Η παρέα του Τσιτσάνη

[wings]

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
«Θα κάνουμε μυσταγωγία»
«Ή θα κάνουμε μυσταγωγία ή θα σηκωθείτε να φύγετε...». Ο ήχος ενός κινητού τηλεφώνου την ώρα που παρουσίαζε την Παρέα του Τσιτσάνη στην «Όμορφη νύχτα» της Θεσσαλονίκης εξόργισε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο.

ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΣΟΠΟΥΛΟΥ


Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος επί το... ρεμπέτικον, με την Παρέα του Τσιτσάνη, στην «Όμορφη νύχτα» της Θεσσαλονίκης

«Θα σας παρακαλούσα να σταματήσετε τις δοσοληψίες με τα κινητά τηλέφωνα για όση ώρα είμαστε εδώ. Παρακαλώ επίσης να μη χειροκροτήσετε καθόλου. Αν έχετε συγκίνηση ή ενθουσιασμό, κρατήστε τα να πλημμυρίσει το μέσα σας για να ξεσπάσετε στο τέλος, όταν θα παιχτεί το δεύτερο και τελευταίο οργανικό κομμάτι», είχε προειδοποιήσει...

«Αυτό είναι. Έτσι είναι το ρεμπέτικο», μου ψιθύρισε ο ηλικιωμένος φίλος από το διπλανό τραπέζι, κάτω από το κάδρο με τη φωτογραφία του Τσιτσάνη.

Το μαγαζί είναι μικρό ­ ούτε 50 τετραγωνικά μέτρα, με ψάθινες καρέκλες, χωρίς εξαερισμό ούτε μικροφωνικές εγκαταστάσεις. Τεράστιο μάς φαινόταν στα φοιτητικά χρόνια όταν περνούσαμε τις νύχτες μας στην «Όμορφη νύχτα». Άλλαξε στο μεταξύ η αίσθηση των μεγεθών.

«Βαθμιαία το ρεμπέτικο εκτροχιάζεται αγρίως και χυδαίως. Η λύση είναι να αγαπούμε το ρεμπέτικο για το κέφι και το μεράκι μας. Έχει καταντήσει αηδία αυτός ο επαγγελματισμός. Αυτό ήταν μια πρώτη διαπίστωση που μας οδήγησε σ' αυτή τη συσσωμάτωση. Ανεξαρτήτως συνθηκών υπό τις οποίες ταλαντεύεται σήμερα το ρεμπέτικο ή οτιδήποτε νομίζουν ότι αποτελεί κληρονομιά του ρεμπέτικου, έχει σήμερα ένα σπουδαίο και θλιβερό ταυτόχρονα στόχο: να ψυχαγωγεί τους κουλτουριάρηδες. Κουλτουριάρηδες είναι αυτοί οι νεαροί φιλολογίζοντες περί πάντων και πασών, λύνουν όλα τα προβλήματα, πολιτικά, κοινωνικά και ιδίως καλλιτεχνικά, έχουν γνώμη για τα πάντα και όταν πέσει το βράδυ ξεβράζονται στις ταβέρνες, για να κάνουν το κέφι τους, να πιουν, να μεθύσουν, να φάνε, να σκάσουν ­ όλα αυτά με πολλή κουλτούρα... Έφτασε η τέχνη να είναι χάιδεμα στους κουλτουριάρηδες. Σκεφτήκαμε ότι έχει πιο πολύ ανάγκη για το τραγούδι μια γριά που την πέταξαν στο γηροκομείο της Μαλακοπής για να πεθάνει κι όχι αυτοί...

Αν πετύχει, μπορούμε να αποδείξουμε ότι κάποιοι, έστω και λίγοι, άνθρωποι δεν κοιτούν μόνο τον εαυτό τους, κοιτούν και τον διπλανό τους και δεν δέχονται να εξοκείλουν σε όλες αυτές τις έτοιμες λύσεις που μας προσφέρει η κοινωνία, το καθεστώς, το κράτος, η κουλτούρα, όλα αυτά τα σιχαμερά πράγματα που μας περιβάλλουν από παντού...».

