότι δεν είχες θεραπευθεί ακόμα...... εσύ πεθαίνεις.
Αυτό συνέβη σε δικό μου αγαπητό άνθρωπο, την περίοδο Δεκέμβριο 2009 έως και Φεβρουάριο 2010.
Κι αυτοί που σε αγαπάνε, μένουν πίσω και αναρωτιούνται γιατί σε έχασαν με αυτό τον αναξιοπρεπή τρόπο και προς τι τελικά όλα αυτά τα τα ποσά που έδινες όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής σου για πληρωμή ασφάλιστρων του ΙΚΑ.
Έχω κι άλλες δικές μου, προσωπικές (δυστυχώς) εμπειρίες από τα δημόσια νοσοκομεία... Αλλά, από τύχη ίσως (;) δεν ήταν η ώρα να πεθάνω.
Ας κρατήσω τελικά την ιδιωτική μου ασφάλιση.