Μεταγραφή ξενικών κυρίων ονομάτων προσωπωνυμιών και τοπωνυμιών

[spiros]

ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΞΕΝΙΚΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝΥΜΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ

Ονομάζουμε απλή μεταγραφή των ξένων κυρίων ονομάτων τη μεταγραφή τους σε νεοελληνικό αλφάβητο, με το οποίο δοκιμάζεται η κατά το δυνατόν ακριβέστερη φωνητική τους απόδοση. Γράφουμε:

Mallarmé - Μαλλαρμέ.

Ονομάζουμε εξελληνισμένη μεταγραφή των ξένων κυρίων ονομάτων την προσαρμογή τους στο νεοελληνικό κλιτικό σύστημα. Γράφουμε:

Horatius - Οράτιος, Voltaire - Βολταίρος, Boston - Βοστώνη.

Τα ξενικά κύρια ονόματα που έχουν εξελληνιστεί, κρατούν την εξελληνισμένη μορφή τους, εφόσον αυτή καθιερώθηκε από την ιστορία και τη νεότερη χρήση. Εκτός από τα εξελληνισμένα των αρχαιοτέρων χρόνων (αιγυπτιακά, βαβυλωνιακά, ασσυριακά, φοινικικά, περσικά, σκυθικά), οι άλλες κατηγορίες είναι:

Λατινικά, όπως: Βρούτος, Λεύκιος, Τάκιτος, Οκταβία, Καπύη, Ρουβίκων.

Μεσαιωνικά, όπως: Θεοδώριχος, Σιγισμούνδος, Καρλομάγνος, Αβελάρδος, Ταμερλάνος, Αββασίδες, Θουριγγία.

Νεότερα, όπως: Γουτεμβέργιος, Βάκων, Κοπέρνικος, Έρασμος, Ρακίνας, Βολταίρος, Εδιμβούργο, Δουβλίνο, Χάβρη, Λίλλη, Κολωνία, Αννόβερο, Κίελο, Τασκένδη, Σιγγαπούρη, Νέα Ορλεάνη, Βοστώνη, Μελβούρνη, Τοσκάνη, Βεγγάζη.

Τα εξελληνισμένα προσωπωνύμια και τοπωνύμια κύριο γνώρισμα έχουν την ένταξη τους στο ελληνικό κλιτικό σύστημα:

η Καπύη, της Καπύης· οι Αββασίδες, των Αββασιδών· το Κίελο, του Κιέλου· η Κολωνία, της Κολωνίας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: οι ελληνότροπες καταλήξεις προσωπωνυμίων και τοπωνυμιών στην ονομαστική, όπως και το -α- των θηλυκών και το -ο- των ουδετέρων, δεν μαρτυρούν πάντοτε εξελληνισμένο τύπο, εντασσόμενο στο ελληνικό κλιτικό σύστημα. Λέμε και γράφουμε:

της Μερίδα - όχι: της Μερίδας· του Τορόντο - όχι: του Τορόντου· του Μονακό - όχι: του Μονακού· της Πενσυλβάνια - όχι: της Πενσυλβάνιας· της Νικαράγουα - όχι: της Νικαράγουας - αλλά: του Μεξικού, του Βατικανού.

Τα ονόματα χριστιανών αυτοκρατόρων, βασιλέων και ηγεμόνων, ιεραρχών και αγίων γράφονται με την αντίστοιχη ελληνική ή εξελληνισμένη, εφόσον υπάρχει, μορφή τους:

Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, Ιωάννης ο Ακτήμων, Μαρία Θηρεσία, Φραγκίσκος Ιωσήφ, πάπας Βενέδικτος, άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης.

ΠΡΟΣΟΧΗ στις εξαιρέσεις, όπως: το ρωσικό Ιβάν (Ιβάν ο Τρομερός - όχι: Ιωάννης ο Τρομερός)· το ισπανικό Χουάν (δον Χουάν ο Αυστριακός, Χουάν Κάρλος - όχι: ο Ιωάννης Κάρολος)· η Τζουλιάνα της Ολλανδίας - όχι: η Ιουλιανή ή η Γιουλιάνα.

ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΞΕΝΙΚΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Ο ελληνικός τονικός κανόνας, ότι μία λέξη μπορεί να τονιστεί μόνον σε μία από τις τρεις τελευταίες συλλαβές, δεν εφαρμόζεται στη μεταγραφή των μη εξελληνισμένων ξενικών κυρίων ονομάτων.
Τονίζουμε και προηγούμενες συλλαβές, όταν έτσι τονίζεται στην ξένη γλώσσα το μεταγραφόμενο όνομα:

Φράνκενστάιν, Αϊζενχάουερ, Άντενάουερ.

ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΞΕΝΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝΥΜΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ

Τα ξενικά κύρια ονόματα, που δεν έχουν εξελληνιστεί ούτε και έχουν καθιερωμένο τύπο μεταγραφής, αποδίδονται κατά την προφορά τους - όσο αυτό είναι εφικτό. Οδηγός για τη φωνητική απόδοση κρίνονται τα λεξικά: Webster's Biographical και Webster's Geographical.

Δεν κρατούμε τα όμοια σύμφωνα στην αρχή και στο τέλος των ξενικών κυρίων ονομάτων: Cordell Hull - Κόρντελ Χαλ, Thomas Mann - Τόμας Μαν, Lloyd - Λόυντ.

Κρατούμε τα όμοια σύμφωνα ανάμεσα από φωνήεντα, εκτός από τα ζεύγη ΒΒ, DD, GG που δεν μπορούν να μεταγραφούν με την ξενική προφορά τους (μπμπ, ντντ, γκγκ). Mallarme - Μαλλαρμέ, Manhattan - Μανχάτταν, αλλά: Hoffmann - Χόφμαν, Mannheim -Μανχάιμ, Addison - Άντισον.

Προσοχή: Δεν λογίζονται όμοια σύμφωνα τα συμφωνικά συμπλέγματα: CK, CQ, SC, SCH, SZ τα οποία και μεταγράφονται όπως, κατά περίσταση, προφέρονται: Eckermann -Έκερμαν, Blackwell - Μπλάκουελ, Lascelles - Λάσελς, Aschaffmburg - Ασάφφεμπουργκ.

Στα γερμανικά ονόματα το διπλό συμφωνικό σύμπλεγμα SCH μεταγράφεται ως διπλό - σ: Eschscholtz - Έσσολτζ.

Κρατούν την καθιερωμένη μορφή τους τα ζεύγη: όνομα εξελληνισμένο + επώνυμο εξελληνισμένο + όνομα ξενόφωνο + επώνυμο εξελληνισμένο· όνομα εξελληνισμένο + επώνυμο ξενόφωνο· όνομα ξενόφωνο + επώνυμο ξενόφωνο:

1η κατηγορία: Ιωάννης Γουτεμβέργιος, Φραγκίσκος Βάκων.
2η κατηγορία: Ριτσιότι Γαριβάλδης.
3η κατηγορία: Γεώργιος Ουάσιγκτον, Κάρολος Ντε Γκωλ, Βίχτωρ Ουγκό, Ιούλιος Βερν, Λέων Τρότσκυ.
4η κατηγορία: Σαρλ Μωρράς, Ζυλ Ρομοίν, Λέον Μπλουμ.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Όπως προκύπτει από τα παραπάνω παραδείγματα, το ίδιο προσωπωνύμιο άλλοτε εξελληνίζεται, άλλοτε όχι. Γνώμονας είναι η συνήθεια. Σε περίπτωση αμφιβολίας προτιμούμε το ξενόφωνο: Εμίλ (όχι: Αιμίλιος) Ζολά, Πωλ (όχι: Παύλος) Βαλερύ, Άλφρεντ (όχι: Αλφρέδος) ντε Μυσσέ.

Τα ξενικά κύρια ονόματα που δεν εξελληνίζονται ούτε και έχουν καθιερωμένο τύπο μεταγραφής αποδίδονται χωρίς εφαρμογή της ιστορικής ορθογραφίας: Walter Scott - Ουώλτερ Σκοτ (όχι: Σκωτ), San Antonio - Σαν Αντόνιο (όχι: Σαν Αντώνιο), Santa Vittoria - Σάντα Βιττόρια (όχι: Σάντα Βιττώρια).