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος καθισμένος στο πάλκο έκανε μια εισαγωγή για την πρώτη εμφάνιση της «Παρέας» ­ κι όχι συγκροτήματος.

«Είμαστε παρέα και όχι συγκρότημα. Αυτή η λέξη είναι αμαρτωλή και φθαρμένη ­ όλα αυτά έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα. Πρέπει να ξεχάσουμε όλους αυτούς τους όρους που συμβάλλουν στη διαφθορά μας και να θυμηθούμε ότι το ρεμπέτικο πολύ πριν γίνει το όργανο της ταβέρνας ήταν το όργανο του σπιτιού», τόνισε.

«Είμαστε εναντίον του επαγγελματισμού. Θα εμφανιζόμαστε δωρεάν για το κέφι μας και για να μεταδώσουμε αυτό το κέφι σε ανθρώπους βασανισμένους και τυραννισμένους. Είναι καιρός να κάνουμε μια στροφή στην πυξίδα. Όχι για να ταχθούμε στην ψυχαγωγία των κουλτουριάρηδων. Από ψυχαγωγία και από κουλτούρα είμαστε ώς τον λαιμό. Είναι καιρός να ασχοληθούμε και μ' αυτούς τους ανθρώπους, τους φτωχούς που τους ανάγκασαν να ζουν περιθωριακά», συνέχισε ο ποιητής δίνοντας το στίγμα της Παρέας του.

Η μυσταγωγία ­ όπως τη θέλησε ­ άρχισε μ' ένα οργανικό κομμάτι (το «Τρικαλινό ζεϊμπέκικο). Ακολούθησαν τα «Σ' έναν τεκέ μπουκάρανε», «Να γιατί γυρνώ», «Όλα τα έχω βαρεθεί», «Ο Τσιτσάνης στο Μόντε Κάρλο», «Τρικαλινή τσαχπίνα», «Μπράβο σου που με δουλεύεις», «Μαριώ», «Πάνε τα παλιά», «Μαζί σου πούχω μπλέξει», «Αγαπώ μια παντρεμένη», «Αρχόντισσα», «Μες στην πολλή σκοτούρα μου» και, τέλος, ένα ακόμη οργανικό κομμάτι με τίτλο «Ατέλειωτο πολιτικό» (όλα προπολεμικά γραμμένα από το 1932 ώς το 1939).

«Πολλά από τα τραγούδια δεν τα ήξερα καν. Σήμερα χάρη στον Ντίνο έμαθα πολλά για τον πατέρα μου», δήλωσε συγκινημένη η κόρη του Βασίλη Τσιτσάνη Βικτωρία, που ταξίδεψε ειδικά για την πρώτη βραδιά της Παρέας του Τσιτσάνη στη Θεσσαλονίκη.

Την επόμενη (δεύτερη και τελευταία) βραδιά, στις 18 Οκτωβρίου, η Παρέα του Τσιτσάνη (Νίκος Στρουθόπουλος - μπουζούκι και τραγούδι, Γιώργος Χουλιάρας - κιθάρα και τραγούδι, Δώρα Στρουθοπούλου - τραγούδι και Ντίνος Χριστιανόπουλος - τραγούδι) θα ερμηνεύσει μεταπολεμικά τραγούδια του συνθέτη (γραμμένα από το 1939 ώς το 1946).



ΤΑ ΝΕΑ , 06-10-1999 , Σελ.: P12
Κωδικός άρθρου: A16559P121
http://www.rebetiko.gr/books/html/35.asp

Χθες το βράδυ, στην ταβέρνα «Τομπουρλίκα» (ορισμένοι από τους νότιους καλεσμένους μας την ξέρουν γιατί ήμασταν εκεί την περασμένη βδομάδα), ένιωσα ότι είμαι πολύ τυχερή που ζω στη Θεσσαλονίκη.

