Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πρωινό φως

σε κάθε χώρα και εποχή
σε περιμένω
στη γη και στ’ άστρα
σε ζωή και θάνατο

και όπως το φεγγάρι
ξεπροβάλλει πίσω απ’ τα σύννεφα
φωτεινή ένα βράδυ θα εμφανιστείς
στη στροφή του δρόμου

θα είσαι άγνωστη
μα και παράξενα οικεία
και ήδη θα γνωρίζω
κάθε νότα στη φωνή σου
κάθε αχτίδα στη λάμψη των ματιών
στο άγγιγμά σου το ηδονικό βελούδο

δεν θα μιλήσουμε
μα θα τα έχουμε πει όλα
θα γίνουμε ένα με το χάραμα
κάθε πρωί στη γη το φως

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ο έρωτας

βουβοί
χωρίς μελάνι και χαρτί
τα είπαμε όλα
σε μια στιγμή
τα ζήσαμε όλα

τα μάτια σου βαθιά
μες στα δικά μου μάτια

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η αλήθεια της ζωής

ο πυριφλεγής αρνείται
την αόρατη ημερομηνία λήξης

τη φύση του για να αντέξει
ασυναίσθητα την αγάπη υποδύεται
μέχρι την αδυσώπητη αλήθεια
να αποδείξει ο χρόνος

όταν όμως η φλόγα σβήνει
ακέραιο παραμένει το φως
και τα φαρμακωμένα χείλη
δεν αναιρούν τη γλύκα των καρπών

πονάει αφόρητα η αλήθεια
κι ας είναι τελικά η μόνη λύτρωση

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το ξεχασμένο εκείνο άρωμα

και ξαφνικά συναντηθήκαμε
σε μια στροφή του δρόμου
αυθόρμητα απλώσαμε τα χέρια
μετά από τόσα χρόνια
δεν άλλαξες θα λέγαμε
αν έβγαιναν οι λέξεις απ’ το στόμα
και πάντα σ’ αγαπώ
χαθήκαμε για λίγο
ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου

καθίσαμε μετά σ’ ένα παγκάκι
όπως σχεδόν μιαν άλλη εποχή
βουρκώσαμε αλλά δεν κλάψαμε
εισπνεύσαμε βαθιά
το ξεχασμένο εκείνο άρωμα
ενώ κάπου μακριά ακούσαμε
να παίζει το τραγούδι μας

χωρίσαμε ύστερα διστακτικά
μ’ ένα τρυφερό σπαρακτικό φιλί
γιατί ήταν ήδη νύχτα σκοτεινή
και πια δεν θα ξημέρωνε ποτέ

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το μέχρις εσχάτων όχι

η ανένδοτη ψυχή
που πρώτα φανερώνει την καταγωγή
το χρώμα και τη μουσική της
προφέροντας την καταιγίδα

χρόνια και χρόνια αργότερα
γκρίζος πολτός η απόγνωση
μέσα στο τέλμα
ενώ αιφνίδια κάποτε ένα χαμόγελο
αναθρώσκει

τέλος η γαλήνια ματιά
χωρίς προσπάθεια χωρίς οδό
το φως που αποκαλύπτεται
πέρα από την κινούμενη άμμο
η λύτρωση στην έρημο του κόσμου

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, απόσταγμα

αγάπη
που εξατμίστηκε στην πάροδο του χρόνου
καράβι
που προσάραξε μετά πολλά ταξίδια
όνειρα
που πια δεν ανατέλλουν σε φλογισμένα μάτια

και πίκρα
η αλήθεια της ζωής
στα χείλη που ανεβαίνει απ’ την καρδιά

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το σχολείο της απώλειας

αμέσως μετά τη γέννησή μου
με οδηγίες της ίδιας της ζωής
με εγγράψανε οι γονείς μου
στο παγκόσμιο σχολείο της απώλειας
με άτεγκτο διευθυντή τον θάνατο
βοηθούς την ατιμία και τον φόνο
και ταπεινούς δασκάλους
την ομορφιά και την αγάπη

