Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 03 Apr, 2007, 14:47:37

Title: Μάρκος Μέσκος
Post by: wings on 03 Apr, 2007, 14:47:37
Μάρκος Μέσκος

(https://www.translatum.gr/forum/index.php?action=dlattach;topic=8904.0;attach=6361;image)

[Φωτογραφία: Καθημερινή (https://www.kathimerini.gr/society/1002637/efyge-apo-ti-zoi-o-poiitis-markos-meskos/)]

Γεννήθηκε στην Έδεσσα το 1935. Στη γενέτειρά του πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια. Τη δεκαετία του εξήντα η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου ο ποιητής φοίτησε στο τμήμα γραφικών τεχνών της Σχολής Δοξιάδη. Εργάστηκε ως γραφίστας σε διαφημιστικά γραφεία και ως ελεύθερος επαγγελματίας. Από το 1980 και για δύο χρόνια έζησε στην Έδεσσα. Αμέσως μετά εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και ως το 1993 ήταν υπεύθυνος εκδόσεων στις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις της Θεσσαλονίκης. Άρχισε να γράφει ποιήματα το 1952. Πέθανε την 1η Ιανουαρίου 2019 στη Θεσσαλονίκη.

[Πηγή για το βιογραφικό: ΕΚΕΒΙ (http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=269)]

Ποιητικές συλλογές:
«Πριν από τον θάνατο», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 1958
«Μαυροβούνι», ιδιωτική έκδοση, Θεσσαλονίκη, 1963
«Τα ανώνυμα», ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1971
«Άλογα στον ιππόδρομο», εκδ. Ερμής, Αθήνα, 1973
«Ιδιωτικό νεκροταφείο», ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1975
«Τα ισόβια ποιήματα», εκδ. Σημειώσεις, Αθήνα, 1977
«Δώδεκα Μάηδες» (δώδεκα τραγούδια με το ψευδώνυμο Δημήτρης Γραμματικός), Εδεσσαϊκά Χρονικά, τεύχ. 11, 1977
«Τα φαντάσματα της ελευθερίας», εκδ. Σημειώσεις, Αθήνα, 1979
«Διαλογή» (επιλογή 25 ποιημάτων από τις συλλογές «Μαυροβούνι» και «Άλογα στον ιππόδρομο»), εκδ. Μουσικός Αύγουστος, Αθήνα, 1979
«Το μαύρο δάσος» (συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων 1957-1980), εκδ. Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, 1981
«Άνθη στο καταραμένο φίδι», ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1983
«Στον ίσκιο της γης», εκδ. Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, 1986
«Τα δέοντα» (μια επιλογή, 1958-1990), δήμος Έδεσσας, 1990
«Χαιρετισμοί», εκδ. Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα, 1995
«Άνθη στο καταραμένο φίδι», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1998
«Μαύρο δάσος» (συγκεντρωτική έκδοση, ποιήματα 1958-1986), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1999
«Χαιρετισμοί», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1999
«Ψιλόβροχο», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2000
«Ελεγείες», εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 2004
«Ποιήματα: Μαύρο δάσος I», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011
«Ποιήματα: Μαύρο δάσος II», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011
«Τα λύτρα», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2012
«Τα ποιήματα της σκάλας», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2013
«Άλφα Βήτα», εκδ. Κίχλη, Αθήνα, 2015
«Στην όχθη του παραδείσου», εκδ. Το Ροδακιό, Αθήνα, 2016

Πεζογραφία:
«Παιχνίδια στον παράδεισο» (πεζά κείμενα), ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1978
«Κομμένη γλώσσα: ονόματα και ιστορίες» (πεζογραφήματα), εκδ. Έρασμος, Αθήνα, 1979
«Μουχαρέμ», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1999
«Νερό Καρκάγια», εκδ. Ίκαρος, Αθήνα, 2005
«Πεζογραφήματα», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2013

Δοκίμια:
«Το σπαραγμένο σώμα του Χρήστου Νέπκα» (εισαγωγή στα τραγούδια του αυτοδίδακτου μουσικοσυνθέτη Χρήστου Νέπκα), ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 1978
«Γνωστοί και φίλοι», εκδ. Έρασμος, Αθήνα, 1987
«Προσωπικά κείμενα», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2000
«Στον ενικό και πληθυντικό ψίθυρο» (σχόλια και αυτοσχόλια για την ποιητική τέχνη και τον ανθρώπινο προσδιορισμό), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2009
«Πολύεδρον (προσεγγίσεις του ποιήματος)», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2014
«Προσωπικά κείμενα», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2014
«Συνηγορία ποιήσεως», εκδ. Κίχλη, Αθήνα, 2015
«Εν Βοδενοίς», εκδ. Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Δήμου Έδεσσας, 2016

Ανθολογημένα ποιήματα:


Έγραψαν για τον Μάρκο Μέσκο:

Συνεντεύξεις του Μάρκου Μέσκου:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LVII)
Post by: wings on 04 Oct, 2007, 23:21:31
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LVII)
 
Είπε η γυναίκα: Νυχτώνει. Θα με θυμάσαι;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πλατεία των καϊκιών είναι το λιμάνι...]
Post by: wings on 31 Oct, 2007, 11:40:48
Μάρκος Μέσκος, [Πλατεία των καϊκιών είναι το λιμάνι]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

VII

Πλατεία Ελευθερίας, πλατεία σύναξης των Εβραίων

Πλατεία των καϊκιών είναι το λιμάνι
που συνωστίζονται κατάρτια κι άλμπουρα και ιστοί
ώρα δειλινού και σούρουπο μουντό
να δούνε κινηματογράφο με χρώματα εξαίσια
κατά τον Όλυμπο και τις ακτές της Κατερίνης.

Ο καλύτερός μου φίλος θα με προδώσει.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ομολογία παράκαιρου
Post by: wings on 05 Nov, 2007, 13:07:57
Μάρκος Μέσκος, Ομολογία παράκαιρου

[Ενότητα Τα πουλιά]

Εν ονόματι εκείνων των ημερών αλδεΰδη
ακόμα σ’ αγαπώ και σε πιστεύω
πάλι μόνος θανατωμένος πάλι∙

στον αέρα οι στίχοι στο νερό και στο χώμα –
λίγη στάχτη στον ουρανό των ματιών μου.

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLV)
Post by: wings on 04 Dec, 2007, 19:53:35
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLV)
 
Δέκα εργάτες σκάβουνε με λύσσα
το οικόπεδο του γείτονα, σπίτι να χτίσει
με θεμέλια γερά και υπόγειο τρία μέτρα βάθος∙

κι εδώ βρέχει, πίνει νερό το τετράγωνο όρυγμα
– πόσων ανθρώπων μπορεί να ’ναι ομαδικός τάφος;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το πόρισμα
Post by: wings on 20 Dec, 2007, 22:50:41
Μάρκος Μέσκος, Το πόρισμα

Κι εσύ τι νομίζεις, έτσι δεν είναι;
μπακάλης ο Θεός κυλάει τα βαρέλια
στα καλντερίμια τ’ ουρανού, νεκροταφεία
οι κατοικίες των στρατηγών κι από
τα χέρια μου γκρεμίζω τους κεραυνούς
δράκοντες του αέρα φωτιές στα σύννεφα
είναι τα δέντρα γεμάτα πουλιά πουλιά πουλιά
πουλιά πλια πουλιά πλια πουλιά –
όλα κοράκια.
Κι ο ήλιος στη Δύση πλαστό πεντόλιρο.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Γριά κυρα-Λισάβετ...]
Post by: wings on 13 Feb, 2008, 21:53:30
Μάρκος Μέσκος, [Γριά κυρα-Λισάβετ...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

VI

Γριά κυρα-Λισάβετ θα σε πάω στη Μηχανιώνα
τσίλικο τ’ αμάξι και κρασάκι όπως σ’ αρέσει
μην πονάς θα βρούμε στο φεγγάρι κάποια θέση –
κάντρο των μελλοντικών αντικέρ στον κουφόν αιώνα!

Θα ’ναι εκεί η Μαρία με τον Σταύρο και τον Τόλη
ούτε γάτα ούτε ζημιά ήσυχα στο περιγιάλι
μοναχά μια νύχτα μακρινά τα φώτα κι η βαβούρα ζάλη –
στο αδειανό κεφάλι μας κολλημένο ένα πιστόλι.

Ζωντανοί νεκροί το χάραμα για τη Σαλονίκη πίσω
μελαγχολικό τραγούδι απ’ τα παλιά λησμονημένο
τα Ντεπό και τα Κουλέ Καφέ με αεράκι ξένο
και σημερινό –τι λες;– λέω πάλι ν’ αγαπήσω...

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ένας έρωτας
Post by: wings on 23 Feb, 2008, 00:04:34
Μάρκος Μέσκος, Ένας έρωτας

Εκείνος καροτσιέρης στην αγορά
το αλεύρι στις πλάτες, τα τσουβάλια με τα τσιμέντα
από τις αποθήκες στις άλλες αποθήκες
και σκόνη και φωνές και βαρέλια
με το αγώγι όλη μέρα μαλώνει.

Λαντζέρισσα εκείνη
άλλοτε πάλι λιώνει τα χέρια της στην σκάφη
λησμονώντας πολύν καιρό τον ουρανό.

Πότε πότε
όταν ξυπνάει η ματαιοδοξία και κοιμούνται τα παιδιά
ερημώνουν οι δρόμοι κάπου μεσάνυχτα
ρίχνουν οι δυο τους ένα ελαφρύ πανωφόρι στους ώμους
και βγαίνουν βόλτα ώσμε το πρώτο γιοφύρι
εκεί που τόσον καιρό έχουν να περάσουν.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μετά τον Εμφύλιο
Post by: wings on 28 Feb, 2008, 20:59:20
ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ-ΣΑΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ(HQ) - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=5ydtlZ3zH3g)

Zülfü Livaneli & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σαν τον μετανάστη
(ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη & Ζουλφί Λιβανελί / δίσκος: Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδά Λιβανελί (1982))


Μάρκος Μέσκος, Μετά τον Εμφύλιο

[Ενότητα Διαδρομές]

Καπνός πριν γίνει τ’ όνειρο ας το πω. Στην πλαγιά του βουνού ομάδα χωρικών βαδίζαμε κάτι σαν πανηγύρι επικείμενο∙ είχε χιόνι στο μονοπάτι κρουσταλλιασμένο κι εμείς καλό σημάδι προσδοκούσαμε ανάμεσα στον ζεστόν αχό της ομιλίας. Κάποτε φτάσαμε στα πρώτα σπίτια άγραφης κοινότητας κι εκεί στα υπόστεγα περάσαμε∙ στο κιόσκι στη γωνιά προηγούμενη γυναίκα ησύχαζε προς στιγμήν έχοντας φουντώσει στ’ άσπρα ο βασιλικός της∙ και μου ’λεγε πώς ανέβηκε στο βουνό πώς παντρεύτηκε πριν και πώς έκανε παιδιά μα σκόρπισαν όλοι και τώρα ολομόναχη είναι∙ είχε υγρά μάτια και παρότι στο πρόσωπό της τα πικραχρόνια γλυκά ήταν σπιθίζοντας στο διάστημα η ομορφιά της. Στο κοντινό κατώι μαυροφορεμένος κόσμος άνδρες γυναίκες ελάχιστα παιδιά∙ ετοίμαζαν τραπέζι∙ εκεί στην πόρτα κάποιοι γνωστοί μου και η κυρα-Μάικα που στις μέρες μας πουλάει καρπούς καλούδια στις λαϊκές – θα σου προσφέρω εγώ το φαΐ να δειπνήσεις είπε. Αλλά πριν άλλο χέρι με οδήγησε στη σκοτεινά πλευρά – εσύ μας ξέχασες δεν έρχεσαι πια στα λημέρια μας ποια είσαι πρόλαβα να ρωτήσω ήταν η Ελισάβετ η Σάφκα η αδερφή του Πάσχου μετανάστης στη Γερμανία εκείνη που μετά τη γέννα πέθανε στην εκλαμψία.

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ένα πρωινό
Post by: wings on 07 Mar, 2008, 12:40:37
Μάρκος Μέσκος, Ένα πρωινό

Σήμερα το πεύκο υψώθηκε στην αυλή;
Γυμνοί οι αγκώνες της κυρα-Τασούλας στη σκάφη.
Κοντά η βρύση∙ κοντά οι τριανταφυλλιές.
Ο ήλιος στην ανατολή∙ μακριά το Βέρμιον πάναγνο.

Ένα πρωί, αχ! ένα πρωινό λαφρύ σαν την κουφόπετρα
του τρελού και του Βαρύθυμου
βάρκα λευκή στο ακρόγιαλο
στον γαλανό ουρανό
πουλί.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κοντά στα τελευταία ψάρια...]
Post by: wings on 11 Mar, 2008, 00:26:49
Μάρκος Μέσκος, [Κοντά στα τελευταία ψάρια...]

[Ενότητα Χώματα]

IV

Κοντά στα τελευταία ψάρια και τους όμιλους των ιστιοπλόων
κοντά σ’ ένα γκρίζο χάραμα και στα πέταλα
της εδώ λησμονημένης σελήνης
για την πεντάμορφη πωλήτρια θα σας πω
μέρα-νύχτα τι γινότανε παιδιά μου

πωλήσεις και αγορές υψηλού επιπέδου
μίτρες και στέμματα λαμπτήρες γαλαξίες εκθαμβωτικοί
για κάθε φιλοδοξία για κάθε ψευδαίσθηση φωτιστικά
το μαγαζί φουλ και πεντακάθαρο από τα κρινοδάχτυλα
και το διαβολικό μπλε των οφθαλμών της με τη σαγήνη
της πειθούς
απέριττη και φυσική για τους ξεμωραμένους στρατηγούς
τους α' διευθυντές και τις γυναίκες με φουρκέτα στο κεφάλι

την πάθαμε φωνάζανε οι διπλανοί και δεν σταυρώνουμε πελάτη
μας κατάστρεψε η πεντάμορφη (λέτε μάγισσα να ’ναι;)
τι κάθεστε λοιπόν την τούρτα γρήγορα στο αλουμινόχαρτο
με τη στρυχνίνη
μήπως τη φαρμακώσουμε και χαθεί και στο δικό μας κατώφλι
κάποιος σιμώσει∙

έτσι περνούσεν ο καιρός απαράλλαχτα
τα χιλιάρικα μάτσο στη μια πλευρά και η πεντάμορφη γελούσε
αυτή άνοιγε το μαγαζί αυτή το ’κλεινε
κανείς το αφεντικό δεν το είδε
νύχτα τη σεργιάνιζε και την ξευτέλιζε.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ποιητής
Post by: wings on 21 Mar, 2008, 01:30:28
Μάρκος Μέσκος, Ποιητής

Τελείωνε το ποίημα όταν πλησίασα.
(Ήταν αθάνατος ή όχι;)
Του μιλούσα κι αυτός έβλεπε πώς πίνουν νερό τα πουλιά
του μιλούσα κι αυτός έπαιρνε τη σάλπιγγα
να τραγουδήσει νεκρούς...
Του ’δειχνα τ’ άσπρα μου μαλλιά μ’ αυτός δε φοβόταν
τον θάνατο,
του ’λεγα να ’ρθει μαζί μου να γελάσει
να χορέψει ή να κλάψει κάτω απ’ τη θλιμμένη βροχή
μ’ αυτός βρήκε βάναυσα τα λόγια μου
κι έφυγε κρύβοντας την παρουσία του στο πλήθος
όπως το λαβωμένο ζώο στο δάσος.

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Μάρτης στον χρόνο, εποχή αμυγδαλιάς...]
Post by: wings on 29 Mar, 2008, 04:31:27
Μάρκος Μέσκος: [Μάρτης στον χρόνο, εποχή αμυγδαλιάς...]

XIV


Μάρτης στον χρόνο, εποχή αμυγδαλιάς.
Τα φύτρα στους λόφους πράσινα
και οι ανθοί στα δένδρα όνειρο της μέρας
(και της νύχτας). Κι εσύ το ξέρεις;
αϊτοί στα βράχια, φίδια στο μαύρο της πέτρας
κι ασάλευτη στην απλωσιά
η φωνή απ’ το μικρό κατσίκι.

Σύννεφα του Νοτιά σύννεφα σ’ άλλες γωνιές τ’ ουρανού
κι ο Έγριππος στα μάτια σου με τα νερά
τα υπερήφανα ή τα χαμηλωμένα στον πυθμένα.

(Μέσα μου λιμνάζει ο λόγος και με σκοτώνει.
Με σκοτώνει).

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η χαρά των αρχαίων ψαριών τη θάλασσα ασημίζει...]
Post by: wings on 05 Apr, 2008, 01:52:27
https://www.youtube.com/watch?v=hHZSDcZwWT0

Μιχάλης Νικολούδης, Το πνεύμα της άνοιξης
(ορχηστρικό / δίσκος: Μιχάλης Νικολούδης & Ross Daly: συναπάντημα (2003))


Μάρκος Μέσκος, [Η χαρά των αρχαίων ψαριών τη θάλασσα ασημίζει...]

[Ενότητα Χώματα]

VIII

Η χαρά των αρχαίων ψαριών τη θάλασσα ασημίζει κι ακόμη
τυχαίνει να δουν τα μάτια μας πλαγιές με χαμομήλια
το πιο πιστό κόκκινο η ζωή της παπαρούνας κόμπος και σωρός
μετά πλήθος άγνωστα ανθάκια συντροφιά στα μονοπάτια
για πού τραβάει η άγρια ομορφιά ποιος θα το πει
όταν ανθίζουν οι οξιές βουνά και σύννεφα τριανταφυλλένια
μα θεέ μου τόση αλλοπαρμένη ανθοφορία τόσο ανιδιοτελής
σάμπως απλήρωτοι λογαριασμοί της άνοιξης χρόνια και χρόνια τώρα.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η τελευταία γλώσσα
Post by: wings on 13 Apr, 2008, 23:41:15
Μάρκος Μέσκος, Η τελευταία γλώσσα

Δουλειά της νύχτας τα ποιήματα∙ τα βλέπει η μέρα και δεν εννοεί.
 
Κόσμος με τ’ άλεκτα σ’ αγαπώ τ’ ανείπωτα δεν υπάρχει τώρα
λύπη κατεβαίνει από τα δέντρα πίκρας αλαλία και σιωπή
ο θάνατος μνήμων πάντοτε κι από του τάφου την οπή
τραγούδια τάχα, νεράκι ευχής, ξανθά σγουρόμαλλα δώρα.

Μάτια μέσα στ’ αόρατα δάκρυα αίμα αθέατο κι όμως ποτάμι
σφάζουν ήλιους καθώς στο μαχαίρι τελειώνουν τα πρόβατα
σκοτάδια μαύρα δηλαδή κι ο σπινθήρας-χλιμίντρισμα δεν απαντά
στο πρόβλημα, δεν το ραγίζει∙ να σκάσουν γαρίφαλα πρωτοετή και γάμοι

απελπισμένοι στους αιώνες. Κι εγώ (σαν κάτι να μου κλείνει το στόμα)
με τους νεκρούς είμαι λοιπόν; Χνούδια, λένε και μικρά πουλιά
σαλεύουν στον ύπνο – ζεις δεν ζεις όπως τ’ ανοιξιάτικα ζουμπούλια.

Αν τίποτε δεν ειπώθηκε ακριβώς (αέρας, νερό, φωτιά, χώμα)
ας πούμε πάλι τάξη την βραδυπορούσα (μήπως) καλία των ημερών –
Αρματολέ, δυσεύρετε Γρηγόριε Σταυρίδη, απόκοσμος εδώ και παρών!

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)


Ακολουθεί ένα άρθρο του Παντελή Μπουκάλα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8904.msg121769#msg121769) που εξηγεί ποιος ήταν ο Γρηγόριος Σταυρίδης τον οποίο μνημονεύει ο Μάρκος Μέσκος στον τελευταίο στίχο του ποιήματος.
Title: Κάποιοι ποιητές στα Βαλκάνια (του Παντελή Μπουκάλα)
Post by: wings on 13 Apr, 2008, 23:46:59
Υποθέσεις

Κάποιοι ποιητές στα Βαλκάνια

Του Παντελή Μπουκάλα

Παρά τον νέκυν τού Κοσμά βαρυπενθής ο ίππος
εφρύαττεν αιμοσταγής·
και κλίνων προς τον ήρωα την χαίτην, βαρυλύπως,
τα νώτα έκρουε της γης.

Με βήμα τρέμον εξορμά η μήτηρ κ’ αμφιβάλλει·
αλλ’ εις τον πάνδημον κλαυθμόν
εμάντευσε την συμφοράν, και τ’ όναρ ανεκάλει...
Βαρύν αφήκε βρυχηθμόν

ως πρωτοτόκος λέαινα, ο σκύμνος ης ηρπάγη
υπό θρασέων θηρευτών...


Τι να ’ναι τούτοι οι στίχοι με τη βαριά επική αρματωσιά; Κάλβος δεν είναι, το δείχνουν κι άλλα πράγματα εκτός από τη μορφή των στίχων. Αλέξανδρος Σούτσος μήπως, αν θυμηθούμε κάποιους δικούς του στίχους με ανάλογη γλωσσική στολή, λ.χ.

«Αηδονόστομος καθώς πάλαι
την Τουρκομάχον Ελλάδα ψάλε,
ήτις εις δάφνας του Μαραθώνος, της Σαλαμίνος, των Πλαταιών,
ένωσε άλλας νέου αγώνος
ενδοξοτέρας των παλαιών»;

Όχι. Ούτε Κάλβος ούτε Σούτσος. Ενας Βαλκάνιος του 19ου αιώνα έγραψε το ποίημα από το οποίο αποσπάστηκαν οι στίχοι που παρατέθηκαν στην αρχή. «Ο Αρματωλός» ήταν ο τίτλος του ποιήματος, νίκησε μάλιστα με αυτό ο δημιουργός του στον Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό των Αθηνών το 1860. Από την Αχρίδα καταγόταν, και η διαδρομή του πάνω στον ζώντα χάρτη των Βαλκανίων, έτσι όπως συμπύκνωσε τις αντιφάσεις, τις ανησυχίες και τις ποικίλες διενέξεις που χάραζαν τη χερσόνησο, υποδεικνύει, αν βέβαια έχουμε διάθεση για τέτοιες υποδείξεις, ότι τα πράγματα ήταν, και παραμένουν, περισσότερο σύνθετα και μεικτά απ’ όσο βιαζόμαστε να πιστέψουμε πολλές φορές· ότι η Ιστορία δηλαδή, των ατόμων και των λαών, δεν είναι τόσο απλή όσο υποθέτουν (ή επιβάλλουν) τα σχήματά μας.

Γρηγόριος Σταυρίδης λεγόταν ο ποιητής. Ή μάλλον, αυτό ήταν το ελληνικό όνομα με το οποίο συμμετείχε στον ποιητικό διαγωνισμό της Αθήνας, της πόλης στην οποία ζούσε τότε, αφού σε επόμενα χρόνια έζησε και εργάστηκε στη Σόφια, στα Τίρανα, στην Κωνσταντινούπολη, στη Θεσσαλονίκη. Επιστρέφοντας στην Αχρίδα, έγινε (ή ξανάγινε) Γκριγκόρ Παρλίτσεφ, γράφοντας πια στην ντοπιολαλιά της γενέτειράς του και αποπειρώμενος να συνθέσει ένα πανσλαβικό γλωσσικό υβρίδιο· «οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες, οι κήνσορες του ελληνισμού», έγραφε στην «Ελευθεροτυπία» στις 18.5.2006 ο ιστορικός Φαίδων Μαλιγκούδης, «ανάγκασαν με την υπεροπτική τους στάση έναν εξελληνισμένο νεαρό ποιητή από την Αχρίδα, που μόλις είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο του ποιητικού διαγωνισμού στον “Παρνασσό”, να γυρίσει την πλάτη του σε καθετί που θύμιζε Ελλάδα και από Γρηγόριος Σταυρίδης να ξαναπάρει το πατρικό του Parlicef».

Με καμία εκδοχή του ονόματός του πάντως δεν τον βρήκα σε όσες ελληνικές εγκυκλοπαίδειες έψαξα, παλαιότερες και σύγχρονες, κι αν τύχει να ενδιαφερθεί κανείς θα πρέπει να αναζητήσει την αυτοβιογραφία του στις εκδόσεις «Μαύρη Λίστα», μεταφρασμένη από τον Μίμη Σουλιώτη. Σε κατάλογο, ωστόσο, που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο και στεγάζει, σε αλφαβητική σειρά, τα ονόματα όλων των Ελλήνων συγγραφέων και μεταφραστών, υπάρχει και λήμμα στο όνομα «Σταυρίδης, Γρηγόριος», ενώ ποιήματά του υπάρχουν στο «Ανθολόγιο Μακεδόνων ποιητών, 1860-1913» που συνέθεσε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (εκδ. «Εντευκτήριο») Στην «Ανθολογία Βαλκανικής Ποίησης» υπό τον τίτλο «Αίμος», που εξέδωσε το 2006 το περιοδικό «Αντί», ο ποιητής, ως Γκρίγκορ Πρλίτσεβ εκεί, ανθολογείται στο κεφάλαιο του βιβλίου που περιέχει τη «Σλαβομακεδονική ποίηση», αφού εκεί τον κατατάσσει η εθνική συντακτική ομάδα της FYROM. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, ας σημειωθεί ότι σε κείμενό της στη «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας», στις 23.2.2007, η Ζντράβγκα Μιχαήλοβα, μεταφράστρια ελληνικής λογοτεχνίας στα βουλγαρικά, αναφέρει τον Παρλίτσεφ ως Βούλγαρο, υιοθετώντας τα γραμματολογικά (αλλά και εθνολογικά και ιδεολογικά) στερεότυπα που ισχύουν στη δική της πατρίδα. Οσο για τη μεταθανάτια διασπαθισμένη μοίρα της ποιητικής του παραγωγής, είναι χαρακτηριστικά όσα έγραφε ο Μίμης Σουλιώτης στο «Βήμα» στις 27.9.1998: «Το ελληνόγλωσσο έργο του ομηρόπληκτου Αχριδιανού ποιητή το επανεξέδωσε με βουλγαρική παράφραση η Σόφια, ενώ το μη ελληνόγλωσσο και η Σόφια και τα Σκόπια, που επίσης τον θεωρούν δικό τους. Εμείς “δεν διεκδικούμε τίποτε”, μήτε καν την ελληνικότατη πρώτη (και καλύτερη) φάση του ποιητή, τη βραβευμένη από τον Α. Ραγκαβή, καθότι θίγει την εθνική μας ευαισθησία το γεγονός ότι, από εθνικόφρων Σταυρίδης που ήταν, ο ποιητής μετεστράφη οργίλος σε Παρλίτσεφ, ενώ βεβαίως θυμόμαστε τις στροφές του καλού Ιω. Παπαδιαμαντόπουλου, που κατά τα άλλα μετεξελίχθηκε στον Γάλλο, γαλλότατο, Jean Moreas».

Διάσημοι είναι οι «ετερώνυμοι» του Πορτογάλου ποιητή Φερνάντο Πεσόα, που για να πολλαπλασιάσει τη φωνή του έπλασε τα προσωπεία του και τους έδωσε ψυχή, ζωή και λόγο, στην περίπτωση του Παρλίτσεφ - Σταυρίδη - Παρλίτσεφ ωστόσο οι ετερώνυμοι δεν είναι δημιουργήματα της μυθοπλαστικής φαντασίας αλλά πλάσματα από αίμα, αγωνία, ταραχή, αντινομίες, όνειρα και συντριβή. Άλλους ποιητές πάντως κι όχι αυτόν φέρνουν συνήθως στο μυαλό μας τα Βαλκάνια, μια χερσόνησος που εμφανίζεται επίσης πολυώνυμη, αφού και Βαλκανική ονομάζεται και του Αίμου αλλά και Ελληνική, σε παλαιότερα εγχειρίδια και εγκυκλοπαίδειες, απ’ όσους τη θεωρούν απλή αυλή του ηγεμονικού ελληνικού κέντρου. Ο Νίκος Εγγονόπουλος μάς έρχεται βέβαια στον νου, έστω και διαμεσολαβημένος από τον Διονύση Σαββόπουλο, και οι στίχοι του: «Μίρκο Κράλλη, τι ζητάς; / εδώ δεν είναι παίξε γέλασε: / εδώ είναι Μπαλκάνια». Και ο Ρήγας φυσικά, που ο επαναστατικός του ενθουσιασμός στον «Θούριο», ενωτικός και όχι διαχωριστικός, δημοκρατικός και όχι εκ κληρονομίας αριστοκράτης, έπλασε ένα σπίτι για να στεγαστούν «Βουλγάροι κι Αρβανίτες, Αρμένοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι», αλλά και Βλάχοι, Σέρβοι, Λαζοί και Μαυροθαλασσίτες, Χριστιανοί, «εθνικοί» και Τούρκοι. Κι ύστερα ο Κωστής Παλαμάς, που προσκάλεσε στην «Μπαλκανική Συμπολιτεία» του, στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, τους «Μπαλκανικούς αδερφοποιτούς» της «κατασπαρασμένης Ανατολής», Ελληνες, Σέρβους, Μαυροβουνιώτες και Βούλγαρους· να υποθέσει άραγε κανείς εδώ ότι ο Μεσολογγίτης ποιητής έστειλε κι ένα προσωπικό προσκλητήριο στον Σταυρίδη-Παρλίτσεφ, αφού αυτός υπήρξε (ή ονομάστηκε, μόνος του ή από άλλους, «χρήστες» της ιστορίας του), και Ελληνας και Σλάβος και Βούλγαρος; Ο Παλαμάς και πάλι, πάντως, όσο εθνικός ποιητής κι αν ήταν (ή ίσως ακριβώς επειδή ήταν εθνικός), δεν εμποδίστηκε να γράψει στα «Σατιρικά Γυμνάσματα» στίχους που μάλλον δεν συνάδουν με την κατεστημένη άποψη περί καθαρότητας: «Στο αίμα μου κρατώ κι από μια στάλα / ξένες κι οχτρές κάθε λογής πατρίδες. / Και βουργάρα η ψυχή μου και τουρκάλα».

Διδάχους τους θεωρούμε τους ποιητές, κι έτσι συνήθως τους χρησιμοποιούμε κι αυτούς και τους στίχους τους, ενίοτε και το βίο τους, δεν ξέρω όμως αν όντως μπορούν να διδάξουν. Μπορούν πάντως να δείξουν κάτι, έτσι όπως μετέχουν, ζώντας και γράφοντας, στην Ιστορία: πως η Ιστορία είναι ρευστή, όχι παγωμένη, και πως όταν γεννιόμαστε, όταν μεγαλώνουμε, όταν μαθητεύουμε, δεν βρίσκουμε μπροστά μας μια Ιστορία ατόφια, καθαρότατη, αλλά μια Ιστορία που εμπεριέχει τις αναγνώσεις, τις ερμηνείες και τις μυθοπλαστικές προσαρμογές που έχει υποστεί εν τω μεταξύ, και οι οποίες δεν είναι τόσο άδολες όσο θα θέλαμε να είναι ή όσο νομίζουμε πως είναι. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο καθένας είναι η καταγωγή του, τίποτε δεν αποκλείει να συνυπάρχει το δόγμα αυτό με ένα άλλο, ότι ο καθένας είναι η βιβλιογραφία του· όσο ξανοιγόμαστε στην ποικίλη ιστοριογραφία, και στην «αντίθετή μας», τόσο εξοικειωνόμαστε με την ιδέα πως η Ιστορία δεν είναι ποταμάκι που μπορούμε να το μανουβράρουμε, αλλά πέλαγος.

Το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα δημοσιεύτηκε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_13/04/2008_266260) (13 Απριλίου 2008)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κρεμασμένη η σκιά του πανύψηλου δέντρου...]
Post by: wings on 22 Apr, 2008, 13:05:16
Μάρκος Μέσκος, [Κρεμασμένη η σκιά του πανύψηλου δέντρου...]

[Ενότητα Χώματα]

XIII

Κρεμασμένη η σκιά του πανύψηλου δέντρου στο δειλινό χωράφι
κοντά στην κατάξερη αφάνα σπουργίτια μαζί της πετούν
στο πέρα βλέμμα και στη θάλασσα των οριζόντων γλάροι
του μαύρου κόντρα

γλώσσα που τραυλίζει παίρνοντας τα βουνά
κι ο γέροντας πικροδαφνίζοντας
να θυμάσαι θα κρυώνω εκεί κάτω είπε κι έσβησε στο σκοτάδι

σκοτάδι όπου και φως
φωνή παράπονου της κούνιας ασχημάτιστα λόγια
(κατοπινή ζωή στρίγκλα ζωή ποια να ’σαι)
από το χόρτο της αλήθειας έφαγε και τρελάθηκε
σαν έρημη εκκλησιά που ακόμα ψαλμουδίζει
τάχα μακριά από το καλό και το κακό του κόσμου

ω τέλος αφάνταστο
στα πετεινά τ’ ουρανού ανήκει τώρα
χωρίς κλαρί χωρίς φωλιά χωρίς αέρα
μαύρος ήλιος και χαμένος από παντού.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Τι είναι λοιπόν η ποίηση;]
Post by: wings on 27 Apr, 2008, 19:58:36
https://www.youtube.com/watch?v=u2L9tr1n8Rg

Δημήτρης Ζερβουδάκης, Τ’ ανείπωτα (δίσκος: Στα χαμηλά και στα ψηλά (2006))

Μάρκος Μέσκος: [Τι είναι λοιπόν η ποίηση;]

XXVI


Τι είναι λοιπόν η Ποίηση;
Ψηλά τα τείχη της κενής δεξαμενής
στο μέσον η κατάξερη φωνή
στίχοι που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Κατά τον πρωινό νοτιά ο καιρός
ξεφλουδισμένο αυγό. Κι από σένα
(το πιο κοντινό πουλί μου)
στερνό φιλί να μην υπάρχει.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ελπίδα ελπίδα ελπί
Post by: wings on 06 May, 2008, 13:22:46
Μάρκος Μέσκος, Ελπίδα ελπίδα ελπί

Κι όμως στο τέλος πάντα κάτι μένει
έστω ξερά χορτάρια στην αυλή των κρεμασμένων
(στον διάβολο κι εσύ και στο σχοινί σου)
ρίζα χλωρή λοιπόν και φωνή από μακριά που θυμάται
και ξαναγεννιέται
ένα πουκάμισο λευκό
εκεί κάτω στους μεταλλικούς αιώνες
θροΐζει πάντα σαν τελευταία ελπίδα.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Φωνές
Post by: wings on 10 May, 2008, 17:50:23
Μάρκος Μέσκος, Φωνές

[Ενότητα Τα πουλιά]

Φωνές της θάλασσας και των κυμάτων μύριες απειλές
άγρια μπόρα τετρασκότεινη καταιγίδα τις φωνές σας ακούω
πρωί στο μετανιωμένο ακρογιάλι που φλοίσβο τον φλοίσβο
σπρώχνει το νερό και παίζει∙ άνεμος κι αέρας κυνηγημένος
γιατί για ποιόν για πού το μήνυμα ψηλά μακριά τ’ αστέρια τι
θα ’ρθει τι θα φύγει τι θα χαθεί για πάντα μια βελανιδιά
συλλογισμένη στην άκρη του δάσους οξιές από τις δυο πλευρές
κλεισμένη παλάμη και πλατάνια όρκοι στις ρεματιές σαν
ψεύδος και σαν αλήθεια ανάμεσα τις φωνές σας ακούω∙ σαν
λύκος σαν τσακάλι σαν τελευταία αρκούδα το σφύριγμα το φως
το κύμα το θλιμμένο πουλί κι ο βόμβος γύρω από τους στήμονες∙

ήταν θηλυκό το στέρνο ήταν κραυγές αγώνων (μάταιων) ήτανε τι;
Πώς έμειναν στο στήθος μου γιατί ανατριχιάζει η σκόνη;

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το κατοπινό μου όπλο
Post by: wings on 16 May, 2008, 02:43:59
Μάρκος Μέσκος, Το κατοπινό μου όπλο

Στα μάτια των πνιγμένων τα καράβια
είναι μια νοσταλγία ατέλειωτη – θάλασσα η φωνή σου
δεν μου κάνει
 
Αηδόνια δεν ακούω. Για σε μικρέ βοριά
θα το σκεφτώ πολύ άλλη φορά
αν ξενυχτήσω κάτω από τα δέντρα σου.
 
Στέκομαι απέναντι σου (ονειρεύομαι, ξυπνώ, συναλλάσσομαι
για το καλό, πονώ και θλίβομαι μαζί σου) να βρω λοιπόν
δεν είναι δύσκολο
ποια ώρα της φωνής σου μου ταιριάζει.
 
(Προς το παρόν η ποίηση είναι ψυχή)

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Αξιωματικός
Post by: wings on 24 May, 2008, 19:31:26
Αξιωματικός - Χάρτινο Καράβι - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=8qKu8MNpHA0)

Μάρκος Μέσκος & Νότης Μαυρουδής, Αξιωματικός
(τραγούδι: Στέργιος Νταουσανάκης & Παιδική Χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου / δίσκος: Χάρτινο καράβι (1995))


Μάρκος Μέσκος, Αξιωματικός

Στο σκολειό, πολλές φορές η δασκάλα μάς ρωτούσε:
— Και τι θα γίνετε σα μεγαλώσετε, τι θα γίνετε
όταν σκορπίσετε από δω,
σαν γίνετε άντρες;
 
Kατέβαζα το κεφάλι κι έλεγα μέσα μου :
— Αξιωματικός πάνω στο άλογο, αξιωματικός!...
 
Μα τώρα που γνωρίζω τι σημαίνουν τα παράσημα,
τ’ αστέρια πάνω στις επωμίδες, τώρα που γνωρίζω
τι σημαίνουν οι γυαλισμένες μπότες, τι σημαίνουν
τα σπιρούνια και οι ματωμένες σάλπιγγες,
προτιμώ να ’μαι βοσκός με τα γελάδια
όλη μέρα, βρέχει, χιονίζει, στο δάσος...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (ΙV)
Post by: wings on 05 Jun, 2008, 19:56:56
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (ΙV)
 
Φαντάζεσαι συχνά τον θάνατον –όχι λάσπες– λιβάδια νερά ανθισμένα δέντρα και πουλάρια∙ στη ράχη τους εσύ περνώντας το ποτάμι∙ (εδώ τίποτα δεν προδόθηκε, όλα περάσανε και όλα μείναν).