Είναι ευλογία να ακούς χωρίς μικροφωνικές εξάρσεις και φιοριτούρες αυτόν τον σπουδαίο μουσικό που λέγεται Νίκος Στρουθόπουλος να παίζει δίπλα σου τα τραγούδια του Τσιτσάνη και να 'ναι μια ορχήστρα μόνος του. Κλείνεις τα μάτια κι είναι σαν ν' ακούς να παίζει ο Τσιτσάνης - και τότε σε πιάνει δέος. Παρούσα ήταν και η Βικτωρία, η κόρη του Βασίλη Τσιτσάνη, που επίσης γιόρταζε τη σημερινή ονομαστική της γιορτή.

Κάτι τέτοιες στιγμές φτάνω να πιστεύω ότι έτσι καταλαβαίνουμε σε τι διαφέρει το «ζην» από το «ευ ζην» και ότι κάθε στιγμή που χάνουμε, όταν αρνηθούμε να πάμε κάπου ή προτιμήσουμε κάτι άλλο, μπορεί και να είναι σπάνια ή μοναδική και, δυστυχώς, έρχεται και παρέρχεται ανεπιστρεπτί.

[banned8]

Χθες το βράδυ, στην ταβέρνα «Τομπουρλίκα» (ορισμένοι από τους νότιους καλεσμένους μας την ξέρουν γιατί ήμασταν εκεί την περασμένη βδομάδα), ένιωσα ότι είμαι πολύ τυχερή που ζω στη Θεσσαλονίκη.

Αν κατάλαβα καλά από την ανταπόκριση από τα χαμηλοβόρεια, μάλλον έπρεπε να μείνω εκεί μία εβδομάδα παραπάνω (τουλάχιστον).

Ευτυχώς έχουμε απόψε «Στην υγειά σας» για παρηγοριά. Και μεγάλη παρέα εδώ μέσα. Το άλλο Σάββατο όμως...

[wings]

Και λίγο λες, Νίκο.

Έπρεπε να ήσουν εκεί να με 'βλεπες. Είχα καρφωθεί στα δάχτυλα του Νίκου Στρουθόπουλου και στο μπουζούκι, κι άκουγα σαν υπνωτισμένη. Αν και δεν ακούστηκε το τραγούδι αυτό, «σα μαγεμένο το μυαλό μου τριγυρίζει» ακόμα εκεί μέσα και στις χτεσινές εικόνες (το τραγούδι αυτό δεν το θα έλεγαν έτσι κι αλλιώς σε τούτο το μισάωρο «αφιέρωμα» στον Τσιτσάνη, αφού είναι του Μπαγιαντέρα). Μιλάμε για μια από τις πιο μαγικές στιγμές της ζωής μου - της ζωής μας, γιατί το ίδιο ισχύει και για όλη την παρέα μου.

Για όσους ενδιαφέρονται, έχω το σιντί με τα τραγούδια από την Παρέα του Τσιτσάνη, μια παραγωγή του Κέντρου Πολιτισμού Νομαρχίας Θεσσαλονίκης (εννοείται προ Π.Ψ.). Στην επόμενη επίσκεψή σας στο σπίτι μου, δεν έχετε παρά να δώσετε παραγγελιά. Η μαγεία υπάρχει κι εκεί, αλλά, όταν ακούς το μπουζούκι να κελαηδάει δἰπλα σου στα χέρια του ανθρώπου αυτού χωρίς μικρόφωνα, είναι σαν να παίρνεις μια γνήσια γεύση από την εποχή του Τσιτσάνη λίγο πριν και λίγο μετά τον δεύτερο πόλεμο. Είναι πια πολύ αργά για να ευχαριστήσω τον Βασίλη Τσιτσάνη γιατί έζησε, μεγαλούργησε και χάραξε τη ζωή μου από τα γεννοφάσκια μου, αλλά ευτυχώς προλαβαίνω να ευχαριστήσω τον Νίκο Στρουθόπουλο που ξαναφέρνει αυτή τη μουσική του ονείρου τόσο κοντά μου ύστερα από τόσα χρόνια. Δεν το έκανα χτες το βράδυ γιατί ξαφνικά η λέξη «ευχαριστώ» μίκρυνε πολύ και δεν χωρούσε όσα ένιωσα αλλά μπορώ να το κάνω σήμερα αποδώ και πιο ψύχραιμα. Ήταν ο χτεσινός μου μάγος της μουσικής, κατάφερε και ταξίδεψε το νου μου αλλού και παντού, και γέμισε τη νύχτα μου με χρώματα και φως!

