Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=0qbhRW2gGRc

Γιάννης Πάριος, Το σημάδι του έρωτα (δίσκος: Δώσε μου λιγάκι ουρανό (1999))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Δώσε μου

Δώσε μου τις λέξεις σου
πόσο πολύ τις θέλω,
άλλοτε στο αιχμηρό μεσημέρι,
βαμμένο στη συναυλία των τζιτζικιών,
άλλοτε στην έφοδο των αισθήσεων
τις πληγωμένες ώρες,
σαν μία φλέβα νερού ανάμεσα σε φράχτες,
μέσα στη σκληρή άπνοια να σπάει τον αιθέρα
για να αναδυθεί η Νύμφη Στιγμή.
Στο ξέφωτο ξανά να εισβάλλει,
εκεί που εκρήγνυνται οι επιθυμίες
κι αχνίζουν των σωμάτων οι ευωδιές.
Δίχως να καρτερεί.
Στο πριν και στο μετά να ξαποστάσει.
Έτσι όπως προστάζει η καρδιά
ή όπως είναι δίκαιο.     
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=p1gzgh9osgE

Γιώργος Νταλάρας & Αντώνης Ανδρικάκης, Στο ίδιο έργο θεατές
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν (1991))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στις ίδιες θέσεις

Χειμώνιασε.
Το σπίτι και φέτος
ντύθηκε στα ζεστά.
Στο μικρό καθιστικό
η ίδια εικόνα.
Οι καρέκλες στην ίδια θέση,
σε απόσταση υπολογισμένη
η μια από την άλλη.
Στον απλό καναπέ
ίδιο το ριχτάρι.
Πάνω στο τραπεζάκι,
το ίδιο βάζο,
ανάμεσα στα ίδια σταχτοδοχεία,
ακουμπά στο ίδιο κεντίδι.
Και μεις βρισκόμαστε
στον ίδιο χώρο,
κάνουμε τις ίδιες κινήσεις,
καθόμαστε στις ίδιες θέσεις.
Όμως δεν είμαστε
ίδιοι κάθε χρόνο.
Φέτος είμαστε ένα χρόνο
πιο μεγάλοι από πέρσι,
κι ένα χρόνο πιο μικροί
απ’ το χρόνο που θά ’ρθει.
Ζυγίζουμε δυο-τρία κιλά παραπάνω,
οι ρυτίδες στα πρόσωπά μας
είναι πιο τονισμένες
κι από τις ίδιες θέσεις
δεν κάνουμε τις ίδιες σκέψεις.

Από τη συλλογή Περάσματα (1980)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=ubbScrsPnN0

Οδυσσέας Ελύτης & Ηλίας Ανδριόπουλος, Το τραγούδι του αρχιπελάγους
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Προσανατολισμοί (1984))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου: Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου

Όταν η ημέρα αλλάζει φορεσιά
κι ανάμεσα σε νιογέννητες φυλλωσιές βρεθείς,
όπου η όστρια θροΐζει το ευφρόσυνο γέλιο της,
θυμήσου τουλάχιστον εκείνο το κορίτσι.

Πώς ευώδιαζε από πολύ μακριά
με την πορφύρα των ρόδων στα μαλλιά,
ντυμένο στις μελανιές αγρύπνιες του πελάγου,
με γεύση στα χείλη όνειρου πικρού
και τις καμπύλες του κορμιού παιδεμένες
από τον μόχθο της μάταιης ελπίδας.
Ήταν εκεί,
φύλαγε αστρολούλουδα
στη χόβολη του πόθου ανυφασμένα,
σκιρτώντας να λύσει του καραβιού τα πανιά
σε κρύπτες χαράς να αρμενίσει.

Ύστερα στον ίσκιο του φεγγαριού
βρέθηκε ξαφνικά να περπατά.
Σε μια παλάμη γης.

Θυμήσου ωστόσο εκείνο το κορίτσι
Φαινώ, Ιάνθη, Λυδία ή Ιάχη να ’τανε τ’ όνομά του,
κρίνος λεπτόμισχος, καπνός μαζί και λάβα,
που μιαν ακαταμάχητη γοητεία εκπέμπει.

Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=InuGZL_kwg0

Γιάννης Πάριος, Κόκκινο φιλί
(τραγούδι: Πέγκυ Ζήνα & Γιάννης Πάριος / δίσκος: Τα ντουέτα του έρωτα (2006))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Της φωνής σου τα κόκκινα

Άκουσα το τύμπανο της σελήνης.
Πολλές φορές το άκουσα.
Και τώρα ακόμη,
ο ήχος του απλώνεται,
αδιάλειπτα στον άνεμο απλώνεται.
Στης αγρύπνιας την ώρα,
ακούω τον άνεμο
και ντύνομαι της φωνής σου
τα κόκκινα.   
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=iZeoDF-jp4k

Γιάννης Σπανός & Λίνα Νικολακοπούλου, Κι ήταν πάντα η νύχτα
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Έξοδος κινδύνου (1984))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Η νύχτα γεννιέται υγρή

