Γιάννης Καρατζόγλου

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου: Έστω αποκλειστικά χειμώνες

Μισώ τους χειμώνες, έλεγε παλιά,
δεν το μπορώ το κρύο, τον ουρανό γεμάτο σύννεφα,
δεν αντέχω τους πάγους και τα χιόνια.
Αχ, να μην υπήρχανε χειμώνες στη ζωή μου…

Και μια στιγμή, στους ύστερους χρόνους
πιάνει τον εαυτό του να υπολογίζει, να μετράει
πόσους μόνον χειμώνες θα δεχότανε από τούδε
χωρίς καλοκαίρια ούτε φθινόπωρα ούτε ανοίξεις.

Έστω αποκλειστικά παγερούς χειμώνες…
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Είναι μεγάλη η ζωή

Συλλογιζόταν έντονα, τον σκληρό του δίσκο υπερφόρτωνε
μέρες και νύχτες ερευνώντας σπάνια αρχεία να πάρει απάντηση
με φίλους και γνωστούς το συζητούσε γνώστες συμβουλευότανε
αν είναι εφικτό τη ζωή του ολόκληρη άλλη μια φορά να ξαναζήσει.

Κι αν έστω με κάποια ανταλλάγματα γινόταν τούτο εφικτό
σε ποια πόλη, ποια γειτονιά θα ήθελε να ’χε γεννηθεί
σε ποιες αλάνες να ’παιζε τσιλίκι και τσομάκι
ποια θάλασσα θα ’θελε να ’βλεπε από ποια παράθυρα
σε ποια μέγαρα να ρέμβαζε στα μπαλκόνια τους
ποιους έρωτες θα ’θελε να ξαναζήσει
σε ποιες ταβέρνες θε να μέθαγε ξανά προβληματίζονταν.

Κι εκεί που ρώταγε για το πρακτέο σε μια ομήγυρη
«τελικά, είναι μεγάλη η ζωή», πέταξε αυθόρμητα ο Ανέστης.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Στατιστική ελπίς

Πρωί-πρωί ξυπνάει χωρίς άγχη και με συνείδηση ήσυχη.
Πίνει καφέ ευλαβικά έχοντας απέναντί του τηλεόραση
ακούει ειδήσεις απ’ τις πρωινές εκπομπές, τα λόγια, τις αναγγελίες,
παθιάζεται ακόμα –αν και λιγότερο- με τους πολιτικούς και τα κανάλια…

Πάει αργότερα στην τράπεζα, κοιτάζει αν μπήκε η σύνταξη του μήνα
βλέπει αγγελτήρια κηδειών, «ετών 86», και σκέφτεται στατιστικά
μετράει τα χρόνια κι υπολογίζει δεκαέξι επί τρακόσια εξήντα πέντε…
Μετά βλέπει άλλο, «ετών 80», κι αρχίζει νέο πολλαπλασιασμό
με πιο μικρό γινόμενο. Κάποια γινόμενα είναι τριψήφια.
Θυμάται τον καθηγητή του κι αναρωτιέται αν η μεταβλητή είναι τυχαία
ποια η τυπική απόκλισις, το διάστημα εμπιστοσύνης, η ανάλυση της διασποράς
η κανονικότητα της κατανομής, ο συντελεστής συσχέτισης…

Αυτός, που μέχρι προχτές την πέτρα έσφιγγε σε κομματάκια
αυτός που έζησε τόσες χιλιάδες μέρες, που ερωτεύτηκε, αγόρασε, πούλησε
υπόγραψε, ταξίδεψε, γέλασε, πικράθηκε, κρύωσε, ζεστάθηκε, γέννησε
υπολογίζει τώρα με γινόμενα και ιστογράμματα την πιθανότητα του τέλους.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Το προσδόκιμον

Είμαι Βουδιστής επειδή πιστεύω στις αδυναμίες μου.
Χριστιανός επειδή ομολογώ τις αδυναμίες μου.
Εβραίος επειδή κοροϊδεύω τις αδυναμίες μου.
Μουσουλμάνος επειδή πολεμώ τις αδυναμίες μου.
Ατίκ Ραχίμι (Αφγανός συγγραφέας)

Ξέρω, το λογικό είναι να φύγω εγώ πρώτος.
Κάτι το της ζωής προσδόκιμον, κάτι η στατιστική
οικογενειακά ιστορικά, οι σπατάλες της νεότητας, οι υπερβολές
εκεί οδηγούν με ακρίβεια, εκεί θα καταλήξουν.
Όμως σε όνειρο, ευτυχώς μεσημεριάτικο, είδα πως εσύ έφυγες
κι εγώ είχα κατακλυστεί στο κλάμα και με δάκρυα ωκεανό
σε ξεπροβοδούσα.