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (VI)
Post by: wings on 30 Jun, 2008, 16:59:30
https://www.youtube.com/watch?v=t8iBqAF4Fqc

Μάνος Λοΐζος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αχ χελιδόνι μου
(ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ο μέτοικος (1971))


Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (VI)
 
Πες μου χελιδόνι πώς σχηματίζεις το Λάμδα ανεβαίνοντας
τον Ουρανό;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (Ι)
Post by: wings on 26 Jul, 2008, 14:14:30
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (Ι)
 
Δεν άκουσες ποτέ σου; Πονάει κάθε χάραμα η αυγή
στα αίματα και στη σιωπή ανεβαίνοντας ανατέλλει.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Σε πρώτο πρόσωπο
Post by: wings on 22 Aug, 2008, 18:08:05
Μάρκος Μέσκος, Σε πρώτο πρόσωπο

[Ενότητα Τα πουλιά]
 
του Κλείτου
 
Καλώς κακώς πέρασε η ζωή∙ τι κέρδη τι ζημίες καταπώς
λέει ο προηγούμενος τι χάρηκα και τι δεν
και τι στον κόσμο ζήλεψα – κανέναν! Κανέναν; (Ψέματα
λέω.) Μόνον εκείνους χάρηκα εκείνους που χόρευαν πάνω
στο χώμα και τραγουδούσαν∙ τίποτε άλλο!

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (ΙΙΙ)
Post by: wings on 17 Sep, 2008, 13:24:07
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (ΙΙΙ)
 
Τα παλιά όπλα τ’ αμάραντα άνθη – ποιος
γηραλέος έρωτας κουρνιάζει εκεί;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (V)
Post by: wings on 01 Oct, 2008, 02:33:29
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (V)
 
Τότε ήταν που τραύλιζε με γλώσσα κομμένη. Και
το φθινόπωρο συνέχιζε σαν πρωινός λησμονημένος γρύλος.


Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άγριες μηλίτσες
Post by: wings on 16 Oct, 2008, 23:19:04
Μηλιά ~ Μάρθα Φριντζήλα - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=yej3ImjadmU)

Μηλιά [παραδοσιακό Καρπάθου]
(ερμηνεία: Μάρθα Φριντζήλα / δίσκος: 2 νύχτες στα μέγαρα (2009))


Μάρκος Μέσκος, Άγριες μηλίτσες

[Ενότητα Ο χορός των αγίων]

Άγριες μηλίτσες σε φύλλα πανούργα του αέρα στους διαβάτες
γνέφουν να σιμώσουν να κόψουν αγριόμηλα τώρα στο μεταίχμιο
καθώς εκείνες γέρνουν στον γκρεμό και η ψυχή τους χάνεται
για πάντα!

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Καθ' οδόν
Post by: wings on 05 Nov, 2008, 21:50:05
Μάρκος Μέσκος, Καθ’ οδόν

[Ενότητα Τα πουλιά]

Aμ δεν χρειάζεται να ξεύρω πράγματα πολλά∙
προτιμώ να αισθάνομαι τον αέρα το νερό
το χώμα τα χρόνια τις Εποχές – ψυχή μου!
(Ψυχή μου πίσω σε πήρα από τον θάνατο.)
 
Έστω
καρτάλι κουρασμένο με την οσμή στο ράμφος
το στασίδι του αναζητώντας
λίγο πριν σκοτεινιάσει.

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Νεκροί
Post by: wings on 23 Nov, 2008, 17:24:21
Μάρκος Μέσκος, Νεκροί
 
Άδεια κουφάρια καρφωμένο το στόμα η γυαλάδα ακίνητη σαν
αλλήθωρη της ζωής κυνηγώντας τη λάμψη την σκότωσε.
Και η πνοή; Ασύλληπτο αεράκι δεν θα ξανάρθει ποτέ; Ποτέ.
Μάταια τ’ αναφιλητά όσα μοιρολόγια γέρνουν στη γωνία και κλαίνε
αρχαία τα νομίσματα για ποιο ταξίδι η φρίκη της ερημιάς;
 
Αν ζω αν βρίσκομαι ακόμα στη γη δεν θα σ’ αφήσω να πεθάνεις
ήλιε ξενιτεμένε ψέμα γοερό χαιρετισμούς στη Βεατρίκη
(στα κόκκινα της δύσης φανατική νοικοκυρά η αλήθεια)
πόσα σκοτάδια πέρασαν κατόπι από τα μάτια σου τα λυπημένα
σκιές της εποχής συνθήματα λησμονημένα (το τίποτε).
 
Σαν χάροντας αμίλητος τα μισά σου χρόνια μετρημένα κι όμως
την οριζόντια πτήση της στάχτης φοβάσαι. Νεκρός λοιπόν; Νεκρός.
Βόμβος φθινοπωρινός της μέλισσας στο λουλούδι (που δεν ακούει πια).
Άλλη μια στάση ποιο τ’ όφελος; Άλλους έφαγεν η φλυαρία άλλους η σιωπή.
Κι άλλους άσπρο κοπάδι γκρεμισμένο στις χαράδρες με το ζόρι.

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Θέση
Post by: wings on 17 Dec, 2008, 00:53:02
https://www.youtube.com/watch?v=CiexUTODoLY

Μάνος Λοΐζος & Γιάννης Νεγρεπόντης, Τρίτος παγκόσμιος
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Τα τραγούδια του δρόμου (1974))


Μάρκος Μέσκος, Θέση

Τώρα τη νύχτα φοβάται μονάχος
στην κάμαρα. Τανκς περνούνε πάνω από τον ύπνο του
και τ’ όνειρό του μαζί με τη γης τρέμει σύγκορμο.

Τις άλλες βραδιές που το σπίτι γεμίζει φίλους
συγγενείς και φιλοξενούμενους, κάποιους θα φιλέψει
σε κάποιους θα σφίξει ζεστά το χέρι και σ’ άλλους
θα εξομολογηθεί πως την αυγή
μαζί τους αφουγκράζεται χαρούμενος
πόσες αλωνιστικές μηχανές περνούν για πάνω
να θερίσουνε το στάρι των χωριών της Άρνισσας.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXIII)
Post by: wings on 11 Jan, 2009, 01:30:37
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXIII)
 
Έκλαιγε στη σιωπή∙ μόνος και πικραμένος∙ πρώτη φορά σαν προδοσία
απ’ την αφύλαχτη πόρτα μπήκε το ελάχιστο φως, το λίγο αέρι.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (IV)
Post by: wings on 05 Feb, 2009, 00:12:08
Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (IV)

[Ενότητα Πέντε μερόνυχτα]

IV

Ελένη Χ.

Είπες η αγάπη το μέγεθός σου ορίζει∙
κάποια χέρια εδώ μεσολαβούν
τη νύχτα που πλαγιάζαμε μαγεμένοι
τη μέρα που οι φωνές δεν σκότωναν τη ζωή∙

(τα χέρια σου ήταν πάλι
τώρα δεν γέρνουν στο κενό φωλιάζουν στα δικά μου χέρια).

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XIV)
Post by: wings on 09 Mar, 2009, 00:24:20
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XIV)
 
Κοίταζα τα φρύδια σου∙ βαθιά τα μάτια σου∙
τα μαύρα σου μαλλιά και το πικρό σου στόμα –
αν ανταμώσουμε ξανά θα σε γνωρίσω πάλι.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Χριστίνα
Post by: wings on 06 Apr, 2009, 01:05:05
Μάρκος Μέσκος, Χριστίνα

Θλιβερό η φωνή να γυρίζει πίσω χωρίς απόκριση
ο στίχος της Ασκληπιού και το φεγγάρι ευτυχώς χαμηλά
και ο ψηλός μονόχειρας στο επιτάφιο αεράκι
κάθε απόγευμα γύρω τριγύρω του Λυκαβηττού.

Ένας άνθρωπος της ηλικίας μου λοιπόν που βαδίζει
στους δρόμους με την ωραία ψευδαίσθηση
τι ωραία
 τι ωραία
όλα χαρούμενα όλα φωτεινά και καταπώς
βαθιά τα επιθυμεί η ψυχούλα που μες στη φυλακή
γεννιέται.

Πίσω από τα φύλλα πίσω από τα πουλιά
πάλι φοβάμαι.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Κάθε Δευτέρα αρχίζει τουλάχιστον μια νέα βδομάδα...]
Post by: wings on 29 Apr, 2009, 01:44:35
Μάρκος Μέσκος: [Κάθε Δευτέρα αρχίζει τουλάχιστον μια νέα βδομάδα...]

XIX

 
Κάθε Δευτέρα αρχίζει τουλάχιστον μια νέα βδομάδα
νέες υποσχέσεις νέος έρωτας νέα γυναίκα
πράσινα φύλλα δέντρων την άνοιξη και τον χειμώνα νέα βροχή
ανοίγει ο κύκλος του γερακιού δεν κλείνει
και τα βάσανα αλλάζουν μορφή νερό που τρέχει στις όχθες
πρωί μεσημέρι βράδυ και μεσάνυχτα γίνεται μυστήριο
όνειρα παιδιά της μάνας κόρφος και ψυχή αμάραντη
ανοίγουν τα πανιά σαλπάρει το καράβι περίπου αντίο
και στην ατέλειωτη ζωή φάντασμα της Ελευθερίας παγώνει
γιατί τα λουλούδια δεν ζούνε πολύ, πεθαίνουν.

Μα επιτέλους κάθε Δευτέρα χαράζει νέα μέρα νέα εβδομάδα
από την αρχή η ζωή με το αίμα και τον πηλό
κορμιά στον τοίχο και κορμιά στη λάσπη λησμονημένα
δρόμος νέος το πρωί πουλιάζουν τα κλωνιά και η χλόη
λυγίζει τρυφερά στο αεράκι υποψία λαφιού νερό πηγής
της απελπισίας νερό να η δύναμη – η μόνη δύναμη.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XVII)
Post by: wings on 07 May, 2009, 13:31:58
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XVII)
 
Στοχάσου. Πόσον κράτησε η κακιά Στιγμή, πόσον το Θαύμα;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XI)
Post by: wings on 12 May, 2009, 15:19:28
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XI)
 
Δεν είναι η μνήμη. Σκιά και φως
σιωπή πολύγλωσση κι αγκαλιά μονάχα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (84)
Post by: wings on 21 May, 2009, 21:25:43
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (84)

84.
Αγάπη τρελή, πολύχρονη δύο μηνών και ζεστή, μεγάλη, αντιφατική, γελοία, ωραία σαν κυνηγημένο σύννεφο, κλαίουσα στον ποταμό, χαρούμενη με δύο παλαμάκια, αγωνιούσα, ταξιδεύουσα συχνά, επστρέφουσα πάντα, το τελευταίο αντίο πάλι, τον ουρανό τρυπώντας και τη γη καταρώμενη, φυλακισμένη σε τέσσερις μικρούς τοίχους, πανελεύθερη, μια κίνηση πουλιών για το Βορρά, χιόνια που λιώνουν, φιλιά που αχνίζουν τρέμοντας, παλιόπαιδο του δρόμου, νύχτα με σεντόνια λευκά, τέλος γνωστό, ανονόμαστο άνθος σε κρυμμένο λιβάδι, νύχι της πέρδικας φοβισμένο, μωρό κοιμισμένο στο βυζί, υγρασία στα σκέλια, ποτάμι βαθύ, κόκκινη κατάσαρκη μπλούζα, κουρέλι αγαπημένο, καρφί στο μυαλό, βουνό αγέρωχο, κατεβασιά λύκων, αμνοί βελάζουν, φωτιά μεγάλη, δάκρυα που δεν σβήνουν τίποτε, λεύκες ψυχούλες, γκρεμός με αγριοπερίστερα, πουκάμισο φιδιού δεν βρέθηκε, δαχτυλίδι αρχαίο, φωνή τώρα στο κάστρο, στάρι που λυγάει στον κάμπο, κρασί σταφυλίσιο, μια πενιά από ούτι, τα πάνω κάτω του κόσμου, τρελή Αγάπη, Εσύ.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (Ι)
Post by: wings on 22 May, 2009, 14:38:01
Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (Ι)

[Ενότητα Πέντε μερόνυχτα]

I

Ορκίζομαι στον αέρα που σαλεύει τα φύλλα των δέντρων
ορκίζομαι στις φωνές των νεκρών καθώς σουρουπώνει
ορκίζομαι στον τριγμό των οστών Μάιο μήνα
όταν βελάζουν τ’ αρνιά και μουκανίζουν θλιμμένα τα γελάδια
ορκίζομαι στη σιωπή στη σιωπή στη σιωπή∙

ορκίζομαι στον αέρα που σαλεύει τα φύλλα των δέντρων
.............................................................................
(όταν η μνήμη ξεθωριάζει πήγαινε κατά το χωριό).

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)
Title: Μάρκος Μέσκος, Σαν ιστορία
Post by: wings on 11 Jun, 2009, 00:36:23
Μάρκος Μέσκος, Σαν ιστορία
 
Στα υπόλοιπα της Ιστορίας χάθηκες την επομένη∙
κανείς δε ρωτούσε για σένα.


Πώς ασπρίζουν τα μαλλιά των ανθρώπων
και φέρνουν πίσω το τενεκεδένιο δόντι της εξορίας
στα λίκνα των δρόμων γυμνοί όνειρα όνειρα πάλι
κάποιοι τραγουδούνε ακόμη μα στην αγορά ένας ήχος
«δώσ’ μου την πραμάτεια, ξένε, ό,τι μου ζητήσεις θα πληρώσω»

βάλτος λάσπες απόνερα και νάιλον προσφορές άλλες
εκείνων που ανεβαίνοντας μελλοντικά κυπαρίσσια τις ραχούλες
σούρουπο σκιές γλιστρώντας στο κλαρί ν’ ανταμώσουν
τις ομάδες την ιερή φωτιά τα συντριμμένα αδιέξοδα
σαν Ιστορία σαν Ιστορία σαν Ιστορία   

δεν είσαι για δυστυχίες εσύ κάτσε στ’ αυγά σου
ήρθαν και τα γηρατειά πέρασε η ζωή πέρασε
άλλαξε το χρώμα των ματιών το ψωμί από στάχτη
μην ακούς την καρδιά σου μ’ αγκάθια η χώρα της τριανταφυλλιάς
παρότι φίλος των ίππων είλωτας είλωτας τελειώνεις.       

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Και μην ξεχνάς τη θάλασσα...]
Post by: wings on 06 Jul, 2009, 00:20:04
Μάρκος Μέσκος, [Και μην ξεχνάς τη θάλασσα...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XV

Και μην ξεχνάς τη θάλασσα που υπάρχει καθημερινά
κάποια καράβια στο πήγαινε-έλα του διαβόλου
για τον βυθό και τα σκοτάδια του ακριβώς δεν ξέρεις ιστορία

συνήθισες τη γλώσσα της στεριάς στον ανήφορο
πασίδηλες ω! εποχές του παγωμένου ήλιου
με το μάλαμα που τρώει τα χέρια τέλος-τέλος
μένει το χώμα βροχή ματωμένη και τα λουλούδια ανθίζουν

γλώσσα της ανάγκης – έτσι θα σβήσεις
το σούρουπο που λαγαρίζουνε τα χρώματα
πουλί κρυμμένο αθάνατο νοσταλγικά
και με τη γλώσσα δροσερή προτού το κάμα πέσει

συνήθισες τη γλώσσα της στεριάς με τα μωρά στον ώμο
λόφο τον λόφο δρασκελάς και η κεφαλή στον ουρανό
από τα έγκατα της γης ένα εκατομμύριο χρόνια σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η άσπρη πόρτα
Post by: wings on 13 Oct, 2009, 01:07:56
ANNA VISSI-DIPSASA STHN PORTA SOY - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=XUqqTyLzhzI)

Σταύρος Κουγιουμτζής & Μάνος Ελευθερίου, Δίψασα στην πόρτα σου
(τραγούδι: Άννα Βίσση / δίσκος: Μικρές πολιτείες (1974))


Μάρκος Μέσκος, Η άσπρη πόρτα

Από δω κινούσε ο έρωτας. Μελαχρινή χλωρασιά
το κόκκινο φόρεμα πώς σου πήγαινε!

Τρία ξύλα η άσπρη πόρτα και μια λαμαρίνα ασβεστωμένη.
Για μας η αρχή των φιλιών∙ του αγροφύλακα
η πύλη του νόμου. Σαν το πουλί χαράματα
σαν τη λαφίνα βράδυ η αγάπη μας έτρεχε να δροσιστεί.
Της θάλασσας τα σπλάχνα πάνω στο τριφύλλι, το άνθος
της μηλιάς πιο πάνω και ψηλά δυο φύλλα καρυδιάς με το φεγγάρι...

(Άκου πώς νυχτώνει ένα αηδόνι στο ποτάμι!)

Καθώς η φλούδα δένει τον κορμό ζητούσες να σε σφίξω∙
τον φόβο σου να λιώσω όταν αστροπελέκια σκίζανε τον ουρανό.

Τον άλλο φόβο μέσα μου τον άκουγες;

Στην άσπρη πόρτα τώρα ανοίχτηκε φαράγγι
κι ο έρωτάς μας αλογάρης τ’ άλογα χουγιάζει
να πέσουν στον γκρεμό. Στα μάτια σου η βροχή
μα πέρα απ’ την αγνότητα μπροστά μου πάντα ένα
μαχαίρι ματωμένο.
Σύννεφο μικρό όμως αλλαξοκαιριάς πάει κι έρχεται
σύννεφο αλλαξοκαιριάς!

Σφάξτε τη φτώχεια η νύχτα να υποχωρήσει!

(Μικρή μου Βαρβάρα, μικρή μου Ιουλία
μικρή μου Ιωάννα, πο πο σας ξέχασα...)

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μήτε οι ζητιάνοι απόμειναν της εποχής...]
Post by: wings on 13 Feb, 2010, 23:50:01
https://www.youtube.com/watch?v=SpwauTelz_U

Χρήστος Θηβαίος & Μάνος Ελευθερίου, Ένας ζητιάνος στα χρυσά
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Πάντα κάτι μένει (2008))


Μάρκος Μέσκος, [Μήτε οι ζητιάνοι απόμειναν της εποχής...]
 
Μήτε οι ζητιάνοι απόμειναν της εποχής
εκείνης. Κουρέλια φύλλα μονάχα.
Ποιο τ’ όφελος πιο κέρδος έλεγες τάχα
ποιο το γλυκό αντιστάθμισμα της ενοχής;

Κανένα! Μα εσύ δεν βούτηξες στο νερό
τη φωτιά έντρομος δεν έβαλες στο χέρι.
Πίσω από τα περασμένα το χαμπέρι
κλάψανε άλλοι τον παγωμένο νεκρό.

Και η ενοχή φαρμάκι και πικρή χολή
γιατί έπρεπε στα βάραθρα να αποστείλω
θεριά δεμένα δαίμονες και τον σκύλο
που με κοιτάζει τώρα με ματιά θολή.     

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Αγαπώ άρα κινδυνεύω...]
Post by: wings on 02 May, 2010, 22:42:43
https://www.youtube.com/watch?v=FFyJ_YoE2Nk

Μάνος Χατζιδάκις & Μιχάλης Κακογιάννης, Αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι
(τραγούδι: Μελίνα Μερκούρη / ταινία: Στέλλα (1955) του Μιχάλη Κακογιάννη)


Μάρκος Μέσκος, [Αγαπώ άρα κινδυνεύω...]

Αγαπώ άρα κινδυνεύω
γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου

και να το μεσημέρι βόδι κουρασμένο
αμίλητο νερό μορφή του κόσμου μαλαματένια
στο δέντρο απάνω το πουλί τσιουρ-τσιουρ απομεσήμερο
και να το μυστικό της ροδιάς άνεμος περαστικός
παπαρούνα μαύρη παίζει λατέρνα γιατί ποτέ δεν φαντάστηκε τα γηρατειά

φύτρο λευκό του ύψους άλογο
φορά πράσινη και λύγισμα νύφης δώδεκα χρονώ
(θηρίο αγάπη την σπαράζεις)
μακρύς μακρύς ο δρόμος σου καθώς της γκάιντας η φωνή
τραγούδια χωρίς λόγια τραγούδια χωρίς λόγια μακρινά

και να τρέχουν τα δέντρα στο παραθύρι χορεύουνε τα κυπαρίσσια
και να βυσσινιάς ανθός στην πλαγιά ο αέρας
στη γη ακουμπάν τόξα προβάτων, αγαπώ άρα κινδυνεύω.

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, Απολογία εραστή
Post by: wings on 28 Sep, 2010, 18:17:30
Χάρις Αλέξιου- Πανσέληνος ο έρωτας - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=M_gjl3wYuzI)

Ελένη Καραΐνδρου & Κ. Χ. Μύρης, Πανσέληνος ο έρωτας
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Το μετέωρο βήμα του πελαργού (1991))


Μάρκος Μέσκος, Απολογία εραστή

Για να μη σε χάσω καλή μου
για να μη χάσω αυτόν τον ήλιο
τα βουνά και τα ποτάμια,
για να μη χάσω αυτά τα μάτια τα τυφλά της μπόρας
αυτά τα μάτια του παιδιού που φωσφορίζουνε το μέλλον
—για να μη χάσω τη ζωή και το τραγούδι μου
προτίμησα τον θάνατο...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Έλα λοιπόν όσον ακούγεται η μουσική...]
Post by: wings on 16 Apr, 2011, 20:06:55
https://www.youtube.com/watch?v=3iekDM0kkgY

Μιχάλης Τερζής, Νυχτερινή σονάτα (Κάτω από το φως των αστεριών)
(πιάνο: Μιχάλης Τερζής / δίσκος: Γέφυρα Ρίου-Αντίρριου (2008))


Μάρκος Μέσκος, [Έλα λοιπόν όσον ακούγεται η μουσική...]

Έλα λοιπόν όσον ακούγεται η μουσική
με τον φλογερό ήλιο και τη φεγγαριά
μέσα στην άσπρη φλοκάτη ενός σύννεφου.

Πουλάρια οι λέξεις μου – ποδοβολητό
στο αίμα δάγκωμα στην καρδιά. Πρόσεχε
μην ακουστούν οι χιονοστιβάδες του δάσους
και βγουν τα θηρία από τα σύνορα –
οι λέξεις ακίνητες με το καρφί στο μάτι
στη γλώσσα που είχε νερό
και γύριζε καθώς μύλος στο ποτάμι.

Τα χέρια πιστάγκωνα δεμένα, τ’ άλογα φοβούνται
και διαστέλλουν τα μάτια περίτρομα –
έλα λοιπόν όσον ακούγεται η μουσική
κι ο ψίθυρος των πουλιών σούρουπο
στου ύπνου τα στασίδια.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (1-8)
Post by: wings on 09 Nov, 2013, 02:05:32
https://www.youtube.com/watch?v=bzwNQ023kv8

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Λάμπα θυέλλης
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Ισόβια (2005))


Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (1-8)

1.
Πού να σε φιλήσω να ’ναι μόνο για μένα!

2.
Σκοτάδι απροσδόκητο – ξαφνικό φιλί∙ κατάλευκη λάμπει η κρήνη!

3.
Μετά το τραγούδι η σιωπή. Μετά τη σιωπή η Αγάπη!

4.
Σύννεφα βροχής σκεπάζουν το φεγγάρια. Υπήρξε άλλη Αγάπη;

5.
Τι να σου δώσω εγώ τι να σου δώσω; Και την ψυχή μου πάρε!

6.
Αγάπη αλαφροΐσκιωτη στη σκάλα βήματα δεν άκουσες ποτέ!

7.
Γενναίο λουλούδι λέει το σ’ αγαπώ με λόγια που τρεκλίζουν!

8.
Μην κλαις μη φοβάσαι. Ασύλητος, από σένα θα τελειώσω.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Κάλαντα
Post by: wings on 31 Dec, 2014, 21:24:11
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3c/Lytras_Nikiforos_Carols.jpeg)

Νικηφόρος Λύτρας, Κάλαντα (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1) (λάδι σε μουσαμά, 1872)

Μάρκος Μέσκος, Κάλαντα

Μάνα, γιόμισέ τα δώρα τα παιδιά.
Τα γνωρίζω τα παιδιά — όλα
τα γνωρίζω.
Εκείνο το χλωμό παιδί είναι του Ρήγα
του Πέτρου Ρήγα που τον πήραν ένα σούρουπο
στα γερμανικά στρατόπεδα.
Το διπλανό με τα μεγάλα μάτια
είναι του ανάπηρου Καπλάνη.
Κι ετούτο εδώ το βυζανιάρικο
δεν είναι τ’ ορφανό της κυρα-Δέσπως;
... Μάνα, γιόμισέ τα δώρα τα παιδιά...
Κοίτα πώς χαμογελούν...
Πόσο ωραία λένε τα κάλαντα!

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τω καιρώ εκείνω η χώρα πάλι δυστυχούσε...]
Post by: wings on 08 Jul, 2015, 03:00:14
Μάρκος Μέσκος, [Τω καιρώ εκείνω η χώρα πάλι δυστυχούσε...]

[Ενότητα Χώματα]

XVIII

Τω καιρώ εκείνω η χώρα πάλι δυστυχούσε.
Αόρατοι πόλεμοι μα θανατηφόροι εξίσου, αρρώστιες συχνά και το φριχτόν τέλος όχι στην όμορφη θέα του μοναστηριού που οι καλόγεροι κρατούν στη μέση τα κλειδιά των κρανίων∙ μήτε στον λόφο με τα κυπαρίσσια∙ μα στη σκόνη μέσα και στα σκουπίδια και στα υπόγεια αζήτητοι νεκροί — με το στανιό τα μάτια ορθάνοιχτα για τη φωτογραφία και την επικήρυξη. Και άλλη πείνα και ανέχεια ψυχής κάτω απ’ τον ίδιο πάντοτε ουρανό του κόσμου.

Στο διηνεκές τότε διάλεξε την ώρα ο Βασιλιάς και μια μέρα εκατέβη στην αγορά όπου το ψέμα συνωστίζεται και η απάτη και οι σιωπηλές φωνές του κέρδους. Παραμέρισαν οι ρακένδυτοι να περάσει η συνοδεία και να σταθεί στο κέντρον ο Μεγαλειότατος με τις πορφύρες. Εκείνος, ο θεόπνευστος, σήκωσε τα χέρια ψηλά τρις, κάθε φορά γεμίζοντας τις χούφτες του διαμαντικά και γρόσια και χρυσάφια τινάζοντάς τα προς τα σύννεφα, σημάδι, λένε, πως αγαπούσε τους ανθρώπους και τον λαό και πως τα χάριζε σκορπώντας τα έτσι.

Αλαλάζοντας συρφετός χύμηξε ποιος να προλάβει πρώτος χτυπώντας και υβρίζοντας ο είς τον άλλον. Γρηγορότερα από τις αστραπές της βροχής συνάχτηκαν οι ξαφνικές λάμψεις στο χώμα και το στερνό φλουρί ακόμα που κυλούσε προς τον υπόνομο.

Η πομπή ξεκίνησε από τα μάτια του Βασιλιά για το παλάτι με το κνούτο μπροστά που πριν λίγο σιγούσε. Κι από τους τυχερούς της ημέρας άλλοι ταχύτατα λάκισαν σφίγγοντας τον κόρφο για το καλύβι, άλλοι βροντώντας τις τσέπες πέρασαν στις ανάγκες και στα καπηλειά∙ μα κάποιοι στη γωνιά, αμέτοχοι στην εξαγορά του βίου τους, σφίγγοντας τα δόντια έκλαιγαν.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ελεύθερος σκοπευτής
Post by: wings on 17 Feb, 2016, 20:17:17
Μάρκος Μέσκος, Ελεύθερος σκοπευτής

Μέτρησα τα χνάρια του αγριμιού πάνω στο χιόνι:
Οχτώ ματωμένα πέλματα στην μπάντα οπού φυτρώνει το φεγγάρι στον ουρανό,
οχτώ ματωμένα πέλματα στη μεριά που ξεψυχάει ο ήλιος —
οχτώ βήματα αγριμιού Βοριά, οχτώ βήματα αγριμιού Δύση.

(Όμως οχτώ βήματα αγριμιού
είναι ένας τάφος στρατιώτη πάνω στο άνθος του
χωμένου εδώ με την φροντίδα των συντρόφων του —
σ’ αυτά τα οχτώ ματωμένα πέλματα του αγριμιού οπού βημάτιζε
τυφλά το αιμοβόρο ένστιχτό του...)

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο φαντάρος στον καταρράχτη
Post by: wings on 17 Feb, 2016, 20:24:49
Μάρκος Μέσκος, Ο φαντάρος στον καταρράχτη

Έπρεπε να κατέβει στα πόδια του καταρράχτη
να πλένει τα ματωμένα του χέρια,
τα σκονισμένα αρβύλια του να πλένει
με τις γαρδένιες του νερού, να δροσίσει
το μέτωπό του ή, αν ήταν βολετό,
να κυλήσει το βρόμικο κορμί του
μετά το ντουφέκισμα, εκεί στο ύψος του καταρράχτη,
απ’ τη φλογέρα του πουλιού...

(Δώστε μου μια σάλπιγγα
να κλάψω αυτόν τον άνθρωπο
με τη χακί στολή!...)

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ουρανός
Post by: wings on 17 Feb, 2016, 20:33:27
Μάρκος Μέσκος, Ουρανός

Με τα κλαδιά του δέντρου κάνω σχέδια στον ουρανό
ζωγραφίζω ένα λυπημένο Θεό, την
οπλή του αλόγου που δε φαίνεται —
φταίνε τα σύννεφα που τα κουβάλησε ο τρελός βοριάς
μα πώς αλλιώς θα ζωγράφιζα
ένα καράβι με τα τέσσερα χαμόγελα του κόσμου;

Κάνω σχέδια με τα χέρια του ανέμου
σχέδια παράξενα, μάτια και πρόσωπα αγαπημένα,
σχέδια παράξενα, νεκροί που πίστεψα
αίμα και κόκαλα και χαρά και δρόμοι,
σχέδια ίσως τρελά: μια πηγή γαλάζιο,
μια πηγή γαλάζιο νερό για τη δίψα της προσευχής μου
κι έναν άγγελο να μου δίνει το χέρι
ν’ ανέβω ψηλά...

(Μάνα, δεν έπρεπε να βάψεις γαλάζια τα μάτια μου
δεν έπρεπε, μάνα, να με ποτίσεις
τόσο βουρκωμένο ουρανό...)

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η διαθήκη του παππού μου
Post by: wings on 17 Feb, 2016, 20:41:36
Μάρκος Μέσκος, Η διαθήκη του παππού μου

Λίγο πριν πεθάνει
χώρισε στα τέσσερα τα χωράφια του κι είπε:
Αυτά που βλέπουν το νοτιά: στον γιο μου που δουλεύει το χωράφι
καθώς βαρβάτο βόδι στ’ όργωμα∙ του βορρά:
στον γιο μου που ξημεροβραδιάζεται στις πολιτείες αλήτης δίπλα στους φτωχούς∙
της δύσης: στον γιο μου που κρατάει την περηφάνια μας ντουφέκι
μονάχα στα σημάδια της πατρίδας∙ κι αυτά
που βλέπουν στην ανατολή
του σκλάβου γιου μου...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η πελάτισσα Ευανθία
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 13:16:06
Μάρκος Μέσκος, Η πελάτισσα Ευανθία

Στενοχωριέμαι πολύ
όταν δεν έχω να προσφέρω στη μικρή Ευανθία
ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια
να στολίσει το μαύρο της καλοκαίρι...

Έπρεπε να το ’χα προβλέψει —
παρασύρθηκα από την παλίρροια της άνοιξης
κι έφερα στο μαγαζί κόκκινες γόβες
κόκκινα πασούμια, τον κόκκινο ήλιο
στα πόδια των γυναικών
ξεχνώντας έτσι τη μικρή Ευανθία που τώρα
ζητάει ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια
να στολίσει τον θάνατό της...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ανθρώπινο
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 13:20:28
Μάρκος Μέσκος, Ανθρώπινο

Ευχαριστώ τη μάνα μου
που μ’ άνοιξεν ένα παράθυρο:
να εκστασιάζομαι μπροστά στην αυγή,
να θλίβομαι μπροστά στη δύση...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Καθημερινό
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 13:25:01
Μάρκος Μέσκος, Καθημερινό

Όλη μέρα στο μαγαζί
χωρίς πελάτες...
— Παιδί! πάρε μια δραχμή
και διώξε αυτό το σκιάχτρο που ζωγράφισεν η φτώχεια
στο τζάμι της εξώπορτας...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ανθοδοχείο
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 13:30:03
Μάρκος Μέσκος, Ανθοδοχείο

Ίσως η κάμαρα η κενή, ίσως ο ήλιος που απίθωνε
τις κραυγές του πάνω στην πλάτη μου
έγιναν αιτία να φαντασθώ
πως τ’ άδειο ανθοδοχείο πάνω στο τραπέζι
είχε μάτια που με κοιτούσαν επίμονα,
είχε φωνή που με νανούριζε και με ξυπνούσε
μ’ έναν Έρωτα γεμάτο παπαρούνες στο αδειανό του στόμα.

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μικρή ευτυχία
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:05:38
Μάρκος Μέσκος, Μικρή ευτυχία

Είναι μια μικρή ευτυχία που ζω∙
στα χέρια μου κρατάω το άσπρο ρίγος της ζωής
στα χέρια μου κρατάω το μαύρο ρίγος του θανάτου,
τα χρόνια μου περνούν κι ανθίζουνε όπως τριαντάφυλλα την άνοιξη
μαδιούνται το χινόπωρο,
αγαπάω τον κόσμο, πονάω για τον κόσμο,
σκέφτομαι και λέω ζωή είναι αγάπη,
σκέφτομαι και λέω θάνατος είναι αγάπη,
δακρύζω από χαρά όταν πυρπολεί τα δέντρα
το ερωτιάρικο αηδόνι,
δακρύζω από τη λύπη που σταμάτησε
στη ράχη του χελιδονιού,
χαίρομαι την αυγή, θλίβομαι τη δύση...

Είναι μια μικρή ευτυχία που ζω∙
και που πεθαίνω.

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Χωρικά όνειρα
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:14:31
Μάρκος Μέσκος, Χωρικά όνειρα

I

Έσφιξα τα χέρια των συγχωριανών μου
—τη μοίρα οργωμένη από τ’ αλέτρι
τον ήλιο και τ’ αγκάθια από τα χερσοχώραφα
και την οργή τους.

II

Ο ουρανός θρυμματισμένος όνειρα
κάπα στην αγρύπνια του βοσκού κι αμίλητη φλογέρα.
Τη νύχτα αυτή όσα τα μάτια τ’ ουρανού
τόσα τα πρόβατα στη γη.

III

Ζέψαν τα βόδια από τις τέσσερις χαράματα
αφού τον αδερφό του ήλιο με την πλούσια κόμη
ξαπλώσανε στον κύκλο του αλωνιού
σπυρί σπυρί κουρσεύοντας το στάρι.

IV

Βάλτους δεν έχουμε δω να κρώζουνε τα νεροπούλια
τα καλοκαίρια δω άνεμος δε βογκάει, τ’ αρνιά
σκαρίζουνε, τα καριοφίλια κοιμούνται.
Πούθε έρχεται κάθε μεσάνυχτα η παιδική φωνή
τρέλα γεμάτη και παράπονο;

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μετανάστης
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:24:21
Μάρκος Μέσκος, Μετανάστης

Ούτε μια νύχτα δε με ζέσταναν τ’ αστέρια σου
σ' άγρια χρόνια βουκόλος πάνω στα βουνά
να μπερδεύω τ' αρνιά με τους εχτρούς και τ’ αδέρφια
και να σκοτώνω εχτρούς κι αδέρφια
και να σκοτώνω αρνιά κι εχτρούς
και να σκοτώνω αδέρφια, εχτρούς κι αρνιά,
να τυραννιέμαι και να βασανίζομαι ψάχνοντας
την καρδιά μου στις πολιτείες με τριάντα δραχμές,
χόρτο να μη φυτρώνει πια στα χωράφια
πουλιά να μην έρχονται την Άνοιξη
στάλα στα φρυγμένα χείλια των ποταμιών
κι ένας καημός, ένας βαθύς καημός τραγουδιού και θανάτου...

Γιόμισαν τα μάτια μου μαύρο φως
πέντε χρόνια ανθρακωρύχος στα ορυχεία Σαρλερουά
ποτέ μη λησμονώντας τ’ ακρογιάλια σου που τα πλαταίνει
ο γλυκός θυμός από τα ελάτια του Βερμίου —
μα το ’χω παράπονο πατρίδα...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το πουλί κι ο θάνατος
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:28:35
Μάρκος Μέσκος, Το πουλί κι ο θάνατος

Άκουσέ με πουλί:
Το παραθύρι αυτό με το γαλάζιο φως
στη μάνα μου θα το χαρίσω όταν πεθάνω
να ’ρχεσαι τότε, να τραγουδάς και να ονειρεύεσαι
τον θάνατο με το λευκό μου φέρετρο
βαθιά στη ρίζα του παράπονου...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ερωτικό κυνήγι
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:33:13
Μάρκος Μέσκος, Ερωτικό κυνήγι

Τρεις πέρδικες στα πλάγια, τρεις
μου δίναν γκρα στα χέρια, δίκαννο ντουφέκι
να λησμονήσω —
γελώντας με τα κόκκινά τους ράμφη
κλωνί κλωνί, ρέμα το ρέμα —
τα μάτια σου μικρή μου Ιουλία...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Εξομολόγηση
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:38:13
Μάρκος Μέσκος, Εξομολόγηση

Ποτέ δε θα με καταλάβεις μάνα
γιατί ξεχνώ πολλές φορές να φιλήσω το μέτωπό σου
γιατί φωνάζω, γιατί κλαίω το θλιμμένο ονειροπόλημα
γιατί γυρίζω την αυγή με το ντουφέκι στον ώμο
γιατί τα μάτια αυτά που φιλούσες στην άνοιξή μου
γίναν μαχαίρια κι ακονίζονται στα μάτια του άλλου κόσμου,
ποτέ δε θα με καταλάβεις μάνα
γιατί δε δάγκωσα τα χείλια της αγάπης μου
αφού δε βρήκα τόσα χρόνια τ’ άσπρα σεντόνια
ν’ απλώσω ή να τυλίξω το ματωμένο μου ποίημα...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Βιογραφία
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 18:46:11
Μάρκος Μέσκος, Βιογραφία

Με γέννησεν η φωτιά των άστρων μια νύχτα φιμωμένη.
Γονείς δεν είχα ποτέ — αν είχα μάνα
δε θα με καταλάβαινε ποτέ, αν είχα πατέρα
τα μάτια μου δε θα τον αντίκριζαν ποτέ.
Ατσάλι εντός μου και ποτάμια που μαλώναν
ζητώντας τους δρόμους της θάλασσας
της πιο γαλήνιας, της πιο άγριας, της ματωμένης
απ’ το κορμί μου, που κυλισμένο στις λάσπες
περνούσαν πάνωθέ του τα καλοκαίρια κι οι παγωμένοι Γενάρηδες
κουβαλώντας συλλογισμένοι το φέρετρο του παιδιού των
στην αντίπερα όχθη της γης με τα λουλούδια...

