Ιωάννα Λιούτσια, Please mind the gap
[Ενότητα Εμείς]
Οι άνθρωποι χαμογελάνε.
Είναι ευγενικοί.
Προσφέρονται να σε βοηθήσουν,
λένε ωραία λόγια,
είναι γενναιόδωροι με τα χρήματά τους
(αν έτσι εξαγοράζουν τον συμβιβασμό σου).
Χαϊδεύουν.
Φιλάνε.
Βγάζουν τα ρούχα τα δικά τους,
και των άλλων,
βγάζουν τις μάσκες.
Γίνονται άνθρωποι:
θυμούνται, σκέφτονται,
βιώνουν τον έρωτά τους με χρονόμετρο.
Μετά, φοράνε πάλι το φύλλο της συκής τους,
ξεχνάνε,
ντρέπονται.
Χαμογελάνε.
Είναι ευγενικοί.
Γίνονται γενναιόδωροι σε χρήματα και κομπλιμέντα
(εξαγοράζουνε τη σιωπή Εκείνου)
Εκείνου
που θέλει να εξομολογηθεί
πως δεν αντέχει να μην φιλά την πλάτη σου,
που θέλει να ουρλιάξει
πως δεν αντέχει να κοιμάται άλλο σε απόσταση
και ξενυχτά μετρώντας τα εκατοστά που σας χωρίζουν,
που βγάζει από μόνος του τον ήχο δυο μετρό που συναντιούνται
όταν σου λέει πως αυτό
δεν είναι έρωτας
δεν είναι δέση.
Είναι μια παρεξήγηση
Είναι ένας φόβος
Είναι μια λύση
Εκείνου
που οι ίδιοι φόβοι θα τον κάνουν
να μη σου πει ποτέ γι’ αυτά που σκέφτεται,
να μη φιλήσει ποτέ την πλάτη ή τα πόδια σου,
που θα μοιράζεται μαζί σου το κενό του κρεβατιού
–άνοιξε η Ερυθρά ανάμεσά σας–
για να ’χει κάτι κόκκινο να δένεται μαζί σου.
Από τη συλλογή Η σιωπή σε δύο χώρους (2018)