Η εξελληνισμένη μορφή των ξενικών κυρίων ονομάτων δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις σήμερα ανεκτή, με κριτήριο το σύγχρονο γλωσσικό αίσθημα.

Γράφουμε και λέμε:
Μποσσυέ - όχι: Βοσσουέτος, Σαίξπηρ - όχι: Σακαισπήρος, Ντιντερό - όχι: Διδερότο Σατωμπριάν - όχι: Σατωβριάνδος, Μιλάνο - όχι: Μεδιόλανο (αλλά: Σύνοδος του Μεδιολάνου).

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ξενικά κύρια ονόματα, τα οποία δεν έχουν εξελληνιστεί, αλλά χρησιμοποιούνται ήδη σε πάγιο τύπο της απλής μεταγραφής τους, κρατούν τον τύπο αυτόν, εφόσον δεν διαιωνίζει αδικαιολόγητες αλλοιώσεις. Γράφουμε και λέμε:

στρατάρχης Νέυ - όχι: Νε, Τσώρτσιλ - όχι: Τσέρτσιλ, Ρούζβελτ - όχι: Ρόοζβελτ, Γιβραλτάρ - όχι: Τζιμπράλταρ.

Σεβαστές παραμένουν αλλοιώσεις με διεθνή πλέον καθιέρωση, όπως: Ποτέμκιν, όχι Πατιόμκιν, Βαν Γκογκ - όχι: Βαν Χοχ, Άιφελ - όχι: Εφφέλ, Ντρέυφους - όχι: Ντρεφύς.

[Επιστροφή στα περιεχόμενα του Εγκολπίου της ορθής γραφής]

[banned8]

Σ' ένα άλλο νήμα, με ρώτησαν γιατί προτιμώ να γράφω τα ξένα κύρια ονόματα με ένα σύμφωνο αντί για δύο, π.χ. Κονέκτικατ αντί για Κοννέκτικατ.

Απάντησα:
Αυτή είναι η επίσημη γραμμή της γλώσσας τώρα. Σέξπιρ, όχι Σαίξπηρ ή Σαίκσπηρ ή Σακεσπήρος (ή Εγχέσπαλος). Τυχαίνει εγώ να συμφωνώ με την επίσημη γραμμή, αλλά πολλοί διαφωνούν και επιμένουν σε ορθογραφίες παλιότερες (Σαίξπηρ, Μωμ, Τσώρτσιλλ). Ο κάθε εκδότης έχει δική του γραμμή σ’ αυτό το θέμα, γι’ αυτό καλό θα είναι ο μεταφραστής να ρωτάει τι πρέπει να κάνει σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Η γρήγορη απάντηση στο ερώτημα/επιχείρημά σου (confusing the pathway to the word’s origins), που είναι και το κυριότερο επιχείρημα για την ιστορική γραφή, είναι ότι οι λέξεις (κύρια ονόματα αλλά και απλές καθημερινές, π.χ. τένις) είναι για να συνεννοούμαστε και όχι για να ανταλλάσσουμε μαθήματα ετυμολογίας. Δες, ας πούμε, την τραγική ασυνεννοησία στο διαδίκτυο: Τσώρτσιλ αλλά και Τσώρτσιλλ και μέσα σ' όλα και κάποια Ουίνστων. Πόσοι Έλληνες νομίζεις ότι ξέρουν τους παλιούς κανόνες μεταγραφής (αν τους ήξεραν ή αν είχαν συμφωνήσει ποτέ);

Ενώ με ένα Ουίνστον Τσόρτσιλ ξεμπερδεύεις. (Το ενδιαφέρον είναι ότι η Caryl Churchill έχει γίνει, σωστά, και Κάριλ Τσέρτσιλ.)

