Σοφία Περδίκη

wings

Σοφία Περδίκη, Υπόσχονται

Περιορίστηκαν οι λέξεις
σε παπούτσια στενά
μυτερά στην άκρη σκαρπίνια
κι άρχισαν να κυνηγούν στις γωνίες
έντρομα ρήματα
αφάνταστες πιέσεις ν’ ασκούν
για ομολογίες
συγχωροχάρτια σε τραπέζια
υπογράφονται καθημερινά.
Ανένδοτα κάποια
υπόκεινται σε βασανισμούς
καταπατούνται οι ενεργητικές φωνές
στην απομόνωση ψιθυρίζουν
κουράγιο, δάκρυ ή σχοινί
ανοίγουν τρύπες στους τοίχους μικρές
φυσούν τον καπνό τους από κει
ανακουφίζονται τις νύχτες στ’ όνειρο μέσα
υπόσχονται.

Και το πρωί, στην αναφορά
κρύβουν όλα τα παθητικά φιλιά
δείχνουν τα νύχια τους, είναι καθαρά
προχωρούν στα συσσίτια.
Κάτω από την μπότα του μυαλού που εποπτεύει
πίσω απ’ την πλάτη που απωθεί
σε στενά κελιά στοιβάζονται
σαν απο-ρήματα
τα μεταβατικά χώρια από τ’ αμετάβατα
καθρεφτάκια κρύβουν στις καταπακτές
γράφουν στον ήλιο το νόημα
κρεμούν τα χέρια έξω απ’ τα σίδερα.
Κι όταν τα δάχτυλα συνθλίβονται
θυμούνται όρκους
μια μέρα όλα να τα πουν
ν’ αντέξουν.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Έκλειψη

Ίσως είμαστε διάττοντες, είπες
κι έσταξε η οροφή φωσφορικά και απλανή
αστράκι από εκείνα που αχτίδες συσσωρεύουν
τα είχαμε κολλημένα γερά
να μη φοβόμαστε τις κρύες νύχτες·
το ταβάνι τώρα μελανό
μας μούσκεψε ασήμια η βροχή
έγιν’ ένα με το κατάστικτό μας δέρμα.

Μικρές αναλαμπές, είπα, είμαστε
κι άστραψε ο γυάλινος θόλος, έλιωσε ο σκελετός
σίδηρος κάλυψε τα σκεύη τα ιερά
–τα έργα πώς να προστατέψεις;–
σήμαναν συναγερμοί, εκκενώθηκε η αγορά.
Πως είμαστε φαινόμενα έκτακτα
να λεχθεί δεν έπρεπε
αρχίζουν, βλέπεις, οι προγνώσεις
βγαίνουν ανακοινωθέντα
ανέτοιμοι οι πληθυσμοί
αλλάζουν άξαφνα οι ουρανοί
καλύπτονται από σύννεφο πυκνό
τρέμουν οι βέβαιες λιακάδες:
ο ήλιος αυτός δεν μας αρέσει, θα φέρει καιρό.

Η νηνεμία αιτούμενο, αλλά
η έκλειψη αστράφτει σαν γυαλί.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Ο κανόνας

Δεν μπορείς να γράψεις, λένε, για τραύματα νωπά.
Έτσι όπως σπαρταράει η σάρκα τους
ροδαλή ακόμα πριν από τη σήψη
προκαλεί στον νου θρομβώσεις
κι εκείνη η αναβλύζουσα σχισμή
δακρύρροιες επιφέρει.
Συγχύζονται οι προτάσεις, γίνονται εκδορές
πληγές αιμορραγούν
σχίζονται χαρτιά κι άλλα χαρτιά
τυλίγουνε απορροφητικά το σώμα
αλλά λειψά είναι, τι να σου κάνουν.
Ανήκεστος η βλάβη.

Κι ύστερα ακούγεται
κι ο μακρινός εκείνος ρόγχος των πραγμάτων
αχός που ακατάσχετα μονολογεί
σφαδάζει του λόγου η εκφορά
απαιτεί απόσταση αναπνοής
και ασφαλείας ζώνη
ένα φιλί ζωής εναγώνια ζητά
που πάντα τον κανόνα επιβεβαιώνει.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Τύμπανο Πύλης

Ο οίκος των κυνηγημένων
εμβαπτίστηκε εκ νέου
στη δίνη μιας ακρυλικής βροχής.
Άλλαξαν και τις ταμπέλες
γράφτηκαν τα ονόματα παντού
σε τόξα τυφλά, πεσσούς και ρόδακες.