Μίσησα την ποίηση γιατί είκοσι τρία χρόνια
ντουφέκιζε την καρδιά μου. Θεό δεν είχα
αγγέλους μήτε, γέλιο ποτέ στα χείλη μου, χέρι
κάτασπρο από αγάπη και ειλικρίνεια ποτέ
δε μέρωσε τ' άγριά μου μαλλιά — γι’ αυτό
και δεν παντρεύτηκα.
Και να σκεφτείς πως τόσα χρόνια
κατέβαζα τη θυσία προβάροντας παπούτσια
στα πέλματα των γυναικών.

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Πικρή διαπίστωση
Post by: wings on 18 Feb, 2016, 19:00:29
Μάρκος Μέσκος, Πικρή διαπίστωση

Όλα συνηγορούν τον θάνατο.
Κι αυτά τα χτίρια που υψώνουνε την αγωνία μας
μαζί με το αμμοχάλικο ως τ’ αστέρια
κι η προσευχή του απελπισμένου και η χαρά
του τραγουδιού που δεν κρατάει πολύ,
όλα, όλα, κι η μοναξιά του Θεού και η βροχή
κι οι κεραυνοί των ουρανών κι η πανώλη που δε χάνεται
κι η μισαλλοδοξία του πολέμου και το πικρό
παράπονο των σκοτωμένων
καθώς έσκαγε το χείλι σε μια γελούμενη θύμηση
λίγες ώρες πριν...

Όλα συνηγορούν τον θάνατο∙ ως κι αυτή
η αισιοδοξία που κομματιάζεται κάθε μέρα.

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ειρήνη
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 21:49:04
Μάρκος Μέσκος, Ειρήνη

Θα ήταν αστείο αλήθεια
να πεις:
πώς πάχυνεν ο Μάρκος Κράλλης
ο πιο αδύνατος του λόχου
ο πιο αδύνατος της δοξασμένης Μεραρχίας.
Να πεις:
πώς γαλήνεψε το ρουφηγμένο πρόσωπό του
κι ένα κίτρινο φεγγάρι
έχει απιθώσει
την απάθεια του νεκρού στη μετόπη
της απελπισίας του...
Να πεις... εσύ που δεν ξέρεις
πως ο Μάρκος Κράλλης
ο πιο αδύνατος του λόχου
ο πιο αδύνατος της δοξασμένης Μεραρχίας
πνίγηκε χτες στο ποτάμι
προσπαθώντας
να σώσει έναν εχτρό του πληγωμένο
που φώναζεν: — Ειρήνη... Ειρήνη...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Αμηχανία ζωγράφου
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 21:54:18
Μάρκος Μέσκος, Αμηχανία ζωγράφου

Είναι μαύρο το αμπρί, ο ουρανός σταχτής καθώς η λυπημένη τρυγόνα,
χρειάζομαι λευκό — το χιόνι ως το σαγόνι αφού ο χειμώνας
κράτησεν οχτώ τυφλά φεγγάρια —
μα για την πληγή ετούτη του φαντάρου δεν έχω χρώμα
χρειάζομαι κόκκινο, κόκκινο πολύ, κόκκινο αίμα...

(Λέω ν’ ανοίξω μια πληγή στο γόνατό μου
να βάλω αίμα στην πληγή του στρατιώτη —
να με πιστέψετε!...)

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Γενέθλια
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 21:57:48
Μάρκος Μέσκος, Γενέθλια

Σήμερα ίσως γιόρταζα τα γενέθλια
για τα είκοσι τρία σκοτωμένα παλικάρια μου.
Και καθώς σήκωνα το ποτήρι
όταν με ανάγκαζαν οι φίλοι με την πρόποσή τους
να ευχηθώ κι εγώ
κάτι τέλος πάντων στον εαυτό μου,
ανασήκωνα ένα ένα τα κορμιά από τα
είκοσι τρία σκοτωμένα μου παλικάρια
μπήγοντας λουλούδια στα λευκά πουκάμισά τους
και φιλώντας τα στο στόμα...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Εφιάλτης
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:03:43
Μάρκος Μέσκος, Εφιάλτης

Δε θά  ’ρθει σήμερα, δε θά ’ρθει, δε θά ’ρθει
μα γιατί, γιατί σταμάτησε το τραγούδι,
γιατί απλώθηκε σιωπή φόβου — ακούω
καλύτερα τώρα — ακούω βήματα στο πλακόστρωτο,
ανεβαίνει τα σκαλιά, χτυπάει την πόρτα, χτυπάει
(μα πώς ν’ ανοίξω την πόρτα, νάηταν η αγάπη μου ν’ άνοιγα
νάηταν τα σκοτωμένα αδέρφια μου ν’ άνοιγα)
χτυπάει την πόρτα — να φύγει! να φύγει! να φύγει!
ακούω καλά: Καρφώνει το μαχαίρι του στην πόρτα
κλοτσάει την πόρτα, φεύγει, φεύγει, μουγκρίζει απαίσια
κρεμώντας στο σκοτάδι δυο μάτια
που στάζουν αίμα, αίμα...

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Εικόνες από την επαρχία
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:12:00
Μάρκος Μέσκος, Εικόνες από την επαρχία

I

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω
τον χτικιάρην εκείνον χαμάλη
με το ψωριάρικο άλογο και το καρότσι
που κουβαλούσε κάθε Παρασκευή βράδυ
τα κρέατα από το σφαγείο στα κρεοπωλεία.

Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να τον ξεχάσω
ενώ λέει ο κόσμος πως πέθανε...

(Ο χαμάλης)

II

Ήσουν δεν ήσουν δεκαεφτά χρονώ
όταν ζωγράφιζες τα χελιδόνια
που κολυμπούσανε στον ουρανό.
Γιατί σε φώναξε ο Θεός
αφού δεν έχει άλλον ουρανό να ζωγραφίσεις;

(Ο Πέτρος)

III

Κόπηκε στα δυο η ζητωκραυγή μου όταν θυμήθηκα
πως στο ίδιο μέρος του γηπέδου είχαν ξαπλώσει
είκοσι εννιά ολόγυμνα πτώματα
χωρίς κεφάλια...

(Επαρχιακό γήπεδο)

IV

Πάρε τη φανέλα μου μάνα
κι άπλωσέ την πάλι στο πιο χαμηλό κάγκελο
να στάξει πάνω της ο ήλιος το χρυσάφι του
να στάξει πάνω της η βροχή ανθρώπινο παραλήρημα — να τη φορέσω...

(Η φανέλα)

Από τη συλλογή Πριν από τον θάνατο (1958)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η λάβα
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:18:16
Μάρκος Μέσκος, Η λάβα

Εφτάπηχα τείχη
σίδερο, γρανίτης σκληρός το πιο αδιαπέραστο μέταλλο
μια πόρτα όχι όρθιος νεκρός αλλ’ ατσαλένια δόντια
μέτρα πολλά μπηγμένα στα πλευρά της κατοικίας.

Τρία μερόνυχτα να ζήσουμε και ας μην αναπνέει εδώ
μήτε τριζόνι, να κρατήσουμε όταν τρελαθεί ο πανικός
και κλείσει τους δρόμους, τρία μερόνυχτα απ’ έξω η λάβα
γύρω και πάνω μας φωτιά.

Ο Έρωτάς μας θα ’ναι το τελευταίο πράγμα εδώ.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η πείνα
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:21:28
Μάρκος Μέσκος, Η πείνα

Σούρουπο. Το γελάδι μουκανίζει
από την ποταμιάν ακόμα στο μοσχάρι.
Να ’ρχονταν η μάνα μου
να ’ρχονταν η μάνα έτσι απ’ τα χωράφια...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μνήμη
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:28:48
Μάρκος Μέσκος, Μνήμη

Πάνω από τα Βοδενά
περνάει ο δρόμος της Σωτήρας.
Ήσυχοι λόφοι, άγριο φαράγγι πιο ψηλά
το καστανό χώμα της κερασιάς είναι νιόσκαφτο
εδώ η χλόη του σταριού εκεί χορεύει
ανθισμένα η δαμασκηνιά, γελάδια πάλι στην πλαγιά
κατά το Πάικο μια φοράδα ασέλωτη
βιτσίζει τον αέρα...

— Οδυσσέα!...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το αίσθημα
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:44:33
Μάρκος Μέσκος, Το αίσθημα

Μόνον εσύ τρυγόνα ξέρεις πόσον ωραίο είναι
τ’ άσπρο φεγγάρι πάνω στο βουνό, θολώνεις το νερό
και πίνεις θάνατο όταν χαθεί η χαρά σου∙
πάρε λοιπόν και την αγάπη μου και κρύψε την
καθώς εσύ γνωρίζεις
στη ρίζα της αγριογκορτσιάς ή σ’ ένα ρωμαλέο καραγάτσι.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μουγκό
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:47:35
Μάρκος Μέσκος, Μουγκό

Η μάνα μου δεν ξέρει ελληνικά, καμιά
γλώσσα του κόσμου δεν μιλεί — όταν βροντάω
το καριοφίλι χαίρεται, όταν παίρνω
θλιβερό σκοπό μοιρολογάει ξερριζώνοντας
τρίχα τρίχα τ’ άσπρα της μαλλιά...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Τσιγγάνικο
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:50:52
Μάρκος Μέσκος, Τσιγγάνικο

Όλη τη νύχτα με κερνούσες αίμα και κρασί∙
τ’ αστέρια μου ’φερνες να πιω. Εγώ
γυρνούσα τα μάτια μου στα παραθύρια τ’ ουρανού.
Κανείς Θεός! Μα θα ’χε πολύ φως έξω
αφού έπεφτεν ο ίσκιος της μάνας μέσα μου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ιτιά
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:55:35
Μάρκος Μέσκος, Ιτιά

Του Χ(ρήστου) Ν(έπκα)

Τα παιδιά κατέβαιναν με το ποτάμι. Κυλούσαν, κυλούσαν
δεν έκλαιγαν δεν τραγουδούσαν — ήταν παγωνιά
χιόνι λησμονιάς ετρύπαε τα κόκαλα, Μάης δεν ήταν
λουλούδια μήτε και μόνο η μάνα με τα πράσινα μαλλιά
έσκυβε να χαϊδέψει ό,τι έφτανε: Μέτωπα ακίνητα, πόδια
και χέρια κι αγκαλιές και τώρα βούρλα μέσα στις παλάμες τους
μια πάνω μια κάτω στο κόκκινο νερό, έσκυβεν η μάνα
με τα πράσινα μαλλιά (αν είχε πια μαλλιά)
ό,τι έφτανε ν’ αγγίσει απ’ τα νεκρά παιδιά
τους άνδρες πες
που κατεβαίναν σκοτεινά, χωρίς φως το ποτάμι.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το άγριο περιστέρι
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 22:58:21
Μάρκος Μέσκος, Το άγριο περιστέρι

Μέσα σε δυο ρεματιές αηδόνια
ματοκυλιέται τ’ όνειρό μου και πονεί.
Μέρος δεν έμεινε για το φιλί
κανόνια μόνο, τυφλοί στρατιώτες, όπλα
ετοιμάζονται χαραή. Πυξίδα
τα χωράφια που στραφταλίζουν στην οριζόντια
ακτίνα του ήλιου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μουσική
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:04:15
Μάρκος Μέσκος, Μουσική

Έσπρωξε την πόρτα∙ την κλότσησε σχεδόν και μπήκε μέσα.
Παρέες εδώ, παρέες εκεί, διάχυτη μουσική — καπνίλα.
Τα γκαρσόνια κοκάλωσαν σε λίγο. Απέναντι
η γυναίκα που αγαπούσε τόσα φεγγάρια πριν.
Κόπηκεν η βουή, κόπασαν οι ομιλίες — σιωπή.

Αυτός δεν ήταν ληστής∙ (είχε μαντίλι ιδρωμένο στον λαιμό
άταχτα μαλλιά, ένα μέτριο μπόι) τους κοίταξεν όλους
έναν έναν στα μάτια
τόσο ήσυχη σκλαβιά, σκέφτηκε, τόση φυλακισμένη θάλασσα
γύρισε πίσω του και με δυσφορία είπε:
—Δεν έχει αέρα εδώ, πάμε.
Πήρε τα παλικάρια του κι έφυγε.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ιστορία
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:09:09
Μάρκος Μέσκος, Ιστορία

Η μια μέρα μισούσε την άλλη
η μια νύχτα την άλλη νύχτα — άνεμος χαδιάρης
τα φύλλα ανασταίνει, το δείλι αφάνταστα πικρό.

Πού το ’δες καημένε πρόσωπο χωρίς μάτια
κορμί χωρίς πρόσωπο να καλωσορίζουν τα πουλιά
να καλωσορίζει το νερό κι ο ήλιος
κορμί αποκεφαλισμένο!...

Η μέρα κείνη δεν ξεχάστηκε ποτέ
αλλού μπηγμένο το κεφάλι
αλλού το σώμα το γυμνό, σκύλοι
να το δαγκώνουν, άνθρωποι να το κλοτσούν.

Η μια μέρα μισούσε την άλλη
η μια νύχτα την άλλη νύχτα —
άνθρωποι μ’ άλλο πρόσωπο, άνθρωποι μ’ άλλην καρδιά
γράψαν αυτήν την Ιστορία...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Αδειούχος
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:24:33
Μάρκος Μέσκος, Αδειούχος

Τα ρούχα μου τρίφτηκαν, κοπήκαν σε μέρη πολλά,
όμως, το απόγευμα είναι ήσυχο. Στα χέρια μου
κρατώ ποιήματα από τον άλλο κόσμο
στρατιώτης εγώ τι τα θέλω;
Σαν κακούργος διαβάζω στο πάρκο
τώρα που ευωδιάζει το Μάη.

— Ω δεσποινίς, ω δεσποινίς, πόσο ομορφήνατε:
Άραγε με θυμάστε;

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο Μινώταυρος στην εξορία
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:28:05
Μάρκος Μέσκος, Ο Μινώταυρος στην εξορία

Σφίγγει ο ουρανός τα δόντια, ζώα και δέντρα
σαρκοβόρα, σφίγγει ο καιρός, τον τράχηλο η αλυσίδα
το πόδι ο χαλκάς, σφίγγει, σφίγγει.

Απ’ τις αυλές πουλί έγινες και πέταξες μακριά.
Νύχτες και νύχτες μοναξιά, το χάραμα πικρό
φαρμάκι το δείλι.

— Στο γυρισμό μάνα καρτέρα με
στην πιο ψηλή κορφή, πρώτη ν’ αντικρίσεις
τ’ άσπρα πανιά του καραβιού.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το κακό
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:31:02
Μάρκος Μέσκος, Το κακό

Ξυπνούσε το πρωί∙ μαχαιρωμένο στο
ράμφος κρατώντας πράσινη λυγαριά.
Μέρα πανιασμένη απ’ το κακό. Και
τα βουνά στητά και στ’ ακρογιάλια φλοίσβος.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η αυλή
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:34:55
Μάρκος Μέσκος, Η αυλή

Στο πλάι του βουνού η χλόη τελειώνει στην αυλή
πέρασμα λοιπόν πουλιών πέρασμα ήλιου
γι’ αυτό και οι κηλίδες στο χώμα:
Από σπασμένη φτερούγα ή κυνηγημένο αγρίμι
από το μούγκρος του σφαγείου και το αμίαντο αίμα —

Χαράματα η κυρά τους τοίχους ασβέστωνε και
το δρομάκι από το πλάι του βουνού
ως την αυλή
— όχι, όχι δεν ήταν το αίμα ανθρώπινο
ομολογώ: δεν ήταν...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Αυτός ο τόπος
Post by: wings on 07 Jan, 2018, 23:57:33
Μάρκος Μέσκος, Αυτός ο τόπος

Αυτός ο τόπος γεννάει
πικρά ποιήματα. Σαν τούτο
της Αναστασίας που τώρα
στον θάνατο παραπατάει και στην ξενιτιά
στην ξενιτιά παραπατάει και στον θάνατο —
η μια κόρη αίμα στο βουνό
η άλλη κόρη αίμα στα σπαρτά του κάμπου...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μαύρη πέτρα
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 00:04:10
Μάρκος Μέσκος, Μαύρη πέτρα

Δυο στρέμματα αμπέλι δεξιά
το κίτρινο στάρι κυμάτιζεν ήσυχο εμπρός του.
Το καραούλι κρυμμένο καλά στη μαύρη πέτρα
τρεις ώρες μετά την αυγή αποξεχάστηκε ολομόναχος
με το ντουφέκι χαλαρό στα γόνατα — τι ωραίος
κείνος ο ξωμάχος που βιτσίζει το μουλάρι
σπέρνοντας διπλή σοδειά το καλαμπόκι!

Πάνω στ’ ωραίο του όνειρο πετάχτηκε τρομερό
το μαύρο άνθος του θανάτου από το βόλι
που άναψεν ο άλλος του πέρα λόφου.
Έγειρε και τον σκέπασεν η λησμονιά.

Την άλλη μέρα
περνώντας δυο συντρόφοι του από
τη μαύρη πέτρα
τον σήκωσαν και τον παράχωσαν στη ρεματιά
πριν χυμήξουν αϊτοί και του βγάλουν τα μάτια
πριν πέσουν τσεκούρια κι ανθίσουν οι κρανιές με το κεφάλι του.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Επεισόδιο
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 00:12:20
Μάρκος Μέσκος, Επεισόδιο

Έσφιγγε ο καιρός πάλι τα δόντια. Το γεφύρι εκείνο
το φυλούσαν πέντε άνδρες. Συρματόπλεγμα παντού
όσο να κόβει την αναπνοή με τον άλλον μέρα νύχτα.
Πέρα απ’ το γεφύρι ο κάμπος — αχ! όμορφος πολύ.

Μονάχα για να σωθεί μια ζωή οπωσδήποτε
όταν μια πελώρια σκιά ζητούσε επίμονα
το συρματόπλεγμα να διαβεί (— αλτ! τις ει;
αλτ! και πυροβολώ, ούρλιαζεν η σκοπιά)
έπρεπε να φωνάξει ο αγρότης Φιλώτας από το παραθυράκι:
— Μη, μην πυροβολείς, δεν είναι τίποτε....

Την άλλη μέρα χαραή, όξω από το συρματόπλεγμα
μια τετράπαχη αγελάδα πλάγιαζεν ακόμη.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το χάος
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 00:15:21
Μάρκος Μέσκος, Το χάος

Ωραίο βραδάκι. Μαϊστράλι πρώιμο
τις λυγαριές αναδεύει.
Στο ποτάμι ο ουρανός!
Πράσινο ολούθε∙ και των δέντρων
και της χλόης και της ψυχής
κι απάνω πουλιά με τα φτερά για τα κλωνιά
τους βράχους και τα κοιμητήρια.

Χαμηλά οι θημωνιές μα ως εκεί.
Μετά, το μαύρο χάος της νύχτας.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Όνειρο ή ο μύθος της μεμονωμένης εξόδου
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 17:37:55
Μάρκος Μέσκος, Όνειρο ή ο μύθος της μεμονωμένης εξόδου

Τ’ άλογα μπροστά και η μουσική.
Ο κόσμος πίσω με τ’ αγκαλιασμένα παλικάρια και το παιδομάνι.

Χωρίς σημαίες, χωρίς αρχηγούς
ο κλήρος έλαχε σε μένα
να τρέξω μπροστά να σταματήσω τ’ άλογα
μεγάλο το βήμα και η μουσική πού ν’ ακουστεί
σ’ αυτούς που ακολουθούσανε περνώντας την έρημο
τα βαλτοτόπια και τις καταποντισμένες πολιτείες.

Στα χίλια εμπόδια γλιστρούσα τώρα από τις
σάπιες στέγες και τους φαγωμένους δοκούς
μα να ’ναι καλά κείνο το δέντρο των αντρειωμένων
που ξαφνικά φύτρωνε κι άνοιγε κλωνιά
να πιαστώ, να περάσω τις αυλές και τους βάλτους
σταματώντας τ’ άλογα στο ξέφωτο
και δυναμώνοντας τη μουσική.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο μελλοθάνατος
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 17:40:54
Μάρκος Μέσκος, Ο μελλοθάνατος

Το καραούλι έπιασε μόνον εμένα
και η νύχτα η βάναυση χάρηκε τα μάτια μου.
Αχ! να τα σφαλούσα τόσο
όσο ένα ανθισμένο δέντρο οχτώ του Απρίλη!
Άσπρο γενάκι έχει το βουνό
τα χωράφια υγρό κριθάρι.
Μα πού, μα πού με πάει αυτός ο άνεμος
μα πού, μα πού με πάνε αυτές οι χειροπέδες.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ιούλης
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 17:44:52
Μάρκος Μέσκος, Ιούλης

Γόνατα λυγάει το δείλι, τ’ άλλο μαχαίρι
καρφώνει τα κόκαλά μας.
Βαθύς είναι ο κάμπος, καρπερός ο ψίθυρος Ιούλη μήνα
να ’φτανε, αχ! να ’φτανε η στιγμή.

Ο θάνατος σήμερα είναι μια κόκκινη κηλίδα ή
ένα κατάψηλο δέντρο.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Παραίνεση
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 17:49:49
Μάρκος Μέσκος, Παραίνεση

Ξάφνου, μίλησεν ο γέρος:
Νερό στην άμμο; Στη θάλασσα σάστισαν τα καράβια
χύμηξαν αϊτοί να πιουν νερό∙ τ’ αηδόνια μόνο
που γνωρίζουν καλά
πότε φτάνει η μαύρη νύχτα και πότε η δροσερή αυγή
χαροκοπιούνταν κι έκλαιγαν...
Νερό στην άμμο; Κρύψου αλόγιστο νερό
τι ο μαύρος ίσκιος
άνοιξε κιόλας βάραθρο να σε πιει.
Σ’ άλλον καιρό
βόηθα κείνον τον ανθό να περάσει την άμμο.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Κατάσταση
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 17:52:47
Μάρκος Μέσκος, Κατάσταση

Η αρραβωνιαστικιά μου είναι κουτσή
κι ως περπατούμε δίπλα στα ποτάμια
θαρρώ πως μια καταποντίζομαι βαθιά στον ποταμό
κι άλλοτε πάλι με τραβούν τα μαύρα της μαλλιά
ψηλά στα κύματα που κελαηδούν αηδόνια...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Κατοπινό ειδύλλιο
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:00:59
Μάρκος Μέσκος, Κατοπινό ειδύλλιο

Στο σχοινί που απλώνει η μάνα μου τα ρούχα
από τη μουριά του γείτονα ήρθε ένας σπουργίτης.
Με κοιτάει∙ τον κοιτώ. Είτε πέφτει μαλακό το χιόνι
είτε ανάφτει πυρκαγιά η ροδιά στη φυλλωσιά της
μοιάζει να μην πολυπιστεύει πως εγώ είμαι εχθρός του
αλλά κι εγώ μπορώ να πάρω τη σφεντόνα
φύλλο ζεστό, σώμα μικρό τη στάχτη του
στους πέντε ανέμους να πετάξω;

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ένα φιλί
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:16:36
Μάρκος Μέσκος, Ένα φιλί

Α, σφοδρή επιθυμία με κατακλύζει
μαύρο σκαρπίνι στο ψιλό χορτάρι
βρεγμένη χλόη στα στήθια των νεκρών.
Γέμισε το πρόσωπό μου αστέρια απ’ τα φιλιά σου
και φεγγοβολώ σαν έναστρος ουρανός. Όμως
όταν με φιλάς δεν ονειρεύομαι μαζί σου στα λιβάδια.
Με κόπο συγκρατώ όλους αυτούς που πλάγιασαν στο στήθος μου
στη ματωμένη χλόη έγειραν αναστενάζοντας
κι αποζητώντας ένα φιλί δικό σου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Σύγχρονη ρέμβη
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:25:02
Μάρκος Μέσκος, Σύγχρονη ρέμβη

Πόσον καιρό έχεις να σταθείς στο παραθύρι;
Μπροστά σου ο Απρίλης άνθισε μιαν ιτιά
και νανουρίζει το ποτάμι. Στον κάμπο
ολόλευκο άτι χλιμιντρίζει καρτερώντας την καλή σου, άντρα
που την καρδιά σου απόψε
καθώς το φύλλο της βερικοκιάς
μικρός βοριάς λυγάει.

Πόσον καιρό έχεις να σταθείς στο παραθύρι;
Καιρός, καιρός να πιάσεις πάλι το σπαθί.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Δυο τρεις
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:36:05
Μάρκος Μέσκος, Δυο τρεις

Πήραν το πανί και το περάσαν πέρα από τη θάλασσα
μήτε μπαμπάκι μήτε νήμα φάνηκε ξανά στα χέρια τους.
Έκλεισαν οι πύλες κόπηκε το νερό οι εργάτες
σκόρπισαν. Άλλοι έκλαιγαν άλλοι οργίζονταν άλλοι σιωπούσαν
άλλοι κινούσαν κιόλας για την ξενιτιά.

Δυο τρεις
που επιθυμούσανε πολύ σ’ αυτές τις μαχαιριές
να παίξουν κάποιο ρόλο και γνώριζαν καλά
τα μονοπάτια του δάσους
προτίμησαν, προς το παρόν, να βγούνε στα χωριά της περιοχής
κι ο καθένας με το φεγγαρόφωτο ή την αυγή
κουνάβια ακριβοπλήρωτα να πιάνουν και να τα πουλούν
— για τους τρυφερούς σας ώμους
κυρίες μου.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ερημιά
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:45:18
Μάρκος Μέσκος, Ερημιά

Μπορούσε ο κήπος τούτος να ’χε λουλούδια
και τριαντάφυλλα και βιολέτες και γαρούφαλα νυφιάτικα
και ηλιοτρόπια στη γωνιά.
Πίσω από τον φράχτη τώρα περνούν
βιαστικά ανθρώπινα κεφάλια ή πετάγματα πουλιών —
ο μόνος τρόπος που ’μεινε να ξεχωρίζεις
δρόμους ή φρυγμένους ποταμούς ή κήπους μ’ αγριολούλουδα.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Αστείο
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:49:42
Μάρκος Μέσκος, Αστείο

Να σβήσει αυτό το φως της μέρας
να ’ρθουν βαθιά μεσάνυχτα
κι ο πετροκότσυφας ο μαχμουρλής
στου πρωινού την πάχνη ν’ αναστήσει φως,
βράδυ πάλι μαλακό να ’ρθει, να ’ρθουν
πάλι μεσάνυχτα, να φύγει, να ’ρθουν
να φύγει να ’ρθουν —
να ξημερώσει...

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, Επιτύμβιο
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 18:55:19
Μάρκος Μέσκος, Επιτύμβιο

Μια φορά κι έναν καιρό οι μυλόπετρες του κόσμου
αλέσαν μόνο ένα σπυρί.
Μια φορά κι έναν καιρό οι μυλόπετρες του κόσμου
αλέσαν μόνο ένα καλοκαίρι.

Όσο ένα στάχυ καρπερό η φωνή του.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πρωί πρωί...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 22:58:39
Μάρκος Μέσκος, [Πρωί πρωί...]

Πρωί πρωί
ο τοίχος κατάλευκος.
(Για να λησμονήσω
το άλλο χρώμα.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τα μέλη στον τροχό...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:02:34
Μάρκος Μέσκος, [Τα μέλη στον τροχό...]

II


Τα μέλη στον τροχό
η οχιά να δαγκώνει
να συνθλιβεί το κρανίο — το νερό
θα φυτρώνει πάλι από κάτω.

Σαν αποτσίγαρο σβήνει τον ήλιο
(λοξή επιθανάτια κλίση ψαριών),
ο καιρός παγώνει το μέτωπο — το νερό
θα φυτρώνει πάλι από κάτω.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η φαντασία πέτρα στον λαιμό...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:05:39
Μάρκος Μέσκος, [Η φαντασία πέτρα στον λαιμό...]

III


Η φαντασία πέτρα στον λαιμό:
Η λίμνη που ιστορούσα ψόφιο άλογο
κάτω απ’ τον στενό κύκλο του γύπα
ένα γύρο τα ξερά δάση και
η μπαταριά στον κάμπο δέκα νεκροί.

(Περίμενε μια στιγμή
να δέσω την τσακισμένη φτερούγα.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Δεν υπάρχουν λοιπόν οι φίλοι και οι συγγενείς...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:24:26
Μάρκος Μέσκος, [Δεν υπάρχουν λοιπόν οι φίλοι και οι συγγενείς...]

IV


Δεν υπάρχουν λοιπόν οι φίλοι και οι συγγενείς
(ο Θυρωρός και ο Προϊστάμενος, μονολογείς)
ένα πουλί στον ουρανό το νερό και το χώμα.
Και το καράβι
που σκίζει τη σκοτεινιά.

Έρχονται οι τρομερές νύχτες
βαθιά τα τύμπανα και οι τρομπέτες
από τα τείχη και μπρος
και πίσω νεκροί — νεκροί που αγαπήσαμε ή
θ’ αγαπήσουμε ξανά
με τα κλωνιά και τ’ άγριο χόρτο.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Το σχεδιάγραμμα καταγωγής φυσιολατρικό...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:28:36
Μάρκος Μέσκος, [Το σχεδιάγραμμα καταγωγής φυσιολατρικό...]

V


Το σχεδιάγραμμα καταγωγής φυσιολατρικό:
Στο Βέρμιον η λίμνη του Οστρόβου
πλήρης από σκοτωμένα πουλιά.
Αν πάρεις το δρόμο της Κέλης
πληγές απ’ τον καημό του κλέφτη.
Ο κάτω δρόμος σγουρός
από τις καστανιές —
στο χάνι του Μουχαρέμ και στ’ όνειρο της Στάνκαινας —
φύλακες αμέτρητοι καταπόδι.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η νύχτα είναι ένα δάσος από κυπαρίσσια...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:32:42
Μάρκος Μέσκος, [Η νύχτα είναι ένα δάσος από κυπαρίσσια...]

VI


Η νύχτα είναι ένα δάσος από κυπαρίσσια
σάπια κρέατα — σάπια κρέατα — σάπια κρέατα.
Στη ρίζα του βουνού ο διάλογος:
Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ!...
Όσα απομείνανε πουλιά χαθήκανε στο δάσος.

(Άλογα αφηνιασμένα τα λόγια μου
δεν ξέρω τι λέω.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Το σπίτι ήταν βαμμένο λευκό-λουλακί της ανοιχτής θάλασσας...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:37:33
Μάρκος Μέσκος: [Το σπίτι ήταν βαμμένο λευκό-λουλακί της ανοιχτής θάλασσας...]

VII


Το σπίτι ήταν βαμμένο λευκό-λουλακί της ανοιχτής θάλασσας
(η μαύρη μπογιά με τρομάζει όταν γυρίζω από μακριά).

Στο αποκεφαλισμένο δάσος η τσεκουριά του λύκου, στο γυαλί
της πηγής το πρόσωπο του εμπρηστή μεταλλαγμένο ο ήλιος
λιώνει σαν το κερί στην κόψη του μαχαιριού —
τριπλός ο ήλιος. Σμίγει τα φρύδια η μέρα, φοδράρουν
το φεγγάρι σύννεφα σκοτεινά, το ποδοβολητό αραιώνει.

Μ’ ένα πόδι λειψό έφτασε το άλογο και η ψυχή
του αναβάτη σώνεται καθώς το ρεύμα ξεψυχάει
σ’ αποκλεισμένη λίμνη.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Εμπρός λοιπόν, εμπρός!]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:40:49
Μάρκος Μέσκος: [Εμπρός λοιπόν, εμπρός!]

VIII


Εμπρός λοιπόν, εμπρός!

Το δάσος στο δάσος
στ’ άλογα οι καβαλάρηδες στον λαιμό
τα τραγούδια.

Εμπρός λοιπόν!
(Δύο συν δύο κάνουν τέσσερα
τέσσερα συν τέσσερα οχτώ.
Το μάθημα πάλι από την αρχή.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η ζωή μας δυο τρεις χαμένες κουβέντες...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:44:11
Μάρκος Μέσκος, [Η ζωή μας δυο τρεις χαμένες κουβέντες...]

Η ζωή μας δυο τρεις χαμένες κουβέντες
ένα ντουφέκι στο νερό...

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Στην άλλη λίμνη την Καρά Οβά...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:49:16
Μάρκος Μέσκος, [Στην άλλη λίμνη την Καρά Οβά...]

IX


Στην άλλη λίμνη την Καρά Οβά
(άσπρες όχθες και μουσική από αράπικα μάγουλα)
αυτού
κάθε χρόνους πενήντα
περνούν καβαλάρηδες σαν άνεμος
ταράζουν τη λίμνη και τ’ αυτιά του ποδοβολητού
στις σάνες πικρό το φαγί το κρασί λίγο
φθόγγοι από τραγούδια πάλι πίσω.
Σώνεται γρήγορα η ψυχή, ίσκιος ο καβαλάρης
σκόνη από τα βήματά τους...

(Αν περάσω διαβάτης
28 χιλιόμετρα ανατολικά των Βοδενών
εσύ να με προϋπαντήσεις
κι αγκαλιασμένοι να μπούμε στις κερασιές.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σπαρταρούν οι μνήμες...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:54:17
Μάρκος Μέσκος, [Σπαρταρούν οι μνήμες...]

X


Σπαρταρούν οι μνήμες
ψάρια στο δίχτυ έξω από το νερό:
Από το βουνό έρχεται το ποτάμι
τα πουλιά και τα δέντρα — αυτό τουλάχιστον
καλά το γνωρίζω. Και οι πεδιάδες με τα ζώα
γελάδια κι όνειρα βόσκουν στα τρυφερά λιβάδια
ψηλότερα ο μικρός πόλεμος του χειμώνα.
Νυν και αεί.

Και η φωνή από το στόμα του Κράλλη:
Μην τα ξεχνάς όταν
κάθε απόβραδο
βγάζεις τα μελαγχολικά σου μπλε
και τη γλώσσα
με τ’ αηδόνια του εμπορίου.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Στις όχθες του Βόδα κοιμούνται τα πουλιά...]
Post by: wings on 08 Jan, 2018, 23:57:34
Μάρκος Μέσκος, [Στις όχθες του Βόδα κοιμούνται τα πουλιά...]

XI


Στις όχθες του Βόδα κοιμούνται τα πουλιά
κοτσύφια κι αηδόνια και μικροπούλια ένα σωρό
σιμά η σίτα της ιτιάς με τα χρυσά κλωνιά
έλα να βρεις τον αναστεναγμό σου.

(Όπως τ’ άφησα έτσι τα βρήκα.)
Και οι γυναίκες γεννούν
ακόμη
στο πάτωμα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μ' αυτούς τους στίχους πλένω τα πόδια σας...]
Post by: wings on 09 Jan, 2018, 00:01:37
Μάρκος Μέσκος, [Μ’ αυτούς τους στίχους πλένω τα πόδια σας...]

XII


Μ’ αυτούς τους στίχους πλένω τα πόδια σας
αύριον έχουμε δρόμο
ή όχι;
Τη σάλπιγγα κρατώ στα χέρια μου και ραγίζω τον ουρανό
— τι ωφελεί;
Όταν ανθίσουν πάλι τα δένδρα θα ’μαι μόνος
θα ’μαι μόνος στις όχθες του καλοκαιριού
ενώ το ρεύμα της ζωής
παίρνει άλλη κατεύθυνση.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Στην ιστορία των χαμένων εραστών...]
Post by: wings on 09 Jan, 2018, 00:04:56
Μάρκος Μέσκος, [Στην ιστορία των χαμένων εραστών...]

XIII


Στην ιστορία των χαμένων εραστών
αυτών που με τρύπιο μυαλό και καρδιά πικραμένη
πέρασαν τη ζωή του ίσκιος και χλόη
και αναστεναγμός φυλλωσιάς,
θυμηθείτε παρακαλώ την εξής περίπτωση:
δεν ενταφίασα εγώ το σώμα της αγάπης μου
με κυπαρίσσια και φτερά κοράκου.
Χειμώνας ύψωνε
τρέχει το καλοκαίρι — μια νύχτα
φοβήθηκα πολύ
και είπα το τρομερό ψέμα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Νύχτα και καθόμαστε...]
Post by: wings on 09 Jan, 2018, 00:07:31
Μάρκος Μέσκος, [Νύχτα και καθόμαστε...]

Νύχτα και καθόμαστε
γύρω τριγύρω στην πλάκα του φεγγαριού
Μαύρα μαλλιά, λευκά πουκάμισα

Και το τραγούδι...

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μια μέρα θα βγάλω τους στίχους στον δρόμο...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 21:53:12
Μάρκος Μέσκος, [Μια μέρα θα βγάλω τους στίχους στο δρόμο...]

XV


Μια μέρα θα βγάλω τους στίχους στον δρόμο
εν δυο, εν δυο, εν δυο
— αλτ! εμπρός μαρς! Εν δυο, εν δυο
ευθυτενείς, σιδερωμένοι
σε κάθε γωνιά να χαιρετούν τ’ άστρα
με το χέρι στο πηλήκιο, εν δυο, εν δυο
μια μέρα, θα βγάλω τους στίχους στον δρόμο
ν’ αναπνεύσουν
τα πράσινα φύλλα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Φοβάμαι να σκάψω βαθύτερα...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 21:57:22
Μάρκος Μέσκος, [Φοβάμαι να σκάψω βαθύτερα...]

XVI


Φοβάμαι να σκάψω βαθύτερα:
Πρέπει να φροντίζω τ’ απομεινάρια δένδρα
να συντηρώ το αίμα τους να τα προσέχω
γιατί άνεμος σποριάς θ’ αργήσει και
η πυρκαγιά είναι απομονωμένη
από το κάτεργο νερό.

Άξιος της μοίρας ή διαλεχτός ανόητος — φοβάμαι
ακόμη και την ερώτηση.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Επιμένω να δω την άλλην όψη της σελήνης...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:01:48
Μάρκος Μέσκος, [Επιμένω να δω την άλλην όψη της σελήνης...]

XVII


Επιμένω να δω την άλλην όψη της σελήνης.
Είκοσι και πέντε χρόνια — ακούτε;
να ζήσω θέλω σ’ αυτήν —αγύριστο κεφάλι—
αλλά τα σύννεφα και τα μαύρα πουλιά
και μια βαθιά πηγή το σκοτωμένο αίμα
με φυλακίζουν στο χώρο που μισώ.
Όλα μπορώ να τα υπομένω (έξω από την είδηση
πως το φεγγάρι είναι στα δυο
τελεσίδικα χωρισμένο).

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μετά από την καταραμένη ομοβροντιά...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:06:09
Μάρκος Μέσκος, [Μετά από την καταραμένη ομοβροντιά...]