Ο diceman με επανέφερε στην τάξη:

Μήπως με το "επίσημη" εννοείς "συχνότερα χρησιμοποιούμενη"; Γιατί, αν πράγματι αναγνωρίζουμε τη Γραμματική του Τριανταφυλλίδη ως επίσημη, όπως λέγαμε σε άλλο νήμα, τότε θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι αυτή αναφέρει: "Για όσα ξενικά κύρια ονόματα έχει καθιερωθεί από καιρό μια γραφή ή μια ορθογραφία, φυλάγεται αυτή αμετάβλητη". Γιατί, λοιπόν, "επισήμως" Σέξπιρ και όχι Σαίξπηρ (τη στιγμή, μάλιστα που αυτό το όνομα αποτελεί και ένα από τα παραδείγματα που χρησιμοποιούνται στο συγκεκριμένο εδάφιο);

Ο Σπύρος επισήμανε ότι, έτσι κι αλλιώς, το "Σέξπιρ" δεν είναι η συχνότερα χρησιμοποιούμενη.

Σαίξπηρ στο Google = 64.000
Σέξπιρ στο Google = 10.200 

Το 'βλεπα να μου 'ρχεται. Από καιρό τώρα προκαλώ μ’ αυτό το Σέξπιρ, καιρός είναι να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και κρίνω σκόπιμο να μεταφερθεί εδώ αυτή η συζήτηση.

Έχω παρακολουθήσει τους μύριους όσους καβγάδες για τη μεταγραφή των ξένων ονομάτων. Οι απόψεις του Τριανταφυλλίδη στη Γραμματική του 1941 δεν έχουν γίνει όλες σεβαστές – κάποια πράγματα προσαρμόστηκαν. Ποια είναι η σημερινή επίσημη γραμματική, μετά το 1974, που να γίνεται σεβαστή απ’ όλους σ’ αυτό το θέμα, της μεταγραφής;

Όταν βρέθηκα σ’ έναν εργασιακό χώρο με πολλούς συνεργάτες, όπου έπρεπε να υπάρχει μια ομοιομορφία στον τρόπο που γράφαμε τα ξένα κύρια ονόματα, αποφασίστηκε να ακολουθήσουμε τις ορθογραφίες που πρότεινε το Μείζον, μια και είναι το μοναδικό επίτομο λεξικό με ειδική ενότητα αφιερωμένη στα κύρια ονόματα, που ταυτόχρονα είναι αρκετά πλήρες και φτηνό και σε ηλεκτρονική μορφή. Εκεί ο Shakespeare είναι Σέξπιρ.

Πολύ αργότερα κυκλοφόρησε το Παπυράκι, που είναι βασισμένο στον Πάπυρο, όπου απλοποιούνται τα δύο σύμφωνα σε ένα αλλά όχι τα φωνήεντα. Π.χ. Τσώρτσιλ. Και Σαίξπηρ.

Στο παραπάνω του Μαρωνίτη ή στον Οδηγό της Ιορδανίδου έχουμε άλλες πάλι υποδείξεις. Κόλαση.

Η απλή μου απάντηση: στο σπίτι μου λέω Σέξπιρ. Ούτε Σέιξπιρ, ούτε Shέικσπιερ. Αν γράψω Σαίξπηρ σε κάποιον που δεν σκαμπάζει από αγγλικά και λογοτεχνία, δεν πρόκειται να αναφωνήσει «Α, Shakespeare!». Οι ιστορικές διαχωριστικές γραμμές με δυσκολεύουν: Τσόρτσιλ ή Τσώρτσιλ ή Τσώρτσιλλ ο Ουίνστον, αλλά Τσέρτσιλ η Κάριλ; Σαίξπηρ ο Ουίλιαμ και Σέξπιρ ο Νίκολας;

Μ’ αρέσει ο Βολταίρος. Και γιατί ήταν πολύ μάγκας, αλλά και μ’ αυτή τη γραφή. Γιατί δείχνει ελληνικότατο και έχει κάτι ιστορικό μέσα του, σαν τη Ρώμη, που κανένας δεν θα διανοηθεί να την κάνει Ρόμη. Και μου άρεσε και ο Σακεσπήρος. Το Σαίξπηρ δεν έχει τίποτε το ελληνικό για να με συγκινήσει, και από ιστορικές γραφές έχω (και έχουμε) απορρίψει πλείστες όσες. Το γλωσσικό μου αισθητήριο μού λέει ότι στο μέλλον θα επικρατήσει η γραφή Σέξπιρ. Κι ας μην είναι τώρα το «συχνότερα χρησιμοποιούμενο».