Ξύπνησα κάθιδρος, κατάλαβα τι είχε γίνει κι άρχισα να παρακαλάω
τον Βούδα στην αρχή, τον Γιαχβέ, ύστερα τον Χριστό
κατόπιν τον Μωάμεθ, τον Δία τον νεφεληγερέτη, τις μάνες τους
και τις γυναίκες τους κι ύστερα κάτι Αγίους της πατρίδας μου
οσίους, μάρτυρες και νεομάρτυρες, ντερβίσηδες και σεβαστούς ραβίνους
εγώ να φύγω πρώτος όταν έρθει η ώρα, στιγμή μη μείνω με την απουσία σου
μετέωρος μη μείνω με την ανάσα σου να αιωρείται γύρω μου, τη ματιά σου
να με χαρακώνει όταν κάνω ζαβολιές, τη μνήμη σου που θυμάται
τα πάντα όταν σου λέω ιστορίες παλιές, μη μείνω τέλεια απέραντα
απόλυτα
έρημος.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Συνταξιούχος ποιητής

Απ’ το πρωί η ζωή τραβάει την κατηφόρα.
Στις δέκα ο ταχυδρόμος φέρνει νέους λογαριασμούς
ρυθμίσεις, κοινοποιήσεις, αποδείξεις, παρατάσεις
απλήρωτες κάρτες τραπεζών, ευγενικές υπενθυμίσεις…
Κι όλο προσθέτει εκείνος, αφαιρεί, διαιρεί, δεν πολλαπλασιάζει
βλέπει αμυδρά ειδήσεις ολέθρου και καταστροφής
κουρέλι πια το βράδυ πέφτει στο κρεβάτι εξαντλημένος.

Γύρω στις δύο η ώρα τη νύχτα μπουμπουνίζει το μυαλό
συνθέτει ραψωδίες, ανακαλύπτει λέξεις, ταιριάζει στίχους
βρίσκει καινούρια ομοιοκατάληκτα, συνώνυμα, ομόηχα
φτιάχνει ιστορίες νέες, παλιές ανασυνθέτει, τις ενώνει
σχεδιάζει κεφάλαια, πίνακες περιεχομένων, κολοφώνες
επιγράμματα, ελεγείες, δακτυλικά πεντάμετρα οργής
που όταν χαράζει ο ήλιος οι ήχοι γίνονται πνοή κι αιθέρας…

Κι εκεί κατά τις οκτώ που πετιέται απ’ το κρεβάτι
κάτι θυμάται αμυδρά, κάτι ακαταλαβίστικους ήχους της νύχτας
ασύνδετους και χωρίς νόημα που προσπαθεί να συνενώσει
να τους επιδαψιλεύσει ειρμό και κίνηση, πλην ματαίως.
Η μνήμη είναι πάντα νυχτερινή.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Μετά την Καταστροφή

Μετά την Καταστροφή η οικογένεια σκόρπισε. Ένα ολόκληρο κλαδί της πήγε Αμερική μεριά. Εκεί και πάλι έσπασε. Άλλοι για Σικάγο, άλλοι Ντιτρόιτ και μερικοί στη Φιλαδέλφεια. Κανείς τους δεν επέστρεψε ποτέ στην άγνωστη πατρίδα Ελλάδα, ελάχιστοι πήραν το υπερωκεάνιον και ήρθανε λίγες φορές σαν περιηγητές, μετά τον Πόλεμο. Έφερναν στους εδώ συγγενείς τους κάλτσες νάιλον, μαγιό πολύχρωμα με Χαβανέζες, πλαστικά πορτοφόλια και στους άνδρες ρολόγια με μπαταρία. Βγαίνανε φωτογραφίες με τους εντόπιους συγγενείς και φίλους κι έπαιρναν τα φιλμ μαζί τους να τα εμφανίσουν στην Αμερική για σιγουριά. Επέστρεφαν πίσω μετανιωμένοι που πήγαν στην Ελλάδα, εδώ τους έλειπαν τα πάντα: το πλαστικό χρήμα, το κέτσαπ, το σκατς, οι λιμουζίνες τους, το άις κριμ σόντα και πολλά άλλα. Μετά από καιρό ταχυδρομούσαν τις φωτογραφίες με αφιέρωση. Ούτε στην Αμερική βλεπόντουσαν ποτέ, Σικάγο-Ντιτρόιτ ήταν, λέει, μεγάλη απόσταση.