XVIII


Μετά από την καταραμένη ομοβροντιά
η φοβισμένη ησυχία. Στους δρόμους φίδια
και σπασμένα δόντια και νύχτες αποκεφαλισμένες.
Κι όμως ο καιρός προχωρεί έρποντας
καθώς γιατί στον κήπο κυνηγώντας πουλιά
μεγαλώνουν τα δέντρα, οι πιο πολλοί ανυποψίαστοι
και βαρετοί στα μερόνυχτά τους κι εσύ
ανακαλύπτεις ξαφνικά το λευκό στα μαλλιά σου
κρύβοντας ωραία ωραία την εκδοχή εκείνη του θανάτου
στη λεία της ομοβροντιάς.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τα χώματα ανθίζουν πάλι όποιο μήνα...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:09:19
Μάρκος Μέσκος, [Τα χώματα ανθίζουν πάλι όποιο μήνα...]

XIX


Τα χώματα ανθίζουν πάλι όποιο μήνα
πίνουν την πίκρα με το βρόμικο νερό
μα εάν η φωτιά κάψει το δάσος
παράχωσε το πουλί στα σύννεφα
τη φωνή του λύκου στην καμένη γκορτσιά
και χάσου.

Ώστε λοιπόν τώρα
έχω δικαίωμα να μιλήσω.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:14:42
Μάρκος Μέσκος, [Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο...]

XX


Το σπαθί που χαράζει στα ματόφυλλα τον ύπνο
και οι αναφορές στο παρελθόν
ας πούμε η εποχή
του Σαράφου του πεταλωτή ή του μάγειρα Μπατίκη
λίγο πριν οι ληστές κρατήσουν στα χέρια
το κόκκινο πιπέρι για τους σκοτωμούς
λίγο πριν σπάσει ο ουρανός
και χυθούνε τα νερά — σιωπηλά τα βουνά
τσιρίζουν τ’ ακρογιάλια...

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Τρυφερός (όσο γίνεται)...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:17:03
Μάρκος Μέσκος: [Τρυφερός (όσο γίνεται)...]

Τρυφερός (όσο γίνεται)
θα περιμένω
τον άλλο αιώνα
ν’ αγαπήσω.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Απέραντη θάλασσα κυριαρχολογείς...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:21:34
Μάρκος Μέσκος, [Απέραντη θάλασσα κυριαρχολογείς...]

XXI


Απέραντη θάλασσα κυριαρχολογείς
να ένας έρωτας
μπάρκο με τα μαύρα ψάρια του βυθού
ή ο άλλος στους μαλακούς λόφους οι φράχτες
και τα αιώνια πεύκα.
Όμως εγώ προτιμώ να καταγράφω τα βήματα εδώ
στη βουερή στεριά
ανώνυμος
περνώντας τα μερόνυχτα και τα μαλλιά μου
κάτω από τα πράσινα φύλλα
στα λιγοστά πάρκα.

(Σ’ αυτά τα μέρη θα πεθάνω.)

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Εγώ στον νότο εκείνοι στον βορρά...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:24:48
Μάρκος Μέσκος, [Εγώ στον νότο εκείνοι στον βορρά...]

XXII


Εγώ στον νότο εκείνοι στον βορρά
άλλαξα οχτώ φορές το μήνυμα
από τη χήνα του βάλτου ως το ψιλό χελιδόνι —
ψηλά
δεν έφτασε
κανένα πουλί.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τα δάση πήραν την απόφαση να μετακινηθούν...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:28:50
Μάρκος Μέσκος, [Τα δάση πήραν την απόφαση να μετακινηθούν...]

XXIII


Τα δάση πήραν την απόφαση να μετακινηθούν
κι όχι ν’ αλλάξουν θέση, δένδρα ή πουλιά.
Πήραν τον δρόμο της πόλης
από τη μια λεωφόρο στην άλλη λεωφόρο
από τη μια κάμαρα στην άλλη πικρή κάμαρα.

Τη δροσιά και τις πηγές και το θρόισμα
και τις φωνές στο κατακόρυφο δάσος του υλοτόμου λύκου
σαν τον ποιητή παρακαλώ πουλώντας ποιήματα
τόσες μπουκάλες ουίσκι στα σάπια
αλώνια των δοντιών μου
όσο όσο να ξεπουλήσω τις συνήθειές μου —
ένα δένδρο κι εγώ στη βουή του δάσους.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Άνεμος φυσάει στο μέτωπό μου...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:35:02
Μάρκος Μέσκος, [Άνεμος φυσάει στο μέτωπό μου...]

XXIV


Άνεμος φυσάει στο μέτωπό μου
κρύα τα μάτια στο κενό.
Αν ξημερώσει ο ήλιος το πρωί
μη λησμονήσω
τα κοινόχρηστα στον θυρωρό.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η μοναξιά με το νερό στον τάφο μου...]
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:40:34
Μάρκος Μέσκος, [Η μοναξιά με το νερό στον τάφο μου...]

XXV


Η μοναξιά με το νερό στον τάφο μου
κι εκεί άλλος σταυρός, όνομα ξένο
διαβάζουν οι επιζώντες περαστικοί
καθώς μπρούμυτα παραχωμένον
με λιώνει το χώμα.

Από τη συλλογή Τα ανώνυμα (1971)
Title: Μάρκος Μέσκος, Φανταστικό ποίημα
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 22:51:41
Μάρκος Μέσκος, Φανταστικό ποίημα

Μια παρέα πλάτος ένα πεζοδρόμιο — παλιά προβατίνα η γλώσσα μου
λόγια παλιά πάλι θα πω. Τα καλύτερα τραγούδια είναι τα χαράματα
ένα μέτρο η κάμαρη κι ο δρόμος μια φτερούγα. Και το νερό.
Πού είναι το νερό; Για τελευταία φορά αναφέρομαι στο φεγγάρι
στερνός γανωτής που τρίβει καλάι με τα πόδια. Ένα πτώμα ο ύπνος.

Αχ! σατέν φορούσε η λεύκα θροΐζοντας — ο καιρός ο καιρός να περνάει
κι ο τελευταίος καπνός στην ταμπακιέρα. Πού να κινήσω πάλι;
Πρωί-βράδυ η λαιμητόμος του ασανσέρ, πρωί-βράδυ
η ματαιότητα των παιδιών με τα φρένα χυμένα στο χώμα
εκεί που τα πουλιά ονειρεύονται τύμπανα στον ύπνο: Διψασμένο βράδυ
καθώς μοσχάρι πίνει το νερό στη ρεματιά κι ο λαιμός παντοκράτορας
καθώς χτένι του ήλιου δειλινό, φίλος το παλιό πεύκο κι η θάλασσα βλέπει.

Η θάλασσα βλέπει κι ο μονόχειρας στους λόφους δακρυσμένος χειροκροτεί.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο μικρός κήπος
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:00:55
Μάρκος Μέσκος, Ο μικρός κήπος

Θάλασσα ομηρική με πεύκο και κουπιά έτρεχε το βουνό
να ξενυχτήσεις το φεγγάρι ή να προσμένεις την αυγή;

Τα πίσω εμπρός και τα μελλούμενα ένας δρόμος ίσα στο σπιτάκι
φτάνει ο μικρός κήπος και το σκυλί για τα κακά προαισθήματα.

Εκεί όταν έφτασες ρώτησες τη μητέρα: — Σςς κοιμούνται τα παιδιά στην πέτρα
δεν ξύπνησαν ακόμη, — τι να πω;

Μαύρο καράβι η θάλασσα σκύλος ο ουρανός θα γαβγίσει
παρακαλώ σας μη γυρίσουν στο άλλο πλευρό βλαστημώντας.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ξενιτιά
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:06:13
Μάρκος Μέσκος, Ξενιτιά

Μη φοβάσαι. Τα κόκαλα του αγέρα τρίζουν στο σανίδι.
Στο υπόγειο η μουσική λιγόστευε — το ξεφάντωμα
πριν λίγες ώρες πώς να το πω;
Τώρα έτοιμοι όλοι για ύπνο, φλούδες πορτοκαλιού σε μια γωνιά
αύριον Τετάρτη το δοχείο των απορριμμάτων — πέταξέ τα.
Όσο η φιλάσθενη μητέρα έπαιρνε τους δρόμους του χιονιά στην Επαρχία
πλήθαινε ο ερχομός του γκριζομάλλη Θανάση
με την οικογένειά του από την Αυστραλία και η Τέτα
μας φιλούσε όλους δακρυσμένη.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Επιδρομή
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:10:14
Μάρκος Μέσκος, Επιδρομή

Βαθιά χαράματα έδειχνα τον δρόμο στον σοφέρ. Τρελό
αυτοκίνητο καβαλούσε τα πεζοδρόμια να προφτάσει
όταν έδειξαν τα τανκς αλλαγή πορείας και μέσα
από τους υπαίθριους αγρούς ετοίμαζαν το φονικό.

Πίσω από τις αλυσίδες το αυτοκίνητο μπήκε στον χορό
τσαλαπατώντας ένα στρέμμα χωράφι με τον ήλιο μεσάνυχτα

Κοίταξα το ρολόι: ώρα 4.30 πρωί.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο αγώνας
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:13:36
Μάρκος Μέσκος, Ο αγώνας

Μέσα στο σπίτι ξένα πρόσωπα. Τη νύχτα σκότωσα
τον έναν στη σκάλα κι έβγαλα από το στόμα μου
σκατά. Ας είναι καλά το νερό από τη φωνή τού
μικρού που είχαμε πάντα μαζί μας. Μας φώναξε
στο ταβερνάκι πάνω από το ποτάμι. Κι ενώ
παράγγελνα καβγαδίζοντας τους μεζέδες είδα
στα χαμηλά τραπέζια ελιές και ρακί και τέσσερις
πληβείους να με κοιτούν στα μάτια.

— Όχι, δεν ήταν ξένα τα πρόσωπα στο σπίτι.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το σπίτι
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:23:14
Μάρκος Μέσκος, Το σπίτι

Είχεν ορόφους πέντε το σπίτι
βρήκα την εξώπορτα ανοιχτή και ψηλαφούσα
στα σκοτεινά. Δύσκολα ανέβαινα
τα σκαλιά λοξά γλιστρούσαν κι όλο έλεγα να δω
το σημάδι-φυτό που φωσφορίζει τη νύχτα
στη θύρα του γείτονα. Τίποτα. Λίγο ακόμη να πιστέψω
πως σακάτεψα τη μνήμη και η γέφυρα που ενώνει
το παρελθόν γκρεμίστηκε. Τότε πέτυχα τις γυναίκες
που φρόντιζαν τη μετακόμιση σιωπηλά: Εδώ το χαλί
εκεί το βάζο εκεί το πιάνο τον καλόγερο στη γωνιά.
Και καθώς ευγενικές η μια με τα βαμμένα κόκκινα χείλη
μου χαμογελούσε εξηγώντας την πλάνη μου
γκαστρωμένη η άλλη μου ’λεγε να θαυμάσω τη μεγάλη σάλα
για τα μελλοντικά πάρτι με τη μουσική στα πολύφωτα

— πάλι λάθος είπα μέσα μου, πάλι λάθος, ευχαρίστησα τις κυρίες
και καθώς το ρολόι χτυπούσε κάποιαν ώρα της νυχτός και
η δούλα ανέβαζε πάνω τον σκύλο από τον βραδινό του
περίπατο, σκαλί το σκαλί βγήκα από το χτίριο.

Πιο πέρα δυο τρεις ψιθύριζαν ο ένας στο αυτί του άλλου
κάτω από ’να μικρό μα όχι τυχαίο δεντράκι.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβρεχε
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:28:24
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβρεχε

Ομίχλη ψιλόβρεχε απ’ τη σήτα είχε και νύχτα
στο ρυάκι σφαγμένα τ’ αρνιά το αίμα τους ζεστό κυλούσε.

Το περίπτερο σπιούνος ή συνωμότης άνοιγε τα μάτια του χαράματα
βαδίζοντας τα χρόνια πίσω και τα αισθήματα
στο καφενείο της ιτιάς είχεν ακόμη φώτα. Άλλος έπαιζε τάβλι
άλλος χαρτιά κι άλλοι μπιλιάρδο γελώντας. Έξω
αναρωτιόταν ο χαμένος τη χασούρα του κι ο χαζός Λουκάς
με τα χέρια στα γόνατα ατάραχος για ό,τι συνέβαινε.

Σε λίγο θα ’χαμε Πρωτομαγιά.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Συντροφιά
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:32:11
Μάρκος Μέσκος, Συντροφιά

Το σούρουπο γυρίζουν σπίτι τα νερά
αέρι δρόμοι σπαθί — στο σπίτι. Ο σκύλος
παίρνει το πόστο. Η άσπρη χαρακιά του Γαλαξία
στον ουρανό. Ώρα να φυλάξουμε καλά τ’ όνειρο
μην κρυώσει, μην λογιστεί ακόμη τα ξέφωτα.

... Καμιά φορά
πώς ξεπηδάει η σύμπτωση! Εκεί λοιπόν
στο ξέφωτο η βαλανιδιά. Τα φύλλα
της βαλανιδιάς με τα κλωνιά
κι αέρι μοιρολόι και μάνα —
κανείς, κανείς μην πει πως είναι μόνος.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το άλογο
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:55:07
Μάρκος Μέσκος, Το άλογο

Στην Αθήνα Μάη μήνα τα κεράσια είκοσι δραχμές.

Κυριακή πρωί περιστέρια ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες
και στον μαύρο αχό από την αρωματισμένη φωνή του ανθοπώλη.
Θλιβερά βοσκοτόπια τεχνητών γονιμοποιήσεων, ζώα πίσω από
το μαστίγιο στα δυο σούζα και η ματιά τρία μέτρα όσο το
κόκκινο κύμα στο απέναντι ερείπιο. Εσύ πού πας
Τα παιδιά βγαίνουν περίπατο στο πάρκο φτερά δεν πουλάνε
στεφάνια πλαστικά της Πρωτομαγιάς και των μνημάτων ναι.

(Μητριά πατρίδα πατρίδα μητριά σάπια τα χρήματα στα χέρια μου
τα γρόσια σου δεν λάμπουν.) Θα περάσουμε κι εμείς τη νιότη —
βαθιά στο τέλος του καλοκαιριού θα χαθούμε... Αχ! πόλη
που με γέννησες δεν μ’ ακούς, κάθε νύχτα χτυπώ τα τείχη σου
μα οι φύλακες δεν μου ανοίγουν. Γυρίζω πίσω κόβω κλαρί
πιάνω τραγούδι να σκεπαστούν τα δάκρυα — τυφλό άλογο περπατώ
και κλαίω μέτωπο στο μέτωπό σου.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Γειτονιά
Post by: wings on 10 Jan, 2018, 23:59:23
Μάρκος Μέσκος, Γειτονιά

Όταν χτυπάει η πόρτα, εκείνη ανοίγει τι δε φοβάται,
οι συνήθειες δεν αλλάζουν — άνοιξαν στη γειτονιά
το Πασχαλινό τραπέζι πίνει μπίρα η Αννούλα
κι η κυρα-Τζαφέραινα με τα μαύρα ζητώντας στον
μπακάλη Nescafé. Στην άκρη του τραπεζιού
κι η κυρα-Καλλιόπη (από καιρό πεθαμένη) δίπλα της
κακοδιάθετη η Άρτεμις.
Θ’ ανοίξει αργότερα το φιλέ για το βόλεϊ και θα καρφώσει
στην πόρτα μας τον πλαστικό Μάη...

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Σάββατο παζάρι
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:02:53
Μάρκος Μέσκος, Σάββατο παζάρι

Πάνω του ο καιρός διαβαίνει οριζόντια.
Ο ντορβάς στο χέρι λάστιχα στα πόδια
και το καλό πουκάμισο με το κουμπί
στον κόμπο του λαιμού. Σαράφης
η ζωή του κι από χέρι σε χέρι
όπως η νύχτα ανεπαίσθητα κυριεύει το φως.

Πριν φύγει πίνει ρακί. Για το χωριό τώρα
ο δρόμος ωραίος. Και το πουλί της νύχτας και το σκοτάδι.
(Και το σκοτάδι.)

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ακολουθία
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:06:38
Μάρκος Μέσκος, Ακολουθία

Το τελευταίο ζώο που μας ακολούθησε στην πόλη
ήταν το γελάδι
πώς να πάρει τα μονοπάτια του λύκου
νύχτες να πλαγιάζει στα λιβάδια με τ’ άγρια άλογα.

Έφτασε λοιπόν το φθινοπωρινό καταμεσήμερο
ψάχνοντας τον αφέντη πόρτα την πόρτα. Και
καθώς σουρούπωνε
κοντοστάθηκε σε κάποιο υπόγειο μπετόν
κατουρώντας το αίμα.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μακρινή χώρα
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:09:15
Μάρκος Μέσκος, Μακρινή χώρα

Όταν πεθάνω δεν θα τ’ ακούσεις.
Οι δρόμοι κλειστοί και το νερό αμίλητο στο ποτάμι.

Όταν πεθάνω δεν θα τ’ ακούσεις — θα το μάθεις αργά
εγώ θα κρατώ συντροφιά στους νεκρούς κι εσύ
κι εσύ θα καρτερείς φιλιά και κάστανα από
τη χώρα της Ασετιλίνης!

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Θλιβερή συμβίωση
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:14:41
Μάρκος Μέσκος, Θλιβερή συμβίωση

Ρετιρέ, φωταγωγός, ασανσέρ
αντένες στο ύψος των πολυκατοικιών
κοινόχρηστα, θυρωροί, σκουπίδια

σκάλες των έξι ορόφων τώρα
στο υπόγειο δεν μένει κανείς αλλά
πάνω του το μαγαζί με το «Ρομάντζο».

Πάλι στα διαμερίσματα 3Χ4
— είναι καλό έχει και καλοριφέρ
κι αυτό το παράθυρο.

Ρετιρέ, φωταγωγός, ασανσέρ
αντένες, ακάλυπτος χώρος
φως και νερό απ’ το σίδερο —
 
Μ’ ΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΤΟΝ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
ΣΑΣ ΣΒΗΝΩ. Και στη γωνιά
το γραφείο κηδειών αδίκως με καρτερεί
αδίκως τα δημόσια ουρητήρια — τι όνειρο
τι όνειρο φριχτό φίλε μου!

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο δρόμος της Πελοποννήσου
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:18:27
Μάρκος Μέσκος, Ο δρόμος της Πελοποννήσου

Πόσα πράγματα ακόμη δεν ξέρεις! Παραδείγματος χάριν
ο δρόμος αυτός της Πελοποννήσου που τραβάει ευθεία για το Νοτιά
κύμα κι αεράκι γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό στους λόφους οι γαϊδάροι
διαβάζουν εφημερίδες νέα παλιά παραδείγματος χάριν.
Ξάφνου το μονοπάτι
κατάμαυρο κυπαρίσσι που σκίζει στα δυο τη γαλανή θάλασσα
τα τρεχαντήρια και τη συννεφιά στο αντικρινό βουνό —
οι φίλοι πίσω από το καλοκαίρι από σαγιάκι μαύρα πουλιά
αμίλητα χωράφια, αμίλητο άλογο, αμίλητο παιδί, αμίλητα.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μονάχος
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:21:18
Μάρκος Μέσκος, Μονάχος

Δεν μπορώ τη μοναξιά
νερό και ψωμί στα μερόνυχτα να μου μοιράζει.
Θέλω τους ήχους από τις όχτες ή το πολύ πολύ
ένα πουλάκι στο αυτί μου.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Τα προσφυγάκια
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 00:25:01
Μάρκος Μέσκος, Τα προσφυγάκια

Θυμάσαι τ’ όνειρο της Ευθυμίας στον κάμπο της Θεσσαλονίκης
κι από τότε δεν την ξανάδες. Ιούνιο μήνα βοριαδάκι έριχνε
κάτω τα πρώτα βερίκοκα. Από τον ίδιο τάφο σε μιαν
άλλη πλαγιά οπού το σίδερο και το ατσάλι κάνουνε πάλι δοκιμές
βγαίνει η ψυχή της Άρτεμης και συλλογιέται τα δεινά του κόσμου

— αγέννητα τόσα νεκρά παιδιά στην κοιλιά της.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, 28 Οκτωβρίου 1972
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:20:14
Μάρκος Μέσκος, 28 Οκτωβρίου 1972

Τα νύχια μπήγω στο κορμί και λέω: δεν είναι τίποτα
μολύβι μην περάσει το ροδώνα και στα σπλάχνα καρφωθεί
στίχος αμετακίνητος ο νεκρός στάχτη πάνω στο χώμα —
να γιατί δεν αγαπώ τα κανόνια και τα μουσικά όργανα
της εποχής μου δηλαδή τη σάλπιγγα και το ακορντεόν του τυφλού
πρωί πρωί στα σοκάκια με τα πονεμένα τραγούδια.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η απειλή
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:23:40
Μάρκος Μέσκος, Η απειλή

Να μην έχω νύχια να μην έχω μαλλιά
χέρια και πόδια όμως πού να βάλω;

Να μην έχω μάτια να μην έχω φωνή.
Μα πώς να σκεπάσω το σώμα;

Καθώς περπατεί σεινάμενος λαιμός λευκής περιστεράς.

Εποχή τεράτων εποχή δολοφόνων
στον καταφύγιο ύπνο καλυφθείτε
να περάσουν.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Κουρέλι
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:31:52
Μάρκος Μέσκος, Κουρέλι

Ένα κουρέλι παίζει γύρω από τη γλάστρα
σαν πόδι γάτας — τι όνομα αύριο θα δώσω
στους δρόμους που τρέχουν με τ’ αυτοκίνητα, ποιο θα ’ναι
το φως στα φωτισμένα τετράγωνα της Κυριακής;

Τραγούδια στα χιόνια του Μαγιού η γλώσσα μου είναι στο βουνό
και τα μαλλιά τριχιά στο ανηφόρι. Τραγούδια
στα χιόνια του Μαγιού κι απάνω ήλιος λαμπρός
σ’ όλα τα μάτια. (Φοβάμαι μόνο το σούρουπο
κι η παραλία γίνεται επικίνδυνη καθώς αδύνατο είναι
να λησμονήσω ποιος είμαι.)

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Δίλημμα
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:37:39
Μάρκος Μέσκος, Δίλημμα

Αναρωτιέμαι συχνά: στο ικρίωμα ή
στα βουνά της δόξας;

Παρ’ ότι ο θάνατος δεν είναι παίξε-γέλασε
παρ’ ότι η απελπισία απ’ το βαθύ πηγάδι
με ανεβάζει στο φως και χαιρετώ κάθε πρωί
τις κορφούλες των δέντρων
παρ’ ότι δεν έχω χέρια, δεν έχω πόδια, δεν έχω μάτια
δεν έχω φωνή σ’ αγα
σ’ αγα
(σ’ αγαπώ ήθελα να πω). Και ψαρεύω αντίστροφα
το φεγγάρι. Δηλαδή, παπαρούνες όλου του κόσμου
ενωθείτε...

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Κυριολεξία
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:41:24
Μάρκος Μέσκος, Κυριολεξία

Όπα λοιπόν να ο ήλιος: Τρέχω κι ονοματίζω:
Πράσινα δέντρα το δάσος σύντριμμα το κύμα η θάλασσα
νερό τον νερό κρύσταλλο και φωνή δεν πνίγεται
στον ασβεστόλιθο του γκρεμού.

Το πουλί στο κλουβί (ανοιγμένη η θύρα)
τα όνειρα στην πέτρα χρώματα της μέρας
το σοκάκι σοκάκι το σκυλί σκυλί του γυρισμού.

Χαϊδεύω τα μαλλιά σου σε φιλώ — τώρα
όλα θάνατος και παραλογές.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Αύριο
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:44:54
Μάρκος Μέσκος, Αύριο

Αρχίζει ο ύπνος από το λυχνάρι από το λίγο φως
ρομάντζο λαϊκό που εσύ το απορρίπτεις ενώ κλαίει κρυφά
μόνος στους εξώστες του κινηματογράφου και στα γιοφύρια ή
στην άλλη μπάντα του χωριού.

Και σήμερα δεν έχει δύναμη να πεθάνει.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματά μου
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:48:26
Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματά μου

Θα πάρω τον λόγο από την αρχή
ένα πράσινο δέντρο στα βουνά του δειλινού
από ξύλα το σπίτι από νερό τα ποτάμια
ο σκύλος στην αυλή — και το θανάσιμο αίσθημα
όχι από τον ουρανό: προβάλλει κάθε πρωινό
ώρα 7 με 8 από την διπλανή πόρτα.

Ψέματα! ψέματα λέω μη με πιστεύεις...

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος, Πάλι η επιμονή
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 19:52:36
Μάρκος Μέσκος, Πάλι η επιμονή

Άλογα που πλαταίνει στα μάτια σας ο φόβος
στα λιβάδια ή στα φαράγγια μαύρο σύννεφο και φίδι
κολοβό. Και το πουλί σιωπηλό κλαρί το κλαρί
κατεβαίνει. Και στην ποδιά το αίμα από τα κεράσια
κι ο ασβέστης στα ντουβάρια λευκός.

Τη φωνή σας, τη φωνή σας εκείνη ν’ ακούσω.

Μέσα μου τα δέντρα ρουφήχτρες πνίγουν το αίμα.
Και σιωπή μεγάλη ως το σπαθί πριν πέσει στο
λαιμό του φονικού. Και τρυγόνα μετά θολώνει
το νερό και πίνει. Σφάζουν πρωί και η μέρα
ευθύς καθώς το δείλι μουκανίζει.

Τη φωνή σας, τη φωνή σας εκείνη ν’ ακούσω.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις...]
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 20:10:43
Μάρκος Μέσκος: [Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις...]

I

 
Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις
στίχο το στίχο θλιβερά αναιρείς
κι όμως ’πιδέξιος κάθε μέρα μπορείς
φρέσκα πουκάμισα ν’ αλλάζεις.

Λοιπόν όλα ωραία και χλωρά λουλούδια
στο τραπέζι και καλό κρασί.
— Εβίβα! (Ψέμα όταν μου ζητάς εσύ
κρυφούς σκοπούς και αλλοτινά τραγούδια.)

Καλύτερα να φύγω στη γωνιά να πάω
στα χείλη μου το τελευταίο φιλί
τα μάτια μου στο δάσος μαύρο πουλί
(δεν θέλω δεν θέλω να μοιρολογάω...)

Τη ματαιότητα των παιδιών να πω μόνο
ήρθαν-μεγάλωσαν θα φύγουν σκοτωμένα
με μια σφαίρα στου μυαλού τα φρένα
(βλαστέ μου! να πώς το ποίημα τελειώνω).

... Ό,τι πονούσε τότε τώρα το χλευάζεις
στίχο το στίχο θλιβερά αναιρείς
κι όμως ’πιδέξια κάθε μέρα μπορείς
μάτια χέρια πόδια ν’ αλλάζεις.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Διπλό φεγγάρι κύματα πολλά κάτω απ' τη γλώσσα...]
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 20:23:11
Μάρκος Μέσκος, [Διπλό φεγγάρι κύματα πολλά κάτω απ’ τη γλώσσα...]

II

 
μαύρος καπνός στο βάθος του αιώνα
και τα μνημεία με βλέφαρα κλειστά


Διπλό φεγγάρι κύματα πολλά κάτω απ’ τη γλώσσα
τρελά τραγούδια μελαγχολικά ζώα του δάσους
η οχιά ανεβαίνει στον λαιμό καταραμένα γρόσια
— χιονόνερο πολύ πιο κάτω απ’ τα ματόκλαδά σου.

Μεθούσα εγώ κι εσύ κορόιδευες την επομένη
ψηλά ψηλά ανεμίζοντας τα βραδινά κουρέλια.
Φταίει η βροχή κρύψου καλή μου στάχυα οι σκοτωμένοι
— σάπια τα γεννήματα πετροβολημένα σκέλια.

Κακό όνειρο! πιο πέρα απ’ τα πουλιά κι από τα μάτια
εικόνα της Αχερουσίας μαύρο της αβύσσου.
Μήτε στα δόντια νόμισμα τυφλά τα μονοπάτια
— ίσως το δέντρο εκείνο το ξερό να ’ναι η φωνή σου.

Από τα δάκρυα των νεκρών οι θάλασσες γεμίζουν.
Αίμα σφαγμένο στην αυλή κρυφά παραχωμένο.
Σκιές της λίμνης χέρια στο νερό μάταια ελπίζουν
— φίλοι! κάνει ένα κρύο σήμερα διαβολεμένο.

Κακό όνειρο κακό! Και μην ξεχνάς κακό μεθύσι...
Ό,τι απομένει το πρωί στάχτη να πάει στο διάβολο!
Το άνθος της βερικοκιάς τη μέρα να στολίσει
— κάποια ψηλή κορφή κάποιο χαρούμενο σινιάλο.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κοντό σπαθί και τρύπιο παπούτσι...]
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 20:38:32
Μάρκος Μέσκος, [Κοντό σπαθί και τρύπιο παπούτσι...]

III

 
Κοντό σπαθί και τρύπιο παπούτσι
στο πιάτο αντί ζάχαρη γλυκόζη
μόνο με γέλια κλαις Καραγκιόζη
και στο μυαλό ούτε δράμι, κουκούτσι.

Άγγελοι αρχάγγελοι στο φεγγάρι
σύμμαχοι κι αυτοί σπουδαίο μετερίζι
τώρα στο παράγγελμα η φωνή σου ορίζει
— τα βόλια εμπρός κενό το θηκάρι!

Κι από το κάστρο κανείς δεν θα περάσει!
Το κρύο δεν μπαίνει μήτε απ’ την πατούσα
πόσο κάνει στην πόλη ρωτούσα
ο λαγός του χασάπη το μαύρο κεράσι...

... Και ο καιρός άβυσσος πίσσα
αν έχει δρόμο ίσα στο πορνείο
κραιπάλη καθημερινή φανταστικό τοπίο —
ένα φύλλο στον πλάτανο τρελό εφύσα.

Μόνον αυτό. Κι εγώ πιστεύω καλέ μου.
Πέφτει ο καθρέπτης στο χώμα και σπάει
σα θάνατος μέσα μου το πλοίο κινάει
— τέρατα να σφάξω ορέγομαι άγγελέ μου!

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Το φως του δρόμου μόνη συντροφιά...]
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 21:01:08
Μάρκος Μέσκος, [Το φως του δρόμου μόνη συντροφιά...]

IV

 
Το φως του δρόμου μόνη συντροφιά
μαχαίρι αμφίστομο κάποτε στομώνει
Γεράσιμε Γεράσιμε πώς μείναμε μόνοι
και τα κεφάλια μας πνίγει η συννεφιά;

Πουλιά-καράβια ξένη προκοπή
μήτε ο ουρανός μήτε ο γιαλός μάς θέλει
σημαία μαύρη κουρέλι απ’ τα βέλη
του μάταιου κόσμου η συγκοπή.

Τι εικόνα τι πέλαο τι δρυμός!
Βουίζουν όλα στον κόσμο επάνω
πεδίο βολής το λιγόκαιρο πλάνο
ατάλαντος ζωής λογαριασμός.

Αλλά εάν του θανάτου το στόμα πικρό
νέο δεν είναι τα ξέρεις μη φρίττεις
εδώ το πρόβλημα: κανενός πολίτης
καμιάς πηγής δεν ήπιαμε νερό.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Φυλακή μαύρη του κόσμου εικόνα...]
Post by: wings on 11 Jan, 2018, 21:12:37
Μάρκος Μέσκος, [Φυλακή μαύρη του κόσμου εικόνα...]

V

 
μη φοβάσαι κι αν τα βουνά μαυρίζουν
από τον Χάροντα και τους αποθαμένους


Φυλακή μαύρη του κόσμου εικόνα
σύννεφα βροχής φεγγάρι τ’ ουρανού
απόγεμα λυπάμαι μάτωμα του νου
άναρθρο έχε για στον γκρίζον αιώνα.

Με τη φωνή της μάνας τραγουδούσες
λεύκα του τζιαντέ ταπεινή φτελιά.
Περνούν απ’ έξω τα μικρά πουλιά
σαν όνειρο έτσι τα χαϊδολογούσες.

Υπόγεια μνήμη και φριχτή παγίδα
τέσσερις τοίχοι του Άδη κακό.
Πάνω στη ζωή αίμα και ουρλιαχτό
πάει και πάει στον ουρανό η ελπίδα.

Πώς μουκανίζει τρυφερό μοσχάρι
σε μια χώρα ανείδωτη μακρινή
πώς παπαρούνα σκάει κόκκινη
το άνθος πάντα στο χλωρό κλωνάρι.

Εδώ σιωπή και σκοτεινή υγρασία
σημαία βουβή του παλιού καιρού.
Δίχως σκοπό τραγούδι του νερού
η Επανάσταση απλώς εικασία.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πού πας πού πας ψυχή μου θλιβερή...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 00:19:38
Μάρκος Μέσκος, [Πού πας πού πας ψυχή μου θλιβερή...]

VI

 
Πού πας πού πας ψυχή μου θλιβερή
το πράσινο λιβάδι λύση δεν είναι
στο δωμάτιο το μικρό κλεισμένη μείνε
θά ’μπει λίγο φως και η νύχτα θα ’ναι φεγγερή.

Πού πας ψυχή μου ο δρόμος βγάζει στον γκρεμό
μεγάλο κύμα φοβερό στα βράχια το κοράκι.
(Φτωχός στην πόρτα εχτύπαγε ζητιάνευε ψωμάκι
σα φίδι το σχοινί γύριζε στον λαιμό.)

Μα πόσα τα βράδια πόσα τα κρύα νερά.
Αγάπα το κελί το βόλι ή την αγχόνη.
Η μοίρα σου. Το μάκρος της ζωής τελειώνει
χωρίς όνειρα και φαντάσματα νοερά.

Αχ! έτσι λένε. Κι εσύ γυρίζεις τρελή
πάγος στοιχειό του αγέρα και κουφάρι.
Στολίζεις τους νεκρούς στο κάτω αμπάρι
σα να ’φταιξες κι αποζητάς θερμό φιλί.

Ψηλά πετάξου δέντρο ή γαλαξίας λευκός
σ’ άγνωστη τροχιά ο ανείδωτος πλανήτης
τέφρα του σύμπαντος του χάους σπουργίτης —
σκυλιά από κάτω ακούονται στο χαμό.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σούρουπο σιμώνουν οι σκιές...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 00:31:27
Μάρκος Μέσκος, [Σούρουπο σιμώνουν οι σκιές...]

VII

 
Σούρουπο σιμώνουν οι σκιές
βρυχάται το κύμα στις αχτές
— δεν είμαι ’γώ.

Στης λεύκας το κλαρί φυσάει
αλλάζει ο καιρός και πάει
— δεν είμαι ’γώ.

Το κεφάλι ψηλά από το νερό
θα σε φιλήσουν, ίσως, νεκρό
— δεν είμαι ’γώ.

Φάντασμα της νύχτας σιωπηλό
όνειρο και ήχος και πηλός
— δεν είμαι ’γώ.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Το παράθυρο κλείνεις βιαστικά...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 00:42:32
(https://images.metmuseum.org/CRDImages/ma/web-large/DP-14237-001.jpg)

Henri Matisse: Odalisque, Harmony in Red (1926-1927)
Πηγή: https://www.metmuseum.org/art/collection/search/489997


Μάρκος Μέσκος, [Το παράθυρο κλείνεις βιαστικά...]

IX

 
Το παράθυρο κλείνεις βιαστικά
άγρια μπόρα βροχή σιμώνει.
Πρίγκιπες τέλος χωρίς χελιδόνι
τα ονείρατά σου τα φανταστικά.

Θαλπωρή ζεστή γκρενά ριντό
ο μέσα χώρος πια ενδιαφέρει.
Πλαστή ερημιά διαβολομέρη
κι εγώ ο τρελός τους δρόμους ρωτώ.

Πεταλούδα καρφωμένη στο χαρτί
βάζο στη γωνιά συλλογισμένο
το κάντρο αδέξια κρεμασμένο
ρεύμα και λάμπα από την οροφή.

Μα εσύ οδαλίσκη του Ματίς
πυρωμένο κόκκινο ντιβάνι.
Μετάξι από κουκούλι αστείο κάνει
σπίτι και σάρκα της συναλλαγής.

Μπλε-ροζ βλέφαρα κίνηση αργή
λάμπει το πρόσωπό σου από την κρέμα.
Δεν βλέπεις δεν ακούς δεν έχεις αίμα
κι είναι η πληρωμή σου τόσο οδυνηρή;

Άβυσσος και χάος δίχως συγγνώμη
μια ζωή λάθος και ψέματα φριχτά.
Στους τόσους ένας θάνατος ακόμη —
να ’ξερες τουλάχιστον τον έρωτα!

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Γυναίκα ωραία στο στρατί με τον ίσκιο σου βαδίζεις...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 00:53:46
Μάρκος Μέσκος, [Γυναίκα ωραία στο στρατί με τον ίσκιο σου βαδίζεις...]

X

 
Γυναίκα ωραία στο στρατί με τον ίσκιο σου βαδίζεις —
νύχτες ξάγρυπνες ελπίζεις∙ τίποτ’ άλλο στη ζωή.

Παίξε μου τώρα την οχιά να κάνω τον ερωτεμένο —
μόνο φαρμάκι περιμένω κι έχω στο λαιμό τριχιά.

Να το αηδόνι στην αυλή να στον φράχτη το κοτσύφι —
κλείσε μου τα μάτια νύφη πεταλούδας θείο φιλί.

Μαύρη οχιά φαρμακερή πέφτει κάτασπρο το χιόνι
ζέστανέ με κι ας κρυώνει η καρδιά μου η θλιβερή.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Γλάρος λευκός αχτίδες φωτεινές...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 01:06:59
Μάρκος Μέσκος, [Γλάρος λευκός αχτίδες φωτεινές...]

XI

 
Γλάρος λευκός αχτίδες φωτεινές
και το καράβι φεύγει για το μέλλον!
Σα φλέβα αμίλητη και σαν ποτάμι
και σαν πουλί με φτερούγες ανοιχτές.

Δεν είναι τρομαγμένο το πρωί
φωνή χαρούμενη το μεσημέρι.
Μαχαίρι ο ήλιος και σκοπός βράδυ
φοβέρα των δράκων και απειλή.

Όλον τον κόσμο παίζει καθώς παιδί
τσακίζοντας τα δόντια του κακού και τραγουδώντας
τα μαραμένα λουλούδια ή το χλωμό
πρόσωπο του νεκρού.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Το χάραμα γλώσσα κομμένη...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 01:11:17
Μάρκος Μέσκος, [Το χάραμα γλώσσα κομμένη...]

XII

 
27 Σεπτεμβρίου 1975

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
λόγια δεν έχει μήτε φωνή
στάχτη και κόκαλα από πριν —
τέσσερις σύντροφοι αγκαλιασμένοι.

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
έρημο δαμάλι στο βουνό
γυαλί στα μάτια τρομερό —
τέσσερις σύντροφοι αγκαλιασμένοι.