Αυτή η πόλη μου είχε δώσει πολλές «νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες» αλλά καμιά σαν τη χτεσινή.

[wings]

Τέσσερις μήνες μετά ήρθε μια άλλη μαγική βραδιά.

Χτες το βράδυ η Δώρα Στρουθοπούλου και ο Νίκος Στρουθόπουλος τραγούδησαν μαζί σε μια πραγματικά σπάνια εμφάνιση σε μαγαζί. Η μισή Παρέα του Τσιτσάνη, λοιπόν, ήταν επί σκηνής και ξαφνικά ο χώρος ανάδινε ποιότητα και η ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είναι κοντά στο κλίμα μιας ταβέρνας της κατοχικής Θεσσαλονίκης - της χρυσής εποχής του Βασίλη Τσιτσάνη.

Λέω ότι θα μπορούσε να είναι κοντά γιατί όσο κι αν αγαπάμε τα τραγούδια αυτά, δυστυχώς απλώς τα «αναβιώνουμε» στις μέρες μας χωρίς να καταφέρνουμε να μπαίνουμε στο κλίμα τους και στην εποχή τους, αφού -φευ- πλέον άλλα ήθη κι άλλα έθιμα... τα κινητά χτυπούν, οι παρέες χαχανίζουν φωναχτά, τα παλαμάκια «πληγώνουν» τη σιωπή που σπάνια επικρατεί κι ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν είναι πάντα εκεί να κάνει έκκληση για μυσταγωγία.

Κάπως αλλιώς ονειρεύομαι τούτες τις βραδιές Τσιτσάνη... με τον καθένα μας μονάχο σε ένα μικρό και ταπεινό τραπεζάκι, στη γωνιά του, στο μισοσκόταδο, χαμένο στις σκέψεις του, στους καημούς και τις χαρές του, με μοναδική συντροφιά το κρασί, το τσιγάρο του και αυτές τις υπέροχες μοναχικές νότες του κορυφαίου μας βάρδου.

Γιατί τελικά ήταν μοναχικές οι νότες του Τσιτσάνη - πάντα αυτόνομες κι ανεξάρτητες, άλλοτε αυθάδικες, άλλοτε τσαχπίνες, τη μια στιγμή κλάμα και την άλλη χαρά και ψυχική ανάταση, τη μια στιγμή ένα κατρακύλισμα σε ένας Θεός ξέρει τι μαύρες σκέψεις και έγνοιες και την αμέσως επόμενη ένα ξέφρενο πανηγύρι κι αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους, πάντα επαναστατικές κι ίσως λίγο αναρχικές καθώς έσπαζαν κάθε φραγμό, επιταγή και επιβολή μέσα σε τόσο δύσκολους για τον τόπο μας καιρούς.

Κι είναι κι αυτοί οι στίχοι του που δεν σηκώνουν κουβέντα - σταράτοι, ντόμπροι, λιτοί και μεστοί, τα λένε όλα με 10 λέξεις. Και μιλάμε για λέξεις που δεν μπορείς να πειράξεις τη σειρά τους, τη στίξη τους, το νόημά τους - κάθε του τραγούδι είναι ένα  γεροδεμένο, καλοδουλεμένο στολίδι από ατόφιο χρυσάφι που θα στραφταλίζει όσα χρόνια κι αν περάσουν, και το μόνο μέρος όπου θα μπορούσες να το θάψεις βαθιά είναι η ψυχή κι η καρδιά σου.

