Antonia Pozzi → Αντόνια Πότσι

[spiros]

Antonia Pozzi

Antonia Pozzi (Milano, 13 febbraio 1912 – Milano, 3 dicembre 1938) è stata una poetessa italiana.

Figlia di Roberto, importante avvocato milanese, e della contessa Lina Cavagna Sangiuliani, nipote di Tommaso Grossi, Antonia scrive le prime poesie ancora adolescente. Studia nel liceo classico Manzoni di Milano, dove vive con il suo professore di latino e greco, Antonio Maria Cervi, una relazione che, a causa dei pesanti ostacoli frapposti dalla famiglia Pozzi, verrà interrotta da Cervi nel 1933. Forse a causa di questa grave ingerenza nella sua sfera affettiva, parlando di sé quell'anno scrive: «e tu sei entrata / nella strada del morire».
Antonia Pozzi - Wikipedia

«Στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα ποιήματα της Αντόνια Πότσι έχουν περιεχόμενο αυτοβιογραφικό, αποτυπώνοντας πολύ συχνά στιγμές ζωής και εικόνες φευγαλέες. Αυτές οι στιγμές ξεκινούν με την καταγραφή αναμνήσεων από τοπία και από τη σχέση της με τους γονείς της, διαπερνούν την εφηβεία της, που σημαδεύτηκε από τον έρωτά της για τον καθηγητή Τσέρβι, καθώς και από τη σχέση που για αρκετά χρόνια διατήρησε μαζί του, και φτάνουν μέχρι το τέλος της ζωής της, με σκηνές που παραπέμπουν συχνά στα ταξίδια της. Πέρ’ από όλους τους τόπους και τα πρόσωπα όμως που καταγράφονται, κυριαρχεί το εσωτερικό ταξίδι της Αντόνια στα βάθη του ευαίσθητου ψυχισμού της –τον οποίο κανείς δεν μπόρεσε να κατανοήσει (και αυτή η αίσθηση της μοναξιάς ίσως έφερε το πρόωρο τέλος της)– καθώς κι ένας στόχος σχεδόν μεταφυσικός: η αποκάλυψη της κρυμμένης αρμονίας των πραγμάτων».
Αντόνια Πότσι, Ο θάνατος των αστεριών (δίγλωσση έκδοση) – Ενύπνιο


Σύνδεσμοι
— Parole, poesie | Antonia Pozzi
— χωρίς άλλη αναβολή: 78 ~ Αντόνια Πότσι:  όταν συμβεί δίχως επιστροφή να πρέπει να φύγω
— Antonia Pozzi, poesie di un'anima lieve e fuggente • Terzo Pianeta
— Antonia Pozzi - Parole | Marco Pascquali - Academia.edu
— Poesie, lettere e altri scritti - Antonia Pozzi - Βιβλία Google

[spiros]

Grido Antonia Pozzi Non avere un Dio non avere una tomba non avere nulla di fermo ma solo cose vive che sfuggono – essere senza ieri essere senza domani ed acciecarsi nel nulla – – aiuto – per la miseria che non ha fine –

Κραυγή Αντόνια Πότσι Να μην έχεις έναν Θεό να μην έχεις ένα μνήμα να μην έχεις τίποτα σταθερό παρά μονάχα ζώντα πράγματα που ξεγλιστρούν να υπάρχεις δίχως χθες να υπάρχεις δίχως αύριο και να αποτυφλώνεσαι μέσα στο τίποτα — βοήθεια — για τη δυστυχία που δεν έχει τέλος.

10 Φεβρουαρίου 1932

μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου

Antonia Pozzi: "Grido" (1932) - YouTube

[spiros]

Nebbia Antonia Pozzi Se c'incontrassimo questa sera pel viale oppresso di nebbia si asciugherebbero le pozzanghere intorno al nostro scoglio caldo di terra: e la mia guancia sopra le tue vesti sarebbe dolce salvezza della vita. Ma fronti lisce di fanciulle a me rimproverano gli anni: un albero solo ho compagno nella tenebra piovosa e lumi lenti di carri mi fanno temere, temere e chiamare la morte.

Ομίχλη Αντόνια Πότσι Αν συναντιόμασταν αυτή τη νύχτα σε ένα μονοπάτι βυθισμένο στην ομίχλη θα στέγνωναν οι λακκούβες γύρω από το ζεστό κομμάτι της γης μας: και το μάγουλό μου πάνω στα ρούχα σου θα ήταν η γλυκιά λύτρωση της ζωής. Όμως λεία πρόσωπα κοριτσιών χλευάζουν την ηλικία μου: ένα δέντρο μονάχα έχω συντροφιά στο βροχερό σκοτάδι και φώτα αργά αμαξών με κάνουν να φοβάμαι, να φοβάμαι και να καλώ το θάνατο.

27 novembre 1937

μετάφραση: Άννα Γρίβα

[spiros]

Novembre Antonia Pozzi E poi – se accadrà ch’io me ne vada – resterà qualche cosa di me nel mio mondo – resterà un’esile scia di silenzio in mezzo alle voci – un tenue fiato di bianco in cuore all’azzurro – Ed una sera di novembre una bambina gracile all’angolo d’una strada venderà tanti crisantemi e ci saranno le stelle gelide verdi remote – Qualcuno piangerà chissà dove – chissà dove – Qualcuno cercherà i crisantemi per me nel mondo quando accadrà che senza ritorno io me ne debba andare.