Αλλά και η διαίσθησή μου μού λέει ότι αυτό το νήμα θα γίνει μεγάλο κουβάρι...

[user3]

Συμφωνώ για τον Βολταίρο, αλλά τότε πρέπει να σωθεί και ο Σαίξπηρ,
αν μη τι άλλο επειδή χρόνια πολλά έζησε όχι μόνο ως Σακεσπήρος,
παρά και ως Σαιξπήρος.

Μην ξεχνάς επίσης τον προβληματισμό του Χάρη: στο κενό ο Καινώ
και κιτς ο Κητς;
Και ο Ρομπέρ Ι;

ν.

[tsioutsiou]

Ενώ με ένα Ουίνστον Τσόρτσιλ ξεμπερδεύεις.

Και με ένα Βατερλώ, μια Λισσαβώνα, έναν Ρουσσώ, Ράσσελ και έναν Σην Κόννερυ ξεμπέρδευες πριν μας μπερδέψουν οι "απλογραφητές" :)
Ετοιμες τις βρήκαμε τις αποδόσεις και απλώς τις φωτογράφισε το μάτι μας φυσικά, μέσα στο ελληνικό κείμενο, ούτε γλωσσομάθεια ούτε τίποτα. Αν όμως χρειαστεί να αναχθεί κανείς κάποτε στο πρωτότυπο, τού είναι ευκολότερο αν έχει συνηθίσει την ακριβέστερη μεταγραφή  του ξενικού. Στις θετικές επιστήμες πρακτικά απαξιούν τώρα να μεταγράφουν προσωπωνύμια γενικά, αφήνοντας το λατινογραμμένο, γιατί άντε βρες τον κύριο Kynnear και τον Mueller στη βιβλιογραφία από το ελληνικό, και φωνητικά και απλογραφημένα. Πρίν "παιζόταν".
Το δίλημμά μου είναι, άσχετα από την ορθγρ.απλοποίηση: θά πρέπει να επιδιώκουμε την ακριβέστερη φωνητική μεταγραφή ή γνώμωνας περισσότερο να είναι η ξενική γραφή;
(Ισως έτσι θα την είχε γλυτώσει και η Karen Horney που μας "αναστάτωσε" μεταγεγραμμένη σε ένα βιβλίο της ως... Χόρνι)

Αλλά και η διαίσθησή μου μού λέει ότι αυτό το νήμα θα γίνει μεγάλο κουβάρι...

Κοίτα που έχουμε το ίδιο κληρονομικό χάρισμα!

[banned8]

Συμφωνώ για τον Βολταίρο, αλλά τότε πρέπει να σωθεί και ο Σαίξπηρ,
αν μη τι άλλο επειδή χρόνια πολλά έζησε όχι μόνο ως Σακεσπήρος,
παρά και ως Σαιξπήρος.

Μην ξεχνάς επίσης τον προβληματισμό του Χάρη: στο κενό ο Καινώ
και κιτς ο Κητς;
Και ο Ρομπέρ Ι;

Αν τον λέγαμε Σαιξπήρο, ομολογώ ότι δεν θα τολμούσα να τον αλλάξω.

Όταν είχα διαβάσει τον Χάρη για τον Ρομπέρ Ι (Robert Hue), η σκέψη μου πήγε στον Ουγκό (Hugo). Τι κρίμα, σκέφτηκα, που δεν γεννήθηκε ο Ρομπέρ 150 χρόνια νωρίτερα, να τον τιμήσουμε με ένα ωραίο στρογγυλό Ου, που θα ολοκληρωνόταν με μια καθωσπρέπει δασεία, και να κινδυνεύει τώρα να γίνει ένα αποστεωμένο Ι. Ας πρόσεχε.