Το χάραμα γλώσσα κομμένη
του αγέρα ακίνητα κλαδιά
σημάδεψαν καλά στην καρδιά —
τέσσερις σύντροφοι σκοτωμένοι.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Να τος ο ακάλεστος...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 01:23:52
Μάρκος Μέσκος, [Να τος ο ακάλεστος...]

XIII

 
ποτέ του δεν φαντάστηκε τον θάνατό του
από την εσωτερική σκάλα


Να τος ο ακάλεστος στην πρωινή του επίσκεψη. Παρ’ ότι Αλκυονίδες ημέρες και ο ήλιος λαμπερός. Παρ’ ότι δίπλα ξεφώνιζε το μωρό καρπερής λεχώνας. Και η αμυγδαλιά πετούσε τα μικρά της φύλλα αλλάζοντας την εποχή...
Η θύρα κλειστή-ανοιχτή. Για το μεγάλο κλειδί που ανοίγει τα πάντα ως του γουστάρει. Αρκεί με το χέρι η απόκοσμη βούλα στιγματίζοντας το σπίτι θανατερά. Και παιχνίδι τα σκαλιά για το αερικό δεν καταδέχτηκε την όμορφη γλάστρα μήτε τα ρούχα στη γωνιά κασκέτο παπούτσια σακάκι και που κανείς άλλος δεν μπορούσε να φορέσει.
Σαν μπήκε στο δωμάτιο του έγνεψε να σηκωθεί. Επειδή το φως λιγοστό και τα παράθυρα σφαλιστά δεν εννόησε με το πρώτο. Έψαξε το στήθος κατά τη μεριά που το παλιό του τραύμα. Τη δεύτερη εννόησε οριστικά... Ρικνός ετοιμάστηκε παραμιλώντας και παραμιλώντας.
Όταν ξεπόρτισαν κανείς δεν τους είδε. Γιατί συνήθως αφήνοντας πίσω το κουφάρι μια η ευχή: τουλάχιστο να πήγαιναν σε κάποιο ξερονήσι!

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Χωρίς αίμα και δάκρυα οριζόντια γραμμή...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 01:30:43
Μάρκος Μέσκος, [Χωρίς αίμα και δάκρυα οριζόντια γραμμή...]

XIV

 
Χωρίς αίμα και δάκρυα οριζόντια γραμμή
βάρκα στον μικρό γιαλό ψηλότερα καΐκι
δρόμοι τελειώνουν-ξεκινούν σ’ όλα τα μήκη
πάντα σα νύχτα και σα μέρα φεύγει η ζωή.

Πλαγιάζει η βροχή την κόκκινη φωτιά
σπαθιά στον αέρα σημαίες του ανέμου
κίνηση εμπρός μηχανών έμβολα τρέμουν
ταξίδι αναχωρεί πάλι στη μοναξιά.

Σύννεφα-γέροντες πλέουν στον ουρανό
η μάζα της γης ρίζες λάβα και χώμα
ένα δέντρο ο ντουνιάς που αγαπώ κι ακόμα
δικό μου τ’ αηδόνι δικό μου το βουνό.

Σέλα ζώα θάμνος τραγούδι τρελό
πλαγιά καλύβι πράσινο χόρτο κύμα
κλαρί από χρόνια άγρια πουλιά και μνήμα
πάναγνο Βέρμιον μακρινό σιωπηλό.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 01:38:31
Μάρκος Μέσκος, [Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς...]

XV

 
— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
έτσι κι αλλιώς τον λάκκο θα γεμίσει.
(Μήτε αγκάθι μήτε κυπαρίσσι
δεν φυτρώνει μνήμη επιστροφής.)

— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
άλλο πια στητός δεν περπατάει.
(Πουλί στα σύννεφά του αργοπετάει
χάιδεψέ το κι ώρα του καλή.)

— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
κλειστό το στόμα του χλωμό κεφάλι.
(Η ψυχή του τώρα μαύρο λαμπογυάλι
έσβησε για πάντα κι ο καημός βαθύς.)

— Σπάστε του τα πόδια είναι μακρύς
την καρδιά στα μαύρα ψάρια της θαλάσσης.
(Με τραγούδια που αγαπάει να τον σκεπάσεις
κι ύστερα τίποτε. Άνεμος σταχτής.)

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μόνος πάνω στα πτώματα...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 01:47:09
Μάρκος Μέσκος, [Μόνος πάνω στα πτώματα...]

XVI

 
Μόνος πάνω στα πτώματα και στο δικό μου πτώμα πουλί πουλάκι κελαηδεί στους ανοιγμένους τάφους αφάνταστα λίγο γιατί το πολύ δάσος μακρινό οι χαμένοι φίλοι σβουρίζουν το χειμώνα στα ξερά φύλλα θρήνο το θρήνο υλακές στη χαράδρα και ζεστό αίμα αθάνατο λες.
Τον άνεμο που στοιχειώνει αναγνωρίζω δράκοντας φοβερός με τις φωτιές στα σαγόνια μουγκρίζει του θανάτου. Θα καταπιεί και τους άλλους θα τους φάει.
Έτσι πάλι και πάλι ανύποπτοι στη χαρά πηδώντας-πολεμώντας γκαβοί στα μάτια ενώ το γκρέμισμα χάσκει τρομαχτικό. Μα στη γραμμή πατώντας — η λησμονιά από κει κι από δω η ζωή.

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ο ποιητής ακούει μόνος τη φωνή του...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 20:05:39
Μάρκος Μέσκος, [Ο ποιητής ακούει μόνος τη φωνή του...]

I

 
Ο ποιητής ακούει μόνος τη φωνή του

εσύ πες ό,τι θέλεις εγώ δεν πάω μακριά:
στη ματωμένη τίγρη των ουρανών μαλλιά μεγάλα του Μαγιού βροχή
κάτω στην αυλή δυο ασίκηδες χόρευαν χασαποσέρβικο
κι ο κουτσός της γειτονιάς μάλωνε με τη νοικοκυρά
ζητώντας το κλειδί από την κάμαρά του.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κάπου κι αυτός καταθέτει τα χρήματά του...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 20:25:47
Μάρκος Μέσκος, [Κάπου κι αυτός καταθέτει τα χρήματά του...]

II

 
Κάπου κι αυτός καταθέτει τα χρήματά του

τρελός παίρνει τις ράγες πρωί κατά τον πευκώνα
ο ήλιος μπάλωμα λουστρίν στον ουρανό
την ηλικία των ματιών που δάκρυζε στην πηγή
μάταια αναζητάει. Κάποιο πράσινο φύλλο
κάποιο πουλάκι στην κορφή. Παλιά κόκαλα που
αναπαύονται στον αιώνα.

Στον λόφο μοναστηράκι παπάς κι οι ανθοί
με τα ζωντανά αγκάθια.
Φώναξε τ’ όνομά του κι η φωνή μέσα από τον τάφο
μιας ημέρας κίτρινες παπαρούνες της ερήμου
σαν ο καιρός που χάνονται οι ανθρώποι μας...

Μην έχοντας άλλο με τη στάχτη στα χέρια
πρωί και γεράματα κι ο δρόμος πίσω.

Κι αυτός κάπου καταθέτει τα χρήματά του
με άλλα λόγια δάκρυα πολλά έχει το σπίτι
τη νύχτα ακουμπάει τα φιλιά στο λαιμό μιας αδέσποτης
κι η ένδοξη τρέλα που σαλπίζει (ό,τι απόμεινε)
ώρα χαραυγής τραγούδια της Ελευθερίας.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κάποτε θ' ασπρίσουν τα μαλλιά σου...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 20:44:28
Μάρκος Μέσκος, [Κάποτε θ’ ασπρίσουν τα μαλλιά σου...]

III

 
Κάποτε θ’ ασπρίσουν τα μαλλιά σου θα ’σαι ένα τίποτε
άνθη κερασιάς ρόδα στους κήπους και αγάπη — ποια αγάπη;

Χελιδόνια που κλειδώνουν τον αέρα της νυχτερίδας γκρεμός
και το φεγγάρι απάτη από χαρτί. Στο ποταμάκι κάθονται συλλογισμένοι οι φίλοι
στο χέρι καθρεφτίστηκες κι εσύ
υγρό κόκκινο φύλλο τα χείλια σου μα ξάφνου
σταφύλια σάπια κατεβασιά στον Άδη —
η λήθη βρέχει σήμερα όχι ο ουρανός.

Πριν απ’ τον κόσμο και μετά τον κόσμο η Γη μωρό στα σεντόνια του τάφου
τρωκτικά ρολόγια το φως τρυπάει περισσότερο κι αν βρέξει κάποτε
αυτοστιγμεί κλείνει τ’ ομπρελίνο στα μάτια πόνος οξύς
η βροχή όρθια σκάλα
ψηλά ψηλά ο ουρανός πώς να μισέψεις; Μόνον
οι μεταλλωρύχοι σκαρφαλώνουν στον ουρανό από τη μαύρη νύχτα στο λίγο αέρι
ήλιος και χρυσάνθεμα και λυπημένη παρηγοριά και γλάροι εξόριστοι
και φεγγαρόψαρα του βυθού — για σε δαμάλια σφαγμένα. Ξένα λοιπόν
και τα όνειρα, στα μάτια να σε κοιτάξω και να πεθάνω
να σε φιλήσω και να χαθώ απ’ τον κόσμο
μπροστά ένα ασήκωτο δειλινό κρασί το ποτίζεις να λαφρώσει
πιο κάτω είναι καλύτερα (βαθύ μουρμούρισμα χόρτα θαλασσινά)
ο ήλιος φεύγει
φεύγω κι εγώ
με τον ύπνο περνώ και με καπνό τον άσπρο φράχτη.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ένιωθα τον κατακλυσμό...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 20:52:09
Μάρκος Μέσκος, [Ένιωθα τον κατακλυσμό...]

V

 
Ένιωθα τον κατακλυσμό: ο θάνατος των πραγμάτων των προσώπων θάνατος
ο θάνατος ο δικός μου. Ο τρόπος που χάνονται όλα. Μικρή πορεία
από τις σπαραγμένες γενικότητες στον ρηχό καθημερινό γιαλό.

Νέοι με το Μάη στα μαλλιά — με τη μνήμη του Μάη...
Κι ο Έρωτας; «Ο Έρωτας θα ’ναι το τελευταίο πράγμα εδώ.» Η φωτιά
της Ιστορίας που κατακαίει παρανάλωμα ανθούς πρόβατα παιδιά τοπία
και οι ορίζοντες στη στάχτη. (Μα λέω ακόμα οι ρίζες υπάρχουν.)

Η γλώσσα κομμένη με την ψαλίδα. Σώματα που συστρέφονται
χωρίς κεφάλι. Μέλη που σπαράσσουν. Η μνήμη στο κελάρι και
στις κορυφογραμμές το ερυθρόδερμο άλογο. Ο αέρας!

Πρόσωπα ελάχιστα φωτισμένα. Το μισό στο φύλλο το μισό στο νερό
το μισό φυλακή δρόμος το άλλο. Μουγκό τραγούδι χαμένο
στα δημοτικά και στους τάφους. Κληρονομιά ζητιάνα
σα χρέος απελπισμένο.

Αιώνιος πάλι ο εγκλωβισμός. Τώρα στο ήσυχο ποτάμι ο αγώνας
με τους πληβείους που σε κοιτούν στα μάτια: — να μην αλλάξεις!
(Και σήμερα δεν γνωρίζω πότε η έξοδος.)

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τώρα ξέρω πώς θα πεθάνουμε...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 20:56:56
Μάρκος Μέσκος, [Τώρα ξέρω πώς θα πεθάνουμε...]

VI

 
Τώρα ξέρω πώς θα πεθάνουμε
φύλλα φθινοπωρινά σε μια χειμωνιάτικη γωνιά σαρωμένοι
παιχνίδι κουρέλι του ανέμου μάταιο το μούγκρισμα στα βράχια

ξέρω πώς θα πεθάνουμε
μακριά από τους δικούς μας από τους άσπρους φράχτες
στο κόκκινό μας αίμα το κρύο μαχαίρι τώρα.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ο Πέτρος πρώτα ο φθισικός...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 21:05:21
Μάρκος Μέσκος, [Ο Πέτρος πρώτα ο φθισικός...]

VII

 
του Γιώργου Πασβαντίδη

Ο Πέτρος πρώτα ο φθισικός
το χασαπάκι κατόπι κίτρινο σα λεμόνι κουβαλούσε
με τ’ άλογο στις δυο πλευρές τα σφαχτά στα κρεοπωλεία.

Μετά η πρώτη βάρδια του θεσσαλικού κάμπου
κι ο πρώτος ήρωας στα καλά καθούμενα — γιατί έπρεπε
να σκοτωθεί. Έξω από τις πόρτες των μανάδων οι νεκροί
μα ποιος να τους μοιρολογήσει; Φοβέρα, φοβέρα! Και
λιμός εμφύλιος με τις νάρκες κάθε σπιθαμή. Και στο γήπεδο
σφαγμένοι από τα χωριά — οι κεφαλές στη Φλώρινα.

Λίγο μετά η γριά που δάκρυζε βράδυ πρωί
στα κάστρα του Γεντί κουλέ. Στο βάλτο οι δίκες — πάλι νεκροί!
Κι ο ξαφνικός θάνατος του μικρού γείτονα
σύρριζα ο δρόμος για τον κάτω κόσμο στους φράχτες γυαλιά
τον ίδιο χρόνο που ο πατέρας του πατέρα μάς άφηνε γεια.

Μα πάνω απ’ όλα εκείνο το δείλι
στην εκδρομή του σκολειού το κορίτσι που χάθηκε
από δάγκωμα φιδιού και πίσω δεν γύρισε.

Τάφοι ανοιχτοί σάπια όνειρα — αλλά το σώμα καθαρό
παίζει στη χλόη γελώντας.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πέρα για πέρα το ασημόφωτο...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 21:17:43
Μάρκος Μέσκος, [Πέρα για πέρα το ασημόφωτο...]

VIII

 
Πέρα για πέρα το ασημόφωτο και στα νερά τη λίμνης
δέντρα μακρινά μαύρο το βάθος μα δώθε
στο πέταλο της αμμουδιάς ίπποι άγριοι σήκωναν χρυσή σκόνη
μια φωνή
άλλη
κι άλλη
μη χαθούνε πάλι στα φαράγγια
αλλά και λάφια ένα κοπάδι
πίναν στο νερό ανήσυχα το φεγγάρι —

όνειρο ήταν (πανάθεμά το)
αχ! όνειρο...

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ο λόφος το βουνό και το σύννεφο...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 22:06:10
Μάρκος Μέσκος, [Ο λόφος το βουνό και το σύννεφο...]

X

 
Ο λόφος το βουνό και το σύννεφο μια γραμμή το ζώο
κάτω απ’ τη ζεστή κοιλιά κάμπος και λίμνες με τ’ απάνθρωπα ξόβεργα
άπιστος κυνηγός στο καραούλι — μπαμ!

μα εδώ τα πετεινά τ’ ουρανού ξεφεύγουνε τα βόλια
παλιά ιστορία η μαυρόκοτα η τσίχλα το τρυγόνι
η κόκκινη πέρδικα και η μπεκάτσα στη θολούρα της χειμωνιάς παλιά ιστορία
το φίδι και ο πελαργός ο ανήσυχος σκίουρος και οι νυφίτσες του χωριού
η λύκαινα και το φεγγάρι στη μαυριδερή του όψη
κανίβαλες αρκούδες έτσι για να τρομάζουνε την ησυχία.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μεσόκοπη κυρία στο μπαλκόνι αδιάφορη τάχα...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 22:11:45
Μάρκος Μέσκος, [Μεσόκοπη κυρία στο μπαλκόνι αδιάφορη τάχα...]

XII

 
Μεσόκοπη κυρία στο μπαλκόνι αδιάφορη τάχα για τον κόσμο
που διάβαινε τον δρόμο. Στα πόδια της κάποιο παιδί με γέλια
κι άνθη τσακίζοντας από τις γλάστρες — ένα φορτηγό δεύτερο
τρίτο. Σαν τα πουλιά που φεύγουνε στον ουρανό απόγευμα.

Η κυρία στο μπαλκόνι γνώριζε τον θάνατο∙ μα δεν μιλούσε.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Άνθρωποι πολλοί στον ουρανό και κανείς...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 22:31:08
Μάρκος Μέσκος, [Άνθρωποι πολλοί στον ουρανό και κανείς...]

XIV

 
Άνθρωποι πολλοί στον ουρανό και κανείς
σκυλιά φοβερά και δράκοι με πύρινες γλώσσες μάτια του τρόμου
για τη ζωή που χαίρεται το χόρτο καλοκαίρι και τον χειμώνα ήλιο
λάβαρα εξαπτέρυγα λευκά και στάχτη ερείπια σύννεφα
κουρέλια στον ύπνο σχισμένα χρώματα κατισχυμένα από τον θάνατο.

Πιο πέρα δεν έχει. Το κέρδος πάνω στο νερό καράβι από σίδερο ή ξύλα του δάσους
το κέρδος πάνω στην άσφαλτο σφυρίζει και στο γραφείο σιωπά και
το άλλο κέρδος των μαύρων κοράκων που ανοίγουνε στα δυο τα ύψη
— έμποροι κακοί έμποροι κακοί, πάει η ζωή μας.

Την επίγεια Αγγελική θυμάμαι
η πλάτη μου στον πλάτανο και το σφιχτό της στήθος στο δικό μου στήθος
φιλιά της νύχτας και φιλιά του γκιώνη και δικά μας φιλιά
και στο ρυάκι το μικρό νερό πουλί πεθαμένο από την αιτία του κόσμου
ψηλά το φεγγάρι καλούσε τον φίλο του έρημος είχε μείνει
στοιχειά και δαίμονες μάγισσες μαύρες και ο πόνος της μάνας
πράγματα δηλαδή υπαρκτά όπως η αναπνοή στην κοιλιά του ζώου
μια πάνω το νερό μια κάτω — μην αγαπήσεις πολύ θα πεθάνεις.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ποιο πρωινό θα 'ναι όμορφο δεν γνωρίζω...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 22:52:37
Μάρκος Μέσκος, [Ποιο πρωινό θα ’ναι όμορφο δεν γνωρίζω...]

XV

 
Ποιο πρωινό θα ’ναι όμορφο δεν γνωρίζω
ποίηση πουθενά πραγματοποιημένη τα οράματα σφαγμένα όλα
και τα λευκά άλογα στους λόφους της Χαλκιδικής όνειρα
και που η σελήνη μικραίνει τρώγοντας τα μάγουλα της ωραίας κόρης όνειρο πάλι

βλέπω ακόμα σιωπώ και σιωπώ γιατί τόσα τα κέρματα όσα τα λόγια
βήμα μνήμα βήμα μνήμα

το μαύρο νερό της γης πετρέλαιο λένε
κίνηση και δεσμά εκατομμυρίων ανθρώπων τους γαλαξίες κηλιδώνοντας
με το αίμα κάθετα στον πλανήτη που τρίζει
στο χάος πάντα φτερά πουλιών ενδύματα κουρέλια
όμως στο χώμα
λιώνει το κορμάκι ρίζα φαρμακωμένη

το ανηφόρι ανεβαίνουν γριές
λησμόνησε τις γυναίκες που χτυπούσαν τα μαλλιά τους στο ποτάμι τραγουδώντας
κι ο υπερσιβηρικός ιστορία που τέλειωσε
πάνω κάτω ένα σκαλί ο κόσμος παραβιασμένος ερήμην νύχτα μέρα
μικρό παιδί μεγάλο με την πόζα του πολεμιστή
μικρό παιδί μεγάλο με την πόζα του καθρέφτη

σβήνει το δειλινό στο μέτωπο του βοδιού
το κέρατο καλή κρυψώνα ηχεί στο βουερό δάσος
τα λιγοστά ζώα να συναχτούν για τη μάταια επιβίωση

ποιο πρωινό θα ’ναι όμορφο δεν γνωρίζω
και δεν γνωρίζω αν
υπηρέτες του ήλιου οι σκιές
μεταφέρουν στο κατώφλι του σπιτιού ψάρια της λίμνης.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πέλμα της χήνας φύλλο συκιάς είναι άνοιξη...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 23:03:45
Μάρκος Μέσκος, [Πέλμα της χήνας φύλλο συκιάς είναι άνοιξη...]

XVI

 
Πέλμα της χήνας φύλλο συκιάς είναι άνοιξη
στο περιγιάλι χάνεις τον λογαριασμό πόσα κύματα φτάνουν
πόσα καράβια αναχωρούν ή γράμματα ή φιλιά
μέρα και φως και μια βαρκούλα δεμένη με το ψάρι στην κοιλιά —
ψέμα τα χρήματα και ψέμα η ομορφιά δούλη του ανθρώπου
προτού μαζί του πεθάνει.

Το Μεσολόγγι πιο κάτω ψηλά το φεγγάρι σημαία
το αίμα του πια δεν βροντάει και δεν κοκκινίζει τα όνειρα
κουρέλια της πόρτας δεν εμποδίζουν το κρύο της καρδιάς
(άδειο καλάμι, είπες, φυσώ ήχος θλιβερός)
κύματα κύματα κύμα και λευκός γιαλός — δεν φταίμε
τα πράγματα παίρνουν μακρινές διαστάσεις και
το δέντρο μελαγχολείο βουβά τα πουλιά.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Βραδάκι ο μήνας Μάιος κεράσια πολλά...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 23:09:58
Μάρκος Μέσκος, [Βραδάκι ο μήνας Μάιος κεράσια πολλά...]

XVII

 
μακρινή χώρα

Βραδάκι ο μήνας Μάιος κεράσια πολλά
στον ίσκιο του δέντρου ο φύλακας κοιμόταν.

Τι να ’βλεπε στον ύπνο; Ό,τι και στο θάμπος του ήλιου:
κοντούλες φράουλες στο περιβόλι πουλιά με τη λαλίτσα.
Και τον διαβάτη που καλούσε γελώντας
τα χέρια του καρπούς να γεμίσει — αρκεί
κλωνάρια μη σπάσει μην τον ξυπνήσει.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος: [Ένα τσιγάρο, γόπα, πετάω στο στενό...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 23:16:42
Μάρκος Μέσκος: [Ένα τσιγάρο, γόπα, πετάω στο κενό...]

XVIII

 
Ένα τσιγάρο, γόπα, πετάω στο στενό.
Καίει ακόμα, φυσάει αεράκι. Τα χείλια μου
κρυώνουν εκεί. (Υπάρχουν κόκκινα ακόμα.)
Σε λίγο σβήνει. Ένα σκουπίδι ελάχιστο ενός πρώην, που
λέει κι ο φίλος ο Θωμάς, χαρμάνη.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σελήνη αμίλητη κόρη φυλακισμένη...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 23:43:39
Μάρκος Μέσκος, [Σελήνη αμίλητη κόρη φυλακισμένη...]

XXII

 
Ακρογιάλι 1977

Σελήνη αμίλητη κόρη φυλακισμένη
δακρύζεις τη νύχτα κλαις μέχρι πρωίας γοερά
— ποιος σ’ ακούει; μόνον τρελοί ανώνυμοι ποιητές
κατακτητής κανείς της κίτρινης αμμουδιάς σου.

Μέσα στα μάγια της νυχτός τα ζώα κοιμούνται δίχως στέγη
σιωπή σιωπή σιωπή πάλι, οι λέξεις πίσω στο παρελθόν
τέλος των τραγουδιών
γυρίζουν πίσω τα καράβια ίχνη των δρόμων χάνονται
και στο δίχτυ του αέρα όλα τα πετούμενα
φωνή καμιά στη θάλασσα σιωπή των τραγουδιών τέλος.

Όλα όλα όλα από την αρχή
στην αμμουδιά μένω με τα όνειρα
το ψάρι από τη θάλασσα να βγάλω πρέπει να γευματίσω
και τα ορτύκια του δάσους στη φωτιά να βάλω

ξυλάρμενο πανί βαποράκι
κατόπιν.

Κύμα της θάλασσας την άμμο αγαπάς έως θανάτου
μυστικό άλλο δεν έχει και μέρα και νύχτα

σύννεφα σηκώνονται σύννεφα λιώνουν
γλάροι λευκοί πετούν και πάνε αλλά
τα φίδια της ακρογιαλιάς στις καλαμιές συχνάζουν
προσμένοντας

ανάγκη να λησμονάς το κατάμαυρο μέλλον
χίλια ποτάμια αδιάκοπα βροντούν και
δυο πέτρες του θέρους στην αχτή που ελπίζουν
χώμα μην είναι στα μάτια
να ’ναι ο ουρανός.

Έρχεται βράδυ βελούδο μαύρο
η θάλασσα των δακρύων ακούγεται μόνο
πέρα στο ακρωτήρι μια κεφαλή φωτός ελπίδες ελπίζει.

Πρωί γάλα τρεις ζώνες η θάλασσα
πάνω στη βάρκα ακόμη σπαρταρούν νέες ζωές
τα παραγάδια μαζεύουν γρι γρι νυσταγμένα στον γιαλό

άλλη μέρα χαράζει, στόμα παιδιού φώναξε: — αιώνια!

Καβούρια λυθρίνια σελάχια δράκαινες στ’ όνομα μόνο
σπάροι ζαργάνες τσιπούρες και καλογριές

τα μεγάλα ψάρια και οι πνιγμένοι στον βυθό — μακριά μας

η Άφυτος λόφος με πηγές
και η χελιδόνα πρωί πίνοντας νερό καθρεφτίζεται
τον ασματζιά αψηφώντας.

Τώρα λουλούδι δέντρο σκυλί πλήρη όλα
κανείς δεν λείπει κανείς

στην πόλη ο ναύτης ναυαγός και η Κωστώ
στο Βίτσι σκοτωμένη από το 1948
κανείς δεν λείπει όλοι στο πόστο τους
όσοι γεννήθηκαν νεκροί κι όσοι πεθάναν νέοι.

Αν περάσεις από τον ύπνο μου πάλι θα σε ονειρευτώ Ελευθερία
σεμνό αναπάντεχο ακρογιάλι φίλος αλησμόνητος από τα παλιά...

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ξαφνικά...]
Post by: wings on 12 Jan, 2018, 23:52:09
Μάρκος Μέσκος, [Ξαφνικά...]

XXIII

 
Ξαφνικά
την άλλη μέρα ασπρίσαν τα μαλλιά μου
αράχνες του χειμώνα τέφρα κακή
εντάφιο πρόσωπο που δε μιλά και τριγυρίζει αμετανόητα
της μάγισσας σκοτάδια και τα μαλλιά κολλώντας στα σκοτάδια

ενώ παίζω με τους γέροντες χαρτιά
ενώ η κοιλιά χώμα γεμάτη
πρόσωπο πρησμένο γλώσσα μεταμφιεσμένη παιδί στα χρυσά
μυρίζοντας το γιασεμί μολόχας ντυμένο
και τα σιρίτια στο καπέλο χωρισμών Σταθμάρχης

έρημη και μονάχη ακολουθεί στα δάκρυα η ψυχή
άνεμος και τελώνια πάνω από τους κήπους
στα τρελά κουρεμένα βουνά στη βαλτωμένη λίμνη
τη λεία πνίγουν καταλήγοντας κι εδώ ξεψυχώντας

τι ωφελεί αν γνωρίζω
πώς σφουγγίζει το ράμφος του στο κλωνάρι το πουλί
πώς άνοιξη χελιδονάκια ξιφομαχούν και πώς
ο λόφος καπνίζει ανάσκελα ένα δέντρο μοναχικό

μέσα στη νύχτα τραγουδώ μέσα στη νύχτα
η πίκρα μπαίνει στο νερό κι αναστενάζει
ποια θα ’ναι η γλώσσα του θανάτου; Ω, θαύματα της μνήμης
να μιλήσω επιθυμώ με τη ζωή πάλι και τον ήλιο
— να πάει στον Άδη το αίμα μου τραγουδώντας!

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η αγάπη αρχίζει μετά τον νεκρό...]
Post by: wings on 13 Jan, 2018, 00:02:42
Μάρκος Μέσκος, [Η αγάπη αρχίζει μετά τον νεκρό...]

XXIV

 
Η αγάπη αρχίζει μετά τον νεκρό αρχίζει μετά το τέλος
σαν κάποιος δρόμος σκοτεινός από στάχτη που λησμονιέται

— γιατί έφυγες; γιατί μπήκες μόνος στη νύχτα;
— το φιλί δεν ήταν φιλί η αγάπη δεν ήταν αγάπη

κακές συνήθειες των ανθρώπων την ηλικία η μοίρα μετρά και ο άλλος
από τα έγκατα τύμπανα της πέτρας λημέρια
κι η γραμμή των χειλιών δείχνει κάτω γιατί δεν έχει ο κόσμος ουρανό

κατάρα ερημιά

σκαλί το σκαλί η σκιά κατεβαίνει όνειρα θαρρώ
ωραία μου κρίνα μυρώδη κρίνα αγαπημένων στην πλαγιά
χάδι λαϊκό θωπεύει σας και την καρδιά σπάζει
τρομαγμένο ζώο ταράζει σας εισβάλλοντας στο σκιερό δάσος
κι από τα δέντρα του μαστού τώρα βυζαίνει

νύχτα και νύχτα μαύρο βουβάλι προχωρεί στάχυα
θροΐζοντας και σιωπή ωραίο μου κρίνο παιδί λευκό
ρίξε την πέτρα μην τάχα ξυπνήσει μην τάχα εγερθεί.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ο Μίτιας είναι ο μοναδικός κάτοικος...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 20:51:06
Μάρκος Μέσκος, [Ο Μίτιας είναι ο μοναδικός κάτοικος...]
 
[Ενότητα Δύο ονόματα δύο μπαλάντες]

I

Ο Μίτιας είναι ο μοναδικός κάτοικος του χωριού χειμώνα καιρό
προσφέρει μπάτζιο στο κονάκι του και βλάχικο ψωμί χοντρό
αν γουστάρεις και Ξερή πατροπαράδοτη με φωνές που φτάνουνε τον ουρανό
οι καρέκλες ξαφνιάζονται τα τραπεζάκια επίσης ένα ούζο δυο

μετά τίποτε μετά δάκρυα στο παράθυρο κι ο δρόμος για το Κάτω Γραμματικό
μετά αντίο μετά έχετε γεια κι ο Μίτιας προστατεύει τα ζώα από το φονικό
των λύκων που πηδάνε στον λαιμό τους και τα πνίγουν στης ομίχλης τον καιρό
σκύλος μαντρόσκυλος φοβερίζει άγρια θηρία χιόνια ανέμους και κρύο.

Λαϊκός χωρικός ποιητής γράφει βαδίζοντας πηδώντας εν δυο, εν δυο, εν δυο
απρόσιτος γενναίος μακρινός —τι μοναξιά— σπάνια κλαίει πάνω στο βουνό
—βοήθεια! —βοήθεια!... όταν ζητάει τα δέντρα με τις φτέρες στα ποδάρια τρέχουν σωρό
—βοήθεια! —βοήθεια!... μέσα του φωνάζει όταν ξεγεννάει της δαμάλας το μικρό,

(κάποτε ποιος ήτανε ληστής ποιος χωρικός φιλήσυχος ποιος άνθρωπος με το φτερό
την άνοιξη φλογέρα απ’ το ρυάκι κι απόμακρο νταούλι χινόπωρο σαράβαλο σκεβρό)
θάλασσα ποτέ δεν είδε δεν φαντάστηκε ποτέ κύμα κι όλα γυρίζουν κατά δω
δεν φεύγει τίποτε έρχονται όλα από χέρι σκληρό κι από σύννεφο φοβερό,

Κιούνκι, Μπάρα, Μουχαρέμ και σα μουσούδα αλόγου το χορτάρι στα τσαΐρια τρυφερό
Μίτιας —καταλάβατε;— δεν υπάρχει έχει πεθάνει έχει πεθάνει από καιρό
σκαντζόχοιροι γουρούνια ελάφια κυνηγημένα κι η αρκούδα μουντζώνει πια τον ουρανό
μόνο πουλιά μόνο πουλιά που δεν θυμούνται μήτε βάτα μήτε γη τίρι τι τιο, τίρι τι τιο.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Δεν ξέρω ποιο ακρογιάλι δεν ξέρω ποιο νησί...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:02:39
Μάρκος Μέσκος, [Δεν ξέρω ποιο ακρογιάλι δεν ξέρω ποιο νησί...]
 
[Ενότητα Δύο ονόματα δύο μπαλάντες]

II

Δεν ξέρω ποιο ακρογιάλι δεν ξέρω ποιο νησί βιολιά στην πόρτα
Ζαΐρα θαλασσινή
σήκω τον γάμο μιας άλλης έστω να δεις νύφη στολισμένη και περαστική
με τις χαρές των άλλων πρέπει να ζήσεις και μη σωπαίνεις σκοτεινή
άγαλμα που κλαίει δεν είσαι τριαντάφυλλο είσαι στη θλίψη γιασεμί

αχ! κούφια λόγια έχοντας μνήμη και δυστυχία τι κανείς να πει
μυρίζεις τον ύπνο και ταξιδεύεις μακριά σαν όνειρο χρυσό και πουλί
νύχτα να πλαγιάσεις νύχτα που αγάπη θυμίζει κορδέλα στα μαλλιά κι αυλή
κλειδί που τον κόσμο ανοίγει ο ήλιος στα μάτια μέλλον ταπεινό
Ζαΐρα θαλασσινή

σέρνει βάρκες καράβια η θάλασσα τα ψάρια κοιμούνται μέσα στη σιωπή
χάραμα να καθρεφτίζεσαι έπρεπε κι όχι στα πλάσματα με δόλο να ρίχνεις τροφή
τύψεις πρωινές όμως αλλάζουν φύση στου πατέρα την κατάρα και την προσταγή
και η οχιά μάνα είναι μα για σένα σανίδι δεν έχει και χέρι και σχοινί

βάραθρο μαύρο των νερών μοναξιά μόνη ηχώ στα βράχια σα λάμπα γυμνή
που δεν φωτίζει πελιδνή ώρα τον θάνατο σηκώνοντας ώρα γέρικη
το σώμα να χάσουμε το σώμα να θάψουμε αχ! βρόμικη ποίηση
πίνει ταμπάκο σαν χάρος η ασχήμια δεν έχει γωνιά τα σκουπίδια πνοή

τη μνήμη κάψε να λησμονήσεις μα πες μου ονειρεύονται ονειρεύονται οι νεκροί;
σύννεφα αργυρά δακρύων προσκέφαλο άψυχη πώς κοιμάται και παγερή
νερό στεκούμενο κάτω απ’ το κάρο δειλινό οι καμπάνες βαριά πουλιά και ποιοι
τώρα θυμούνται έναν ξεχασμένο σπίνο που γυρίζει πίσω στην αυγή;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Άνθος τρομαγμένο σιωπούσε...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:11:53
Μάρκος Μέσκος, [Άνθος τρομαγμένο σιωπούσε...]
 
[Ενότητα Το μαύρο μαντίλι | Οκτώ όνειρα και το υστερόγραφο της νεκρής (1975-1980)]

I

Άνθος τρομαγμένο σιωπούσε και των πουλιών φτεροκόπημα
άκρια της στέγης κλειστό μιαν ώρα πριν νύχτιο ποτάμι
τον ντουνιά βουνά δέντρα σπίτια πλημμυρίσει

—γάτα είναι ή τι στο διάλο
φώναζεν η μάνα κι έδειχνε πάνω στη βερικοκιά
στα κλώνια όπου χαϊδεύανε το παραθύρι — πάνθηρας
αμείλικτος πάνθηρας!

μήτε ρωτούσε πώς βρέθηκε εκεί μονάχα σαν ήλιος
που βροντούσε πίσω στις κορυφογραμμές — πάνθηρας μαύρος!

τον κίνδυνο αψηφούσε πιστό σκυλί που γάβγιζε παντού και τ’ άλλο
γλείφοντας τα χέρια μας ελούφαζε — φώναζε τον κίνδυνο μακριά
σφάλισε γερά πόρτες παραθύρια αιώνια σιωπή γιατί πάλι
έλειπε ο πατέρας σφάζοντας τα περιστέρια κόκκινη χλόη από τότε.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ρίζα του ονείρου απέραντα κακή...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:19:16
Μάρκος Μέσκος, [Ρίζα του ονείρου απέραντα κακή...]
 
[Ενότητα Το μαύρο μαντίλι | Οκτώ όνειρα και το υστερόγραφο της νεκρής (1975-1980)]

II

Ρίζα του ονείρου απέραντα κακή απομεσήμερο ήταν
φως έπεφτε στα φύλλα κι αμίλητα προσμέναμε την ώρα
φυσιογνωμίες γνωστές-ανείδωτες λησμονημένοι ορεσίβιοι
με το στριφτό μουστάκι και την όψη αυστηρή κοίταζαν
αλλήλους αμίλητα στριφτά τσιγάρα κάποτε ξαφνικά ένας βήχας
φέραν νεκροφόρα από το σπίτι έξω ζώο θα την έσερνε άλογο είπαν
και το κοστούμι της νεκρής με λούλουδα περίμενε και με πλερέζες
θάνατος άδικος με θρήνους κατέβαζαν το λείψανο με κοπετούς
οι σπιτικοί συντρίμμια και οι ψύχραιμοι με προσοχή
σπαθί στη θήκη τη νεκρή τοποθετήσαν τότε που φάνηκε λοξά
το πρόσωπο 37 χρονώ νέα ήταν ροδακινιά ζεματισμένη
σαν όχι νεκρή μαλλιά τακτοποιημένα αγαπημένα πολύ
δρόμος μακρινός καθώς έστριβε η χωρίστρα στο κεφάλι
μην τάχα ήταν ζωντανή μην τάχα τραγουδούσε και πού
πάνε αυτοί που τραγουδούν παρ’ όλα αυτά κύκλος έκλεινε
και πρώτη φορά έβαζαν της νεκρής μαύρα χειρόκτια
τον θάνατο χαιρέτησε και μαύρισαν τα χέρια.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η πικροδάφνη και η καμπάνα...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:22:01
Μάρκος Μέσκος, [Η πικροδάφνη και η καμπάνα...]
 
[Ενότητα Το μαύρο μαντίλι | Οκτώ όνειρα και το υστερόγραφο της νεκρής (1975-1980)]

III

Η πικροδάφνη και η καμπάνα
περιφορά σφαγιασμένων λουλουδιών και μετά χώμα
γλώσσα των νεκρών χωρίς φωνήεντα κι ο θάνατος ποιος είναι;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Και πώς φυσάει το δέντρο λυπημένα...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:43:16
Μάρκος Μέσκος, [Και πώς φυσάει το δέντρο λυπημένα...]
 
[Ενότητα Το μαύρο μαντίλι | Οκτώ όνειρα και το υστερόγραφο της νεκρής (1975-1980)]

V

Και πώς φυσάει το δέντρο λυπημένα
καλώς τη βροχή καλώς την Άρτεμι — λαλίτσα μου!