Τώρα ο θείος Ραφαήλ, ο δικηγόρος, η θεία Θέκλα, ο θείος Ιορδάνης είναι βεβαίως φευγάτοι από χρόνια. Τα παιδιά τους ούτε τα γνωρίσαμε παρά μόνον σε χρωματιστές φωτογραφίες βγαλμένες στον Νιαγάρα ή σε πλούσια εξοχικά. Κι αυτά όμως τώρα –αν ζούνε– θα είναι εις τας δυσμάς. Τα παιδιά των παιδιών τους, γνήσιοι Αμερικάνοι πια, ούτε που θα γνωρίζουν κατά πού πέφτει η Σμύρνη, τι σημαίνουν οι λέξεις Μαγνησία, Αξάρι, Κιρκαγάτς, τι παίχτηκε στο Αφιόν Καραχισάρ… Κοντεύει αιώνας πλέον. Όσοι παρέμειναν Ελλάδα αποδήμησαν και αυτοί και οι διηγήσεις τους. Ακόμα κι εγώ κουράστηκα να βλέπω τις νύχτες τον Κιορ Μπεχλιβάν να μπαίνει στο χωριό με τη μεγάλη του χαντζάρα, φεύγω σιγά-σιγά κι εγώ, η εθνοκάθαρση του αιώνα επέτυχε απολύτως…
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=pLS8KQqB-XA

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Μπουρνοβαλιά
(τραγούδι: Σωτηρία Λεονάρδου / δίσκος: Ρεμπέτικο (1983)

Γιάννης Καρατζόγλου, Οι κοκόνες της πατρίδας

Γύρισα σκονισμένος από το χώμα της πατρίδας με το οπτικό νεύρο γεμάτο ατέλειωτες φυτείες με σύκα, καπνά και παπαρούνες και το σόι ανυπόμονα περίμενε να εμφανίσω τις έγχρωμες αποδείξεις του προσκυνήματος για να δουν πώς ήταν, χρόνια μετά τον χαλασμό, τα σπίτια που αφήσανε, τα μποστάνια, τα αμπέλια στα τσιφλίκια τους, οι μπαξέδες όπου πηγαίναν τσαϊράδα ως έφηβοι, οι μαχαλάδες όπου σεργιανούσανε παιδιά κι αργότερα κάνανε τσάρκες στο μεϊντάνι. Μαζεύτηκε όλο το σόι να δει «τσι φωτογραφίες» και να εξηγήσω λεπτομερώς τι απεικονίζει η καθεμιά. Ήπιαμε καφέ, ακούσαμε στο πικάπ την Μπουρνοβαλιά οπότε εξαντλήθηκε η υπομονή τους και φώναξαν, έλα γιαβρί μου, έλα τζιέρι μου, άιντε πασά μου να μας τα πεις, μας μπαΐλντισες, δεν νταγιαντάμε πα. Λοιπόν, άρχισα να εξηγώ, εδώ είναι το κονάκι του τάδε, πίσω απ’ τον ψηλό αυτό μαντρότοιχο το σπίτι του δείνα, αυτό το σοκάκι οδηγεί καρσί στη φάμπρικα που έμεινε όρθιο μόνο το φουγάρο της, εδώ η πλατεία του χωριού, αυτά τα χαλάσματα το παλιό ταμπάκικο. Κι έπειτα πλάκωσαν οι ερωτήσεις: παίζουν ακόμα αμάδες τα παιδιά; το καρακόλι είναι ακόμα κοντά στην εκκλησιά; φέρνουνε πάντα παιχνίδια στσι γιορτές; κι άλλες κι άλλες... Ήτανε όλες οι θειες παρούσες κι απ’ τα μάτια τους έτρεχε συνεχώς κόκκινη λάβα: η θεία Δωροθέα, η Αυρηλία, η Ευανθία, η Μυρσάνθη, η Μαριάνθη, η Μυρσίνη, η Θελξιόπη, επτά γυναίκες, επτά χήρες. Πού ήταν οι άντρες τους; Ο θείος Σωκράτης, ο θείος Λάζαρος, ο θείος Δημοσθένης, ο αδερφός του ο Περικλής κι οι άλλοι; Σε ποιων ηπείρων και ποιων ουρανών τα καλντερίμια ταξίδευε η ψυχή τους;
Εξαίφνης στα κάγκελα του μπαλκονιού άρχισαν να έρχονται ένα-ένα κάτι αγριοπερίστερα. Άλλα ολόλευκα, άλλα μαυριδερά, άλλα με γκρι φτερούγες. Ζυγιάστηκαν στα κάγκελα κι ήταν σαν να παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τη συγκέντρωση. Μας κοίταξαν με εμφανή περιέργεια αρκετή ώρα και ξαφνικά, σαν να τους δόθηκε σύνθημα αόρατο, πέταξαν και τα επτά όμορφα περιστέρια ψηλά στον ουρανό...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Χριστούγεννα 1956

