Σταυρούλα, ελπίζω τουλάχιστον να παρακολουθείς το θυροειδή σου με εξετάσεις σε τακτά διαστήματα... η αδελφή μου είχε κάνει ένα χρόνο συμβατική θεραπεία με Τ4 πριν από 10 χρόνια, και επειδή δεν υποχωρούσε ο όζος προχώρησε σε χειρουργική αφαίρεση του ενός λωβού και θεραπεύθηκε (απο θυροειδή, τώρα έχει άλλα σοβαρότερα προβλήματα).
Διάβασα το άρθρο της Guardian, εξαιρετικό όντως. Ενδιαφέρων ο συνεχής παραλληλισμός με το placebo, και ο σχετικός προβληματισμός του συγγραφέα.
Πριν από 8 χρόνια χιερουργήθηκα για σπονδυλοδεσία και στην εγχείρηση κόλλησα νοσοκομειακό μικρόβιο, που εξελίχθηκε σε μηνιγγίτιδα. Τα πρώτα συμπτώματα ήταν ρίγη, υψηλός πυρετός και παραλήρημα (αυτά τα θυμάμαι, γιατί λίγο μετά άρχισα να χάνω επαφή με το περιβάλλον και μπαινόβγαινα σε κώμα). Όταν οι λοιμωξιολόγοι κατέληξαν στην θεραπεία που θα έπρεπε να πάρω, προειδοποίησαν τους δικούς μου ότι "η δόση του αντιβιοτικού που θα της δώσουμε ή θα τη σκοτώσει, ή θα την κάνει καλά". Και όταν πλέον είχα χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, με πήγαν για αξονική και είδαν υδροκεφαλία. Μου έκαναν δυο εγχειρήσεις για τοποθέτηση βαλβίδας παροχέτευσης εγκεφαλονωτιαίου υγρού, την οποία έχω ακόμα και τώρα.
Για άλλο μπήκα στο νοσοκομείο, από άλλο κινδύνεψε η ζωή μου, και όμως επέζησα και με πολύ καλή ποιότητα ζωής. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που νιώθω μεγάλη υποχρέωση στην κλασική ιατρική από τη μια, και που πιστεύω στο Θεό από την άλλη (δεν το πάω αλλού... ήδη έχω αναφερθεί στη θρησκεία στο νήμα αυτό: θα ήταν γελοίο να έλεγα ότι σώθηκα μόνο από θαύμα, αφού και οι γιατροί έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για μένα).
Μετά από αυτά που διάβασα, τρέμω πραγματικά στη σκέψη του τι θα συνέβαινε αν οι δικοί μου (γιατί εμένα δεν μου έπεφτε λόγος κάτω από τις δεδομένες συνθήκες) ήταν ταγμένοι υπέρ της ομοιοπαθητικής...
Σε επόμενο post η εμπειρία μου με placebo, από την ίδια περιπέτεια υγείας...