Πολλά από τα φυτά του ελλαδικού χώρου δεν άλλαξαν όνομα στο πέρασμα των χρόνων, ιδίως στα λαϊκά ιδιώματα, που εξακολουθούν (ευτυχώς!) να μιλιούνται σε πολλές περιοχές της Μακεδονίας, όσες αντιστέκονται ακόμη με σθένος στο μιξοβάρβαρο γλωσσικό ιδίωμα, που επιμένει να προβάλλει, επιζητώντας να το επιβάλει, η κρατική και ιδιωτική τηλοψία (ορθότερα τηλετύφλα μάλλον). Για παράδειγμα, κανείς εκεί δεν θα αποκαλέσει το σφεντάμι ψευδοπλάτανο, όπως πολλοί ανθοπώλες ή ιδιοκτήτες φυτωρίων. Και ο γνησίως Χαλκιδικιώτης θα επιμένει να ονομάζει τα Ψακούδια της Ορμύλιας Π'τσακούδια, καθότι η αρχαία πίτυς και το παραθαλάσσιο πεύκο των αρχαίων έγινε πίτσακας, και π'τσακούδι φυσιολογικά το πευκάκι. Παρομοίως, η κουκουναριά, η αρχαία στροβιλέα, εξακολουθεί να λέγεται στροβιλιά ή στροφιλιά. Ομοίως και η συκαμινέα ή συκάμινος, η οποία μεταποιήθηκε σε ασκαμνιά. (Σκαμνιά, συμπληρώνω εγώ, το χωριό του Στρατή Μυριβήλη στα βορειοανατολικά παράλια της Λέσβου).
Το ίδιο (πάντα αναφέρομαι σε ιδιώματα λαϊκά) επιμένουν να χρησιμοποιούν αρχαιότατες λέξεις ελληνικές χωρικοί ευλογημένοι της Μακεδονίας μας.
Έτσι, για παράδειγμα, μια γριούλα μου είπε κάποτε, όταν τη ρώτησα γιατί έκλαιγε, «Δοκήθηκα τα παλιά, γι' αυτό». Δηλαδή θυμήθηκα τα παλιά. Κατά τον ίδιο τρόπο, δικός μας χωρικός δεν θα αναφερθεί ποτέ σε ψάθα ή ψαθάκι, αλλά θα χρησιμοποιήσει έναν απότοκο της αρχαίας λέξης σκιάδιον, αποκαλώντας το καλοκαιρινό καπέλο του σκιάθα (η), το οποίο σε άλλους τόπους το λένε σκιάδι (το).
Σε ένα προσεχές σημείωμά μου, φίλοι και φίλες, θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε πράγματα αστειότερα, γιατί η έρευνα, όταν συνδυάζεται με την αστειότητα, παράγει καλύτερους καρπούς.
Θανάσης Γεωργιάδης, στήλη .λεξιθηρικά, Μακεδονία της Κυριακής (26/03/2006)