Φύσαγε τρελά ο Βαρδάρης στην πλατεία
κατέβαινε απ’ τα Κρούσια στον Αϊ-Δημήτρη
σήκωνε τόνους νιφάδες προς την Κόκκινη Εκκλησιά
σχημάτιζε λόφους παγωμένο χιόνι προς την Εγνατία.

Απ’ τα κοντά μπατζάκια το κρύο έμπαινε ψηλά στο σώμα
καθώς πηγαίναμε για κάρβουνα με τον πατέρα στην Ολύμπου
η σόμπα έκαιγε ασταμάτητα, να μπουμπουνίσει έλεγε η γιαγιά
βάζαμε εφημερίδες στις χαραμάδες για να φτουρήσει η θέρμανση.

Καμία νοσταλγία για τα παλιά, για τις μασίνες και τα κάρβουνα
τις εποχές της φτώχειας, του κάρβουνου, της ξυλόσομπας.
Μόνη νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια, τα ανεπίστρεπτα,
τότε που ο νέος αιώνας ήτανε έτη φωτός μπροστά...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου: Λέγαμε «τα καλά τα λόγια»

Γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου περίμενα με λαχτάρα να έρθει η βραδιά με τα «καλά τα λόγια». Ήτανε τότε που με έπαιρνε ο πατέρας στα γόνατά του για να «τα πούμε», να μου διηγηθεί δηλαδή πώς θα ξεκινήσουμε το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων για να πάμε στον «Πετεινό», το κατάστημα με τα χρωματιστά παιδικά παιχνίδια για να διαλέξουμε το δώρο του Νέου Έτους. Δηλαδή το δώρο μου. Σαν να λέμε, ένα ξύλινο αυτοκινητάκι ή ένα ανατρεπόμενο ή κάποιο αλογάκι. Όταν ερχόταν η παραμονή, κατεβαίναμε στην Ίωνος Δραγούμη, φτάναμε στον «Πετεινό» κι εγώ εκστασιαζόμουνα απ’ το πλήθος και την γκάμα των παιχνιδιών της βιτρίνας. Όταν μπαίναμε στο μαγαζί, διάλεγα συνήθως κάτι εντυπωσιακό, ογκώδες και φασαριατζίδικο, άρα κάτι σχετικά ακριβό. Σε ένα μεγάλο κουτί ο πατέρας το έκρυβε κάτω από το δεντράκι. Παραμονή πρωτοχρονιάς κοιμόμουνα νωρίς. Οι γονείς μου βγαίνανε για ρεβεγιόν στη Λέσχη Τραπεζικών και επέστρεφαν μετά τον καινούριο χρόνο. Μόλις γύριζαν σπίτι, ο πατέρας έκανε το «ποδαρικό», έσπαγε στην πόρτα το ρόδι, έριχνε με δύναμη στο πάτωμα μια πέτρα κι έχυνε στην είσοδο νερό από ένα μπρούτζινο τάσι. Το πρωί ανοίγαμε τα δώρα. Απογοήτευση: το δώρο μου ήτανε συνήθως διαφορετικό από αυτό που είχα διαλέξει, ήτανε εκείνο που ανταποκρίνονταν στα ισχνά βαλάντια της οικογένειας. Το μεσημέρι πηγαίναμε επίσκεψη στη γιαγιά Μαργιορίτσα για να κόψουμε τη βασιλόπιτα και να φάμε τους λαχανοντολμάδες του εθίμου. Στον δρόμο ο πατέρας αγόραζε τη «Μακεδονία» για να δει τους αριθμούς του Λαχείου Συντακτών που κερδίζανε. Ποτέ δεν κέρδισε. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται πως ήταν ηλιόλουστες οι Πρωτοχρονιές των χρόνων εκείνων, όμως πολύ κρύες, παγωμένες. Η καρδιά ζέσταινε κατά το τέλος του Γενάρη όταν ερχόταν το δέμα του θείου Σαράντη απ’ την Αμερική με τα μεκανό ή τα κουρδιστά τανκς που βγάζανε φωτίτσες τα πυροβόλα τους και τα πλαστικά στρατιωτάκια με τους Ινδιάνους και τους καουμπόηδες. Έτσι ξεκίναγε ο νέος χρόνος κι η πόλη χλωμή, βουβή, κρυσταλλιασμένη περίμενε την άνοιξη κι εγώ το Πάσχα για καινούρια παπούτσια...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Τηλεφωνικοί θάλαμοι

