Νίκος Μυλόπουλος

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Παροράματα
 
Αποκαΐδια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Σκορπισμένα πάνω σε σπασμένα μάρμαρα.
Αλκοολικά ροδοπέταλα πεταγμένα από ψηλά
Αγγίζουν το χώμα τη στιγμή που χιονίζει.
Ολιγοσπερμικές συνειδήσεις γεννημένες στο κενό
Τεντώνουν αχόρταγα τις χορδές του ανύπαρκτου.

Μορφές, ετερόφωτες ξεθωριάζουν στο χρόνο
Φωνές σβησμένες στο γραμμόφωνο της μοναξιάς
Ψυχές αβοήθητες πεταγμένες στο όνειρο
Φτερά της ελπίδας στραγγαλισμένα στη χοάνη της σάλπιγγας
Οι δείκτες ταπεινά σημαδεύουν την ώρα του μεταίχμιου
Κρεμασμένη απ’ τ’ αφτί του αλόγου η ευτυχία μας

Η φλόγα αδυνατίζει μπροστά στο κίτρινο ποτάμι
Το άρωμα ταξιδεύει απ’ τα σώματα στα σεντόνια
Ηδονές απρόβλεπτες καθρεφτίζονται στις πτυχές των σανιδιών
Φωτοβολίδες αλλάζουν τη γραμμική σχέση των ερώτων
Ζω! Ψάχνω το πέρασμα που βγάζει απ’ το πηγάδι
Για ν’ αναπνεύσω λιγάκι καθαρό,
Χρωματισμένο και απρόδοτο αγέρα.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Το γυάλινο καπέλο
 
Ποιοι είστε; ρώτησα
Γιατί φεύγετε;
Είμαστε τα χρόνια. Θα ξανάρθουμε!
Δε θα με βρείτε, απάντησα
Μ’ ένα χαμόγελο πικρό.
Θέλω το γυάλινο καπέλο μου.
Γιατί γυάλινο;
Για να βλέπω από παντού
Για να βρω την αγάπη.

«Μια ζεστή αγκαλιά
Αξίζει πιο πολύ από ένα παλάτι»
Είπε ένας σοφός στον τρελό
Και κείνος που πάντοτε γελούσε
Δάκρυσε.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Άγγιγμα
 
Χτενίζεται ασταμάτητα ο φοβισμένος ουρανός
Ταξιδεύουν τα βλέφαρα
Ξεσκεπάζοντας αθόρυβα λόγια δυσεύρετα.
Μοσχοβολάνε οι φλέβες.
Ένα χέρι προβάλλει βιαστικά
Αμβλύνοντας των χειλιών τις γωνιές.
Ο φόβος κρυσταλλώνει στους ήχους των κρουστών
Το δέρμα πέτρινο αγγίζει θρόνους ανάλγητους.
Τα στάχυα στεφανώνουν το ενδεχόμενο.
Καθώς η γραμμή γεννάει πάλι το σύννεφο
Με πνίγει η κοροϊδία των διαστάσεων.
Βαθαίνουν οι σχισμές του προσώπου
Οι υδρορροές των ματιών μπουκώνουν.
Ασήκωτο ρήγμα η ανάσα στο ακέφαλο νεφέλωμα.
Κρεμασμένος μπρούμυτα στο μετεωρίτη
Απλώνω τα χέρια
Ν’ αγκαλιάσω όσο μπορώ περισσότερο
Απ’ το ψηφιδωτό του κόσμου.
Καθώς η μνήμη τινάζει τη σκόνη απ’ τα γυμνά κλαδιά
Ο Έρωτας χρωματίζει το μαύρο
Και το χαμόγελο του Ενδυμίωνα
Φωτίζει επιτέλους το πρόσωπό σου.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Αυτόχειρες
 