όσα ωραία μάθαινα λοιπόν
έσπευδε να τα διαψεύσει
αμείλικτα η διευθυντική ομάδα
ενώ εγώ γελούσα κι έκλαιγα
και άλλοτε αντίκριζα περιδεής
στο θέατρο αυτό του παραλόγου

στη διάρκεια των σπουδών μου
έχασα πολλά και ανεκτίμητα
γονείς, αδέρφια, όνειρα και ιδανικά,
με την απώλεια να σφραγίζεται
σαν άριστα στην ψυχή μου
και είμαι πλέον έτοιμος να αποφοιτήσω
με τελικό προορισμό το τίποτα
που είναι η αρχική καταγωγή μου

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, κι αν κάποτε

κι αν κάποτε διάπλατα μας άνοιγε τις πύλες
το Ελντοράντο του χρυσού και της καρδιάς
κι ήταν αυτή η μαγική εκπλήρωση
κάθε φιλοδοξίας μας και κάθε ονείρου
πώς θα αντέχαμε μετά την τόση ευτυχία;

θα κλείναμε τα μάτια στην οδύνη
θα παύαμε να ακούμε τις κραυγές
να βλέπουμε τον τρόμο στις ειδήσεις
πώς τη συνείδησή μας θα ναρκώναμε;

κι αν τέλος πάντων βρίσκαμε μια λύση
δεν θα γινόταν πλήξη κάποτε η τόση ευτυχία
κι ένα πρωί δεν θα τα εγκαταλείπαμε όλα
για να αναζητήσουμε το πεπρωμένο μας
σ’ έναν ακόμη ωραίο χαμένο αγώνα;

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σκιάς όναρ άνθρωπος

τα δάκρυά μου ισχυρίζονται
πως είχα κάποτε γονείς κι αδέρφια
και πως υπήρξε κάποια νιότη
ισχυρίζονται πως κάποτε αγάπησα
φίλους γυναίκες και ταξίδια
πως διάβασα ατέλειωτα βιβλία
κι άλλα βιβλία εγώ έγραψα
ισχυρίζονται πως όλα αυτά
δεν ήτανε καπνός στα μάτια κι αυταπάτη

όνειρο μιας σκιάς όμως εγώ
δεν ξέρω καν αν και τώρα υπάρχω

Σημείωση: Σκιάς όναρ άνθρωπος, Πίνδαρος, Πυθιονίκαις VIII

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, να φύγουμε μαζί

όταν καμιά φορά επανέρχεται
εκείνη η παλιά κατάθλιψή μου
με την παρόρμηση να δώσω τέλος
στα βάσανα και την περιπέτεια της ζωής
με συγκρατεί η αγάπη μου για σένα
ο φόβος ότι δεν θα επιβιώσεις μόνη

αν πάλι φύγεις πρώτη εσύ
έρημο με βλέπω να γυρίζω
από άδειο δωμάτιο σε δωμάτιο
φωνάζοντας το όνομά σου
χαϊδεύοντας τα ρούχα σου
κλαίγοντας σε κάθε κίνησή μου

σε μια συντροφική ζωή
ένα κοινό αρμόζει τέλος

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, νικώντας τα χιλιόμετρα

όπως ο μαραθωνοδρόμος
νικώντας τα χιλιόμετρα
αυξάνει τον ρυθμό του
λίγο πριν τερματίσει
έτσι κι ο ασπρομάλλης ποιητής
ξεπερνάει τη ματαιότητα
όσα έχει ζήσει στην πορεία του
και σαν μικρό παιδί
έκθαμβος πάλι ανακαλύπτει
τα θαύματα και την οδύνη

και γράφει ολοένα γράφει
ολοένα βιβλία εκδίδει
να είναι η μουσική των λέξεων
ο δρόμος προς την τελική γραμμή
της ποίησης και της ζωής

Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)