κατάλευκα φορέματα νυφικά για το κορμάκι σου
υπάκουοι υπάλληλοι πηγαίνουνε στην αγορά
μάτια από λάσπη ψιχαλίζει κακόμοιρο το φως
και η θλίψη περικεφαλαία στην κεφαλή σου
φαρμάκι και σιωπή και μαύρα ψάρια
— άγριος πράσινος θάνατος μας καρτερεί.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Όνειρο ξάφνου στ' όνειρο...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:49:55
Μάρκος Μέσκος, [Όνειρο ξάφνου στ’ όνειρο...]
 
[Ενότητα Το μαύρο μαντίλι | Οκτώ όνειρα και το υστερόγραφο της νεκρής (1975-1980)]

VII

Όνειρο ξάφνου στ’ όνειρο
χαρούμενη έτρεξε στη συντροφιά
ρόδα στα μάγουλα βελούδα σα να ’χε μόλις εγερθεί
από τριαντάφυλλο ύπνο

—κι εσύ, τη ρώτησαν, πού βρίσκεσαι
πού ήσουν τόσο καιρό;

σκοτείνιασε και σάστισε και δεν μιλούσε
αργότερα θα λέγαμε όσα δεν ήξεραν:

(στο βάραθρο Απρίλης ήταν Απρίλης Πασχαλιάς
—Χριστός Ανέστη! — η Άρτεμις δεν ανέστη
—Χριστός Ανέστη! — η Άρτεμις δεν ανέστη...)

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μπήκα στα χρόνια λήγοντας ερωτικά...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 21:55:22
Μάρκος Μέσκος, [Μπήκα στα χρόνια λήγοντας ερωτικά...]
 
[Ενότητα Το μαύρο μαντίλι | Οκτώ όνειρα και το υστερόγραφο της νεκρής (1975-1980)]

Υ.Γ.

Μπήκα στα χρόνια λήγοντας ερωτικά
φυσάω στη λύπη φιλιωμένη κι όπως
μονάχα εγώ ξέρω ν’ αγαπώ

φίλε των φύλλων φεγγοβολεί προεκτεινόμενο δέντρο αχ!
περίλαμπρου φωτός της κούκλας ημέρας στα δυο η κακιά ώρα
στα τέσσερα το μαύρο κοράκι
εσύ μη μ’ ακούς σαν ξέχασέ με

τα μάτια δεν τελειώνουν πουθενά από τη στάχτη ως ουρανού ψηλά
σύννεφα χλωμοί βασιλιάδες ένα δάχτυλο σπουργίτης
της γλώσσας περιπέτεια κοντινή παραβιασμένη σκύλα ντροπιασμένη
όταν ο ύπνος με τραβούσε στα νερά του και τώρα να ’μαι
για πάντα για πάντα νεκρή.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Μαύρο δάσος (εκδ. Νεφέλη, 1999)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τέφρα χειμώνος και τέφρα συκιάς ακόμη...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:04:55
Μάρκος Μέσκος, [Τέφρα χειμώνος και τέφρα συκιάς ακόμη...]

πάντα σα νύχτα και σα μέρα φεύγει η ζωή

Τέφρα χειμώνος και τέφρα συκιάς ακόμη
κουλουριασμένα φίδια στη σιωπή κι αρκούδες του ονείρου που χασμουριούνται
των αθώων αίμα πώς να μιλήσει ουσίες πραγμάτων που σιωπούν
ψυχούλες ξύπνησαν νωρίς και τα πουλιά το φως ανάβουν με το τσακμάκι

ανοίγει η μέρα το χρώμα αλλάζοντας ρυθμό
λευκή σημαία της νυχτός παραδομένη σελήνη
και η στερνή ντουφεκιά στον ουρανό, έι κότσυφα ξύπνα
ξυπνήστε ποντίκια μισό σκοτάδι κι εδώ
στον αέρα πλανώνται οι μπαλάντες του αλήτη και μαύρο κυπαρίσσι ξημερώνει
στον δρόμο πρωί πουλάκι λαλεί και πάλλει το στήθος
ντο-ρε-μι λουλούδι γιασεμί
απ’ το παράθυρο η φωνή που περιμένει — μίλησέ μου!

Το φως χύθηκε γάλα στο σκοτάδι
το φως είναι στρωμένο, περπάτησε.

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Δρόμοι του ύπνου δρόμοι του ονείρου δρόμοι της αυγής...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:10:58
Μάρκος Μέσκος, [Δρόμοι του ύπνου δρόμοι του ονείρου δρόμοι της αυγής...]

Δρόμοι του ύπνου δρόμοι του ονείρου δρόμοι της αυγής
μέσα στο αίμα περπατώ και στην καρδιά μου
γιατί εσύ δεν με γνωρίζεις γιατί εσύ δεν μου μιλάς
νύχτα κοιμάσαι μακριά και ημέρα δεν σε βλέπω

ποιος είσαι θάμνε του δρόμου
ποιος είσαι αστέρι της γωνιάς χρυσό
δέντρο πώς σε λένε;

Μοναξιά, θα μπορούσες ν’ αγαπήσεις όποιο λουλούδι μπροστά σου
μάταια όμως τα λόγια της φωτιάς
εκεί που δεν γράφει τίποτε και κανένα
πλεούμενο στο νερό και ό,τι
πετάει σβουρίζοντας στην καταιγίδα του δάσους

φλόγα ερωτική των ανθών σε αφάνισε
χορός που δεν πατεί και δεν θωρείται

με τα τοπία τραυλίζεις μνημοσύνη του αιώνα
φαρμακωμένη ερωμένη φύλλο στη λάσπη πεθαίνω — μίλησέ μου!

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Ζεστό ακόμη το φαρμάκι στα χείλη...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:18:01
Μάρκος Μέσκος, [Ζεστό ακόμη το φαρμάκι στα χείλη...]

Ζεστό ακόμη το φαρμάκι στα χείλη
δεν θέλω να φεύγεις, ιστορούσες, θέλω να ’ρχεσαι
όνειρο λησμονιάς που δεν χάνεται
μνήμη αχαντάκωτη και προζύμι που φουσκώνει καθώς ο μαστός
και καθώς γυρίζει ο μαστός ατέλειωτα χάδια και γάλα

φίδια πελώρια σέρνονται στον γιαλό, το μυστικό ποιος γνωρίζει
μακριά τα όπλα σαν πέφτουν και τα σκεπάζει η σκόνη και η κλαγγή
δόρατα ασπίδες και δύναμη του στέρνου μέσα στη φωτιά τα χρόνια εκείνα

ψε προψέ όχι μακρύτερα

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [κόσμος πολύς επαίτες με κουρέλια...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:22:50
Μάρκος Μέσκος, [κόσμος πολύς επαίτες με κουρέλια...]

κόσμος πολύς επαίτες με κουρέλια
γιατί ζητιάνευαν στην αγχόνη και στον πνιγμό
τους κρέμασαν ανάποδα και το πρωί ξεψύχησαν
με μια μποτίλια αίμα στο κεφάλι
χώμα μυρίζοντας και πέτρα, τέλειωσαν πετροβολημένοι όπως το ανάθεμα
αυτόχειρες πρωινοί στο κρύο
το άγριο πράγμα του ελέους

σημαδεμένα τραγούδια όπως χαρτιά σημαδεμένα
ο σπόρος μέσα στη γη και μέσα στο νερό
πνοή μέσα στον ύπνο ποτέ στο χώμα μέσα
καρχαρίας δίχως αναβάτη βρόχια της θαλάσσης
το μαύρο άτι του αετού στη μοναξιά και η κραυγή
στο βάραθρο τσακισμένη — μίλησέ μου!

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Αγκαθωτά χωριά και σιωπή...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:29:18
Μάρκος Μέσκος, [Αγκαθωτά χωριά και σιωπή...]

Αγκαθωτά χωριά και σιωπή
πλάι του ποταμού βόσκουν πτηνά μονάχα
ώρα μοναδική καθώς αγγίζει την ουρά ζώου λουλούδι ταπεινό
τσόφλι της φτώχειας δαγκωμένο απ’ τους απόντες και
τσιγγάνου κεραμίδι γαλάζιο ή βράχος που αλυσίδα δεν έχει

μα το κοράκι κρώζοντας έσπαζε το τζάμι της ημέρας
χέρι που χάνεται μετά το σφίξιμο της γνωριμίας
μοίρα παράξενη και τύψη προσωρινή γιατί κάπου λησμονιέται
η μάνα η μεθυσμένη και η παπαρούνα η κόκκινη στην εξοχή

μα η φουρτούνα μαύρισε πάλι το στερέωμα
βυζιά της βροχής και τα καράβια πνίγονται
κύματα χτυπάνε τον ουρανό με μαστίγιο και τίποτε δεν αλλάζει
λόγχη του λύχνου φοβισμένη
στρώνει ετοιμάζει το δείπνο στο σπίτι πλένει τα χέρια με κρασί
αύριον πεθαίνει και πάει και πάει

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [αχνίζει ποτάμι άλογο κυνηγημένο η νύχτα φεγγαρίζει...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:44:23
Μάρκος Μέσκος, [αχνίζει ποτάμι άλογο κυνηγημένο η νύχτα φεγγαρίζει...]

αχνίζει ποτάμι άλογο κυνηγημένο η νύχτα φεγγαρίζει
μια βόλτα στη γαλήνη μια βόλτα στο ’λαφρύ νερό
πύργος κι αέρας μοσκοβολημένος ξαφνικές σπίθες μα θα σβήσουν αμέσως
τα δέντρα ανθίζουν κίτρινα και πάνε σεργιάνι χείλη αρραβωνιασμένα
χώρα ανείπωτη και μαγική
γλώσσα χωρίς φωνήεντα κι ερπετά της σιωπής, πάτησέ τα

από άλλην εικόνα μαύρος διαβολικός καπνός
και το φαρμάκι της αυγής στα μάτια τ’ ασημένια
τυφλά όνειρα δακρυσμένα, τίποτε στα ωραία σου μάτια
τίποτε σήμερα κι αύριον τίποτε αλλά
τόλμησε τη γραφή γράψε του κόσμου — μίλησέ μου!

Έρωτες της χρυσόμυγας και πεταλούδες του αιθέρα
πράσινα ματόκλαδα σας προσκυνούν
σημαία πρώτη του έτους
της άνοιξης φύλλο χαίρε!

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Και η έπαρση του κόκορα σημαίνει καλοκαίρι...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:49:00
Μάρκος Μέσκος, [Και η έπαρση του κόκορα σημαίνει καλοκαίρι...]

Και η έπαρση του κόκορα σημαίνει καλοκαίρι
αυγινές ώρες λατρεμένες παρότι ντουφεκίζουν και καρατομούν
με γαρίφαλο και καρναφίλι έχε γεια ρομαντικέ μου Μάη!

Να πάμε πιο κάτω θέρος είναι το φως χρυσό
κεράσι ρούπκο δόξα της ρεματιάς και μπλάβο αηδόνι
θάμνοι που χαμογελούν αδιάφοροι στο μελισσολόι της ροδακινιάς
χνούδι τρυφερό μικρό πουλάκι κρέμεται στη φωλιά τρομαγμένο, θα πέσει;
καμπάνες της αγριαπιδιάς στη μάνα επείγον μήνυμα
γιατί κάτω δόντι οχιάς φαρμακωμένο

σιωπηλά στάχυα ώριμος καρπός και τσαντίρια θημωνιάς γεμάτα στάρι
βερίκοκα δαμάσκηνα πεπόνι
ευλογημένη ποδιά καλοκαιριού

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [ιχθύς με οκτώ πόδια αγαπώντας τις ακρογιαλιές...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:54:40
Μάρκος Μέσκος, [ιχθύς με οκτώ πόδια αγαπώντας τις ακρογιαλιές...]

ιχθύς με οκτώ πόδια αγαπώντας τις ακρογιαλιές κρύβει θαύματα στο θαλάμι
γλάρος λευκός και ψάρι περαστικόν ο δαίμονας του βυθού
ο πόρφυρας ω! του Ιονίου
σε ανύποπτη ώρα σπαράζει το σώμα
γυμνό πάγκαλο στην ομορφιά του μα να η θάλασσα ηρεμούσα
αγκαλιάζει τα πλούτη και τα φονικά της

ζωή ακίνητη ζωή ψέμα
το δειλινό μαβί ο Τυφλός περπατούσε
χρώματα χίλια και δροσερό νερό
χαράς χελιδονάκια μάταια κλειδώνουν το αέρα
μορφή φευγάτη απ’ το φεγγάρι και
μακριά ερωτικά μαλλιά λυμένα από τα χέρια της αγάπης
σαν τη γλυκιά σοδειά που απ’ τη στεριά
τραβάει τα δίχτυα με τα τριζόνια. Νυχτώνει

γιατί έχασε τα κάλλη της η μέρα
αλληγορία μαγική στο πρώτο φίλημα δική σου

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [αύριον πάλι...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 22:58:02
Μάρκος Μέσκος, [αύριον πάλι...]

αύριον πάλι
βίγλα του κόσμου ήλιε
και υπόγεια κούλα του νεκρού αιμάτου — μίλησέ μου!

Στον ίσκιο ανθίζεις και πονάς
κάλλιο λησμονήσου καθώς ξεχασμένοι καρποί για την κατεύθυνση της γης
κι ανεμοδείχτες ερυθρόδερμοι διαφωνούνε

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [και ξαφνικά...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 23:39:10
Μάρκος Μέσκος, [και ξαφνικά...]

και ξαφνικά
ανεμοστρόβιλος κισσός ψυχορραγούσε
των λύκων μακρινό ουρλιαχτό.

Αν δεν σ’ ανταμώνω τίποτε δεν είμαι
το πέρασμα μαύρο ’κείθε από το καλοκαίρι
στη λίμνη ο κύκνος καλός και ωραίος
γιατί επρόκειτο να χαθεί

κλαίοντας σιγαλόφωνα βρέχει
θλίψη καθώς το πίσω μέρος του αμαξιού
λίγο προτού χαράξουνε οι τροχοί τον δρόμο
κι άχαρη σκούπα σαρώνει φύλλα φθινοπωρινά.

Ένδοξη έξοδος από τη ζωή
αγαπώ άρα κινδυνεύω

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [από τα δύο μήλα πήρα τον έναν καρπό...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 23:43:57
Μάρκος Μέσκος, [από τα δύο μήλα πήρα τον έναν καρπό...]

από τα δύο μήλα πήρα τον έναν καρπό
και το λουλούδι χτικιασμένο πήγαινε προς το φως
τα βήματά μας πίσω απ’ τη φωτιά
τα βήματά μας κάτω από τη στάχτη
θλιμμένοι καβαλιέροι πεζοί εραστές
του έτους τρίτη εποχή και σημαία
θα πάμε λοιπόν στο τέλος του κόσμου

(μαλλιά γυναίκας σύννεφα αναθρώσκοντα και δροσερό κλωνί, θα ξεχαστείς
πρόσκαιρος και τυφλός σαν ωραιότη, θα ξεχαστείς
άνεμος αρκουδιάρης μεταμεσονύχτια σκούζει, θα ξεχαστείς
φιλημένος-ματωμένος, θα ξεχαστείς
η λαιμητόμος πέφτει στον λαιμό, θα ξεχαστείς
μάταιο να σε φιλώ μάταιο να σε θυμάμαι
η απάντηση των ποιητών όλου του κόσμου, θα ξεχαστείς)

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [και πώς να εξηγήσεις ποιο το λυκόφως...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 23:49:18
Μάρκος Μέσκος, [και πώς να εξηγήσεις ποιο το λυκόφως...]

και πώς να εξηγήσεις ποιο το λυκόφως
βάτα σκοτεινά σκοτεινά πουλιά
μακρινή λαϊκή καρδιά το Μαρικάκι του γραμμοφώνου
γνωστό: η ζωή διαβαίνει σκοτωμένη
γνωστό: βούρκος το νερό
γαλάζιος ουρανός τ’ ομορφαίνει

όμως
αν δεν σ’ ανταμώσω τίποτε δεν είμαι
ενέδρα του ασύλληπτου αέρα γκρίζο γεράκι
σκιαγμένο πουλί χάνει το σπυρί απ’ το στόμα
νύχτα τη νύχτα φόβο τον φόβο
δείπνος με τράπεζες όπως κρασί και φαγητό
αλλιώς η μαύρη τ’ ουρανού ερημία
άλλα μάτια δεν την περνούν
χαμηλά το τραγούδι∙ έχουμε λύπη — μίλησέ μου!

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τα δάση καίγονται από τ' αναστενάγματα...]
Post by: wings on 28 Jan, 2018, 23:58:28
Μάρκος Μέσκος, [Τα δάση καίγονται από τ’ αναστενάγματα...]

Τα δάση καίγονται από τ’ αναστενάγματα
έφηβα ανταρτόπουλα και γερο-κλέφτες
«αλλά εκεί θορυβούν τ’ άρματά τους και στενάζουν ἐν ἄκρᾳ σιγῇ»
μήτε τα στολίδια πήραν απ’ τον θάνατό τους
ζόφος του στήθους μόνο

και μόνο όποιος νοστάλγησε και μελαγχόλησε βαθιά
σκοπούς ακούει από τη μέσα γης

μήνα Μάρτη μήνα Νοέμβρη που σέρνονται οι ομίχλες
και βαδίζουν τα κόκαλα ακόμη
νυχτοήμερα σαν τη γιαγιά βροχή που ετοιμάζει τον χειμώνα
μαύρα ρούχα φορούσε κι είχε το βήμα συρτό

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [όνειρο καλό λευκό σεντόνι...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:08:14
Μάρκος Μέσκος, [όνειρο καλό λευκό σεντόνι...]

όνειρο καλό λευκό σεντόνι
της μέρας οι κρωξιές κι ο βάλτος

δεν βλέπω τα χέρια τα πόδια δεν ορώ τα μάτια τυφλά
νερό και υπόγεια λάβα αθέατη, στεφάνι ιλαρό της ιτιάς
στα μαλλιά της ζωής εφήμερο αστέρι εφήμερος ανθός — μίλησέ μου!

Το καθένα κοιτούσεν αλλού — τι μηνούσε;
άσπριζε η χτένα στο κεφάλι άλαλη στιγμή
στόμα παλιό από τσιγάρα και μουρμουρητά
μάτι που κόβει συλλογισμένα το κακόμοιρο φως
μηδαμινή κίνηση στον μέγα τροχό
ζώον ταπεινό καθώς το μυστικό του αφήνει στους αιώνες

ξημερώνει βραδιάζει
χάιντε-χάιντε ο καιρός περνούσε

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [χαράματα σηκώνεται η αυγούλα να βαδίσει...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:24:44
Μάρκος Μέσκος, [χαράματα σηκώνεται η αυγούλα να βαδίσει...]

χαράματα σηκώνεται η αυγούλα να βαδίσει
ούτε ένα αηδόνι στον μπαξέ ούτε ένα φεγγαράκι
θάλασσα μαύρη κοιμάται αγριεμένη
χιονιάς στα μάτια του αγριμιού
χιονιάς καστανάς με σγουρή πλάτη
χνάρια φτερών και χνάρια λαγού ξεθαρρεμένα
των άλλων βήματα πουθενά

και τραγουδώ στα σκοτεινά νερά
γιατί μιλώ γιατί μιλώ γιατί μιλώ
ποιο πάθος θα μείνει και ποια φωνή
στάχτη και σιωπή και στάχτη

και στάχτη σα σιωπή
τα ξόβεργα στη σκοτεινιά σίγουρο γούστο των απόντων
το ρολόι στη μοναξιά κοιτάει κατάματα
πληγές παντού, ίσκιε μη μ’ αγκαλιάζεις

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [ντάλια κόκκινος φραμπαλάς...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:28:56
Μάρκος Μέσκος, [ντάλια κόκκινος φραμπαλάς...]

ντάλια κόκκινος φραμπαλάς
πόδια της άρκτου κλωνιά χιονισμένα ήταν ωραίο το περιβόλι
των κήπων λύπη ακινησία της αράχνης και δόκανο στημένο καλά
μαύρο παλτό σκεπάζει τον κόσμο
ψυχή τριμμένη στα γόνατα πώς περπατείς στην άγρια νύχτα
θάλασσα μαύρη στόμα κλειστό — μίλησέ μου!

Πες μου φεγγάρι κάποιο παραμύθι
θρήνησε κήπε νυχτερινέ κρασοπουλειό στέκι
σκοτάδι που κοιμίζεις λούλουδα μικρά
χαρτί μαύρο που αναγγέλλεις τα φοβερωμένα
τείχος τρομερό από κυπαρίσσια — μίλησέ μου!

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σύννεφο τρένο πέρασε για τον Βοριά...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:32:27
Μάρκος Μέσκος, [Σύννεφο τρένο πέρασε για τον Βοριά...]

Σύννεφο τρένο πέρασε για τον Βοριά
σημείο γραμμένο απ’ το Βλαδιβοστόκ ώσμε τους χλοερούς Μάγια
μακρινή μου πόλη σπίτι μυθικό σε φτάνω
ξαστέρωσε μ’ όλο το φως και τώρα ο δρόμος να τος
να η πλαγιά να η αυλή να τ’ ονειρεμένο δέντρο
και να του ανθρώπου χνάρι

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [αν δεν σ' ανταμώσω τίποτε δεν είμαι...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:36:31
Μάρκος Μέσκος, [αν δεν σ’ ανταμώσω τίποτε δεν είμαι...]

αν δεν σ’ ανταμώσω τίποτε δεν είμαι
χόρεψε και τραγούδησε αφού σ’ αγαπώ

δείλι πορφυρό στην άβυσσο γκρεμίζονται σκήπτρα λαμπερά
και τ’ άλογα σφαγμένα με τις οπλές επάνω το αίμα εκσφενδονίζοντας
αλλά πριν αγαπούσα τρία δέντρα τη λεύκα το πλατάνι το πεύκο
τρία δέντρα ερωτημένα καθώς
γελούσε η πέρδικα με τον γκρα στις κόκκινες βατομουριές
κα-κα-κα

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [μια κίνηση μικρή ένα χτύπημα 'λαφρύ στη θύρα...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:38:58
Μάρκος Μέσκος, [μια κίνηση μικρή ένα χτύπημα ’λαφρύ στη θύρα...]

μια κίνηση μικρή ένα χτύπημα ’λαφρύ στη θύρα
(αν δεν σ’ ανταμώσω τίποτε δεν είμαι)

στο μέσον της κάμαρης με τα μπαμπάκια στο στόμα
με καρτερούσε.

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πλαστικό τραγούδι άνθος πλαστικό...]
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 00:41:20
Μάρκος Μέσκος, [Πλαστικό τραγούδι άνθος πλαστικό...]

Πλαστικό τραγούδι άνθος πλαστικό
κούφιος κοχλίας στη βροχή αφημένος
μοναξιά των τάφων Ελευθερία
μοναξιά των λουλουδιών Ελευθερία.

Το κυπαρίσσι επικήδειο πάντα
τίποτε δεν ταράζει το νερό.

Από τη συλλογή Τα φαντάσματα της ελευθερίας (1979)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (9-16)
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 01:00:17
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (9-16)

9.
Πότε θα ξυπνήσεις να μιλήσουμε;

10.
Στα Τάρταρα πάω και γυρίζω: μαύρο αδιέξοδο, κοντινό μου πουλί, ψυχή μου!

11.
Δεν έχει παράθυρα, ποιο λένε φως; Πέταξε πέταξε ψυχή μου ψηλότερα!

12.
Αν κοπεί το σκοινί θα ’ναι καθώς η μέρα λιγοστεύει το φως και τελειώνει.

13.
Βραχνό κοκοράκι μέσα στην καταχνιά. Άμυαλο γιατί επιμένεις;

14.
Δύο το μυστικό, να που στεριώνει. Κάλφα της γης, τον ήλιο βγάλε από τη Δύση!

15.
Τα φύλλα στα δέντρα χλωμιάζουν. Κει πάνω βλέπω τους ανθούς!

16.
Σε φιλώ παντού γαλαξίας να γίνεις! Χωρίζουμε πικρά και τρέχω πίσω να σε φιλήσω!

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (21-24)
Post by: wings on 29 Jan, 2018, 01:08:44
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (21-24)

21.
Στον Έρωτα πάω όπως στον Θάνατο: καθαρός, σώμα που το σκούπισε σύννεφο και βροχή.

22.
Η Γυναίκα μέτρησε το σπίτι-φωλιά. Τόσο μήκος τόσο πλάτος τόσο ύψος ουρανού, καρέκλες κασέλες κάντρα κιλίμια κρεβάτι, το μαξιλάρι πλάι στ’ άλλο, η χαρά πραγματοποιημένη — έβγαλε μια κραυγή, φίλησε τον άντρα τρυφερά και πέρασε πάλι στο δάσος. Το πουλί τώρα κελαηδεί στον κόρφο και στη φυλλωσιά την πράσινη.

23.
Πάνω απ’ το κεφάλι μου τρία σπαθιά σφυρίζουν:
γιατί σκεπάζω μέσα μου πουλάκι τρομαγμένο.

24.
Άστρο ψηλά στον ουρανό, λαδάκι της ψυχούλας,
στα ενύπνιά μου κατοικείς βαθιά κρύβοντας τ’ όνειρό σου.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (33-36)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 01:43:10
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (33-36)

33.
Ψηλά, πολύ ψηλά πέταξα το νόμισμα άνεμος να το πάρει.
Πάλι στα πόδια μου έπεσε γράφοντας: ΑΓΑΠΗ

34.
Ένα πρωί ξεκίνησες την Πούλια και τους γαλαξίες να πιάσεις.
Τώρα μπορείς όσο ψηλά τακουνάκια να φορέσεις.

35.
Από πού μπάζω ξέρεις: κακή βροχή μαύρο νερό. Φίλησέ με.
Και κλείσε το ρήγμα που βγάζει τον καπνό της ψυχής μου!

36.
Τωρινή παπαρούνα είναι για σένα. Κι αυτή που θα φυτρώνει αύριον στον γκρεμό.
Κι εκείνη που στις φλέβες μου, όσο ζω, από χαρά βροντώντας κοκκινίζει.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (41-44)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 01:49:49
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (41-44)

41.
Τη νύχτα ασπρίζει η κερασιά ανθισμένη — τρελή, τρελή!
αρκεί να ’χει λίγο φεγγάρι, λίγο αεράκι, λίγη αγάπη!

42.
Σκάψε βαθιά όσο θες, πήδα ψηλά όσο το επιθυμήσεις.
Χρυσάφι είναι τα μάτια που θωρείς — τίποτε άλλο.

43.
Άλλο αίμα να βροντήσει μέσα σου άλλος ρυθμός να κοκκινίσει∙ ως το τέλος
σπυρί σπυρί, το πουλί στο παράθυρό σου, να ’χει το φως — ως το τέλος.

44.
Για τελευταία φορά αγαπώ τη ζωή∙ στο πανί αεράκι
(ξέρει πού πάει: δέντρα φθινοπωρινά, συστάδα του θανάτου πάλι).

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (49-52)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 01:56:56
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (49-52)

49.
Από χτες το απόγεμα έχω να μιλήσω (με την πέρα φωνή και τη μέσα). Κάθομαι εδώ και περιμένω δικαιολογώντας καρέκλα-τραπέζι-μολύβι-φως από το πορτατίφ. Τα προσχήματα ως πότε θα σώζουν; Έτσι λοιπόν είναι η σιωπή του κάτω κόσμου; Φωτεινή, ελπίζουσα και απούσα; Ποιος να το πει;

50.
Δέντρο που φαίνεται γυμνό, σκοτεινό, καταραμένο.
Να βγάλει μια κορφούλα του ψηλά, να ξεμυτίσει από τον Άδη!

51.
Βαρύ ρεμπέτικο, μαύρο αδιέξοδο η Αγάπη.
Μα να λευκό πουλί σαλεύει μέσα στα κλαριά!

52.
Μουσική από ανέγγιχτη μοναξιά, σιωπηλή κοιλάδα∙
ένα δέντρο μοναχό στο τέλος — θε μου! άδειο το χέρι.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (53-56)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:11:26
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (53-56)

53.
Κακές κουβέντες πίσω να πάνε, στον τάφο.
Εκεί έρημες να ξεχαστούν.
Κρασί, μόνο κρασί στα χείλια κι όταν μεθύσεις πάλι να με θυμάσαι.

54.
Στα μάτια σε κοιτώ: κύματα η αγάπη καλπάζει, με λιώνει, χάνομαι.
Δεν βλέπω τα χέρια που πνίγονται μήτε τον φιλάργυρο που σκοτεινά μετράει τις λίρες. Εκείνοι σκοτώνουν, εγώ αγαπώ.

55.
Φιλιά με το δάχτυλο, παντομίμα στα μάτια κλαμένη.
Αγάπη του άλλου κόσμου καταποντισμένη, το χαίρε πληγή.

56.
Πάλι μπροστά στα συν και τα πρέπει. Τι μέλλει να γίνει και τι να χαθεί...
Α, πρέπει να γίνω τιποτένιος, κακός, μοχθηρός, ανεύθυνος, απόμακρος — να χαθώ.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (61-64)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:16:07
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (61-64)

61.
Μέγας βυθός ταράζει το μέσα της νυκτός, απελπισία σκοτεινή.
Ανατολή λεπίδι και πρόσωπο χαράζει — πάνω στα κύματα βαδίζω.

62.
Φυσάει ο αέρας, ξάστερα, καράβια σκίζουνε τη θάλασσα στα δυο.
Στον λόφο χτίζεται το σπίτι, γιασεμάκι μ’ έκοψαν τ’ αμύγδαλά σου.

63.
Βαθιά πράσινα φύλλα, το αγιόκλημα ευωδιάζει.
Μια κίνηση αγκαλιάς, μετά φιλί, μετά ο χαμός.

64.
Σκληρό αδιέξοδο, δρόμος τυφλός με την πυρά σημαδεμένος.
Η αρχή του τέλους των ονείρων; Και πώς ν’ αγκαλιάσω το κορμί σου;

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (69-72)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:21:04
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (69-72)

69.
Κακό κι ασήμαντο πετούμενο είμαι∙ στο χιόνι αλήτης
στη φωτιά μαύρος καπνός, άχυρο του αλωνιού λιωμένο.

70.
Μάγια δεν ξέρω στον Θεό δεν πιστεύω και πώς να εξηγήσω
πώς κουδουνίζουνε συχνά κοκκινωπά γαρίφαλα στο αυτί μου;

71.
Στα γέλια ανάμεσα ο λυγμός — έτσι λοιπόν θα πάμε;
Με το χέρι πιάνω το φεγγάρι, το δάκρυ σου με πνίγει.

72.
Σκιαγμένη ψυχή τη νύχτα φοβάται συννεφιασμένη
— ραμφίζει η αγωνία στα χείλη και φεύγεις πουλί μου.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (73-76)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:25:39
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (73-76)

73.
Αγάπη από στάχυα και μετάξι, κόκκινα πορτοκαλιά του δειλινού.
Ο ήλιος στο υπόγειο κάτω — λάμπεις πάλι εσύ!

74.
Διπλές τριπλές αλυσίδες∙ στο μέσον πανέμορφο ζώο.
Κοιτάζει την Ανατολή βογκάει, μόλις βραδιάζει κλαίει.

75.
Θηρίο της διπλής μοναξιάς δεν νυστάζεις ουδέ κοιμάσαι.
(Τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα, φίδι δαγκώνει το μυαλό μου.)

76.
Λησμόνησε όσα κακά είπα, δεν είναι η ψυχή μου από χολή.
Αύριο πεθαίνω. Και να ένα λουλούδι στο στόμα μου φυτρώνει.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (89-92)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:32:03
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (89-92)

89.
Τ’ αστέρια των σκοτεινών αιώνων στα μάτια σου φιλιά μου
στα χείλια σου στον λαιμό — αθάνατη Αγάπη!

90.
Με τα μεράκια και τα ωραία του κόσμου είμαι.
Χόρεψε πολύ να σε χαρώ. Τραγούδησέ μου τον θάνατο.

91.
Θάλασσα είσαι — χάθηκες μακριά κύμα το κύμα.
Τι μένει από μένα; Όστρακο στεγνό στην άκρη.

92.
Έρωτας στον καπνό, δαγκωμένα τόσα τσιγάρα.
Σε λίγο στρίβει το μονοπάτι, γιατί να σ’ ανταμώσω, γιατί;

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (93-96)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:38:15
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (93-96)

93.
Αργότερα θα πονέσουμε πιο πολύ, έλα, κόψε το χέρι.
Η καρδιά λυγώντας μορφάζει, πόσο θ’ αντέξει;

94.
Κρύο φιλί λευκό. Είσαι νεκρή ή εγώ πεθαμένος;
(Τα χόρτα από την άκρη γέρνουν να με σκεπάσουν.)

95.
Σαν την ψιλή βροχή στα πόδια ήρθες νυχοπατώντας.
Εκείνου του νερού που λησμονάει, μια σταγόνα σκοτώνει.

96.
Το απόγευμα ψηλά πετούν για τον Βορρά.
Τι βλέπουν άραγε, πού παν και πού τη νύχτα θα περάσουν;

— κάποιο κλωνί στασίδι του ύπνου για το άγνωστο ταξίδι
καθώς στα μάτια τους θεούς κοιτούν αυτοκτονώντας.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (97-100)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:45:31
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (97-100)

97.
Ψέματα δεν είπα: υπάρχει το κοκόρι, νόμισμα και τρυγόνα.
Ψηλόλιγνη λεύκα χαϊδεύει τον αέρα λέγοντας σ’ αγαπώ.

98.
Νύχτα και μέρα ένα, πνιγμένα τ’ άστρα του φωτός και η χλωμή σελήνη,
όνειρο και κρασί, καρδιά και νους, τα μπλε και τα λευκά σου μήλα.

99.
Βουρκώνει ο καιρός και όμως ένα δέντρο στολίζεται. Έχει το νερό και το φως, το μυστικό αεράκι, στοχάζεται μακριά — στολίζεται. Θα βάλει τα λευκά άνθη προς συνάντησιν, λυχνάρι της νύχτας και γάλα του Έρωτα και φιλιά στην αιωνιότητα της Γης.
Τρέμουλο στην ψυχή. Μαζί με το παμπάλαιο ρήμα καρτερώ.


100.
Τσιγγάνικα βαλτόνερα, σύννεφα από κυπαρίσσια θα φύγουν
μια νύχτα τρελαμένα, θα χαθούν. Και μόνο εσύ θα ’σαι κοντά μου.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (101-104)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:50:00
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (101-104)

101.
Σ’ αγαπώ γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τα γηρατειά σου
— τη χαμένη μου ζωή θέλω να πάρω πίσω.

102.
Χαίρονται οι κάργες την ομίχλη τ’ ουρανού.
Γιατί ρωτάς πού είναι η χαρά; Δεν ξέρεις;

103.
Σημείο αποχαιρετισμού τρέλα της δαμασκηνιάς ανθισμένη
— σαν μόνος στο δωμάτιο με τη νεκρή μου μάνα.

104.
Μαζί δεν είναι ψεύτης ο ντουνιάς λέει το πουλί γοερά
μα ευθύς σβάρνα το πήραν άνεμοι, χάνεται στη μαυρίλα.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (105-108)
Post by: wings on 31 Jan, 2018, 21:53:09
Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (105-108)

105.
Σπαθιά στον ήλιο λεπίδι στο φεγγάρι — τέρμα λοιπόν; Κλάψε.
Το βραχνό κοκοράκι φωνάζει, ακόμα, σφαγμένο.

106.
Όνειρο και ζωή, ζωή και θάνατος — τίποτε νέο παλιό τίποτε.
Έλα να σε δω πάλι στα μάτια, να σε φιλήσω.

107.
Γρήγορα σκοτεινιάζει γιατί δεν έχω το πρόσωπό σου.

108.
Φύλλα που σαλέψανε μετά το φτεροκόπημα του πουλιού. Φύλλα.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σαν τη φάλαινα που ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:09:32
Μάρκος Μέσκος, [Σαν τη φάλαινα που ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

I

Σαν τη φάλαινα που ξεβράζει το κύμα κάποια νύχτα
βαγόνι της θάλασσας μονάχο στην ακτή
κι όσα καλέσματα κατόπιν από τους ορίζοντες
άκαρποι μαγνήτες σβησμένοι παντοτινά για την όρασή της
που αρνείται να δει αρνείται να χαμογελάσει
να φύγει πάλι αρνείται.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σίγουρο θλιβερό φως της λάμπας στο Χαρμάνκιοϊ...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:14:06
Μάρκος Μέσκος, [Σίγουρο θλιβερό φως της λάμπας στο Χαρμάνκιοϊ...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

II

Σίγουρο θλιβερό φως της λάμπας στο Χαρμάνκιοϊ
δυτικά διεμβολισμένη από τις ράγες του τρένου
πόλη ματωμένη πόλη χιλιοερωτευμένη

στον βρομισμένο Γαλλικό λένε πως είναι μπρούμυτα θαμμένοι
στρατιώτες πολλοί και στο Καραμπουρνάκι
τα καράβια εκείνων που χάθηκαν για πάντα.

Διάλεξε εσύ την έξοδό σου.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Στα ονειρικά πετρώματα της Ιστορίας...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:21:49
Μάρκος Μέσκος, [Στα ονειρικά πετρώματα της Ιστορίας...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

III

Στα ονειρικά πετρώματα της Ιστορίας κυνηγημένοι απ’ τη φωτιά και το νερό πάρε μια στιγμή όταν μελανιάζουν τα βουνά από το κρύο και το κέρμα χρυσό βυθίζεται στον κουμπαρά του σύννεφου ποτέ μη σβήνοντας το φιτίλι της καρδιάς κρυφό μέσα στα κρυφά (κι ας λησμονηθεί παρακαλώ) το χωριό Τσέγανη στην ενδοχώρα με τα ψάρια κόκκινα — λοιπόν για το ψηλό μαύρο σκυλί να πούμε περήφανο και μυώδες μα ποιος αφιλότιμος του ’κοψε το πίσω πόδι και σαν παπί φοβισμένο πέτρα την πέτρα πηδούσε λακίζοντας κάθε που το γάβγιζαν τ’ ανύπαρκτα μικρά ψωρόσκυλα.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Του Σαγγαρίου οι μαχητές...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:25:39
Μάρκος Μέσκος, [Του Σαγγαρίου οι μαχητές...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

V

Του Σαγγαρίου οι μαχητές αποδεκατισμένοι μα πονηροί
φίλησαν το χέρι της καβουρομάνας Θεσσαλονίκης κι από τότε
κάθε μέρα που ξυπνώ μια σπίνος είμαι μια κοράκι

έτσι μιλώ απ’ τη χαραυγή για το μπουκέτο εκείνο
στο μεθυσμένο το μυαλό του ασίκη Αβραάμ Μπεναρόγια!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Σεισμόπληκτες οι εκκλησίες...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:32:36
Μάρκος Μέσκος, [Σεισμόπληκτες οι εκκλησίες...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

VIII

Σεισμόπληκτες οι εκκλησίες κάποιες ψαλμουδιές απ’ τα χαλάσματα κι ανθούν οι τράπεζες χαράματα σαλεύει η πόλη με τις βιτρίνες κατόπι το κάλεσμα πλαστό τα ζην που ξεβάφουν μα η ώρα δεν λησμονάει συμφόρηση κάθε τόσο μελίσσι τρέχει παντού κούραση στα πόδια τα χέρια όχι φτερά στην καρδιά το αίμα συντηρημένο όπως στους τοίχους το παμπάλαιο αίμα — έκανε φουσάτο νεκρό ακόμα υπάρχουνε τα πεύκα στο Διοικητήριο οριζόντια ο Άγιος Δημήτριος κάθετα ο Βενιζέλος λοιπόν σ’ ένα κιόσκι των Δικαστηρίων συνάντησα τον Χάρη χρόνια πριν και χρόνια τόσα σκοτωμένον κι όμως τώρα της αγάπης ένοχος και του φθορίου φωτός κουρελής το μεγάλο ξίφος στο στήθος κάποτε πάλλευκο πουλί στο απέραντο τίποτε αμετάπειστα κρώζει.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Τα μονοπάτια ανοίξανε...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:38:24
Μάρκος Μέσκος, [Τα μονοπάτια ανοίξανε...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XI

Τα μονοπάτια ανοίξανε τώρα πλατιές λεωφόροι
και παντοτινή κλέφτρα η κίσσα ραμφίζει
κόκκινα εντόσθια στο κατάστρωμα της οδού.