Χρόνια πριν, κατέβαινα στον άνυδρο δρόμο να αντλήσω φωνή απ’ την ηχώ σου γεμάτος ενοχές τα τυραννικά μεσημέρια εκείνα, σφάλιζα την πόρτα στον μαρμάρινο τηλεφωνικό θάλαμο του ΟΤΕ να μην ξεφύγει ούτε φθόγγος λόγου μυστικού απ’ τις χαραματιές του κόσμου μας.

Χρόνια μετά τα πάθη εκείνα τα άγια, δεν έχει πια κλειστούς θαλάμους ασφαλείς στα πεζοδρόμια της αγάπης μόνον κουβούκλια από πλαστικό που ευτελίζουν τον κρυφό λόγο αφήνοντας ανοιχτές τις λέξεις τις ένοχες –μα τόσο μοναδικές– στους περίεργους εχθρούς της σιωπής.

Κι ακόμα, πεζοδρόμια-τηλέφωνα που κινούνται μαζί με το σώμα και τον λόγο και μαρτυρούν τα πάντα, ασύστολα, σε αδιάφορους διαβάτες...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Οι πρόσφυγες

Κατακλύζουν οι πρόσφυγες τον φαρδύ δρόμο
από τη Βενιζέλου στο Διοικητήριο, τα Παλιατζίδικα και τη Χαλκέων,
Αλκαζάρ, Καραβάν Σεράι, Κολόμβου, Αντιγονιδών.
Συνεννοούνται με κάτι γλώσσες ακατάληπτες, κακόηχες
στριμώχνονται στα τηλεφωνεία και στα μπακάλικά τους
στέλνουν συνέχεια δέματα κι εμβάσματα στη μακρινή πατρίδα.
Στην κάτω πλατεία δυο αστές κυρίες σχολίαζαν τη γλώσσα τους
το παχύ λάμδα, το χοντρό σίγμα, τις καταλήξεις τους
κι αναρωτιόνταν φωναχτά γιατί δεν ομιλούν ελληνικά
τώρα που ήρθαν στην Ελλάδα, γιατί δεν γίνονται Έλληνες
γιατί επιμένουν να διατηρούν δεσμούς
με εκείνες τις απαίσιες, αλαργινές, μαυριδερές πατρίδες...

Χρόνια για χρόνια όταν φτάσαμε ήμασταν αλλόγλωσσοι τουρκομερίτες
στα ίδια μέρη: Βενιζέλου, Διοικητήριο, Παλιατζίδικα, Χαλκέων,
Αλκαζάρ, Καραβάν Σεράι, Κολόμβου, Αντιγονιδών
με κάτι γείτονες περίεργους που μίλαγαν ισπανικά.
Άλλοι μιλούσαμε τούρκικα, άλλοι τσερκέζικα, ρώσικα, ποντιακά
Μικρασιάτες, Κιρκάσιοι, Λαζοί, Καραμανλήδες, Προυσαλήδες
μαυριδεροί κι εμείς, με παχιά λάμδα και σίγμα χοντρό
με μόνη διαφορά πως η δική μας πατρίδα ήτανε πια κατακτημένη
και όλοι οι συγγενείς με την ψυχή στο στόμα ήρθαν «οίκαδε»
οριστικά πια πρόσφυγες, αμετάκλητα, τελεσίδικα.