Βαρύαυλοι ήχησαν μέσα απ’ τα έγκατα
στα θεμέλια βαθιά σφύριζαν φαγκότα
κι ήταν η μουσική που μάγεψε τους πάντες
πουλιά, οικόσιτα, ερπετά.

Και τα ονόματα
του φυγά που δεν τον χόρταινε ο ήλιος
της κόρης που βύζαινε πικρό μαστό
του αδερφού που τον θόλωσε η μοίρα
διαβάζονται πια τις Κυριακές
στα προαύλια αγκρίζουνε τα ζωντανά
τα παίρνουν απ’ τη μύτη τα λιβάνια.

«Και το όνομα αυτού», «Και το όνομα αυτής»
ο λιβόνοτος το παίρνει ο αέρας
το απλώνει στα στενά, στις λεωφόρους πέρα
κολλάει στα τζάμια
συρρέουν οδοιπόροι
ν’ ακούσουν για τα πάθη τα νέα.
Η λειτουργία ξεκινά. Τύμπανο Πύλης χτυπά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Όπως των Ίνκας τα παιδιά

Τραφήκαμε από νωρίς με σύννεφο.
Ήταν γλυκό πολύ και μείναμε γρήγορα
χωρίς δόντια.
Μας τρώνε από τότε μικρά τρωκτικά
τα ούλα μας δείχνουμε αναμεταξύ μας
κι αναγνωριζόμαστε
όπως των Ίνκας τα παιδιά.

Στις παλάμες μας γεννήθηκαν ρόζοι
από τ’ ατέλειωτα χάδια
και τα παιχνίδια με τα χάρτινα σπαθιά.
Ηττημένοι πάμε σε κάθε μάχη a priori
μ’ ανεστραμμένες παλάμες
αντικριζόμαστε από τ’ αντικριστά βουνά
μας πιάνει απ’ τη μύτη το αίμα
είναι οι ρίζες μας μιας ποιότητας
που ’χει μηδενικά
για πρόσημα.

Κι έχουμε τα μάτια αγκάθια
τα βλέπουμε όλα ραγισμένα.
Δεν μεταβολίσαμε φαίνεται καλά
τα άμυλα
στις γλυκερές φωνές ματώνουνε τ’ αυτιά
στην υποκρισία μπροστά μας πιάνει ναυτία
εκ γενετής μας είπανε
σε βρίσκει η αμφιβολία
σε ακολουθεί μετά σαν στίγμα.

Με μια κουφάλα στην καρδιά
από το φύσημα το δυνατό του αγέρα
λικνιζόμαστε ιστία τρύπια
σε μονίμως θολά νερά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Οι Απέναντι

Μας καλούν συνέχεια οι Απέναντι
στη βωβή τους ζωή.
Να πάμε
λέει η πρόσκληση
επισήμως γδυμένοι
ένα βράδυ
όταν θα ’χουν σβήσει τα αίματα
και θα ’χουνε λιώσει τα κεριά
ν’ αφήσουμε τις φωνές μας
στην κρεμάστρα
μπαίνοντας στον χώρο υποδοχής
να βγάλουμε τα τακούνια
απ’ τα παπούτσια
και τα δόντια μας με την τανάλια
τα κόκαλά μας να τυλίξουμε
προσεκτικά
να μην κροταλίζουνε στα γέλια
να εκπνέουμε αθόρυβα
αντί να παίρνουμε ανάσα.
Στη σάλα τη μεγάλη
ν’ αφήσουμε τα συναισθήματά μας
στην άκρη
και να στρωθούμε στο τραπέζι
με φόβο μπουκωμένοι.
Μας εγκαλούν από απέναντι συχνά
να κάνουμε ησυχία.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Στεναγμός

Της είχαν μάθει να στρογγυλεύει τις λέξεις.
Να τρίβει την εσωτερική τους πλευρά
γερά με γυαλόχαρτα
ώσπου να φύγουν τα μαύρα τους μελάνια.

Κάθε στοιχείο ζωντανό
έπρεπε να πάψει πια να σπαρταρά
η πιο ανώδυνη έκφραση
ν’ ανέλθει στην επιφάνεια.
Μετά ξέπλενε όλα τα νοήματα
με καθαρό οινόπνευμα.
Τα άπλωνε στον ήλιο σε σινί
ν’ αποξηρανθούν καλά
το χνούδι τους να αποκτήσει
εκείνη την υφή
την κοινώς αποδεκτή
που όταν ανακατεύεται
με της σιωπής το γάλα
φουσκώνει αργά μες στα σωθικά.