Τι θριαμβική δύση τι φθινόπωρο λαμπρό
στερνοπαίδια της λεύκας φύλλα στην κορφή με χιονόνερο πλάι
τόξα λοξά απ’ τον άνεμο και τη βροχή πολύχρωμο φτερό
πώς θα χαθεί ρωτάει τ’ άγριο πουλί και μένει ακάλυπτο
στην κάννη και στο μάτι των κυνηγών ευθεία

πάει μας εξοντώσανε
χρόνο με χρόνο λιγότερα των τσίρκων στολίδια —
ούτως ή άλλως είμαστε μειονότης και βάσανο πικρό
το ξαφνικό μεθύσι των ανθρώπων.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Γριά μάγισσα παίζει το μαντολίνο...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:49:15
Μάρκος Μέσκος, [Γριά μάγισσα παίζει το μαντολίνο...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XII

Γριά μάγισσα παίζει το μαντολίνο
κόρακες κρώζουν και φίδια συρίζουν στη σκοτεινιά.

Το σίδερο αφήστε δίπλα στο πανέρι
και με λιθάρια σήμερα διαβαίνεις την Αχερουσία.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Θα βραδιάσει σε λίγο...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:53:10
Μάρκος Μέσκος, [Θα βραδιάσει σε λίγο...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XIII

Έγκλημα να γράφεις ποιήματα

Θα βραδιάσει σε λίγο
και δάφνες στη βροχή σαπίζουν τους ανθρώπους
πόλη στην καταχνιά κόκκινα σήματα συγκρούονται∙

θα βραδιάσει σε λίγο με τη νύχτα του ο καθείς
μα πριν θ’ ανοίξει ο ουρανός δυο μινούτια
εκεί κατά το μπλε δειλινό το δέντρο και τον Οσμανάκο.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μπέλες άγριο και λεύκες ψηλές στη Δοϊράνη...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:58:04
Μάρκος Μέσκος, [Μπέλες άγριο και λεύκες ψηλές στη Δοϊράνη...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XIV

Μπέλες άγριο και λεύκες ψηλές στη Δοϊράνη με φεγγάρι νύχτα
Παίονες στ’ άλογα γκρίζος υπερόπτης ο μονόδρομος Αξιός κρύβει κάτι
(τα χαίρε κατά τον Βορρά τα χαίρε για τον Νότο αστείο αμίλητο)
και στον κόλπο άμυαλοι γλάροι αναζητούν δεμένο χειροπόδαρα
το πτώμα που δεν βρέθηκε τα χρόνια εκείνα — μετά
στάζει το φθινόπωρο όλο βρέχει παντού
κακιά συνήθεια η ζωή κι ο θάνατος κακός, στραγγαλισμένος —

πάρε τα μάτια σου από κει Μινέλη
γεναριάτικα ζουμπούλια θα χτυπήσουν πάλι.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πάνω στο κάστρο ένα λουλούδι...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 00:59:51
Μάρκος Μέσκος, [Πάνω στο κάστρο ένα λουλούδι...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XVI

Πάνω στο κάστρο ένα λουλούδι σκονισμένο τρεμίζει.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Στρέφει τη βάρκα ο Νοτιάς...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:04:06
Μάρκος Μέσκος, [Στρέφει τη βάρκα ο Νοτιάς...]

[Ενότητα Χώματα]

I

Κρεμασμένη η μνήμη της αγάπης από το φεγγάρι

Στρέφει τη βάρκα ο Νοτιάς∙ νούφαρο
λουλούδι αμίλητο και το νερό ακοίμητο ψευδονανουρισμένο.

Αστράφτει ο ήλιος και στη σκιά εσύ
— αρχή του κάτω κόσμου.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Χώμα στα μάτια χώμα στα μάτια...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:16:20
Μάρκος Μέσκος, [Χώμα στα μάτια χώμα στα μάτια...]

[Ενότητα Χώματα]

II

Θ’ ανταμώσουμε πάλι στη στάχτη∙
μακεδονίτικα πουλιά λαλούν μακεδονίτικα!


Χώμα στα μάτια χώμα στα μάτια
το άλογο δεν μιλεί πάρεξ τη γλώσσα του
κακοποιό πουλί ο σπουργίτης γκρίζο σινιάλο της ημέρας
κι ο βρόμικος πελαργός περπατεί καμαρωτά δίπλα στα θερισμένα χωράφια

ροδάκινα φίλτατε που θα ταφούν στον λάρυγγα της γης
λεύκες ψηλόλιγνες σημάδια για πού
βάλε με το νου σου το γαλάζιο Πάικο αμετακίνητο
κοντά στη γρανιτένια γροθιά της Τζένας και στα σύννεφα μόνο
λευκό καϊμάκι τώρα και στ’ άλλο βουνό
του Καρατάς ο μύθος κάτω από τη φτέρνα του
πόσα χιλιόμετρα θα πας ψηλά, πόσα κατά τη θάλασσα
καλέσια αγελάδα βόσκει αμίλητα όπως το ψάρι μρένα στους αιώνες
και Κουκουσιάρης χωρικός χτισμένος όρθια

χώμα στα μάτια πάλι χώμα στα μάτια
θαρρείς αναίτια καθώς πέφτει ένα πούπουλο από τα πετεινά τ’ ουρανού

ήλιος λάμνει με σαράντα κουπιά στο φίλιο χάος
μα πώς θα φανεί η συνήθεια της γυναίκας με τα λευκά χέρια
και το κεράσι γλυκό ολοπόρφυρο
έμβολα των φυτών παγωμένα στη χειμωνιά
και το θέρος βεγγαλικά χρωματισμένα στα κλώνια
άλλο να μάθω δεν θέλω, η στροφή
άνεμος σκύλα προστατεύει κουτάβια σε μέρη ανήλιαγα

φως και νερό και φωτιά και δούλα ζωή
σαν αμπάρα φαγωμένη απ’ το σκουλήκι και τη θλίψη των αιώνων δείλι
σαν ξεραμένο αγκάθι τριμμένο φίδι στον δρόμο
πανέτοιμο ελατήριο να καρφωθεί στα γυμνά πόδια

χώρα στα μάτια χώμα στα μάτια του Γκερέα
δέντρα δαγκωμένα θέλουν μα δεν μπορούν να μιλήσουν
κι απόκριση καμιά γιατί πάλι σκοτείνιαζε
κι ένα πουλί φιλέρημο και μόνο
τους οιωνούς για τη φυλή του χρήματος συλλάβιζε μη ακουόμενο∙

αράχνες του θανάτου ξέρουνε το μυστικό και λευκός καπνός που
σέρνεται σβήνοντας στα χαλάσματα — από πάνω
ήχος ξερός∙ μόνο τουμπουλέκι.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Η λέξη έπεσε στο νερό...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:26:40
Μάρκος Μέσκος, [Η λέξη έπεσε στο νερό...]

[Ενότητα Χώματα]

III

Η λέξη έπεσε στο νερό
καθώς πέτρα βαριά βυθίζεται ολομόναχη σιωπώντας∙
γνώριζαν όλοι το επικίνδυνο χρυσάφι της μα κανείς
δεν άπλωσε χέρι ν’ αποτρέψει το κακό∙ φοβισμένοι μονάχα
κατέβασαν τα μάτια κι αυτοί σιωπώντας.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πιο πέρα μη ρωτάς...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:30:32
Μάρκος Μέσκος, [Πιο πέρα μη ρωτάς...]

[Ενότητα Χώματα]

VI

Πιο πέρα μη ρωτάς
ποιος θα φιλήσει τον καρπό και ποιος θα τον κόψει
μήλα πεσέδες ταξιδεύουν στα βαγόνια ή σαπίζουν στη βροχή
φύλλα στο άλλο χρώμα όταν χιονίζει
και το ρύγχος του αγριογούρουνου ψάχνει την τροφή
ποιο σεντούκι τώρα και ποιο χρυσάφι
πιο πέρα μη ρωτάς.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:33:07
Μάρκος Μέσκος, [Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα...]

[Ενότητα Χώματα]

VII

Μυστήριο έντομο άγνωστη πεταλούδα
και σεις τετράμηνα μαυροχελίδονά μου
τι γνώση του κενού τι σχήματα του κενού
τι σάλτο μορτάλε!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Γκρίζα φοράδα στο λιβάδι...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:43:01
Μάρκος Μέσκος, [Γκρίζα φοράδα στο λιβάδι...]

[Ενότητα Χώματα]

X

στον Βαγγέλη Τζιάτζιο (Ϯ)

Γκρίζα φοράδα στο λιβάδι πάει το χόρτο απ’ τον λαιμό στο μαστάρι.
Το πουλάρι κάτω απ’ την κοιλιά τη μάνα σοβαρά μιμείται∙ για κείνην
μόνον οι κίνδυνοι εχθροί κι ας μοσκοβολάει ο σύμπας Μάης.

Της μνήμης πικρός πηγαιμός ακαριαία στιγμή
διαβαίνει κάποιος ψίθυρος στα βάτα κι η μάνα στρέφει τον λαιμό
πάνω στο μικρό της και πάνω στο μικρό της η μακριά ουρά σκέπη
χαϊδεύει το απαλά χτένι κι αεράκι — τι να φοβηθεί;

Ήταν το πουλάρι κόκκινο και μπάλιος ήτανε.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Πάνω απ' τα χλωρά λιβάδια...]
Post by: wings on 01 Feb, 2018, 01:48:00
Μάρκος Μέσκος, [Πάνω απ’ τα χλωρά λιβάδια...]

[Ενότητα Χώματα]

XI

Πάνω απ’ τα χλωρά λιβάδια κοιτούσε τα πολλά νερά στοχαστικά
μα πιο πολύ από το μάκρος της ψυχής στα δυο άκρα

λοιπόν καθάρισε το φως και μαύρο πλοίο τώρα ακίνητο καρτερούσε
το γκάζι και τη μοίρα και τη λησμονιά — ποιος ξέρει;

Πρασίνιζε κι η θάλασσα κατά το σπίτι όπως η ώρα
που πληθαίνουν πολλαπλασιασμένα τα φτωχά σαυρίδια.

Αύριο το πέλαγο ασημί-γερασιμί ως τα σύνορα του κόσμου!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Το μύρισαν άνθρωποι κακοί...]
Post by: wings on 02 Feb, 2018, 22:55:09
Μάρκος Μέσκος, [Το μύρισαν άνθρωποι κακοί...]

[Ενότητα Χώματα]

XV

Το μύρισαν άνθρωποι κακοί θαρρείς λουλούδι μοσκοφόρο
στη ρεματιά νύχτα το παράχωσαν ανώνυμα και υβριστικά
εσύ δεν το είδες ποτέ αθέατο στη φλόγα και στον ύπνο τις σκοτεινές ώρες
εκείνο που γέμιζε τα μάτια μας δάκρυα και πόνο την καρδιά
όταν σάλευε ο ρυθμός και χόρευε τρελά στις ερημιές
όταν κατάξερο λιγόστευε σιωπηλά στου γέροντα τα σπλάχνα κι όταν
γιαβρί από της μάνας την ανατολή έσκιζε η κραυγή τους αιώνες.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Θα πάρει ουρανό σε λίγο η πανωραία...]
Post by: wings on 02 Feb, 2018, 23:05:06
Μάρκος Μέσκος, [Θα πάρει ουρανό σε λίγο η πανωραία...]

[Ενότητα Χώματα]

XVII

Ήρθε το ποτάμι από την άλλη μεριά∙ όχι από κει που το περίμενες
και μια νύχτα, στον ύπνο, αθόρυβα σ’ έπνιξε!


Θα πάρει ουρανό σε λίγο η πανωραία
γαλάκτωμα της νύχτας στα βουνά και πιο λευκό το ανθισμένο κεράσι
δεν μπορεί θ’ ακουστεί κι η φωνίτσα στη χλόη ή στο νερό
και στον αέρα το καθυστερημένο τίμια

ποια σεργιανούν στο σκοτάδι θα ιστορήσει και ποια
λουφάζουν κάτω από τ’ άγρυπνο τρίχωμα καταγής
των ξυλοκόπων κάρβουνα κι αθόρυβος καπνός
κοντά σε ποια φωτιά θ’ αλλάξει αύριον η ζωή
ποιο είναι το αστέρι που δεν σβήνει
και ποιο ράμφος θεόκλειστο δεν είναι μα θα λαλήσει

όσοι απομείνατε μην κοιμηθείτε απόψε
η πανσέληνος κέρμα δεν είναι.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κι αν το ρολόι σταματημένο...]
Post by: wings on 02 Feb, 2018, 23:18:30
Μάρκος Μέσκος, [Κι αν το ρολόι σταματημένο...]

[Ενότητα Χώματα]

XIX

Κι αν το ρολόι σταματημένο στον ίλιγγο του ηλίου
κι αν η θάλασσα παφλάζει στον πάτο της σιωπής
κι αν αθέατα άλογα βουλιάζουν στο χρυσάφι ακόμα
αν η στροφή του κόσμου στο βάραθρο οδηγεί των αιμάτων
κι αν θάνατος είναι των αγριμιών οι φωνές

ας πούμε ακόμη δυο λόγια
παραδείγματος χάριν η Καρατζόβα παράγει
πιπέρια μπαμπάκι καπνό και χασίσια
κι όταν παζάρι ημέρα Πέμπτη και με όποιον καιρό
οι μάνες δημόσια θηλάζουν στον μαστό
τα νεογνά βλαστάρια και τα πίτσκα*.

* αρτιγέννητα

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, [Κρίνα του Απρίλη και μοσκοβολιές...]
Post by: wings on 02 Feb, 2018, 23:29:10
Μάρκος Μέσκος, [Κρίνα του Απρίλη και μοσκοβολιές...]

[Ενότητα Χώματα]

XX

Κρίνα του Απρίλη και μοσκοβολιές από τα στήθη του αβυσσαλέου πριν
ασύλληπτος ακροβάτης το αεράκι όταν η πληγή είναι άνθος
και όταν κέρματα και γρόσια η αιτία του Κακού αιωνίως
σε μαγεμένη θάλασσα σε γαλαξίες και πετρώματα εύφορα
η πολλαπλή γλώσσα ζώων πτηνών και ανθρώπων αιωνίως
με το μαχαίρι και το μπαμ του ολέθριου θανάτου.

... Ήταν λοιπόν νύχτα η πιο τρομερή
τα κύματα χτυπούσαν τον ουρανό και τα μαύρα αστέρια
βροχή κατακλυσμών χιόνι όλο κόντρα και αστραπόβροντα
και ραγισμένοι ορίζοντες και φίδια των ηφαιστείων κόκκινα
τελώνια σφύριζαν λυσσασμένα η κατάρα του χτες
και η βρισιά θνητών και θεών ασίγαστη μέσα
στο αγκομαχητό των τετρασκότεινων δρακόντων

ήταν λοιπόν νύχτα η πιο τρομερή
κι από το διάτρητο στερέωμα
κύλησαν όρη όλα τα νομίσματα του κόσμου
στον αγύριστο — για πάντα!

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το θαμπό γυαλί
Post by: wings on 02 Feb, 2018, 23:50:56
Μάρκος Μέσκος, Το θαμπό γυαλί
 
Χτες, όλα το μερίδιο πήραν, όλα∙ απ’ την αυγή έως το βράδυ
όλες οι ώρες της ημέρας πήραν∙ ακόμη κι ο μπεκρής το τσιπουράκι
στα τόσα βάσανα πνιγμένος (εκείνος με τα κόκκινα χέρια
τι έλαβε δεν γνωρίζω) πουλιά και ζώα και χλόη λάμπουσα
τον αέρα το νερό το αίμα∙ και το ψωμί στα δόντια αλεσμένο

το βρήκαν πριν καταπιωθεί — τώρα μη ζητάς να μάθεις
ποιος σκότωσε ποιον, δίκαιο θα’ ταν άλλους αιώνες ο δολοφόνος
κι άλλες στιγμούλες άγριες ο αθώος μα έτσι δεν γίνεται.
Αν έχεις καιρό κοίταξε πιο πολύ τα ψεύτικα χρυσάφια δείλι
βαθιά στα μάτια όποιον δύστυχο βρεθεί ξάφνου μπροστά σου∙

ακόμη περισσότερο στην αναγκαία πλάνη στο θαμπό γυαλί
η νιότη εκεί φυσάει πάντα χέρια και μάτια και λαιμός
για όποια απόπειρα προσφορά, τραγούδι (και μοιρολόγι)
αφήνεσαι γλυκά στο ρέμα αθάνατος είσαι στις πηγές ανα-
βλύζεις δροσερός ανιδιοτελής των κινδύνων, θάλλεις.

Και η μαγεία των βουνών δεν αλλάζει κορυφογραμμές του ονείρου
του ανέγγιχτου του αμετακίνητου από καταβολής κόσμου
ανύσταχτες λάμψεις αστέρια φωτεινά δοξασμένες πορείες
και το μονόφθαλμο κέρδος αλλά σκληρό το κέρμα τι έχει πίσω
πίσω από τα δίχτυα ωδικόν πτηνόν ο Ευθύμης — ποιος θα το πάρει;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το νανούρισμα της Παναγίας
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 00:02:36
Μάρκος Μέσκος, Το νανούρισμα της Παναγίας
 
Της Παρακλήτης

Εκεί φιλούσαν οι πιστοί χωρικοί τις άγιες εικόνες
στο μέτωπο στην καρδιά στο χέρι της ευλογίας
ρώτησε κάποιο από τα πουλιά να σου απαντήσει
αν έπονται του πένθους ή γνωρίζουν προηγουμένως τον θάνατό τους
αν τ’ όνομά τους θα βρεθεί σε παρενθέσεις και σε σταυρούς χαμηλά

υλακές μέρα-νύχτα από αντίπερα λησμονημένοι τραγουδούν στη λήθη
τυφλά τα ψάρια στο νερό πού η ξετρελαμένη χαρά στα πτερύγιά τους
όνειρα που μουγκρίζουν υπόγεια (αλλά εσύ πες ότι πέθανα και δεν υπάρχω)
πιο πριν μαγική εποχή κερασιών κι άσπρες πεταλούδες στα πρόθυρα
του χειμώνα σαν λίγο η ζωή σαν ο θάνατος πελώριος κι ολοσκότεινος

σαν μνήμη του σκύλου μαζί με τα κόκαλα που επιστρέφουν πίσω
όταν πρωί-πρωί θερίζει το γιασεμί ο ξεχασμένος θρύλος
(πάντα ήσουν παράκαιρος περνούσε το νερό μαλώνοντάς με)
νοσταλγίας ρυθμός μικρά πουλάρια και φοράδας άσπρο γάλα στα βοσκοτόπια
στα υπνοστάσια λιανισμένα ονόματα αγράμματοι άνθρωποι — τσακισμένοι.

Λοιπόν, λαμπύριζαν τα κύματα την άβυσσο λησμονώντας
και τα καυτά λιωμένα σίδερα τα δάκρυά τους
τα χείλια ο μαστός κι η ψυχούλα η σιωπηλή μετέωρη
παραμέρισε το κακό να ’ρθει η ευχή βόμβος νοητός το νανούρισμα
— παρακαλώ σε πες έναν λόγον καλόν και για τους δικούς μας.     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Τα πουλιά
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 00:19:13
Μάρκος Μέσκος, Τα πουλιά
 
Και το πουλάκι των ευχών για τα ψηλά.

Μαύρη γραβάτα φορούσε ο σπούργος ο καιρός παίρνει στροφή
οριζόντιες διαγώνιες πτήσεις η μοίρα καρακάξα κρώζει
λυπητερά κι η ματιά του στον κατάμαυρο κότσυφα που προνοεί
(πιλότος το κίτρινο ράμφος) και σώζεται στ’ ανήλιαγα βάτα
φτωχό το γλέντι εκεί χτυποκάρδι κυνηγημένο και τρέχουν τα ωραία νερά

πιο πέρα σημάδια τ’ άλλα πουλιά ρουφώντας τα μυστικά
στην ελάχιστη σταγόνα μια κουτσουλιά στο περβάζι ανύποπτο
πλησίον χαίρε, όμοιο σύννεφο, τζιαρτζιόρι* στη γενέτειρα με το
σπασμένο ποδάρι του καταρράχτη και τις λευκές αρκούδες στις βουνοκορφές
α, πατρίδα πατρίδα — στην άκρη του ματιού καιροφυλαχτούν τα δάκρυα

ζηλεύει ο περήφανος αετός κι ο βρομογύπας μικραίνει τους κύκλους
πτήσεις και πτήσεις αλάνθαστη η μνήμη όσων μεταναστεύουν
τάχα ο παράδεισος υπαρκτός μπαξέδες μέσα στα πουλιά
με ανάκουστους κελαηδισμούς συγκατανεύει ο έρωτας
φλώρια γεράκια κορυδαλλοί χελιδόνια μεγαλοπρεπείς πελαργοί

(την άκρη να βγάλει η αθώα να δοκιμαστεί επιτέλους
είναι αγριοπούλι δεν θα περάσει ηλεκτροφόρα σύρματα, φράχτες
απαγορευμένους και σύνορα να δούμε μόνο την αντοχή της
το φτεροκόπημα της ψυχής πόσες ακόμη ατυχίες πόσα λάθη
μπορεί να φορτωθεί τι μεταμορφώσεις τι πάθη ποια αιφνίδια συγκοπή)

πόσα πουλιά θαρρείς θα ξενυχτίσουν τη μιζέρια (μακάρι να ’ταν νεκρή)
όσα άφησε η νύχτα στα πετούμενα χαράματα να πάρουν
τρυφερότητα πάρε απ’ τη μάνα όταν ταΐζει το γιαβρί της
— μικρό μου αηδονάκι μην ξεραθεί ποτέ η φωνή σου
τουλάχιστο εσύ στην καταιγίδα μη χαθείς εσύ δεν τρως απ’ τα χαλάσματα.

* σπουργίτι

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Δρακόσπιτα
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 20:59:09
Μάρκος Μέσκος, Δρακόσπιτα
 
Ήταν κάποτε ωραία! Εξηγώντας μάταια την τρομερή σιωπή
τραυλίζουν φοβισμένα τα φύλλα των δέντρων ριπές αγεριού
κατά το πέλαγος τα παράθυρα και οι πόρτες πέραν του μέτρου
που τιμωρείται από τη δυστυχία την απροσδόκητη, εκείνην
που ξαφνικά σε δαγκώνει (μη λησμονηθεί τάχα και χαθεί).

Και η λιπόσαρκη αράχνη στη γωνιά λίγο ψηλότερα του αυλόγυρου
θα περάσει από δω η ανύποπτη ζωή έρωτες γάμοι παιδιά
επαναληπτική συνήθεια και συμπεριφορά χαμένη από χέρι
γι’ αυτό τα οράματα, ήρωες, άγιοι, πολεμιστές φοβεροί να πάρουμε
το κάστρο εμπρός εμπρός της γης οι κολασμένοι — εμπρός!

Τι γνώριζε το μαχαίρι στο κόκαλο τι γνώριζαν οι πυροβολημένοι
στον τοίχο μια παπαρούνα σάλευε στα πόδια τους εσύ πες κόκκινο αθώο
και κραυγή στοιχειωμένης γυναίκας — ήταν, λένε, κάποτε ωραία!
Στον χαλκά των δράκων το σύμπαν στην αλυσίδα λίθοι ερειπωμένοι
(ήταν έτσι; Μην τάχα γυρίζουν τα κόκαλα πίσω και το αίμα θυμάται;)     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματα
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 21:15:44
Μάρκος Μέσκος, Τα ψέματα
 
Περίεργα φαίνονται τρομακτικά τόσους καιρούς λησμονημένα
κόκαλα και αμνησία∙ «θνητοί που εκδιώχθηκαν περιπλανώμενοι»
αντικατοπτρισμοί στο νερό ψευδαισθήσεις ωραίες και πλάνες
κατεβασιές στη θυσία άνεμος στα πανιά για το ταξίδι (η κλαγγή
των όπλων περικεφαλαίες κάστρα και δούλοι) — ελπίδων έπη.

Καράβια χάνονται στην άκρια της κλωστής κάποια στιγμούλα καταρ-
ρέει το σύμπαν ψάρια στα δίχτυα των τυφλών — τι να ’ναι ο ύπνος;
Του επάνω κόσμου σε τράβηξαν οι κεραυνοί μαύρο καρβουνιασμένο
ξύλο, ελεγείες της φλαμουριάς φεγγαρίσια φθίση
παρούσα μέρα-νύχτα στο προσκέφαλο της μοναξιάς η μια πλευρά

και η άλλη του μπεκιάρη∙ στην μπάντα του τοίχου τα ήσυχα
λιβάδια οι πατριώτες στο κυνήγι της αλεπούς αλαλαγμοί
βούκινα, υπεροψίες, τα σκυλιά, ω τα σκυλιά του καθήκοντος α-
σκούνται με την κακόμοιρη από την αρχή καταδικασμένη
του πρόσκαιρου ελεύθερου βίου της μα τελικά μετά την πρώτην

εύστοχη μπαταριά όλα ημερεύουν ένας πνιγμός ένα κλάμα
ήλιος και πρόβατα κάτασπρα στο χορτάρι, τόσο γάλα τόσο μαλλί
άνθη και καρποί, εφησυχασμένα πουλιά στον κύκλο των εποχών,
μέλι σαν ψίθυρος της αγάπης, ατλάζι ανέγγιχτο αιώνια καλοκαιρία
— ρίξε μια ματιά από τη γωνία, ποια αλήθεια φοβισμένη αποχωρεί;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Η πανσέληνος
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 22:12:01
Μάρκος Μέσκος, Η πανσέληνος
 
Όλα τα πολλά και μεγάλα.

Θροΐζει η χλόη, τ’ αστέρια της γης διαμάντια σπασμένα και πάχνη
πρόσεχε τα βήματά σου με θάμπος κομπιάζουν και λοξοδρομούν
συχνά∙ ποια, καλή μου, η επόμενη σκέψη, θριαμβικές αψίδες μονο-
πάτια και θάμνοι ανώνυμοι, μην τάχα σαλέψουν οι αρμονίες
η γαλήνη, η ευδία στους ουρανούς, η μοίρα η γαλανή που τυφλά θροΐζει.

Μα νύχτωσε. Σβήνουν τα κάλλη της ημέρας τα ψεύδη τέλος.
Ο ίσκιος με τον ίσκιο αναμετράται (αρουραίος μικρός
στην αντίπερα όχθη λακίζει) σωσίες του σκοταδιού τα μαύρα
ερέβη την επιστροφή νοσταλγούν τις πρώτες περπατησιές
εκεί που γεννήθηκαν εκεί ν’ αποθάνουν. Στα φίλια κυπαρίσσια

τα μαγικά της νύχτας σε μια πλαγιά του λόφου Προφήτης Ηλίας
έστω λησμονημένοι έστω πηλός και σκόνη και πέτρα του τόπου
κόκαλα που πέρασαν τη λίμνη καθώς πρέπει τιμητικά
με σεβασμό με ρούχα καθαρά όχι σαν αδέσποτα σκυλιά στο αμπέλι.
(Δεν ξεύρω ψυχή μου τι θα μας σώσει) — αν έχεις πανσέληνο πληρώνεις.     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μεταίχμιο
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 22:23:12
Μάρκος Μέσκος, Μεταίχμιο
 
Μονολογούσε μεθυσμένα στον δρόμο (που διάλεξε), μια ζωή προ-
κλασικός και τα χέρια κομμένα από τον καρπό. Ως εκεί
βάδιζε μαζί τους πορείες νυχτερινές στερήσεις και βάσανα
σαν μαύρες σημαίες σαν μακρινή η μοναξιά της άρκτου στον ουρανό.
Μετά τον κατάπινε η γη∙ δεν υπήρχε. Οι παλάμες δεν

είχαν σημάδια, με ακρίβεια μαθηματική έλαμπαν λίγο
οδηγώντας ψευδαισθήσεις κούραση και μαρασμό. Ανώριμος των Θείων
αυτά φρονούσε σιωπώντας μ’ ενδόμυχες μουσικές και (πιθανόν) άλλα
ψεύδη. Αφού ζούσε, σαν όσιος λαϊκός, έπρεπε κάπου ν’ ακουμπά, κάπου
ν’ αναπνέει με τα μικρά θηρία και ζωοφόρο της χλόης.

Πήγαινε λοιπόν ψαλμουδίζοντας στον γκρεμό, πού η τύχη άλλων
της διπλής βέρας στο δάχτυλο της υπήνεμης προνοητικής αμυγδαλιάς,
τα λεπτότατα αφανή όρια δικά του η κόψη του μαχαιριού δική του
και το μαγικό αίμα χυμένο στο χώμα. Βαθύτερα, έξυπνα μούτρα
έγραψαν την ιστορία μα εκείνος μπουνταλάς χωρικός θυμόταν μόνον

τη φθινοπωρινή ωριμότητα, τη σάπια, όταν το κρασί ανάμεσά τους
γκρέμιζε τείχη και υπεροψίες και αποστάσεις, αυτοστιγμεί
καταργημένα σύνορα (σύννεφα και πουλιά και φύλλα αέρος σε όλα
τα σταυροδρόμια, σε όλα τα διλήμματα των οφθαλμών, σαν τ’ άλογα
που αμφίδρομα σταλιάζουν κάτω από τα δέντρα) — τι να προλάβει;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το γεφύρι
Post by: wings on 03 Feb, 2018, 22:38:16
Μάρκος Μέσκος, Το γεφύρι
 
Μη φοβάσαι∙ φίλησε με.

Η πέτρα, έτη πολλά, και το νερό συμφιλιωμένα (λες και η κάθε
ημέρα δεν έχει την κακιά της ώρα, τα κύματα αλαζονικά τα λι-
θάρια ανυποχώρητα, χώρια οι κατάρες την αυγή και τα στοιχειά
το βράδυ)∙ κρατούσαν τα δεσίματά τους, σφιχτά τους όρους (όσο
υπάρχει ο κόσμος) και η δεκαοχτούρα στον λαιμό το μαύρο της

δαχτυλίδι. Πάνω τους το ουράνιο τόξο και οι κορφές πανύψηλων
βουνών (τα κλέφτικα λημέρια). Τα κάρα και οι πραμάτειες
στρατιές και αστραφτερές πανοπλίες για τα δω και για την πέρα
χώρα. Πέρασαν ακόμα και οι Βογόμιλοι που κατασκήνωναν πάντα έξω
από την πόλη∙ ψηλά η φευγαλέα σελήνη κι ο σκύλος εβδομήντα χρονώ

γέρος∙ καμαροφρύδα η νύφη που τσακίστηκε στο νερό για να μην αλ-
λαξοπιστήσει, πανάκριβα λουλούδια και ρακί σαράντα γράδων — κάποτε
μέθυσαν οι διαβάτες, αόμματοι και χαλασμένοι, χορτάτοι από το πήγαι-
νε-έλα της ζωής, το γκρέμισαν. Και τώρα; Δίχως γεφύρι το κενό, το τί-
ποτε τα λησμονημένα. — Εσύ, αμφίθυμε φίλε, για πού θα περάσεις;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο αντίλαλος
Post by: wings on 04 Feb, 2018, 00:00:53
Μάρκος Μέσκος, Ο αντίλαλος
 
Όμορφος είναι∙ φεύγει.

Χτυπώντας το ένα στήθος πονούσε και τ’ άλλο, τα μάτια έκλαιγαν
μαζί. Σε γέλασα, φώναζες πάλι, είπα δεν θα γεράσω, άσπρα μαλλιά
στην κεφαλή μου δεν θα δεις — όσα τα βήματά σου τόσα γρόσια.
Κι από το ξέφωτο ευλογούσε η Αγία Παρασκευή, χαρά μεγάλη,
πλαγιασμένες οι πέτρες όπως κι οι ανώνυμοι αιώνες τώρα νεκροί.

Λίγο-λίγο πιο σιωπηλός κι από την γκορτσιά τη φαρμακωμένη
ζούσες ψευτοζούσες αγκαλιά με την αυτογνωσία των αγελάδων
τι να κάνει το χωριό ράγισε∙ με φωνές τρομαγμένες κύλισε
πιο κάτω∙ και δεν αρκούσε το τραγούδι του Φώτη που γύρισε πί-
σω καλώντας ζωντανούς νεκρούς για την ανάσταση. Του κάκου!

(Λίγοι φωνάζουν κανείς δεν ακούει)∙ στον αέρα οράματα
φαντάσματα εκτελέσεις όταν οι γυναίκες έχυναν τα μαλλιά τους
στο ποτάμι πλένοντάς τα. Τώρα στους τάφους χαμογελούν φωτο-
γραφίες ξεθωριασμένες, μπλοκάρει από τα στενά ήχος λάλος αντί —
του αντίλαλου ολάκερη η μάνα σύνθημα-παρασύνθημα: Θάνατος.     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μνήμη
Post by: wings on 04 Feb, 2018, 00:13:33
Μάρκος Μέσκος, Μνήμη
 
Εσύ δεν θα ρωτήσεις πια τι απόμεινε — μαζί τους τέλειωσες
ίσκιος πουλιού περαστικός στάλες βροχής στην άκρη των φύλλων
πού κρύβονται τα όνειρα το φτωχό σπυρί σε ποιο αμπάρι
του χειμώνα. Ενθύμια περιττά πονάνε την καρδιά σου αλαφροΐσκιωτε
με τη διπλή βέρα στο χέρι πάντα κάποιον θάνατο πενθούσες.

Και τον σέρνεις μαζί σου καίγοντας κεριά λυπημένα και χρόνια
(ό,τι δεν έγινε όνειρο είναι) μνήμη καταχωνιασμένη βαθιά∙
συνέχισε — να δούμε τι θα μπορέσεις να πάρεις για τα σκοτάδια
κοντολογίς η ξενιτιά του σώματός σου στο χώμα∙ κι όλα λήγουν εδώ
ανύπαρκτες αιώνιες στιγμές — με τη μνήμη του άταφος σκύλος καημένε!

Έλα να παίξουμε μαζί της — θυμάται — θυμάσαι — θυμάμαι
θυμούνται όσοι τελευταίοι, ισορροπίες τρέμουσες στο γεφύρι της δωδεκά-
χρονης νύφης το πέρασμα με ρακί ευχές και τριαντάφυλλα
όργανα μουσικά (έχει τραγούδι η λησμονιά) σαν αφρισμένα
πουλάρια κι άλογα που σ’ άγνωστους δρόμους θα χαθούν. Θα χαθούν;     

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μοναξιά
Post by: wings on 04 Feb, 2018, 00:26:01
Μάρκος Μέσκος, Μοναξιά
 
Έτσι φαντάζεσαι. Συχνά όμως δεν είναι.

Ξαφνική πετριά στο νερό κύκλος και κύκλος έγκλειστον δείχνει
την πληγή που τσάκισε την ηρεμία και τώρα αφηγείται:
πρώτα η σιωπή∙ και τα λησμονημένα κόκκινα φύλλα
στο χώμα κείτονται ή στον αέρα κοκόρια αποκεφαλισμένα
ελάχιστα ελπίζουν. Άγνωστα τα ηχηρά παιχνίδια — σιωπή

πεθαμένη. Ακροβολισμένα σκυλιά μοιράζονται το σκοτάδι.
Ήσυχα κοιμάται το κοπάδι — ήσυχα; Και ποια ψυχή κρύβει
το ποίμνιο; Κινδύνους μαχαίρια κραυγές∙ σαν όνειρο κακό
σαν τον Νοέμβρη που θα ’ρθει απειλητικός με τις ομίχλες
και τους κοκκινολαίμηδες και τα πουλιά σούστες ανα-

πνοές ακόμα. Όσο θηλάζει η ερημιά τις χαμηλές φωνές
τ’ ανείδωτα άνθη κάθε διαβάτη. Μονάχος και μοναχή
όλη η ζωή μ’ ένα παράθυρο μονάχα, εκείνος μυστική γλώσσα
προτού καν αρθρώσει την εικόνα, άρρωστο παιδί που
λυπάται μόλις βραδιάσει — γυρίζει ο τροχός στο κενό

στο τίποτε. Μα εάν τα κόκαλα περπατούνε ακόμα ρίξε
ένα βλέμμα κι εδώ, δρόμος είναι κι ο θάνατος, δέντρο
στον κάμπο που αντέχει, δες πώς τα βραπτσιάνια*
τρίβονται στο χώμα εξοικειωμένα για τα ψηλά πετάγματα
και για τα μαύρα κάτω. Εν τέλει φαντάσου τα αν μπορείς
πέραν της υπεροψίας των αιώνων. Φιλικά πλησίασε η μοναξιά.

* μικροπούλια

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Μεταμορφώσεις
Post by: wings on 09 Feb, 2018, 21:47:22
Μάρκος Μέσκος, Μεταμορφώσεις
 
Ένας-ένας οι Ποιητές βρικολακιάζουν.