Υπενθυμίζω ότι η Δώρα Στρουθοπούλου είναι η βασική τραγουδίστρια στην Παρέα του Τσιτσάνη - μια σπάνια γυναικεία φωνή που πατάει γερά μέσα της και σηκώνει με μια σατανική ευκολία το «ειδικό βάρος» αυτών των μεγάλων τραγουδιών δίχως περιττά τσαλίμια, δίχως «κοριτσίστικες» τσαχπινιές, δίχως ξόμπλια και ανώφελα στολίδια. Κοντολογίς, λέει τα τραγούδια όπως τα 'κανε η μαμά τους (εν προκειμένω ο μπαμπάς τους, ο Τσιτσάνης), αλλά με όλη τη δύναμη της ψυχής της, και σε καθηλώνει. Σου δίνει το τραγούδι γυμνό κι αστόλιστο, με μια σκανδαλωδώς υψηλή τεχνική και μουσική ορθότητα, κι είναι σαν να σε προκαλεί να το πάρεις απ' το στόμα της, να το αρπάξεις στον αέρα και να το κάνεις δικό σου ανάλογα με το πώς νιώθεις κείνη τη στιγμή.

Μαζί της χτες το βράδυ ήταν ο Νίκος Στρουθόπουλος στο μπουζούκι και ο Δημήτρης Εσερίδης στην κιθάρα (χρόνια του πολλά για τα σημερινά του γενέθλια), στην ταβέρνα «Τομπουρλίκα».

Αυτή τη φορά, ωστόσο, προλαβαίνω να πω έγκαιρα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και στους τρεις τους, και να τους ευχηθώ να είναι πάντα καλά ώστε αυτή η μαγεία που αναδίνουν να μην εξατμιστεί για πολλά χρόνια.

Και να ευχηθώ σ' εμάς τους τυχερούς ακροατές τους να 'μαστε πάντα καλά και να 'χουμε τα μυαλά μας και την ψυχή μας ορθάνοιχτα έτσι ώστε ν' αφήνουμε τη χρυσόσκονη από τα τραγούδια του Τσιτσάνη που μας παίζουν να μας πασπαλίζει και να μένει πάνω μας, να μπαίνει βαθιά στο πετσί μας, χωρίς να την τινάζουμε μακριά σαν από ρούχο σκονισμένο το επόμενο πρωί.

Βίκυ Παπαπροδρόμου, Θεσσαλονίκη, Μεγάλη Πέμπτη, 05/04/2007

[spiros]

Πολύ ωραία, Βίκυ. Και ρωτάω εγώ: γιατί δεν συνεχίζεις να γράφεις;

[wings]

Πολύ ωραία, Βίκυ. Και ρωτάω εγώ: γιατί δεν συνεχίζεις να γράφεις;

Γιατί αυτά γίνονται όταν υπάρχει έμπνευση κι όχι κατά παραγγελία ή επιταγή (ούτε καν προσωπική επιταγή). :-)

[spiros]

Γιατί αυτά γίνονται όταν υπάρχει έμπνευση κι όχι κατά παραγγελία ή επιταγή (ούτε καν προσωπική επιταγή). :-)

Εταιρική επιταγή;

[wings]

Εταιρική επιταγή;

Αααα, τότε να το συζητήσουμε σε άλλη οικονομική βάση το θέμα. Μόνο μην το ακούσει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και με προπηλακίσει.

[mousafiris]

Γιατί αυτά γίνονται όταν υπάρχει έμπνευση κι όχι κατά παραγγελία ή επιταγή (ούτε καν προσωπική επιταγή). :-)

Εγώ διαπιστώνω μια μεγάλη ευαισθησία στη γραφή σου που συνάδει σε έμφυτη έμπνευση. Αυτή καλλιεργείται αλλά υπάρχει σαν δεδομένο. Δεν έχει να κάνει τίποτα με "κατά παραγγελία ή επιταγή (ούτε καν προσωπική επιταγή)."

[wings]

Εγώ διαπιστώνω μια μεγάλη ευαισθησία στη γραφή σου που συνάδει σε έμφυτη έμπνευση. Αυτή καλλιεργείται αλλά υπάρχει σαν δεδομένο. Δεν έχει να κάνει τίποτα με "κατά παραγγελία ή επιταγή (ούτε καν προσωπική επιταγή)."

Γιώργο μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια - κυρίως γιατί προέρχονται από σένα.

