Ιμένα η βάβω μ', μ' έλιγ'ι: Σύρι, μανάρι μ', κάτου στ'ς Πλεύρ'νας να μ' πάρ'ς έναν Κολυνό, γιατί μας σώθ'κι. Λούφις κι τέτοια πράματα ποτέ δεν μ' ίπε. Μ' έδινε λιπτά, μ' έλ΄γι να φορέσω και τς τένεζ' ιμ και το ζιλέ μ', μην κατέβου κάτ' ξιμπλέτσουτος και γω πάαινα. Κι άμα πάαινα κάτου, έβρισκα κι κατ' πιδιά κι κατ' κουρίτισια και πααίναμαν στον Κοραδά για μπάκακες. Και μ'τα γέρναγα στ' Βάβω μ' μ' αδειανά χέρια και κείν' δεν μο λεγι τίπουτα.