Γιάννης Καρατζόγλου

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=WHt0lB_xNz0

Δημήτρης Παπαδημητρίου & Πέγκυ Στεφανίδου, Αλλάζω πρόσωπα
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: στης ψυχής το παρακάτω (2001))

Γιάννης Καρατζόγλου, Αλλάζει πόλη

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Στο γέρμα τώρα, αλλάζει σπίτι, αλλάζει πόλη, μετακομίζει.
Τι νόημα έχει τώρα πια η εμμονή στις αναμνήσεις
τι απογίνανε εκείνες οι ανεπιστρεπτί παλιές δεκαετίες
τα ραντεβού στο Πεϊνιρλί της Εγνατίας με τη Μαρία
οι νυχτωδίες οι καντάδες της οδού Σαχτούρη
τα ψιλικά του μπαρμπα-Ιωακείμ, οι πάστες στου Λίγδα
της Βενιζέλου η τάβλα με τα καβούρια του κυρ-Παντελή...

Τα μαγαζάκια εκείνα τώρα κλείσανε. Κλείσαν οριστικά.
Καινούρια μεγαθήρια πουλάνε μέρα νύχτα
χορδές με το κιλό και βιομηχανικό πεϊνιρλί κιθάρες γιαπωνέζικες.
Οι γωνιές των δρόμων δεν κρύβουν πια στις κόχες τους παιδιά ερωτευμένα.
Φώτα αναιμικά της Τσιμισκή που φώτιζαν την ατελείωτη βόλτα
το συνεχές πηγαινέλα από τη Διαγώνιο στου Τερκενλή
γίνανε τώρα προβολείς χιλιάδων βατ για αμέτρητα αυτοκίνητα.

Κι οι φίλοι γίνανε τω είδει αγνώριστοι ή φύγαν ένας ένας.
Οι κούκλες συμμαθήτριες σταφίδιασαν και σκέβρωσαν
κίτρινα μάτια ο Στέλιος από τη χοληστερίνη
ο Λάμπρος δύο εμφράγματα, ο Μίμης πέντε μπαϊπάς
ο Μάρκος και ο Νίνος χρόνια τώρα αγέρας.

Λέξεις μόνο για λεξικά: ο πετροπόλεμος οι καταβρεχτήρες
η σκαλομαρία τα σλόου στα πάρτι με βερμούτ,
τόποι που γίναμε άνδρες και γυναίκες πια ανύπαρκτοι: το Σέιχ-Σου
η Ρέμβη η Χαβάη η Κουίντα το Water Lilly η Romantica.
Άλλαξε πρόσωπο η πόλη, δεν είναι πια εκείνη η δικιά του.

Κι αν η Κυψέλη ήταν τόπος αλλωνών, αν η Φυλής
δρόμος μακρύς και άλλων ερώτων κόχη γέννησης
τώρα τις προσεγγίζει δισταχτικά, ψαύει των άλλων τα πάθη
διαβάζει νύχτες και πρωινά τον πηγαίο τους κώδικα

τώρα στο γέρμα τα φαντάζεται δικά του, τα ασπάζεται
σαν νέα πίστη, τα υιοθετεί στη νέα του βρεφοδόχο.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Σχέδια για ένα καλοκαίρι

Έλα να φυτευτείς στις μασχάλες μου.
Να πάψω πια να σε κοιτώ απ’ τις χαραμάδες
να μη ληστεύω τη φωνή σου απ' το τηλέφωνο...

Έλα να παίξουμε τα παιδικά μας χρόνια.
Να έρθω να παραθερίσω στο κορμί σου
ό,τι ενοίκιο υποταγής κι αν μου ζητήσεις.

Να γίνω αστέρι και μελτέμι και βροχή.
Να σε μαυλίσω.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Απρόσιτο σώμα

Εσύ που χάνεσαι κάθε πεφταστεριά στη νύχτα
συ που φωτίζεσαι απ’ τα παραγάδια των χειλιών μου
δεν είσαι θάλασσα, δεν είσαι βροχή
δεν είσαι λέξη από λυρικό μου στίχο

είσαι ένα ακόμη απρόσιτο κορμί στο καλοκαίρι
ένας φασίστας, ένας εθνεγέρτης.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Φαρμάκι

Εκείνοι που σε χάρηκαν πριν από μένα
όσοι χορτάσαν το κορμί και την καρδιά σου
έρχονται κάθε βράδυ και μου τρων τα σωθικά.

Ξέχασα λίγο χθες, μέσα σε λαϊκά τραγούδια
χόρεψαν όλα μου τα βάσανα ζεϊμπέκικο
μα αργά η ρετσίνα ξανάγινε φαρμάκι.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Χνούδι

Δεν θέλω να θυμάμαι∙
άφησες έκπληκτη τη νύχτα με σώμα σου
τρυφερό, σαν χνούδι από ροδάκινο.

Δεν θέλω, μα θυμάμαι:
γιατί δεν είναι αφή χωρίς να σε ματώνει
φωτιά να μη σε υπαινίσσεται
και η νύχτα ακόμη είναι δίχως προορισμό.