Επειδή με τον Σπύρο έχουμε εδώ και χρόνια μια σχετική κουβέντα και με προτρέπει να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το γράψιμο, το αντεπιχείρημά μου είναι ότι κάποιοι άλλοι πολύ σπουδαίοι και τρανοί (από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα) κατάφεραν και γράψανε για όλα όσα με ενδιαφέρουν, και μάλιστα κάλυψαν τα πάντα με ιδανικό τρόπο. Οπότε νιώθω ότι δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς ή αναμάσηση των ίδιων πραγμάτων, ιδίως από εμένα που υστερώ τραγικά έναντι των μεγάλων συγγραφέων. Παράδειγμά τους αποτελεί και ο ένας από τα ιδρυτικά μέλη στην «Παρέα του Τσιτσάνη», ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, το «ιερό τέρας» της πόλης μας. 

[mousafiris]

Γιώργο μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια - κυρίως γιατί προέρχονται από σένα.

Επειδή με τον Σπύρο έχουμε εδώ και χρόνια μια σχετική κουβέντα και με προτρέπει να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το γράψιμο, το αντεπιχείρημά μου είναι ότι κάποιοι άλλοι πολλοί σπουδαίοι και τρανοί (από την αρχαιότητα ίσαμε σήμερα) κατάφεραν και γράψανε για όλα όσα με ενδιαφέρουν, και μάλιστα κάλυψαν τα πάντα με ιδανικό τρόπο. Οπότε νιώθω ότι δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς ή αναμάσηση των ίδιων πραγμάτων από εμένα που μάλιστα υστερώ τραγικά έναντι των μεγάλων συγγραφέων. Παράδειγμά τους αποτελεί και ο ένας από τα ιδρυτικά μέλη στην «Παρέα του Τσιτσάνη», ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, το «ιερό τέρας» της πόλης μας. 

Θα μου επιτρέψεις, Βίκυ μου, να διαφωνήσω κάθετα με όσα λες. Μπορεί η κουβέντα με τον Σπύρο να γίνεται εδώ και χρόνια και εσύ να βρίσκεις συνεχώς αντεπιχειρήματα, αλλά τώρα προσθέτω και τη δική μου φωνή σ' αυτή του Σπύρου και σου λέγω πως αυτά που αναφέρεις σαν επιχειρήματα δεν στέκονται με τίποτα. Κανένα ιερό τέρας δεν έγινε "τέρας" αυτοστιγμεί. Ούτε γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα γίνει "τέρας". Με τη λογική σου αυτή, σε κάποια στιγμή της ιστορίας της γραφής, θα έπρεπε όλοι να είχανε σταματήσει να δημιουργούν. Και όμως δημιουργοί υπάρχουν και σήμερα και θα υπάρχουν όσο υπάρχει ο άνθρωπος. Ο δε χώρος γι' αυτούς αχανής. Τώρα, αν θέλεις ή όχι να διεκδικήσεις θέση στο χώρο αυτό, είναι δική σου απόφαση. Χωρίς όμως προσπάθεια και επιμονή, τίποτα δεν γίνεται. Όσο για τους λόγους που παραθέτεις ως αποτρεπτικούς για τη δική σου προσπάθεια... καλύτερα να μην επεκταθώ εδώ. Και για να τελειώσω. Έχω μάθει να διακρίνω ταλέντα της γραφής.

[wings]

Οι λόγοι που παραθέτεις σαν αποτρεπτικούς της δικής σου προσπάθειας.....καλύτερα να μην επεκταθώ εδώ. Και για να τελειώσω. Έχω μάθει να διακρίνω ταλέντα της γραφής.

Υπόσχομαι και στους δυο σας (μάλλον απρόθυμα) να το ξανασκεφτώ στο εγγύς μέλλον και σ' ευχαριστώ ακόμη μια φορά για τη στήριξη, Γιώργο μου.