Μόνο που εμείς δεν είχαμε πού να στείλουμε δέματα...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Οικονομικός μετανάστης

Όταν κατέβαινε με το σαράβαλο αυτοκίνητό του ως οικονομικός μετανάστης στην Αθήνα, αγόρασε απ’ την κοιλάδα των Τεμπών στο πάρκινγκ της Αγίας Παρασκευής δύο γουρουνάκια κουμπαράδες χρώματος ροζ με κατακόκκινα μαγουλάκια κι έβαζε κάθε τόσο τα ψιλά που του περίσσευαν για τις χειρότερες μέρες.

Τα επόμενα Χριστούγεννα που επέστρεφε Αθήνα αγόρασε άλλα δύο γουρουνάκια και τον άλλο χρόνο κι άλλα δύο. Σύνολο έξι.

Όταν την τέταρτη χρονιά οι χειρότερες μέρες ήρθαν, είπε να ανοίξει τους κουμπαράδες και να μετρήσει τα λεφτά. Όταν τα καταμέτρησε, διαπίστωσε ότι αυτά του έφταναν μόνο να αγοράσει μια Δημουλά, έναν Μέσκο, μια Μαρία Κουγιουμτζή και με τα υπόλοιπα μισό βιβλίο της Καρυστιάνη.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Μακριά απ’ τον Πολιούχο

Ξυπνά αιφνίδια με μιαν αίσθηση στέρησης, βροχερό πρωί, ανήμερα Αγίου Δημητρίου ψηλά στα ξένα.
Εδώ ξημερώνει απόλυτη σιωπή. Καμιά καμπάνα δεν ηχεί ούτε μεγάφωνα, επίσημη έπαρση σημαίας, κατάθεση στεφάνων εκ δάφνης, δεν έχει όρθρο εδώ, επίσημη δοξολογία με χρυσοποίκιλτα άμφια, ιερά αγρυπνία, λιτάνευση της Εικόνας του, μπάντες του στρατού να περιδιαβάζουν γειτονιές, όλη η πόλη να γιορτάζει εωθινά εσπερινούς και παρακλητικούς κανόνες, ούτε στρατιές πιστών να ανεβαίνουν προς τον ναό περιμένοντας το θαύμα Του ούτε ομοβροντίες ακούγονται απ’ το Επταπύργιο ούτε το δείλι τριγυρίζουν τις γειτονιές φωτεινές λαμπαδηφορίες.
Απ’ τον βυθό της μνήμης ανασύρει παρελάσεις σε ευζώνους και μακεδονομάχους στον φαρδύ δρόμο, σμήνη αεροπορικά να διασχίζουν τον ουρανό, εύσωμους λοκατζήδες και ναυτάκια, πυραύλους Τίμιος Τζον και να αναμειγνύονται άσματα νικηφόρα «περνάει ο στρατός της Ελλάδος φρουρός» με «εχθρών τα φουσάτα περάσαν» και απολυτίκια «μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις» και «δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος» ενώ η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς Παύλος στέκει αυστηρός πάνω στο άσπρο άτι του και πίσω ο Διάδοχος, οι πριγκίπισσες και οι επίσημοι.
Κι εκείνος είναι αμούστακο δώδεκα χρονών και, ενώ ο Μυροβλύτης δεν τον μυροβλύει, το βράδυ σβήνει πια με τους 21 άηχους κανονιοβολισμούς του Γεντί Κουλέ κι ο χρόνος, αυτό που λένε και Ιστορία, έτρεχε σαν τίγρης, κάλπαζε, πηλάλαγε ίσαμε να τον φέρει μακριά, στα πέρατα της μνήμης, στη μεγάλη νύχτα όπου χοροστατεί ο τελικός κριτής ανάμεσα σε βουβά απολυτίκια...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Είμαστε όλοι μετανάστες