Της είχαν μάθει να μη λέει πολλά
και πώς να βγάζει εγγαστρίμυθα
τον στεναγμό απ’ το στόμα
σαν να ’τανε καπνού τουλίπα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Από την ανάποδη

Ντύθηκα τη ζωή μου ανάποδα.
Φόρεσα πρώτα τα μανίκια
από τα πόδια
περνώντας τα αργά
κι οι φραμπαλάδες
που έστρωνε καλά η μάνα
για να δείχνουν πιο γεμάτα
τ’ αδύναμά μου μπράτσα
τώρα των αστραγάλων ερεθίζουν
την κλείδωση
με την ανάμνηση να μου σφίγγει
τη γαλάζια επαφή.

Όλα τα βλέμματα ήρθαν
και ζώθηκαν γύρω από τη φούστα
μπηγμένα καρφιά
στάζουν αίμα στα μηνίγγια
γαργαλούνε τον αυχένα
με αναίδεια
λες και δεν έφτανε
η εκκένωση από ρεύμα
κι από σύνδρομα στα νεύρα
έπρεπε να ντυθεί κάθε ασθένεια χρόνια
με ταφταδένια ρέλια.

Και χώρεσα ολόκληρη μέσα
στο βρεφικό μου γάντι
να μην κρυώνω θέλησα
πριν βγω στην παγωμένη λίμνη.
Τριμμένο το μαλλί
στις άκρες των δαχτύλων
κι ο άνεμος ευλογημένος
με χτύπησε αλύπητα
βγήκαν τα νύχια μου απ’ έξω
μ’ έξυσαν τόσο
που σημαδεμένη πάω.

Ντύθηκα την ανάποδη όψη μου κι εγώ.
Εκεί κρύφτηκα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Τα κοινόχρηστα

Ήρθες ξημερώματα
να μας ζητήσεις τα κοινόχρηστα.

Μα εδώ είναι τα ιδιωτικά δωμάτια
έχουμε σπάσει τα ντουλάπια
τα στρώματά μας έχουν το αιμάτινό μας
μονόγραμμα
στα λουτρά έχουμε κρυμμένα τα μαχαίρια
το μάθημα ανατομίας αρχίζει στις εννιά
τα βιβλία μας πήρανε φωτιά
να ζεσταίνουμε τα χέρια τον χειμώνα
κι οι βρύσες στάζουνε μύρα πολύχρωμα.
Ψάξε και βρες ποιοι είμαστε από το χρώμα
που λιμνάζει στα υπόγεια.

Ήρθες η ώρα τρεις
ν’ αρχίσει το εξημέρωμα.

Όμως εδώ
έχει φωλιάσει το θηρίο για τα καλά.
Και δεν το διαχειρίζεσαι πια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Διακόπτης

Οι επαφές τους δεν ήταν συχνές.
Όποτε βρίσκονταν
μιλούσαν για τον κεραυνό.

Με ενωμένα τα άκρα τους
ένιωθαν τον σπινθήρα
έλεγαν καλημέρα ή καληνύχτα
ανάλογα με το χρώμα
που έπαιρνε η τάση στα χείλη
ακούμπαγαν τ’ αφτιά τους στα πρωινά
και μέχρι να βραδιάσει
είχαν αφουγκραστεί
της καταιγίδας τους
το χτυποκάρδι.

Είχαν ακούσει και τον διακόπτη του χρόνου
ν’ ανοιγοκλείνει
σε μια έκτακτη των σωμάτων συστολή
μα συνήθως ήταν τόσο μαγνητισμένοι
που αδιαφορούσαν
για την επερχόμενη βλάβη.

Έμειναν να κοιτούν με απορία
των χεριών τους τη χαμένη ισχύ
το φως του «μείνε για πάντα» που χάνεται
τα κομμένα των ματιών
τα καλώδια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Όπως μας θέλουνε

Μας θέλουνε να είμαστε πάντα
απαλές και λευκότατες.

Να παραμένουμε μονίμως
σε μια κατάσταση άσηπτης
τρυφερότητας
τα χείλη μας να στάζουν
λόγια μελωμένα
ανακατωμένα με χνούδια
στα χέρια να κρατάμε με στοργή
τα χαλινάρια
σαν έφηβες έφιπποι
που καλπάζουνε τα πρωινά
να ξεπεζεύουμε
από της νύχτας τη σάρκα
υπό το φως το άσπιλο
ν’ ακούμε με ώτα ανοιχτά
κι ύστερα να φοράμε
τη μητρική ποδιά
πάνω της να σφουγγίζουνε
τους πόθους τους
όλα τ’ αρσενικά παιδιά.

