Δεν είναι φρόνιμο να μπαίνεις στη σπηλιά του σαρκοβόρου και να το τσιγκλάς. Μπορεί να ξυπνήσει το D.N.A. του (ξέρεις, πανίσχυρο μυικό σύστημα, νύχια, δόντια, κ.ο.κ.). Και μάλλον δεν θα προλάβεις να υποβάλεις προσφυγή στον οργανισμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αξιοθαύμαστη η αίσθηση ελευθερίας που έχει η δυτική χειραφετημένη, αυτεξούσια γυναίκα. Ή ο οποιοσδήποτε προνομιούχος αυτού του κόσμου (που, σε τελική ανάλυση, εξαργυρώνει τη δυστυχία των απόκληρων). Να υποθέσω ότι την ίδια «ελευθερία» και τις ίδιες «απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπινου νου» έχουν και τα παιδάκια του Νταρφούρ; Και ότι μπορούν «να χαράξουν την τύχη τους» μόνα τους; Ή οι γυναίκες του Αφγανιστάν; 'H αυτοί που γεννιούνται ανάπηροι, ηλίθιοι, ετοιμοθάνατοι και επιβιώνουν για λίγο σε αποθήκες ανθρώπινων απορριμμάτων που ονομάζονται ιδρύματα;
Ο κάθε άνθρωπος αξίζει το καλύτερο. Και το κάθε ζωντανό πλάσμα. Κι εκείνα που φυλακίζουμε σε κλουβιά για να διασκεδάζουμε, και τα άλλα που στέλνουμε στα σφαγεία μας και μαγειρεύουμε στην κουζίνα μας. Αξίζουν το καλύτερο, αλλά τι παίρνουν; Κι αυτή η ίδια η δική σου ελευθερία, και του κάθε ευνοημένου υπερόπτη, είναι σε μεγάλο βαθμό μια ψευδαίσθηση και μία ζωτική αυταπάτη.
Αν ήξερα ποιος με έταξε, θα είχα βρει την απάντηση στα προαιώνια ερωτήματα του ανθρώπου. Το ονομάζω «το άγνωστο», το «φως», το «μέγα δέος», κι αν θέλεις, καμιά φορά, ο θεός. Και δώσε, αν μπορείς, εσύ τον ορισμό. Η αίσθηση του προορισμού, της εσωτερικής εντολής, είναι κοινή σε κάθε δημιουργικό άνθρωπο. Και τόσο ισχυρή, που αν δεν την τηρήσει θα τρελαθεί ή θα πεθάνει. Ποιος άλλος λόγος θα μπορούσε να υπάρχει για να απορρίψει περιφρονητικά το χρήμα και τη δύναμη και να αφοσιωθεί ολόψυχα και ισόβια σε κάτι που του προσφέρει μόνο ψυχική ικανοποίηση;
Με έταξε αυτό που με έταξε. Να ανθίσω με το λίγο ή το πολύ που μου έδωσε. Πρώτα για μένα τον ίδιο και μετά για όλους τους άλλους. Αυτός είναι ο υπέρτατος νόμος της δικής μου ζωής.