«Χάλασε η Κυψέλη που ήταν η πιο αριστοκρατική συνοικία της Αθήνας. Περπατάς στην Κερκύρας και στην Επτανήσου και δεν βλέπεις παρά μόνον ξένους, Αλβανούς, Πολωνούς και κυρίως έγχρωμους: από το Πακιστάν, από την Γκάνα κι εγώ δεν ξέρω από πού. Στην Πατησίων έστησαν οι μαύροι ολόκληρα μαγαζιά στα πεζοδρόμια, ούτε να περάσεις δεν μπορείς. Μένουνε δέκα-δέκα σε βρομερά υπόγεια, φτιάξανε και κάτι μπακαλικάκια με τρόφιμα της πατρίδας τους, μιλάνε με τις ώρες από τα δημόσια τηλέφωνα του ΟΤΕ ποιος ξέρει με τι μαϊμού κάρτες. Την Πλατεία Βικτωρίας τη μαγαρίσανε. Πού είναι τα υπέροχα καφενεία της, ακόμα και το «Καφέ των ποιητών» χάλασε, μαζεύονται οι μετανάστες κατά δεκάδες και μιλάνε με τις ώρες, τι λένε άγνωστον. Όσο για τη Φωκίωνος Νέγρη, τι να πω... μόνον τα αραπάκια πλέον παίζουν στα παρτέρια της.»
Ο κύριος Αβράσογλου με το καφέ κουστούμι και την ΕΣΤΙΑ στο χέρι είπε τον πόνο του και σηκώθηκε να φύγει. Είχε βραδιάσει πια, είχε πιει το καφεδάκι του και κατέβηκε στον σταθμό του Ηλεκτρικού. Στον τοίχο της καθόδου κάτι μαλλιάδες έγραφαν με γκράφιτι ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Τους κοίταξε με αποστροφή, αλλά δεν τόλμησε να τους κάνει παρατήρηση.
«Το ρέμα του Λεβίδη» του ήρθε ξαφνικά στον νου. Εκεί, κοντά στο ρέμα έχτισε ο πατέρας του με κάτι λαμαρίνες μια παράγκα. Η μάνα του ξενοδούλευε στο σπίτι του Καλλιφρονά. Ο πατέρας κάθε πρωί στους Ποδαράδες με τα πόδια για ένα ψωρομεροκάματο κι οι αδερφές του εργάτριες στα υφαντουργεία του Λαναρά. Όταν γεννήθηκε εκείνος, η μνήμη της πατρίδας είχε σχεδόν ξεθωριάσει, η παράγκα είχε γίνει δίπατο και στο ισόγειο ο πατέρας του είχε το καλύτερο μπακάλικο της περιοχής. Πότε καλύφτηκε το ρέμα, πότε στα χνάρια του έγινε οδός η Φωκίωνος Νέγρη, πότε κτίστηκαν οι πολυκατοικίες, πότε φύγανε οι αστοί για άλλες γειτονιές, πώς πέρασαν τα χρόνια, ούτε που το κατάλαβε. «Τουλάχιστον εμείς ήρθαμε μετανάστες στην πατρίδα μας», είπε στον εαυτό του φωναχτά. Ο διπλανός του γύρισε και τον κοίταξε με απορία, δεν κατάλαβε. Κάτι ψιθύρισε στα αραβικά και συνέχισε να παίζει το κομπολόι του.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Χρονοδιαφυγή

Μετράει από δω, μετράει από κει, τα νούμερα δεν του βγαίνουν. Κάτι πρέπει να κάνει επειγόντως. Αν έσβηνε μερικές γιορτές, ας πούμε Θεοφάνια, δεύτερη μέρα του Πάσχα, της Παναγίας, Καθαρή Δευτέρα, Αγίου Πνεύματος; Μπα, δεν κερδίζει πολλά. Αν έσβηνε κάτι μήνες αδιάφορους, Φεβρουάριο, Μάρτιο, Νοέμβριο; Λίγο καλύτερα τώρα… Αν πάλι παρέκαμπτε κάτι άχρωμους παραθερισμούς, τις εθνικές επετείους, τα καλοκαιρινά φεστιβάλ, κάτι βαρετές συνάξεις με παλιούς συμμαθητές; Πρέπει να μελετήσει πώς θα καταχωνιάσει κι άλλες μέρες. Υπολογίζει, κοντά στις εκατό.
Πλησιάζει η ημερομηνία υποβολής της Χρονολογικής Δήλωσης, βιώνει αδιέξοδες ώρες και δεν έχει καταλήξει πόσο χρόνο θα αποκρύψει, τι βεβαιώσεις θα καταστρέψει, τι κωδικούς θα μπερδέψει, πώς θα χρονοδιαφύγει έστω και για λίγο καιρό από τον μέγα Έφορο του Ουρανού.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)