Μέσα από δέσμες
κάθε λογής ήλιου πέρασες
Όλβια κυλούσαν τα νερά
φραμπαλάς άνοιξης γαλάζιας.
Γυρτές οι μέρες των κελαηδισμών
στην πλάστιγγα του χρόνου.
Τώρα η καταιγίδα μάχεται
ρίζες χαράς πολύκλωνης.
Του γλάρου η κραυγή
τα μάτια τ’ ουρανού τρυπάει
Η νύχτα γεννιέται υγρή.
Ο ορίζοντας κλείνει.
Ασάλευτη στις φυλλωσιές του ύπνου εσύ,
στο αδιάφανο σιγογλιστράς μονοπάτι,
σε κάμπους με ασφοδίλια που οδηγεί.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Άγια Στιγμή

Ο Φάουστ λέει στη Στιγμή που φεύγει:
«Μείνε λίγο ακόμη, είσαι τόσο ωραία»
Γκαίτε

Φυλαχτό να φοράς την Άγια Στιγμή.
Μέσα από φεγγερές στοές
να μπαίνεις στο αλώνι της σελήνης,
τον τρύγο των φιλιών,
τη δόξα των σωμάτων να γιορτάζεις.
Να γιορτάζεις.
Και στους πυκνούς Ορίζοντες
ας καίγονται οι μήνες και οι χρόνοι.
Τη διάρκειά τους καταργώντας.
 
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=tMM95dXP4mY

Γιάννης Βενιζέλος, Αποχαιρετισμός (ορχηστρικό / δίσκος: Καλωσόρισμα (2012))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Γεια

Ύστερα ψιθύρισε «Γεια»
μια λέξη όπως αντίο
μ’ εκείνο τα Γάμα σε ορθή γωνία
γιατί έπρεπε να γίνει το ορθόν, το πρέπον
κι ας ήταν η στιγμή οξεία
και το άλφα στο τέλος,
που έμοιαζε αχόρταγο κι αμήχανο,
ωστόσο αποφασισμένο ν’ ανεμίσει
στον ανέκφραστο ορίζοντα.
Το σπίτι, η αυλή, το γιασεμί
βουβοί μάρτυρες της θλιβερής εικόνας.
Κι όσο απομακρύνονταν τόσο έλαμπε
μέσα στο φως του καυτού μεσημεριού.

Τρίτη 28 Σεπτέμβρη 2004

Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=3zac0Z455S8

Γιώργος Χατζηνάσιος & Νίκος Γκάτσος, Η ενδεκάτη εντολή
(τραγούδι: Νάνα Μούσχουρη / δίσκος: Η ενδεκάτη εντολή (1985))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Να ξαναβρώ

Δεν μου χρειάζονται πολλά.
Λίγο νερό, λίγο ψωμί
και λίγη ελπίδα
από τον κρατήρα της ζωής,
να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Ποιος μου ’ταξε βουβή
από τον πόνο να κοιμάμαι,
ποιος άλλαξε την ανατολή
και δύση την έχει κάνει;
Λουσμένες οι ημέρες μου στην υπομονή
τη λύτρωση οικοδομούν
μες στη βουή της εποχής μου.
Τα σπαρτά κιτρινίζουνε στους αγρούς
η μαργαρίτα ανθίζει,
μα το στόμα του αγέρα άγονο,
δεν καλλιεργεί χαρά
μήτε και την ανάσταση.

Μ’ ένα κλωνάκι δενδρολιβανιάς εγώ
στου σήμερα τις σκληρές πληγές
και τα συντρίμμια,
στο πέλαγος το ανοιχτό
να κυνηγώ του ήλιου το φλουρί.

Δευτέρα 23 Απρίλη 2007
ώρα 7 το πρωί

Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=UYNRxev8f1c

Μάνος Χατζιδάκις & Clifton Νivison, Dedication
(τραγούδι: New York Rock & Roll Ensemble / δίσκος: Reflections (1970))

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Στου χρόνου το λιμάνι

«Μονάχα η λευκή ανθοφορία
του τοκετού της αγάπης διαρκεί»
Τ. Βαρβιτσιώτης

Στου χρόνου το λιμάνι,
πύλη ξεχασμένη από ορθρινούς κυματισμούς,
δεμένες οι χαρές σου.
Μέσα στης αμμουδιάς την καρδιά,
στον φλύαρο ιστό της,
ένιωθες το τρελό παραπάτημα,
αθέριστα τα μυστικά σου ύφαιναν φλογερές κορμοστασιές.

Μη λυπάσαι για βότσαλα χωρίς χυμό,
για σύννεφα εκστατικά,
που έσπειραν χρυσές βροχές
λευτερώνοντας θύμησες.
Ένα γέλιο ξυπόλητο άφησε κει ίχνη ομορφιάς,
ν’ ανάβει της νύχτας τα λυχνάρια.
Να είναι όλα ορατά.
Πόσα χέρια ανθισμένα
πόσοι άγγελοι ύμνησαν το θάμβος του κόσμου,
που περικλείεται σε μιας ματιάς τον χώρο.

