Σχήμα της απουσίας
Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό μονάχα.
Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―
Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.
| The figure of absence
What’s gone is rooting here, at the same place, doleful, unvoiced
Like a large heirloom vase that was once sold
At times of hardship;
And in the room’s corner, where the vase once stood,
A void still remains, concentrated in the very same shape, irremovable,
Shining transparent in the sun-glare, when now and then windows are opened;
And inside the same vase, that has swapped its essence
with a substance identical and equivalent to the crystal of the empty one,
There still remains the very same cavity, just a little painfully more resonant.
Through the vase the wall’s colour can be seen,
Darker, deeper, dreamier,
As if the vase’s shadow still remains shaped in a sarcophagus –
And someday, at night on a silent hour,
Or at daytime amidst voices,
You hear from deep inside of you a piercing sound, bitter and multitoned,
As if an invisible finger has tapped
On that absent, delicate, crystal vessel.
|