Ωστόσο, ας μην ξεφύγουμε άλλο από το θέμα μας... το ζητούμενο στο συγκεκριμένο νήμα δεν είναι το αν εγώ γράφω καλά ή όχι - να χαρείτε ό,τι αγαπάτε, μη με κάνετε να νιώθω ότι καπηλεύομαι την αίγλη και τη λάμψη άλλων. Το θέμα μας είναι αυτή η υπέροχη προσπάθεια που ξεκίνησαν εδώ και μια δεκαετία περίπου ο Νίκος Στρουθόπουλος και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος με τη συμμετοχή της Δώρας Στρουθοπούλου και του Νίκου Ζυγούρα (κιθάρα) και την υποστήριξη της οικογένειας του Βασίλη Τσιτσάνη.

Πρόκειται για μια εξαιρετική κίνηση που χρήζει της προσοχής, της αμέριστης βοήθειας και της στήριξής μας. Αλλά κυρίως αποτελεί ηθική μας υποχρέωση η απαιτούμενη προβολή όλων των προσπαθειών που γίνονται με χαμηλούς τόνους αν και διαθέτουν ουσία και ποιότητα. Όλες αυτές οι αρετές, όπως ξέρετε, σπανίζουν στον τόπο μας.

Σας παρακαλώ, λοιπόν, να επικεντρωθούμε στην «Παρέα του Τσιτσάνη» και να την αγκαλιάσουμε με την αγάπη που δικαιούται καθετί πολύτιμο. Θα σας ενημερώνω για τις εμφανίσεις τους στο μέλλον γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτό το νήμα θα μείνει ανοιχτό για αρκετά χρόνια ακόμα - αρκεί να είμαστε όλοι καλά και να έχουμε τα μυαλά μας στη θέση τους για να ακούμε όσα αξίζει τον κόπο ν' ακούσουμε και να νιώθουμε όσα τελικά αξίζουμε να νιώσουμε.

[mousafiris]

Το "απρόθυμα" μπορούσες να το αποφύγεις. Και "το εγγύς μέλλον" να γίνει πραγματικά εγγύς.-))

"να έχουμε τα μυαλά μας στη θέση τους για να ακούμε όσα αξίζει τον κόπο ν' ακούσουμε και να νιώθουμε όσα τελικά αξίζουμε να νιώσουμε."

Το νήμα όντως μπορεί να ζήσει χρόνια αλλά και τα ταλέντα να μην πηγαίνουν χαμένα. Εκνευρίζομαι!

[NadiaF]

Πρώτον, θα συμφωνήσω με τον Σπύρο και τον mousafiris. Γράφε, γράφε, γράφε για ό,τι σου'ρχεται στο μυαλό. Είναι αμαρτία να μη γράφεις ή να γράφεις και να χώνεις τα γραπτά σου στο συρτάρι.

Δεύτερον, και σπουδαιότερο... σε ζηλεύω. Ζηλεύω αυτή την εμπειρία που έζησες. Αναρωτιέμαι δεν ήταν κανείς άλλος από τους χαμηλοβόρειους και τις χαμηλοβόρειες εκεί; Ειρήνη, Σταυρούλα, βατούλης; Κανείς;;;; Να μας πουν κι αυτοί τις εντυπώσεις τους, τα συναισθήματά τους; Το ρεμπέτικο δεν είναι από τα ακούσματά μου, αλλά μετά την Τομπουρλίκα, δηλώνω "ρεμπέτισσα" (έστω και γιαλαντζί). Ο Τσιτσάνης πάντα μου άρεσε και δεν ξέρω γιατί, δεν τον είχα συνδυάσει ποτέ με το "ρεμπέτικο" (και αυτό τα λέει όλα για το χαρακτηρισμό μου "ως γιαλαντζί"). Τώρα αρχίζω να ξεχωρίζω κάπως τα πράγματα. Γι' αυτό, Βίκυ, γράφε έστω και επ' αυτού του θέματος να μαθαίνουμε. Το ρεμπέτικο και ειδικά ο Τσιτσάνης είναι κληρονομιά μας -χρυσή- και δεν πρέπει να την ξεχάσουμε!!