Αυτό που αναζητάς καρτερεί
το πιο μικρό κύμα για ν’ αρμενίσει
επάνω στα Άλφα της Αγάπης
με το Πι των Παλμών του Πηγαιμού
για Πλώρη.

Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ωδή στη ζωή

Απ’ τις κυψέλες του άπειρου, τις ανεξιχνίαστες,
μύρια σκορπάς αρώματα στην αγκαλιά της Γης,
Ζωή!

Η ξεγνοιασιά της νιότης σου
του χρόνου την ανέμη κλώθει

Με σαϊτιές υπέρλαμπρες
μελλούμενες φυλλωσιές κυοφορείς

Τα μεγαλόπρεπα βουνά
με ονείρων ιριδισμούς στεφανώνεις

Πες μου,
γιατί στερεύει ο κρατήρας της ψυχής
κι οι υάκινθοι σωπαίνουν,
γιατί τα περιστέρια δεν φτεροκοπούνε πια
κι η χλόη τρεμοσαλεύει;

Ζωή,
Κόρη συμπαντική
σαν Παναγία,
νιότη αιώνια,
τον πόνο, τη χαρά, τον θάνατο,
το ανθρώπινο πεπρωμένο κεντάς.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Για μια ακόμη φορά

«Στα εικοσιδυό σταμάτησε ο χρόνος
τ’ όνειρο πέτρα έμεινε στη Σμύρνη»
Ν. Παπαθανασίου-Καραπάνου

Για μια ακόμη φορά
στο ακρογιάλι εκείνο
ήθελα να με πας
που η μνήμη των κυμάτων
σαν χελιδονιού φτερούγισμα σπαθίζει τον αιθέρα
και το ευωδιαστό αρμυρίκι αναριγά.

Για μια ακόμη φορά
στο ακρογιάλι εκείνο
να πλύνω τις πληγές μου ήθελα
στων καραβιών το αντιφέγγισμα,
στην αραχνοΰφαντη που αναδεύει
εσθήτα της ιστορίας.

Απόψε ο ουρανός είναι πιο χαμηλός
βαραίνει πάνω στους ώμους σου
και η σκιά του μας σκεπάζει απειλητικά.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Το εκκρεμές

Στο κροκάτο άγγιγμα
μέρας γιορτινής, τα γκι.

Στην εξώθυρα χέρια παιδικά
με τα τρίγωνα παιχνιδίζουν.

Μέσα στο απροσπέλαστο δωμάτιο
το εκκρεμές σημαδεύει ρυθμικά
τους χτύπους της άοπλης καρδιάς σου
που ροδοπέταλα σκορπά
περνώντας τους άυλους πυλώνες
της αιώνιας Γαλήνης.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Αυλαία

Της αγωνίας ο χορός
όλο και πιο βαρύς,
αυλαία στα εφτάχρωμα τοπία του ήλιου.
Μενεξεδένιος πίνακας το βλέμμα σου,
σε μελανίες ναυαγεί.
Οι εναλλασσόμενες αυγές
παλεύουν με τις νύχτες,
οι ήχοι τους την ελπίδα γδύνουνε,
που αποκαλύπτει ολόγυμνο το στήθος της
από αστέρι πενθοφόρο σημαδεμένο.

Της εσπέρας το χρώμα
θα ντυθούμε σήμερα
τη στιγμή που άνεμος ισχυρός
σπρώχνει τις σχεδίες
στον έσχατο φάρο
ριπίζοντας τη γεμάτη σελήνη.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Πάνω στα κλειστά παράθυρα

Μετά τις σαστισμένες αυγές
τρομάζει ο ορίζοντας
στο ντέφισμα του ανέμου.
Πάνω στα κλειστά παράθυρα
οι σκιές διαστέλλονται,
το λιγοστό φως πληγώνει τους τοίχους.
Του κορμιού σου η κίνηση
στα βύθη της σιωπής έχει αποτυπωθεί
κι από τα χνάρια του ίσκιου σου
μία μελωδία απόκοσμη διαχέεται
σε περασμένες ανθοφόρες εποχές.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)

[wings]

Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ύστατος αποχαιρετισμός

Στους κήπους τους σκοτεινούς,
στους μικρούς ναούς μέσα στις πρασινάδες
ένα δάκρυ πλανάται αδιάκοπα,
γιρλάντα από στιγμές,
στολίζει την κόμη της θάλασσας,
ακολουθεί τα καράβια που αρμενίζουνε
στο στερνό τους τρικύμισμα.
Μία βροχή, νεροκλωστές ατελείωτες,
με όνειρα ανεκπλήρωτα κυλάει
κάτω από τις πληγωμένες φτερούγες τ’ ουρανού.
Μια ευωδιά γιασεμιού
ξεθυμαίνει σιγά-σιγά
όπως η οδύνη.
Ένα βλέμμα, χνούδι καρδιάς
τις γκρίζες πέτρες θωπεύει.
Ύστατος αποχαιρετισμός
φλογάτης παπαρούνας
στην ολύμπια αρμονία.

Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)