Τις νύχτες χαϊδεύαμε τις αδυναμίες μας
Ώσπου πετάγονταν από μέσα τους άγρια πουλιά.
Τρυπούσαν ανελέητα τα σύννεφα
Ξεθώριαζε η θάλασσα
Ανάμεσα στ’ αφρισμένα κύματα
Το δάκρυ κρύωνε στις άδειες κόχες
Χανόταν ήσυχα με τους χειμώνες.
Καθώς το μυαλό έσπαζε τα κουπιά
Το μέλι ζαχάρωνε.
Μετέφερε το χαμόγελο
Στ’ αγιοκλήματα και στις φλόγες
Το άρωμα έγλειφε δειλά τις μορφές
Μα δεν κατάφερνε να μας γιατρέψει.
Κρυμμένοι τώρα στ’ αετώματα
Πριονίζουμε ευλαβικά το σώμα του ήλιου
Να μπολιαστούμε απ’ το αίμα του
Ν’ αντέξουμε λίγο ακόμα.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Απόδραση
 
Τα πρόσωπα γίνονταν ένα με το σκοτάδι
Τα πόδια βάδιζαν μόνα τους
Τα μάτια και το στόμα φιμωμένα
Απόδραση γυμνή
Και σκόρπια ροδοπέταλα
Όπως ο δρόμος
Που για δεύτερη φορά
Ξαναδιαβαίνεις.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μέχρι να πιω
 
Μέχρι να πιω
Το χαμόγελο απ’ την τσέπη σου
Αυτή σκίστηκε
Και χάθηκα στο βάθος
Μιας μαύρης γραμμής.
Με τη βοήθεια μιας κλωστής ανέγγιχτης
Ξαναβρήκα την έξοδο.
Έσφιξα τότε το χαμόγελό σου
Σ’ ό,τι απέμεινε απ’ τη γροθιά μου
Κι ευτυχισμένος έγειρα
Πάνω στην έγνοια σου.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Εκτός απ’ τις ανταύγειες
 
Θα συμπέσουμε άραγε ξανά
Στο χρονικό διασκελισμό.
Δεν έχω τίποτ’ άλλο
Εκτός απ’ τις ανταύγειες.
Να κάνω το δάκρυ μου κλειδί
Να μπορέσω να κρυσταλλώσει
Να ξανανοίξω το διπλωμένο όνομά σου.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Δώσε μου
 
Δώσε μου τη φωνή σου
Να φωτίσω τους φθαρμένους μου δρόμους.
Δώσε μου τα μάτια σου
Να γεμίσω τις πληγές
Που άφησε η ανάσα σου.
Δώσε μου κομμάτια απ’ τα φιλιά σου
Ν’ αναστηλώσω τους ετοιμόρροπους στίχους μου.

Μη χάνεις την ευκαιρία
Να μου δίνεις ό,τι σου ζητώ.
Αύριο θα έρθει κι η δικιά μου σειρά.
Ετοιμάζομαι να σου προσφέρω
Ένα τεράστιο λεπίδι απ’ τις ιδέες μου
Να το βουτήξεις στο βάθος του μυαλού σου.
Μην αρνείσαι άλλο σήμερα.
Φοβάμαι πως αύριο
Θα ’μαστε κι οι δυο χαμένοι.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μισό ποτήρι νερό
 
Μισό ποτήρι νερό
Άφησες στη μέση της θάλασσας
Και με τρόμαξες
Γιατί ήμουν μαθημένος
Στην απεραντοσύνη της.
Ακολουθώντας όμως
Τα μονοπάτια των ματιών σου
Έφτασα σε μια πόρτα παλιά
Που ήταν με καθρέφτες σκεπασμένη.
Την άνοιξα
Και τότε αντίκρισα το φοίνικα
Ν’ αργοκουνάει λυπημένα τα κλαδιά του.
Ήταν όμως γυρτά
Θες απ’ τη σκόνη
Που ’χε για χρόνια μαζευτεί
Θες γιατί ήταν από πάντοτε έτσι
Μα ποτέ δεν το είχα προσέξει.
Ήταν όμως η πρώτη φορά
Που η μυρωδιά τους ξέπλενε τ’ ακρόφυλλα.

Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Πρόθεση
 
Φορώντας μισοτελειωμένα λόγια
Κι αναπνοές ολοκαυτώματα
Ανέτειλε ο ιστός των λύχνων.

Τα χείλια μίλαγαν άφωνα
Τα πόδια κόλλαγαν μέλι
Σκαρφαλώναμε σε πυρσούς
Στις γέφυρες των παύσεων.

Τα κορμιά, ροδιές στην άσφαλτο
Μυρίζουν τώρα φρέσκια ελπίδα.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Τραγωδία
 
Στις πέτρες τα κρυμμένα μυστικά
Και συ με πάθος να τις καταπίνεις
Τυλιγμένη στις ατομικές σου ανάγκες
να παίζεις το κρυφτό με το τίποτα.
Μη θεωρείς δεδομένα τα κίτρινα φύλλα
Παραμέρισε της φωνής το εξόγκωμα
Και πριν λιχνίσεις χιονισμένα φιλιά
Φευγαλέα και απρόσωπα πάνω μου
Αποστήθισε το άσπρο σκοτάδι
Στο μαγικό κήπο των ψευδαισθήσεων.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Ήρθες και συ
 
Ψέματα ρίχνανε οι φίλοι στη φωτιά
Στα ξύλα κάποιοι χαράζαν τ’ όνομά σου
Κι άλλοι σκαλίζαν κάρβουνα
Που κατακόκκινα από θυμό
Αυτοκτονούσαν.

Αργότερα ήρθες και συ
Κρατώντας ανύποπτη λίγα λουλούδια
Παλιά σου ποιήματα
Δρόμους και λέξεις.

Σφίξαμε τότε τα χέρια
Και πετάξαμε μακριά
Να ιδρώσουμε αλλού
Τον έρωτά μας.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Δυο παράθυρα με κιμωλία
 
Άλειψα τη γυαλάδα σου στη φέτα
Ήρθαν και τη ράμφισαν στιγμές.
Έριξες τότε βιαστικά επάνω σου
Δυο παράθυρα με κιμωλία
Και χαμογέλαγες
Μέχρι που τα ’σβησαν οι υποψίες.

Με τις ελπίδες να στροβιλίζονται
Στην αδειανή σου επιδερμίδα
Βάφτηκες με άγουρους λωτούς
Φόρεσες τακούνια σιδερένια
Και υπαινίχτηκες πράσινο
Στο μαγνητικό μου πεδίο.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Μπροστά απ’ τα ερείπια
 
Έβγαινες από μια θάλασσα
Γεμάτη λάθη
Με το κεφάλι μοχλό
Σε κιβωτό πάθους
Και χωρίς να σου ξεφύγει
Ούτ’ ένα γέλιο για δοκιμή
Μου ζήταγες να σε φωτογραφίσω.

Και γω που πάντα σε κρυφοκοίταζα
Κι άδειαζα σαν τρύπιο λαγήνι
Πρόσεχα πώς πόζαρες πάντα
Μπροστά απ’ τα ερείπια.

Μέσ’ απ’ τα κάστρα των ματιών μου
Άρχισαν ήδη ν’ απλώνουν ξερόχορτα.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

[wings]

Νίκος Μυλόπουλος, Το έργο
 
Απ’ οφθαλμό πολύπαθο
Ραγίζοντας η φλούδα
Προβάλλει ανθρώπινη μορφή
Που έχει μες στο στόμα
Ένα μικρό λευκό πουλί
Που το φωνάζουν κόσμο.

Ώριμος τώρα ενήλικας
Βλέπει τον κόσμο αγκάθι
Σφηνωμένο ανάσκελα
Στο ανίσχυρο στόμα.

Από ένα δάκρυ που τρυπά
Τη γέρικη ματιά του
Ξαναραγίζει ο φλοιός
Τα φώτα χαμηλώνουν...
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)