Νοέμβρης Αντόνια Πότσι Κι ύστερα -αν συμβεί να φύγω- θα απομείνει κάτι από μένα στον κόσμο μου- θα απομείνει ένα ισχνό ίχνος σιωπής στο μέσο των φωνών- μια μικρή ανάσα λευκότητας στην καρδιά του γαλάζιου- Και ένα βράδυ του Νοέμβρη μια ασθενική μικρή στη γωνιά ενός δρόμου θα δει τόσα χρυσάνθεμα και θα είναι τ' αστέρια ψυχρά πράσινα κι απομακρυσμένα- Κάποιος θα κλάψει ποιος ξέρει πού -ποιος ξέρει πού- Κάποιος θα ψάξει τα χρυσάνθεμα για μένα στον κόσμο όταν θα συμβεί δίχως επιστροφή να πρέπει να φύγω.

29 ottobre 1930

μετάφραση: Άννα Γρίβα

[spiros]

Prati Antonia Pozzi Forse non è nemmeno vero quel che a volte ti senti urlare in cuore: che questa vita è, dentro il tuo essere, un nulla e che ciò che chiamavi la luce è un abbaglio, l’abbaglio estremo dei tuoi occhi malati – e che ciò che fingevi la meta è un sogno, il sogno infame della tua debolezza. Forse la vita è davvero quale la scopri nei giorni giovani: un soffio eterno che cerca di cielo in cielo chissà che altezza. Ma noi siamo come l’erba dei prati che sente sopra sé passare il vento e tutta canta nel vento e sempre vive nel vento, eppure non sa così crescere da fermare quel volo supremo né balzare su dalla terra per annegarsi in lui.

Λειμώνες Αντόνια Πότσι Ίσως να μην είναι καθόλου αλήθεια εκείνο που κάποιες φορές νιώθεις να ουρλιάξει στην καρδιά σου: ότι αυτή η ζωή είναι, μέσα στην ύπαρξήσου, ένα τίποτα και ότι εκείνο το φως που καλούσες είναι μια, η έσχατη πλάνη των άρρωστων ματιών σου- και ότι εκείνο το όριο που προσποιούσουν είναι ένα όνειρο, ένα τιποτένιο όνειρο της αδυναμίας σου. Ίσως η ζωή είναι στ' αλήθεια εκείνη που ανακάλυψες στα νιάτα σου: ένα αιώνιο φύσημα που γυρεύει για ουρανό στον ουρανό ποιος ξέρει πόσο ψηλά. Όμως εμείς είμαστε όπως το χορτάρι των λιβαδιών που ακούει πάνω του να περνά ο άνεμος και ολόκληρο τραγουδά στον άνεμο και πάντα ζει στον άνεμο, αλλά δεν ξέρει ότι έτσι βλασταίνει ώστε να σταματήσει αυτό το ανοδικό πέταγμα ΄ ούτε ότι αναπηδά πάνω από τη γη για να βυθιστεί μέσα της.

31 dicembre 1931

μετάφραση: Άννα Γρίβα

[spiros]

Riflessi Antonia Pozzi Parole – vetri che infedelmente rispecchiate il mio cielo – di voi pensai dopo il tramonto in una oscura strada quando sui ciotoli una vetrata cadde ed i frantumi a lungo sparsero in terra lume –

Αντανακλάσεις Αντόνια Πότσι Λέξεις-γυαλιά που αβέβαια αντανακλούσαν τον ουρανό μου σας συλλογίστηκα μετά τη δύση σε ένα σκοτεινό δρόμο όταν έσπασε πάνω στις πέτρες το γυαλί του παραθύρου και τα συντρίμμια μέχρι μακριά μοίρασαν φως στη γη-

26 settembre 1933

μετάφραση: Άννα Γρίβα

[spiros]

Lagrime Antonia Pozzi Bambina, ho visto che stasera hai pianto, mentre la mamma tua sonava: pochi, per questo pianto, i tuoi quindici anni. So che forse noi siamo creature nate tutte da un'ansia eterna: il mare; e che la vita, quando fruga e strazia l'essere nostro, spreme dal profondo un po' del sale da cui fummo tratte. Ma non sono per te le salse lagrime. Lascia ch'io sola pianga, se qualcuno suona, in un canto, qualche nenia triste. La musica: una cosa fonda e trepida come una notte rorida di stelle, come l'anima sua. Lascia ch'io pianga. Perch'io non potrò mai avere – intendi? né le stelle, né lui.

Δάκρυα Αντόνια Πότσι Κοριτσάκι, σε είδα που απόψε έκλαιγες, καθώς η μαμά σου έπαιζε μουσική∙ τα δεκαπέντε σου, πολύ λίγα για τόσο κλάμα. Το ξέρω, είμαστε όλοι πλάσματα γεννημένα από ένα πανάρχαιο άγχος: τη θάλασσα∙ κι ότι η ζωή, όταν ανασκαλεύει και ξεσκίζει την ύπαρξη μας, βγάζει από τα βάθη μας το λίγο αλάτι απ’ όπου οι γυναίκες αποκοπήκαμε. Όμως δεν είναι για σένα τα δάκρυα τ’ αλμυρά. Άσε με να κλάψω μόνο εγώ, αν κάποιος παίζει έναν σκοπό, κάποιον σκάρο λυπητερό. Η μουσική, πράγμα βαθύ κι ανήσυχο σαν νύχτα νοτισμένη από αστέρια, σαν την ψυχή του. Άσε με να κλάψω εγώ. Γιατί εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ ν’ αποκτήσω –μ’ ακούς;– ούτε τ’ αστέρια ούτ’ εκείνον.

11 luglio 1929

μετάφραση: Ευαγγελία Πολύμου