Χνούδι, γδύσου ξανά σ’ αυτό το καλοκαίρι.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Επαναπατρισμός

Κρυφά κρυφά ανθίζω πάλι στη σκέψη σου
παίρνω ξανά λίγη επαφή με το στίγμα της καρδιάς σου∙
η εποχή που έκλεισε αρκεί
δεν θα μπορέσει βέβαια ξανά να αγρυπνήσει
τα κύτταρά σου σβήσαν στο κορμί μου
φύγαν κι οι πιο μικρές εστίες επαφής σου
–στοργή που είχα μυστικά αποταμιεύσει–
μα εσύ σιγά σιγά ακονίζεις τις τύψεις μου
περνάει καιρός – μαχαίρι και λαβωματιά.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Θέλω έναν στίχο

Θέλω μια σάρκα αδιάφθορη, ξεσκούριαστη
και χείλια αφίλητα στον ήλιο
για να φθείρω.

Θέλω ένα σώμα ολάνθιστο, ξεκούραστο
να ζωγραφίζει τις πτυχές του
στα σεντόνια.

Και όλα αυτά να γίνουν στίχοι σαν καρκίνωμα γεροί
να συμβολίσουν τα βραχνά σου καλοκαίρια.

Αδημοσίευτο από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Μυστικές στιγμές

Σε Kodak φιλμ το σώμα σου στην άμμο
μετά από καιρό το ξαναβλέπω: πρωί
πίσω απ’ τα βράχια ερωτευτήκαμε, δυο, τρεις...

Από κείνη την ένταση –και τόσες άλλες– τι έμεινε
τι έσωσαν οι φωτογραφίες κι η ποίηση
από τις μυστικές στιγμές ενός καλοκαιριού;

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Ο καιρός των ερώτων στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Δεν κάνω για κανέναν

Πάρε τα μάτια σου από μένα, μην κοιτάς
ένας θεός ξέρει αν το βλέμμα σου θ’ αντέξω.

Δεν έκανα για σένα εγώ, δεν ήμουν για στήριγμα
γιατί εγώ δεν κάνω για κανέναν.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Ένα καλοκαίρι

Εκείνο το καλοκαίρι που άναψε
όταν τα φιλιά μας ήταν κατακόκκινα
και τα χωράφια που σμίγαμε
απλώναν στα ματωμένα μαντίλια τους λεκέδες τους
τις μικρές ασυλλόγιστες ομορφιές της ζωής μας
κούρνιασε στα κλαριά μας και καραδοκεί
να κρύψει λίγη εφηβεία—δεν ξεχνιέται.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Απολογισμός καλοκαιριού

Το καλοκαίρι είναι παράθυρο που φέρνει
φώτα πιο δυνατά απ’ τον ήλιο και καπνούς
από φωτιές που καίγονται στ’ αλώνια.

Το καλοκαίρι σκόρπισε στη νύχτα
για ν’ ανέβει τις σκάλες του κορμιού σου
και σαν χαρτόσημο επάνω να κολλήσει
σαν μέδουσα σε φθινοπωρινό κολυμβητή.

Για να δοθείς αχόρταγα, να πυρπολήσεις
τη θάλασσα, τα δάση, τις αφές.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Τάνια

Μου ’ρχονται δάκρυα: τόσες και τόσες ώρες ηδονής
τέλεια γνώση κάθε κυττάρου του άλλου
σχήμα του στήθους, μικροατέλειες στις ίνες
και τα χρόνια δεν αφήσαν τίποτα στη γεύση
η μνήμη δεν σώθηκε μες στην αφή
κοιτάω μέσα μου, δεν έμεινε έρωτας.

Μου ’ρχονται δάκρυα: μισή ώρα τώρα προσπαθώ
να αποθέσω στο δέρμα μου το σχήμα των χειλιών σου
το μήκος των μηρών σου, τον λύκο του αιδοίου σου
Τάνια.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Αποξένωση

Όπως όταν σε θέση ακατάλληλη μουσείου
κρεμιέται ο πιο αγαπητός του καλλιτέχνη πίνακας
και κουρασμένοι επισκέπτες τον προσπερνάνε

έτσι όσο πάν’ παραμερίζονται τα μάτια σου
και γίνεται ηχώ μέσα σε δάσος η φωνή σου
χωρίς καημούς πια, χωρίς φως, χωρίς τη δόνηση.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Φηρά

Ξύπνησα στις επτά, ο ήλιος
θα ’λιωνε σε λίγο το λευκό της ταράτσας
κάτω στον μώλο η απόλυτη ηρεμία

εσύ γυμνή και ντυνόσουν∙ άνοιξες
το παράθυρο και μπλέχτηκαν λεβάντες
του απογεύματος ένα μπουζούκι σέρτικο
στο βάθος το κόκκινο της θάλασσας και
το γυμνό σου στήθος.

Κάτσαμε στο πεζούλι αμίλητοι για πολύ
ώσπου έδυσε μέσα στους ταρσανάδες.

Χαράμι λοιπόν η Σαντορίνη;

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Ο αόριστος

Ο αόριστος είναι χρόνος που παιδεύει∙
πυρακτωμένη νύχτα, βλήμα τροχιοδεικτικό
ένα καλειδοσκόπιο: ανθισμένα χείλια
έρμες πλατείες μετά από εκλογικές συγκεντρώσεις
ταξιδεύοντας συνέχεια στο αιώνιο αιδοίο
γλιστρώντας μια εφηβεία ανέμελα παράλληλη
στα ερπυστριοφόρα.

Αόριστος θα πει βασιλεύοντας, σα μαυρισμένη
παρθενιά απ’ τον καπνό της φάμπρικας, να μένεις
σβηστός πολυέλαιος μετά από λειτουργία.

Από τη συλλογή Ένα καλοκαίρι (1970)