Μας θέλουνε να είμαστε πάντοτε
αβρές κι ευλαβικές
σε υπολειτουργία
ολοστρόγγυλες
να μην κόβουν τα μαχαίρια μας
τα σώματά μας
να μην έχουνε αιχμές
τα λόγια μας να μην πληγώνουνε ποτές.

Να ματώνουμε περιοδικά μονάχες.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Το αιώνιο αίνιγμα

Τώρα κάθισε
στο συρμάτινο κεντίδι
και ηλεκτροφόρησε
τη φωνή σου
στα σύμπαντα.

Αναρωτήσου:
Αν ήθελες μια ζωή
του θανάτου τον αχό
να περιορίσεις
πού πήγες κι έμπλεξες
στον ιστό της κραυγής
που συνταράζει
κι ύστερα στη σύγκρουση
γιατί προσκολλήθηκες;
Ρυθμός του αίματος
ανάβλυσες
κι έκανες εκείνα τα τρικ
στων δρόμων τη διασταύρωση.
Τα σπασμένα φανάρια
αναβοσβήνανε
τα δύο μάτια
παράταιρα γύριζαν
χαμός γινόταν
και τανάπαλιν διάσωση.

Τι το ’θελες τότε
ανεμοδούρα εσύ ισχνή
και λικνίστηκες
αναίσχυντα
με τους μηρούς
τα χέρια ανοιγμένα
κι έγινες το αιώνιο αίνιγμα;

Θρόιζε για πάντα τώρα
πάνω στα ουράνια
μεταλλικά μοτίβα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Στο επόμενο όνειρο

Μέσα στο όνειρο εγκαταλείπονται όλα
και ξαναβρίσκονται σε μια στιγμή
ακαριαία
την ώρα που τα φύλλα της κορομηλιάς
τρέμουν γύρω απ’ τον σφιχτό κορμό
κι η αφή φτάνει στο έπακρο.

Πιο κει πρόσωπα αχνά
με μάτια έντρομα κοιτούν
το στημένο σκηνικό
η ανάσα του μεγάλου βατράχου
ψιθυρίζει στη γη
την τελευταία προσευχή
ένα ρυγχόσπερμα ανθίζει ξαφνικά
μες στην αυλή
ενώ κανείς δεν το ποτίζει
μια πρόταση μυστική
εκεί που πάει να συνταχτεί
γίνεται θρύμματα και τότε
αρχίζουν τα αινίγματα.

Κι εσύ στεκόσουν προ ολίγου
ζαρωμένη στον αγέρα φιγούρα
κι έβλεπες το τραύμα σου
από την εναιώρηση
στη βραχώδη πλαγιά
μετρούσες τον σπασμό σου
κι ευχόσουν
να μην είναι η πληγή αυτή
στο γόνατο το παιδικό
που θα σε έκοβε για πάντα στα δυο·
βρίσκεσαι τώρα με σταθερή ανάσα
σ’ ένα συγκεκριμένο
χειμωνιάτικο τοπίο.

Κοιτάς
της μνήμης σημάδι
για το γεράκι που θα ’σαι
στο επόμενο όνειρο.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)

wings

Σοφία Περδίκη, Φθινόπωρο

Ο κρόκος του πρωινού χυνόταν στην πόλη. Έστριβε στην οδό των Ρόδων κι έσταζε από τ’ ανοιχτά παράθυρα πηχτές, μελάτες σταγόνες στο γυάλινο δοχείο με τις τουλίπες. Τα δύο όστρακα της χλωροφύλλης τις νιώθουν βαθιά μέσα τους να εισέρχονται, και τα φύλλα, οι μίσχοι πώς αναριγούν, χάσκουν οι στήμονες, χρυσίζει το νερό το μαύρο! Κατακόκκινες πυρώνουν οι κεφαλές, στρέφονται ταυτόχρονα ανοιχτές, ευθεία προς το βέλος του ήλιου...
Στο απόγειο της διάτασης, η αιχμή της έντασης μια πράσινη χορδή που τέντωσε και σπάει. Γιατί να είναι άραγε έτσι η φύση των πραγμάτων; Ένα ένα τώρα τα φύλλα τους ξεφορτώνονται, ξερά κλαδιά φράγματα στήνουν, να βουλώσουν θέλουν το μοναδικό το λούκι, το πιο πολύτιμο. Τον νόμο να επιβεβαιώσουν.

Στο πλήρες φάσμα της ανθοφορίας ο μαρασμός.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020)