Οπότε; Θα κάνουμε κάποια εξαίρεση για τον Ρομπέρ; Ή θα διατηρήσουμε όλο το παλιό το σύστημα για να μην κάνουμε τον Ρομπέρ να νιώθει μειονεκτικά; Θα είναι ευχαριστημένος με ένα μεσοβέζικο Υ;

Προφανώς αυτό που συζητάμε είναι αν θέλουμε ένα σύστημα που θα επιβάλλει σε όλους τους Έλληνες, όχι μόνο τους λόγιους, να γράφουν τα ξένα ονόματα τηρώντας απόλυτα την αντιστοιχία στην ξένη ορθογραφία (και άντε να θυμηθούμε ποια είναι διπλά στον Μισσισσιππή, το Κοννέκτικατ (ή -κωτ;), τη Μιννεσότα, το Τεννεσσή και τη Μασσαχουσέττη -- συγγνώμη αν έχω παραπανίσια). Ή μήπως, όπως στον Πάπυρο, θα σεβαστούμε μόνο τα φωνήεντα, τάχατες για να μας προκύπτει πιο εύκολα από τον Καινώ ο Queneau κι από τον Μωμ ο Maugham κι από τον Τσώρτσιλ ο Churchill;

Και όλα αυτά για να μη θίξουμε τον Κενό και τον Κιτς και τον Χέσε και τον Χέστον;

Να με συγχωρείτε, αλλά αν ο επόμενος Χριστός έρθει στην Αμερική και τον λένε Preach, εγώ Πριτς θα τον γράφω. Κι ας τον γράφουν όλοι οι άλλοι Πρητς. Στο κάτω κάτω της γραφής, Πριτς θα τον ΛΕΜΕ όλοι. Όπως άλλωστε σε καμιά διάλεξη δεν γλιτώνουν το διασυρμό ο Κενό και ο Κιτς.

[progvamp]

Για να μην μιλάμε(τε) μόνο θεωρητικά, ορίστε και μια πρακτική άσκηση. :P

Εγώ π.χ. που συνάντησα το επώνυμο Mayers, να το γράψω Μάιερς ή Μάγιερς με γάμμα εκεί στη μέση; Να πω ότι προτιμώ το πρώτο, Μάιερς δηλαδή, γιατί έρχεται πιο κοντά σε ό,τι ακούω, αλλά όταν το προφέρουμε στα Ελληνικά αυτό το "αιε" ακούγεται "αγιε". I dunno. :s

[banned8]

Τη γνωστή ασπιρίνη, πώς τη λες; Και πώς τη γράφεις;

[progvamp]

Bayer, όπως και την ποδοσφαιρική ομάδα, σωστά; Bayer Μονάχου! Αλλά δεν έχει τύχει να την γράψω-μεταγράψω, οπότε η απορία παραμένει.

Σημείωση: Νομίζω ότι την ομάδα την λένε Bayern. Λάθος τό' γραψα πιο πάνω. http://www.fcbayern.t-com.de/de/index.php

[progvamp]

Α, το βρήκα! Μπράβο, θείο! Με βάση αυτού που είπες έψαξα στο Γκουγκλ για την Μπάγιερ και για την Μπάγερ και ασφαλώς είχα πολύ περισσότερα αποτελέσματα για το Μπάγερ. Άρα μάλλον πιο σωστό είναι το Μάγερς. Χωρίς γιώτα. :P Ευχαριστώ!

[banned8]

Απλά τα πράγματα, ως συνήθως.

Ο Πάπυρος έχει Μπάγιερ, αλλά το διαδίκτυο προτιμά Μπάγερ. Ίσως να φταίει που ο Πάπυρος για τους διάφορους Mayer(s) και Meyer προτιμά το Μάγερ. Η αντιστρεψιμότητα εγγυημένη!

[banned8]

(Ισως έτσι θα την είχε γλυτώσει και η Karen Horney που μας "αναστάτωσε" μεταγεγραμμένη σε ένα βιβλίο της ως... Χόρνι)

Η άποψή μου είναι ότι στις μέρες μας, τις μέρες του διαδικτύου, όπου οτιδήποτε διαβάσω σε ελληνικό έντυπο είναι πιθανό να θελήσω να το ψάξω στα αγγλικά στο Γκουγκλ, είτε πρόκειται για σύγχρονο φιλόσοφο είτε για τραγουδίστρια είτε για πορνοστάρ, θα ήθελα, στην πρώτη αναφορά του ονόματος, δίπλα στην ελληνική γραφή και τη σωστή αγγλική εφόσον υπάρχει και η ελάχιστη πιθανότητα να αντιστοιχεί το ελληνικό σε δύο ή περισσότερες ξένες ορθογραφίες. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που διάβασα το όνομα του Ρογκ.