Και κάνω μία ερώτηση/πρόταση: Η "παρέα του Τσιτσάνη" δεν θα μπορούσε να έρθει στην Αθήνα να κάνει κάποιες εμφανίσεις να τους χαρούμε κι εμείς οι νότιοι; Πιστεύω πως η επιτυχία θα ήταν εγγυημένη καθώς υπάρχουν πολύ νότιοι που θα ήθελαν να ζήσουν τη μυσταγωγία αυτή (μεταφραστές και μη). Τον Νίκο Στρουθόπουλο τον γνώρισα ως άνθρωπο (ξεχωριστός και χαρισματικός), θα ήθελα πολύ να τον είχα ακούσει να παίζει, αλλά δεν είχα αυτή την τύχη. Εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία στο μέλλον!

Αχ, τυχερούλα Βίκυ (και όσοι ήσασταν εκεί)....

[wings]

Ναι, Νάντια, ήμουν και είμαι πολύ τυχερή στο θέμα αυτό εδώ και πολλά χρόνια. Είναι το μόνο για το οποίο σου επιτρέπω να ζηλεύεις και δεν θα σε κοροϊδέψω ποτέ. 

Δεν υπάρχουν «γιαλαντζί» ρεμπέτες. Ή αγαπάς το άκουσμα του ρεμπέτικου και το έχεις βαθιά μέσα σου ή όχι. Μη συγχέουμε την ακρόαση της μουσικής αυτής με την αχαλίνωτη «ρεμπετολογία» των τελευταίων δεκαετιών (πλην ορισμένων εξαιρετικών μελετών). Δεν είσαι υποχρεωμένη να ξέρεις ιστορικά στοιχεία των τραγουδιών και τις πρώτες εκτελέσεις τους απέξω κι ανακατωτά για να τα αγαπάς - αρκεί να μιλάνε στην ψυχούλα σου. Σιγά σιγά μπαίνεις στο κλίμα τους και αρχίζεις να αναγνωρίζεις χαρακτηριστικά της μουσικής του κάθε συνθέτη ή των στίχων του κάθε λαϊκού ποιητή. Αλλά ακόμα κι αν δεν μάθεις να τους αναγνωρίζεις, αρκεί να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και θα νιώσεις τη μαγεία τους.

Η «Παρέα του Τσιτσάνη» είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση και, λόγω του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα της προσπάθειάς της, οι ετήσιες εμφανίσεις της είναι ελάχιστες και μόνο όταν συντρέχουν «ικανές και αναγκαίες συνθήκες» που θα σας εξηγήσω στο μέλλον. Επομένως, δύσκολα θα τους δεις στην Αθήνα.

Η εμπειρία της Μεγάλης Τετάρτης με τη Δώρα Στρουθοπούλου αλλά και όλης της βδομάδας που ο Νίκος Στρουθόπουλος έπαιζε κάθε βράδυ (σπανιότατο θέαμα και άκουσμα) ήταν πράγματι μοναδική. Θα ήθελα να ήσουν εδώ γιατί ξέρω ότι θα το χαιρόσουν κάθε μέρα και περισσότερο. Ένα μόνο σου λέω - ήταν η καλύτερη Μεγάλη Βδομάδα της ζωής μου, αν και είχα πάρα πολλή δουλειά κάθε μέρα. Αυτές οι βραδιές με έκαναν να νιώθω άλλος άνθρωπος.

Ρωτάς αν ήταν άλλοι χαμηλοβόρειοι εκεί. Ναι, αν εξαιρέσουμε τον Βατούλη που έφυγε για την πατρίδα του, ήρθαν αρκετοί άλλοι. Εκτός από την Πέμπτη που πήγα μόνη μου, όλες τις άλλες μέρες υπήρχαν εκπρόσωποι του φόρουμ. Μην ξεχνάς, ωστόσο, ότι πρόκειται για νέα παιδιά που τώρα συμφιλιώνονται με τα ακούσματα αυτά και δεν έχουν τις ίδιες εμπειρίες ζωής μ' εσένα κι εμένα. Είμαι κι εγώ περίεργη να ακούσω τις εντυπώσεις τους και πιστεύω ότι μόλις ευκαιρήσουν θα μας τις πουν.