Μποροῦμε νὰ προσεγγίσουμε τὸ θέμα εἴτε φιλολογικά, εἴτε γλωσσολογικά:
Ὡς φιλόλογος θὰ ἔλεγα πὼς ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν ὑπάρχει περίπτωση σύγχυσης τοῦ “τί” μὲ ὁτιδήποτε ἄλλο (θεωρῶ τὸ αἰτιολογικὸ τὶ ἐξαιρετικὰ σπάνιο), δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τοῦ βάλουμε τόνο (μονοσύλλαβου ὄντος)!
Ὡς γλωσσολόγος τώρα θὰ ἔλεγα πρῶτον ὅτι ἡ ὀρθογραφία δὲν ἀπασχολεῖ τὴ γλωσσολογία τὶς περισσότερες φορές :oP, ἀλλὰ ἂν ἐπιμένετε, μπορῶ νὰ καταλάβω γιατί μπορεῖ κάποιος νὰ βάλει τόνο στὸ “τί”: συνήθως ὅταν προφέρουμε αὐτὴ τὴ λέξη, τῆς δίνουμε τέτοιο ἐπιτονισμό, ποὺ ἀκούγεται ὅτι εἶναι ἡ πιὸ τονισμένη λέξη στὴν πρόταση· π.χ. “Τί έφαγες γιὰ μεσημέρι;”.
Αὐτὸ ὁδηγεῖ πολλοὺς ἐνστικτωδῶς νὰ τονίσουν αὐτὴ τὴ λέξη στὴ γραφή (ὑπάρχει ὄντως ἕνα αἴσθημα ἐσωτερικῆς σύγκρουσης νὰ ἀφήσω στὴ γραφὴ ἄτονη τὴ λέξη ποὺ ὑπερτονίζεται στὸ προφορικὸ λόγο)!
Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ δὲ βρίσκω καθόλου παράλογο ποὺ συναντοῦμε τονισμένες καὶ τὶς λέξεις “ποιός” καὶ “ποιά”.
ὙΓ.: Τὸ ξέρω ὅτι εἶναι ὀλίγον τι εἰρωνικὸ τὸ ὅτι συζητῶ ἕνα πρόβλημα τοῦ μονοτονικοῦ, ἐνῷ ἐγὼ γράφω στὸ πολυτονικό!!! :oP Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, στὸ πολυτονικὸ αὐτὲς οἱ ἐρωτηματικὲς λέξεις γράφονται (ἢ ὀρθότερα: γράφονταν κλάψ, κλαψ :οΡ ) μόνο μὲ ὀξεῖα καὶ ποτέ μὲ βαρεῖα! Αὐτὸ ἔδειχνε κιόλας τὴν ἔμφαση ποὺ ἔπαιρναν!