[σα(ρε)μαλι]

Νίκο Λ, συμφωνώ καταρχήν με όσα γράφεις: την απλογράφηση, τα προβλήματα που προκύπτουν από την ιστορική ορθογραφία και κυρίως με το θάρρος της διατύπωσης των αιρετικών απόψεών σου, αλλά γιατί πρέπει να διατηρήσουμε την ιστορικότητα της γραφής στον Βολταίρο για παράδειγμα, γιατί όχι Βολτέρος; Μ' άλλα λόγια γιατί να διατηρούνται οι νόμοι της αντιστοιχίας, ή της διάκρισης βραχέων και μακρών, στους εξελληνισμούς ονομάτων. Αναμένω την απάντηση με ενδιαφέρον.

[banned8]

Δεν είπα ότι πρέπει να διατηρήσουμε την ιστορικότητα της γραφής στον Βολταίρο. Είπα ότι μ' αρέσει. Και μ' αρέσει γιατί μου πάει στο μάτι σαν ελληνικότατη λέξη, όπως η Ρώμη. Το Μείζον από την άλλη προτείνει Βολτέρος.

Το έχω, Κώστα, βασανίσει αφάνταστα το όλο θέμα και δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω καταλήξει σε κάποιον μαγικό γενικό κανόνα που να με ικανοποιεί απόλυτα. Ταυτόχρονα όμως μπορώ να εντοπίσω τις αντιφάσεις και σε όλα τα συστήματα που έχουμε δει.

Στο τέλος, καταλήγει ο καθένας σ' ένα σχεδόν προσωπικό σύστημα (μια και σ' αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει το επίσημο βιβλιαράκι που θα κυκλοφορούσε η Ακαδημία και θα έλεγε "στο εξής, έτσι θα τα γράφουμε αυτά για να συνεννοούμαστε -- κι ας υπάρχουν αντιφάσεις") ή αποφασίζει να τα γράφει όπως τα λέει το Μείζον ή όπως τα λέει το Παπυράκι.

Ανήκω στην πρώτη κατηγορία: έχω αναπτύξει το προσωπικό μου σύστημα και δεν προσπαθώ να το επιβάλω σε κανέναν. Αλλά δεν θέλω να μου επιβάλλουν κι οι άλλοι το δικό τους. Ελπίζω να πρόσεξες ότι πουθενά δεν γράφω "έτσι να το γράφετε".

[σα(ρε)μαλι]

Δύο εισιτήρια για το Cabaret Voltaire κι ένα καφάσι μπύρες Μύθος για τον κύριο. Έφτασεεεεεεεεεεε!

[stathis]

Να με συγχωρείτε, αλλά αν ο επόμενος Χριστός έρθει στην Αμερική και τον λένε Preach, εγώ Πριτς θα τον γράφω. Κι ας τον γράφουν όλοι οι άλλοι Πρητς. Στο κάτω κάτω της γραφής, Πριτς θα τον ΛΕΜΕ όλοι. Όπως άλλωστε σε καμιά διάλεξη δεν γλιτώνουν το διασυρμό ο Κενό και ο Κιτς.

Fair enough για τον Κενό και τον Κιτς, αλλά από την άλλη verba volant, scripta manent.

Η κουβέντα σας μου θύμησε το εξής: στις αρχές της δεκαετίας του '80, κι ενώ είχαμε μάθει τον Reagan ως Ρήγκαν (ή Ρίγκαν, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), ξαφνικά η ΕΡΤ το γυρίζει στο "Ρέιγκαν". Καλά θυμάμαι; (Ήμουν μικρός τότε...) Σύμφωνα πάντως με την προφορά που ακούω στο ηλεκτρονικό Webster's, ακούγεται κάπως μεταξύ Ρίγκαν και Ρέιγκαν.