Όταν πλησίαζε φιλικά η ασχήμια τότε αγαπούσες τα φτερά του
πάρε με, φώναζες, στα ορεινά κρύα νερά στους άγνωστους Γαλαξίες∙
ό,τι δεν πρόλαβε να τελειώσει χίλιες σταγόνες στο βουνό χίλιες
πηγές, το ξωτικό γαλάζιο πουλί μια στιγμούλα, λάμψεις και αστραπές
της θυμωμένης μπόρας, μαχαίρια λάμπουν, τα μαστίγια στον αέρα∙

όμως τίποτε δεν εμπόδιζε, παραδείγματος χάριν, στην άκρια της λίμνης
τον βρεγμένον όσιο Ναούμ να συμφιλιώνει ζεύοντας την άρκτο
με τον αμνό, τους φιλόσαρκους αετούς με τα περιστέρια∙ μόνο η καρα-
κάξα στις κορφές των θάμνων χλεύαζε τον κόσμο τάχα τραγουδώντας
αλλά τώρα, πες μου να χαρείς, ποιος έμεινε όρθιος και πιστεύει;

Σήμερα ξάφνου νεκραναστημένα κυπαρίσσια σήμερα λάμπει ουρανός
(μαζί με τους αρουραίους)∙ κι αν ξυπνήσεις κάποιαν αυγή μαρμα-
ρωμένος γνώριζες όλα τα βάσανα του τέλους, τα ’ξερες. Όσα ντέρτια
έχουν τα πουλιά τα λένε το πρωί — μετά όνειρα και συγκοπή∙ μοναδικοί
θαμώνες της σιωπής σου οι χλωμές ανταύγειες οι παραπονεμένες.

Λοιπόν, μια φορά κι έναν καιρό, στον ύπνο οι μάγισσες ξυπνούσαν
τα καημένα να ξαγρυπνήσουν τον έρωτα και τους νεκρούς. Άραγε
το ’θελαν; Α, πόσον ωραίο το φεγγαράκι που αρμενίζει σιωπηλά, τα
χελιδόνια τιτιβίζοντας στον αέρα! Αν τύχει και δεις στον δρόμο
άλογο δίχως αναβάτη, αύριο-μεθαύριο, πέρασε κι εσύ να πληρωθείς...

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ο χορός
Post by: wings on 09 Feb, 2018, 22:56:34
Μάρκος Μέσκος, Ο χορός
 
Μετά κλειστά μάτια στο φως — ποιο ταξίδι;

Στροφές στροφές στο ταψί με τα γόνατα και του Μαγιού οι μυρω-
διές τα κόκκινα κοράσια
ανταμώνουν τον πικρόν Καρατζόβα
αχ! μην πάνε τζάμπα, μόνοι κι αγκαλιασμένοι να χορέψουν πουλιά
στον αέρα∙ ασπίδες-όρκοι κρυφοί στις ρεματιές, πατούσες ματωμένες
χαμηλά το τραγούδι — στη μνήμη των νεκρών φίλων χορεύουν σαν

αγαπημένη (κι άφαντη δικαιοσύνη (όση βροχή μπορεί να κρατήσουν
τα φύλλα στα δέντρα). Πουλιά περίεργα τσιμπολογούνε το νερό
παίρνοντας το ελάχιστο μερτικό τους∙ τόσο μόνο. Στον θάνατον
επιστρέφουνε στη μακρινή πατρίδα
έλεγαν οι μεγάλοι. Με κομμέ-
νη γλώσσα τραυλίζουν μιλώντας, μουσικές κοκαλωμένες στη λίμνη.

Μα εγώ δεν θέλω τις οξιές που ανθίζουνε στο βιος του Σουλεϊμάν
αγά
, επιθυμώ πιο πολύ τον άλλον τον Αράμικο — φθόγγοι που σηκώ-
νονται από την άβυσσο, για να πετάξουν, ψυχανεμίσματα μυστικών μικρών
ελπίδων, κλέφτες σιωπηλοί σαν τ’ αεράκι που κόπασε∙ εσύ
φυλάξου όταν ηχήσει βαριά ο ρυθμός: το μαστίγιο υψωμένο

θα σε λιανίσει εάν δεν λυγίσεις∙ με το χώμα ένα γίνου και
μη λησμονήσεις όταν θα ’ρθει η σειρά σου πόσο πονούσες σακάτης
βήμα το βήμα μια στον αέρα μια κάτω στην πέτρα την παγερή, ά-
πλερος σύντροφος κι εσύ, τόσους αιώνες τόσοι αγώνες τόσοι χοροί
πληγές που χορεύουν μάτια χέρια πόδια μέτωπο πληγές∙ και μαντίλι.

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Στερνά
Post by: wings on 09 Feb, 2018, 23:42:36
Μάρκος Μέσκος, Στερνά
 
Σαν τα στερνοπαίδια τον μονογενή μας και τη μοσχοθυγατέρα
του γείτονα, τρομοκρατημένα αισθήματα γλώσσα ξερή και πάθη
εδώ και τώρα ξημεροβραδιάζουν αραχνιασμένα (Μάριε τι κάνουμε).
Βασανισμένοι των γραφών αδερφοί λύση καμιά δεν προβάλλει
τρυπώνουν τα σφυρίγματα στις χαραμάδες και σιτάρι στ’ αμπάρια

για το τραπέζι του αλλότριου μέλλοντος∙ θλίψη στενόχωρη
ως τα στερνά. Πού ’ναι τα λάθη μας πού οι αντρειωμένοι πού
η νιότη κι ο κακός καιρός μας — ποιος θα μπλοκάρει
τις νοσταλγίες; Μήπως πρέπει να ξεθάψουμε το τελευταίο
φυσίγγι; Δυστυχώς-ευτυχώς ο θάνατος ανοιχτή πληγή φίλε.

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Το τέλος
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 18:56:45
Μάρκος Μέσκος, Το τέλος
 
Βαθιά ο πολύτροπος τρόμος των γηρατειών λησμονήθηκε
ο ύπνος κατόπιν δεν ξύπνησε πέτρα απόμεινε μαρμαρωμένη
η απόγνωση των δέντρων δίχως φύλλα συντρίμμια στρουθία κάτω
άνεμος σε λίγο θα περάσει και στάχτη, μόλις βροχή μόλις υγρός χειμώνας
το καράβι μπάζει από παντού σ’ άγνωρους δρόμους πλέει έγια-μόλα!

Ανύποπτοι απροσδιόριστοι ακάντηλοι κατά καιρούς συχνές επικλήσεις
των απελπισμένων της άλλης ακτής — κανείς, κανείς δεν περνάει.
Στην ώρα του ο καθείς, λένε, μικραίνει η απόσταση το τέρμα κοντά
— άκρη του αδιεξόδου, ανώνυμος θεός, χιονισμένο κλωνάρι; Κανείς
δεν έμαθε∙ ψιθυριστές καλόγριες σκιές τοίχο τον τοίχο αναγγέλλουν

με νεύματα το γεγονός. Εικόνες μνήμης μυριάδες έως να πεθάνουν
κι ο προσκυνητές αλλά πριν ηλίθιοι παίρνουν τα δαχτυλίδια
αν είναι οι μπότες σε καλή κατάσταση και το πανωφόρι του κρύου
να μπαλώσουν τη γύμνια και τα εκτεθειμένα να βολευτούνε
τρέμοντας — ποιο τ’ όφελος; Κι εσύ που κάνεις αστεία θα πεθάνεις

αυτόχειρας ή γέρος το κύμα του στόματός σου στην έρημο θα χαθεί
δεν θα ρωτήσεις πια για το κουκούλι και το μετάξι και το ρούχο το
ερωτικό, στο αέρα η πυρπολημένη ροδιά κι ο άρτος που τσιμολογούν
τα πουλιά — εκείνος νύχτα χτενίζεται από τους θεούς και τις ιστορίες
κι όμως του πιο μικρού και του αθώου αυτός ο θάνατος δεν τελειώνει.

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ουτοπία
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:07:00
Μάρκος Μέσκος, Ουτοπία
 
[Ενότητα Πέντε συν δύο (ας πούμε) σονέτα]

Μήπως μια φορά κι έναν καιρόν
άνθρωπος τον άνθρωπο στα μάτια κοιτούσε;


Έναρθρη η Σιωπή ξάφνου μιλάει χαμογελώντας γλυκά,
δι’ ευχών των Αγίας Πατέρων ημών το αγκάθι του Θανάτου
δικαιωμένο∙ οι κολασμένοι του κόσμου αμόλυντοι εκεί κάτου
και ιδού, επιτέλους, στ’ ανθρώπινα χέρια προνόμια θεϊκά.

Κύματα ευτυχίας, πεταλούδες λευκές, μέλι, ανθοί και καρποί
απαγορευμένοι και ιδιοτελείς, γνωρίζουμε πώς, προηγουμένως.
Ρυτίδες ελπίδες στη γλώσσα του ο καθείς, κανένας μελαγχολημένος,
άλλοτε άδικα σκότωνε η αιμοδιψής πολεμική ριπή.

Χαράζει (νομίζω), λιώνουν τα μαύρα βουνά και η ζωή βιαστική
δεν είναι (θαυμάσια φίλοι μου, δεν έχω την κατάρα του τελευταίου),
παράξενη ησυχία θα πεις όμως έχουμε την υπόσχεση του ευκταίου.

Η φτώχεια δεν κλαίει με τα παιδιά της μήτε η φάλτσα μουσική,
αθάνατο νερό, μόνιμα πρελούντια Χαράς (και πια δεν περιμένω
τον βαρύ τον πένθιμο τον χαμηλό ρυθμό τον λυπημένο).

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Προς τους αλεξιπτωτιστές όλων των εποχών
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:15:38
Μάρκος Μέσκος, Προς τους αλεξιπτωτιστές όλων των εποχών
 
[Ενότητα Πέντε συν δύο (ας πούμε) σονέτα]

(Μικρό διάλειμμα στους άλλους καβγάδες.)

Φίλος είναι μα νευριάζει απερίσκεπτα καθώς
δηλώνω συγγενής των Απάτσι, των Τσερόκι, των Σαγιέν.
Από την Τσικαντότσκα στο Μπάφαλο περπάτησα και δεν
γνωρίζω αν γυρίσω πίσω∙ λίγα τα ψωμιά μου, άλλο φως

δεν υπάρχει πάρεξ των παιδικών χρονών εκείνο
που μιλούσε με τη σελήνη με τους γρύλους με τη σιγή,
σταυροπόδι ο καπνός χάιδευε τον ήλιο και των σπαρτών τη γη
για λίγο μόνο κόκκινα μπαϊράκια, παιχνίδι πες, στον αχινό

του βάθους μας έριξαν. Α, φίλε, πόσο φαρμάκι έχει το Ουράνιο
του χώματός μας που σκεπάζει όσια κόκαλα, βακούφια ιερά
κι ανώνυμα — για να κομπάζεις τώρα εσύ πατριώτης φανερά

επαγγελματίας μα τίποτε άλλο ωραίο δίκαιο ή σπάνιο
(Τώρα του κόσμου οι άποικοι ανελέητα μας ντουφεκίζουν∙
θαρρείς στα ξένα οι μάνες φοβισμένα πίτσκα νανουρίζουν).

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Σονέτο 7
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:23:53
Μάρκος Μέσκος, Σονέτο 7
 
[Ενότητα Πέντε συν δύο (ας πούμε) σονέτα]

Η Σαντορίνη ριμάρει με τους πιγκουίνους τα Βοδενά με το πουθενά
σωτήρια παρένθεση εκείνων που προσφέρουν ακόμη κεράσια στο νερό
βγάλε λοιπόν από το μυαλό σου τους κρατήρες των ηφαιστείων και
μη συχνάζεις εκεί∙ καλωσόρισε τ’ ανέλπιστα δάση που βουίζουν

στα όνειρά σου, έτσι να χαρείς, πάρε κάποιο άλλο τραγούδι. Η κουκου-
βάγια που προαναγγέλλει τα κατάμαυρα και ζητάει συντροφιά
στη δυστυχία έχει κι άλλον σκοπό, της αρχαίας Αθηνάς η σοφία τι
διάολο, τίποτε δεν σου ’δωσε; (Θλιβερές απαντήσεις πάλιν ακούω,

ενοχές απόμειναν, φτερά περιστεριών χειροκροτήματα ηχούν
ακόμα στις πλατείες∙ μακάρι να χτυπούσαν και οι καμπάνες
μουσικές στους δρόμους, μια ψευδαίσθηση αναγκαία και περι-

ποιημένη, τώρα που αγγίζουν τα φτερά σου άλλες φτερούγες παγωμένες
αν τρέχουν τρελά τα δέντρα όταν φυσάει μην ακούς λόγια —
μέσα στα τόσα μόνο το κακό επιζεί φωνάζει το αγκάθι παρατεταμένα.)

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Χαιρετισμοί
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:34:48
Μάρκος Μέσκος, Χαιρετισμοί
 
[Ενότητα Πέντε συν δύο (ας πούμε) σονέτα]

Υπάρχει μνήμη στο κέντρο της γης∙ ήλιος στον ουρανό και ουτοπίες.

Κατηφορίζοντας, θαρρώ, την Κατάρα και δεξιά, κατ’ ευχήν, η παλιά Βοβούσα
άνθρωποι κάθε εποχής περαστικοί μα η σκοτωμένη ώρα μάταια προσμένει
άλλοι έσπειραν άλλοι θέρισαν και το δίκιο στην άκρη του γκρεμού
πρωτόφαντα όπλα καθώς εξαίσιοι θεοί τα δόλια άλογα του Κορτέζ
σαν όπως εξέρχεσαι της αγάπης κατισχυμένος κι αντηχεί
το χάος με φλογέρες και σκόνη — η άκρη του κόσμου ποια να ’ναι;

Άπολις εγώ, είπε, κι εγώ με την αυτογνωσία τάχα τι κερδίζω
μόνος, ολομόναχος με την ευχή της μάνας μόνον
στην ανθρωπογεωγραφία Κατράνιτσα ή Βοβούσα ή Γραμματίκοβο ή —
ο κεραυνός του μαχαιριού στην κορυφή της κεφαλής κι ο μόσχος μουγκρίζει
κόκκινο-μαύρο, κόκκινο-μαύρο, κόκκινο-μαύρο... — Πυρ!
αδιέξοδα της ιστορίας πνιγμένες φωνές — η άκρη του κόσμου ποια να ’ναι;

Αλλοπαρμένα δειλινά κι οι μάγισσες σφυρίζουν μα εκείνος με τον αέρα μιλεί
τι δίνει τώρα για την ψυχή του τι προσφέρει στη βαθιά του πίστη
τον Δημήτριο Γκίνη, πρώην ποιμένα, άγγελο άγγελο των μακρινών ουρανών
σήμερα η θάλασσα μουρμουρίτσα κι αρραβωνιασμένα κύματα γιαλό-γιαλό
αύριον τα ποιήματα φι χι ψι και νετρόνιον ωμέγα
ω μέγα ψεύδος της τέχνης ω μέγα ψεύδος μας — η άκρη του κόσμου ποια να ’ναι;

Γλώσσα του ανέμου της στάχτης σάρκα ήτανε λάθος το πρωί και λάθος
το φεγγάρι που λευκάζει τα σεντόνια του Άδη όταν όλοι
σκεφτικοί γυρίζουμε πίσω στην πρώτη φωτιά
κατηφορίζοντας την Κατάρα κι ανηφορίζοντας την Ευχή —
με το δικό του φιλί με το δικό του χαίρε, ο αδέκαστος,
ο γιος της Καλλιόπης ακόμη ζων κι ακόμη ρωτώντας.

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (VII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:44:24
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (VII)
 
Το χέρι κοντά στα χείλια και στα μαλλιά∙ μια δω μια κει φτερουγίζει.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:48:33
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IX)
 
Στον κάβο ψηλός βράχος έδενε παλιά το καράβι.
Μπάρκο-ξεμπάρκο και φωνές ανθρώπων που κατεβαίνουν σιωπηλά
ό,τι γίνει να γίνει ψιθυριστά μην τάχα προβάλει η σελήνη και
τους φανερώνει ωχρούς μην τάχα ο ήλιος εκραγεί
από τη μεριά του κάμπου.

Σαν τότε και σαν τώρα και σα βαθιά μελλούμενα
μπάρκο-ξεμπάρκο στο σκοτάδι και στη σιωπηλή φωνή
τον δρόμο ανοίγοντας προς τα βουνά. (Συνέχεια από τότε
κάποιος πετροβολεί το φεγγάρι.)

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:51:38
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XII)
 
Του δειλινού η καμπή μας ενώνει∙ χρόνια πολλά πριν
υπολόγιζα την απόσταση μέχρι τον θάνατο.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XV)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:54:32
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XV)
 
Τα δέντρα που ψέλλισαν ψέματα ξεράθηκαν∙
άλλα είναι τ’ άλαλα τα δύσπιστα και τα φαρμακωμένα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XIX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 19:59:23
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XIX)
 
Καστοριά, ανώνυμο αρχείο 1948

Στοίχειωσε η λίμνη από τότε.
Μάρτυρας αθέατος ο βουκόλος περαστικός πρωί
έγραψε τη φρίκη στο μυαλό του:
ταραχή φωνές κραυγές κλάματα βογκητά, ύστερα σπασμοί
(ήσαν εικοσιδυό οι γυναίκες).

Από τότε ησυχία το νερό κοιμάται — θαρρείς!
Εκεί ο γόνος μυστήριος
στοίχειωσε τη λίμνη και οι ψαράδες απορώντας
μαζεύουν στα δίχτυα μόνον κόκαλα — χάθηκαν τα ψάρια!
(Η Ζαγκορίτσιανη και η Όλιστα γνωρίζουν∙ και θυμούνται.)

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:04:05
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXII)
 
Δεν μιλώ με το δάσος
δεν μιλώ με το δέντρο
με το κλωνάρι δεν μιλώ.

Μικρό τρυφερό φυλλαράκι
με σένα μιλώ
μαζί σου λέω τα μυστικά μου.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:07:34
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXIII)
 
Πέσε βροχούλα σιγαλά
με το νερό μαλάκωσε το χώμα

τα ράμφη των χελιδονιών να πάρουν
λάσπη για τη φωλιά τους.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:10:39
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVI)
 
Μη σε σκεπάσει καμιά λησμονιά
η γκρίζα στάχτη με τους ανέμους να φύγει
και το πρόσωπό σου κανείς να μη μολέψει∙

ήσουν παιδί, μονάχα της Καλλιόπης
στα Βοδενά στη συνοικία Χουνικάρ γεννημένος
μιας Τρίτης κάποιο πρωί.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:13:20
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVII)
 
Άσπρο φεγγαράκι μισό κι εσύ
νυχτερινή τροχιά μέσα στα μάγια της νυχτός
μα τώρα αρχίζει ο βόγκος των ανθρώπων

το φυλλορόημα της λεύκας ψλά
αειθαλής στόχος των κυπαρισσιών
μα το βάρος ατίναχτο στους αιώνες

άσπρο φεγγαράκι μισό κι εσύ.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:19:23
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXVIII)
 
σκιαμαχία

Ίδια κίνηση πάντα είτε καρπός είτε φύλλωμα
κάθε φθινόπωρο ανταμώνει το χώμα, πάλι από ψηλά
το δρολάπι και η βροχή, άνεμος που σφυρίζει α-
πειλώντας το ανθεκτικό ταπεινό χόρτο, άραγε
οργή θεών κεραυνοί τ’ ουρανού χτυπάνε την καρδιά
της γης τα κόκαλα εκείνα που αντιστέκονται
ανίκητα κι επιστρέφουν τον βαρύ τους ίσκιο εκείνα
της ίδια πάντοτε αφορμής που επικαλούνται σκληρά
τη μνημοσύνη τους σαν αρχή πάντα ή τάχα σαν αρχή
— τουλάχιστον!

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXIX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:22:19
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXIX)
 
Αόρατες φτερούγες πουλιών ο αέρας
δεν σαρώνει τον ουρανό δεν τραγουδάει
δεν ψιθυρίζει τα μυστικά δεν ουρλιάζει
δεν κλαίει δεν είναι φίλος του φεγγαριού του ήλιου μήτε

καθώς η ψυχή που φυλακίζεται ζωντανή στο στήθος
πλαγιάζει χαϊδεύοντας τους άλλους νεκρούς όλη νύχτα
στους λόφους.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:25:33
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXX)
 
Λυγάει το κλωνί λακίζοντας το πουλί
κάποια ταραχή και τρέμουλο∙ μετά ησυχία
(ή τάχα το ατελείωτο μουρμούρισμα του Άδη;)

Εδώ η αλήθεια «ψέμα ποτέ»
η αλήθεια του ξόβεργου που αιώνες
πλανεύει τα πουλιά μην ξεκολλώντας (τα έρημα!)
εκείθε.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:28:01
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXII)
 
Λιβάδια πέρα από τη λίμνη κι από τα βουνά θυμάμαι
μα δεν ρωτώ αν έχουν πράσινο χορτάρι∙ αν φορεί
τις κόκκινες κορδέλες ρωτώ στα μαλλιά
η καλή μου που κοιμάται χρόνια τώρα στον τάφο.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXV)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:31:52
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXV)
 
Απλό το ποτήρι ακύμαντο εδώ το νερό και μέσα
δυο τριαντάφυλλα μόλις κομμένα. Χρώμα πορφύρας
εξαίσιον άρωμα ανοιγμένο με όλα τα μάτια
με όλες τις αισθήσεις βιαστικές. Το άλλο κλειστό
μπουμπούκι που αρνείται πεισματικά σήμερα τον ευαγγελισμό του.

Το ένα τριαντάφυλλο οδεύει για τη μοιραία στροφή
το άλλο, σε λίγο, καταφθάνει με υποσχέσεις —

ήρθαν κοντά μας δύο τριαντάφυλλα∙ μια ανάμνηση ήταν∙
αύριον σβήνει.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXVI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:34:34
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXVI)
 
Μέγας ουρανός καθαρός ξαφνικά στο απέραντο∙

(εδώ μια καμπάνα Κυριακής
φύλλα ενός δέντρου που ριγούν με φως
και ψύχρα φθινοπωρινή).

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXVII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:38:29
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XXXVII)
 
Τα χρόνια περνούν τα κύματα φεύγουν
δεν θα γυρίσουν πίσω ποτέ
τα δέντρα χάνονται και καθρέφτες σπασμένοι
στο νερό βουλιάζουν αμετάκλητα
ταξίδι επιστροφής δεν έχει.

Τα μάτια αλλάζουν κι ασπρίζουν τα μαλλιά
αβέβαια βήματα στο άγνωστο πάνε
για κει που δεν αγαπιούνται και χωρισμένοι
στο χώμα κλαίνε για πάντα —

ξένης χώρας θα ’ναι το λουλούδι που φυτρώνει.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IXL)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:42:24
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IXL)
 
Θρήνοι σέρνονται στην καμπύλη θαρρείς χαϊδεύουν βουνά
τρία τα δέντρα στην πλαγιά στον άνεμο πλαγιάζουν∙ μόλις χτες
το αίμα εδώ λόγχιζε τα κορμιά και τον ουρανό οι κραυγές
φόβιζαν τα ζώα λακίζοντας κατά τη μονιά τους τρομαγμένα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:45:02
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLII)
 
Στις πλάτες του χτυπούσαν οι καμπάνες της Αγια-Σοφιάς∙
(κλαίγοντας θάμπωνε στη μοναξιά του).

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:48:11
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLIII)
 
Πάλι χαράματα ακόμη νύχτα
όργανα μουσικά τύμπανα υποχθόνια
μα η φωνή πάνω απ’ όλα περήφανη και πονεμένη
πάλι μπαϊράκια πάλι σημαίες ραγίζουν
ταμπούρλα στις άγριες χαράδρες — ξένος ο κόσμος
που δεν είδαμε και δεν εννοούμε.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLVI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:50:47
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLVI)
 
Κόκκινα τα χαμηλά κλωνιά πρησμένα τα ματάκια τους θαρρείς
αύριον όμως δεν θα κλάψουν — έφηβα μόλις πλατανόπουλα
κι αμούστακα ψιλοκεντημένα φύλλα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLVIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:53:02
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLVIII)
 
Σπάνια μοσκοβολάει το αγιόκλημα της τύχης∙
Μοίρα, πού έθαψες το σώμα;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IL)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:55:19
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IL)
 
Θεέ μου κρύα είναι τα δέντρα σου
στάζουν βροχή και στα φυλλώματά σου
κρώζουνε μαύρα πουλιά.
Κόκαλα και σκόνη τα παγερά σου κυπαρίσσια.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 20:59:35
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LI)
 
Τρυφερά μοσχάρια αντάμωναν στο λιβάδι
πρόβατα ενός μηνού κοιτάζονταν στα μάτια∙
(μην άνθρωποι τάχα;)

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:02:49
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LIII)
 
Νοέμβρης μήνας είναι ο Θάνατος
όταν η μέρα είναι νύχτα και η νύχτα νύχτα βαθιά.

Έτσι θαρρώ και η σκοτεινή οδός
συγκλίνοντας στον μαύρο ορίζοντα και στα γυμνά κλαριά
αράχνες και σκιές και κόρακες που κρώζουνε λυπητερά
στην ομίχλη του ακατάλυτου Άδη.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LVI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:09:09
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LVI)
 
Μνημόσυνο

Πέτρες σημάδια νεκρών πατούσαμε στον λόφο∙ ξάφνου
περίεργος κρωγμός (από την γκορτσιά την πικραμένη;)

Γύρω γύρω η Μπούκα∙ στα ψηλά βουνά οι σκοτωμένοι αθώοι.
Καίνε χαμηλά κεριά της χλόης η νύχτα καλπάζει αλλά πριν
ο κρωγμός του πουλιού βρισιά στην ηλιόλουστη μέρα.

Στο τέλος είπεν ο Γιάννης: χωρικός προσευχήθηκα εδώ∙
μας διώχνει όμως το αίμα∙ λίγοι αντέχουν.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LIX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:12:47
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LIX)
 
Σούρουπο πάλι και ξαφνική καταχνιά και κρύο που κοκάλιαζε∙ φώτα θαμπά κι από ψηλά οι νιφάδες βάραιναν τα φτερά δυσκίνητα τώρα τραβούσαν για το κονάκι. Πόσα έφτασαν στη φωλιά κανείς δεν το ξεύρει. Πουλιά ήσαν μπορούσαν και στον δρόμο να μείνουν καθώς ανώνυμοι σκύλοι — για πάντα!

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:15:36
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LX)
 
Βούιζε το ποτάμι κάτω θολό
μόνο η ψυχή μου πέρασε αντίπερα — ήλιος
λευκαίνει τα κόκαλα ή το χώμα;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:17:55
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXII)
 
Εψές το βράδυ κατά τη μαύρη νύχτα
ήρθες κοντά μου μα είχες άσπρα μαλλιά
σα να γεράσαμε μαζί και τώρα σιωπή
τυλίγει η αράχνη τον ιστό της.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXV)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:20:52
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXV)
 
Μεγαλώνει το φεγγάρι νύχτα φωτεινή του Αυγούστου
μυρίζουν τ’ άγρια γαρίφαλα μέχρι θανάτου

γιατί στα Βοδενά
η αγαπημένη μου κοιμάται.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXVIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:24:11
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXVIII)
 
Του Μπαζίλιο

Μελαγχολικοί επαρχιώτες κατά το σούρουπο πηγαίνουν βόλτα∙
παρατηρούν τα ελάχιστα νερά στο ποτάμι με τα παπιά
που σπεύδουν κούτσα-κούτσα στο νυχτερινό κελί τους.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXIX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:26:40
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXIX)
 
Γειτόνισσα ήταν∙ συχνά ακουμπούσε
στο παράθυρό της σιγοτραγουδώντας.
Υπολείμματα παλαιών φιλοδοξιών όταν
νεαρή κοπέλα πήγαινε τάχα στη χορωδία
της μικρής επαρχιακής πόλης κι ακόνιζε
τη φωνή της.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXX)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:36:54
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXX)
 
στάσιμο, του ποιητή Γιάννη Δάλλα

Όταν ο τόπος δεν είναι κλειστός κι ο κάμπος ονειρεύεται
πεπόνια του καλοκαιριού λεμόνια όλον τον χρόνο και διαβάτες
υπήνεμος Άρτα, Πρέβεζα υπήνεμος πλην

μιας
μόνον
μπιστολιάς
κάτω απ’ τα δέντρα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:39:01
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXII)
 
Της μοναξιάς οι μέρες της νύχτα η μοναξιά πέτρινα
προσκέφαλα αναποδογυρισμένα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:41:19
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXIII)
 
Έκλαιγε στη σιωπή∙ μόνος και πικραμένος∙ πρώτη φορά σαν προδοσία
απ’ την αφύλαχτη πόρτα μπήκε το ελάχιστο φως, το λίγο αέρι.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXIV)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:44:59
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXIV)
 
Μιαν εύνοια (ελάχιστη) ζητώ αδερφοί
σαν τον βοσκό που στην πλαγιά πρόβατα τυραννισμένος ποιμαίνει
και δεν γνωρίζει ακόμη εάν σ’ εκείνο το χάλασμα
μια ξεχασμένη προβατίνα αρχές του Μάρτη
γεννάει κατάλευκο σπλάχνο — πρέπει να θυμάμαι
τη χαρά και τα λησμονημένα∙ νωρίς νυχτώνει
δεν βλέπω τα σημάδια.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXVI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:49:29
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXVI)
 
Του Ζήση, οφειλή

Κουβέντα την κουβέντα πάλι ο θάνατος μπροστά∙
πληρώθηκαν όλα τ’ αδιέξοδα τίποτε δεν περνάει στο φως.
Κι ας κρέμεται η αυγή από το αστέρι του πρωιού κι ας
το πουλί στα δέντρα κελαηδεί∙ ακόμα περισσότερο
τα όμορφα μάτια της Βασούλας που λύνουνε τα μάγια
και, προς στιγμήν, με γέλιο τρέχουνε τα ωραία!

Όποιοι αγάπησαν δεν πρέπει να πεθαίνουν — μα
τι άλλο απομένει; Μόνον η συνήθεια της αγάπης!

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXVIII)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:51:55
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXVIII)
 
Στις δύο Απριλίου θα γυρίσω∙ όπως τρελαίνονται τα δέντρα
κι ανθίζουν.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXXI)
Post by: wings on 10 Feb, 2018, 21:54:10
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXXI)
 
Εδώ με θάψανε όχι μονάχον.
Μαζί κι αυτοί που χάθηκαν προτού πεθάνω∙
κι αυτοί που αγάπησα και ζωντανοί είναι ακόμα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Αλεξάνδρα Μπακονίκα: «Μάρκος Μέσκος | Μαύρο δάσος I & ΙΙ (εκδ. Γαβριηλίδης, 2011)»
Post by: wings on 11 Feb, 2018, 19:38:14
Αλεξάνδρα Μπακονίκα: «Μάρκος Μέσκος | Μαύρο δάσος I & ΙΙ (εκδ. Γαβριηλίδης, 2011)»

Κατευνάζει τον αναγνώστη η ποίηση του Μάρκου Μέσκου, απλώνει στην ψυχή του τρυφερότητα, ομορφιά, στοχασμό. Οι στίχοι του μοιάζουν με την κρυστάλλινη διαύγεια πηγών και ποταμών που ρέουν για να αναζωογονήσουν τον νου και τις αισθήσεις μας. Ο ποιητής έχει την τέχνη, με τη λυρική, μεταϋπερρεαλιστική γραφή του, να μας εισάγει σε ένα δικό του σύμπαν σαγήνης και μαγείας, να μας γαληνεύει και συγχρόνως να μας εξεγείρει με ιδέες, ερωτήματα, και προβληματισμούς.

Όπως το ομολογεί μέσα από τους στίχους του, γράφει για τα πάθη και τα ερείπιά του, για τη ζωή και τον θάνατο. Γεννημένος το 1935 κουβαλάει συγκλονιστικά βιώματα από τον Εμφύλιο, που φιλτραρισμένα μέσα από τη μαστοριά της τέχνης του γίνονται διαχρονικές μαρτυρίες για τον αγώνα του ανθρώπου για μια καλύτερη κοινωνία. Διαβάζοντας αυτά τα τόσο έντονα βιωματικά ποιήματα, νιώθουμε συθέμελα να μας συγκινούν, πέρα από κάθε έννοια χρόνου και τόπου. Οι αναφορές και οι μνήμες από τους νεκρούς του Εμφύλιου, διατρέχουν σταθερά τις περισσότερες από τις ποιητικές συλλογές του Μέσκου. Διόλου δεν μας διαφεύγει το γεγονός ότι είναι οι αγαπημένοι του νεκροί, ήρωες τρανοί μέσα στην καρδιά του, που θαυμάζει και υμνεί για το ήθος, την αυταπάρνηση και γενναιότητά τους. Εντάσσονται στην κοινωνικοπολιτική διάσταση της ποίησης του Μέσκου, καθώς η Ιστορία στη χώρα μας με τα κινήματα, τους αγώνες, τις δικτατορίες, τις εξεγέρσεις και ήττες δεν απουσιάζει από το ένθερμο ενδιαφέρον του, την αδιάπτωτη εγρήγορση, την οξυδερκή σκέψη και παρατηρητικότητα του. Η ψυχή του ποιητή πορεύεται με την αφοσίωσή του σε ένα στόχο, που γίνεται και λόγος ύπαρξης. Ο στόχος αυτός είναι οι κοινωνικοί αγώνες, αλλά κι επιπλέον η ανάγκη για την αναζήτηση μιας χαμένης αθωότητας, ενός βαθύτερου εαυτού, μιας υπέρβασης ακόμα και στον χώρο της ουτοπίας. Κι όπως μόνο σε διάψευση καταλήγουν οι ουτοπίες, έρχεται η στιγμή που ο ποιητής νιώθει να τον κατακλύζει το κενό, το παράπονο και η μοναξιά. Διαβάζουμε τους στίχους από το ποίημα Ι( σελ. 273) της συλλογής «Στον ενικό και πληθυντικό ψίθυρο»:

τραγούδια μέσα στην νύχτα βήματα στο κενό,
όχι η νοσταλγία της Ουτοπίας αλλά ο απελπισμένος Έρωτας της
Ουτοπίας-κάποιος ήχος.
(Απομακρυνθήκαμε όμως πολύ, ας γυρίσουμε πίσω,
στο συγκεκριμένο.)


Εκτός από τους νεκρούς του Εμφυλίου, ένα  επίσης ευδιάκριτο στοιχείο στην ποίηση του Μέσκου είναι η προσήλωσή του, η αναφορά του στους πληβείους, στα βάσανα, τη φτώχεια, τον αγώνα τους για μια αχτίδα ελπίδας κι αξιοπρέπειας. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το βιωματικό στοιχείο δίνει το έναυσμα για να μεγαλουργήσει με τον λαμπρότερο  τρόπο η τέχνη του ποιητή.
Από τη συλλογή «Πριν από το θάνατο», το ποίημα (σελ. 30) «Μετανάστης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8904.msg648163#msg648163)»:

[…]
Γιόμισαν τα μάτια μου μαύρο φως
πέντε χρόνια ανθρακωρύχος στα ορυχεία Σαρλεπουά
ποτέ μη λησμονώντας τα’ ακρογιάλια σου που τα πλαταίνει
ο γλυκός θυμός από τα ελάτια του Βερμίου —
μα το ’χω παράπονο πατρίδα...


Η αίσθηση του κενού στον Μέσκο συμπεριλαμβάνει  τρομακτικούς φόβους κι αβυσσαλέους εφιάλτες από εμπειρίες και καταστάσεις που άλλοτε θυμάται, κι άλλοτε βιώνει ή αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζουν. Φόβους κι εφιάλτες που όσο κι αν τους απωθεί, συνεχώς πρέπει να τους αντιπαλεύει, με τον ίδιο τρόπο που αντιπαλεύει μέσα του τον επίμονο παραλογισμό του θανάτου, που τον στοιχειώνει. Σε πολύ μεγάλο αριθμό ποιημάτων του προσπαθεί να ξορκίσει τον θάνατο, γιατί ευθαρσώς ο ποιητής λατρεύει το μεγαλείο του φωτός, της χαράς, της διονυσιακής ευωχίας για την απόλαυση της ζωής.

Αν ο Μέσκος αισθάνεται λαβωμένος, συνθλιμμένος, ρημαγμένος από τον κόσμο, την υπαρξιακή αγωνία, τις προδοσίες και τις τόσες διαψεύσεις που τον κατακλύζουν, άλλο τόσο, και με την ίδια ένταση, εξομολογείται το αποθησαύρισμα της έκστασης του από τις φωτεινές πλευρές της ζωής. Η έκσταση  παρουσιάζεται καταιγιστικά στη λατρεία του ποιητή για τη φύση. Η αισθησιοκρατία των συλλήψεων και εικόνων  εκπέμπουν μια ανυπέρβλητη ομορφιά, που αποτελεί προσωπική κατάκτηση της μαστοριάς του Μέσκου. Με κατάνυξη και  παλλόμενο θαυμασμό αγάλλεται από  την ιερότητα της ομορφιάς της φύσης και τολμούμε να πούμε ότι σε πολλά σημεία βαθιά μας γοητεύει, όπως  οι περιγραφές του Α. Παπαδιαμάντη και του Δ. Σολωμού για τη φύση. Στίχοι από ποίημα (σελ.12) της συλλογής «Τα φαντάσματα της ελευθερίας»:

[…]
φλόγα ερωτική των ανθών σε αφάνισε
χορός που δεν πατεί και δεν θεωρείται
με τα τοπία τραυλίζεις μνημοσύνη του αιώνα


Ο Μέσκος είναι τρυφερός, απελπισμένος, ονειροπόλος, τρομαγμένος, πεισματικά αγωνιστικός, εξεγερμένος, νηφάλιος, αλλά και άνθρωπος του πάθους για έρωτα και αγάπη. Το δηλώνουν οι στίχοι του: «αγαπώ άρα κινδυνεύω/γιατί βαδίζω μέσα στην καρδιά μου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8904.msg231713#msg231713)», «Αν δεν σ’ ανταμώσω τίποτα δεν είμαι», «βαρύ ρεμπέτικο, μαύρο αδιέξοδο η αγάπη», «Στον έρωτα πάω όπως στον θάνατο: καθαρός/ σώμα που σκούπισε σύννεφο και βροχή», «πού να σε φιλήσω να ’ναι μόνο για μένα».

Από καμία συλλογή του Μέσκου δεν λείπει η φύση, έχει κανείς την εντύπωση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ποιητικά αν δεν μεταχειριστεί τα στοιχεία της, τη φαντασμαγορία των μορφών και χρωμάτων της, οτιδήποτε μέσα στην ποικιλομορφία της συνεγείρει τον νου και τις αισθήσεις. Όμως η φυσιολατρία του ποιητή προχωράει παράλληλα και με τον ανθρωποκεντρισμό του. Μέσα από τη φύση ο ποιητής δεν χάνει ευκαιρία να επικεντρώνεται στον άνθρωπο, να νοιάζεται και να συμπάσχει για την χαρά και τη λύπη του, τα όνειρα και τα αδιέξοδά του. Γι’ αυτό και οι τόσο ουσιαστικοί μέσα στη λιτότητα τους  στίχοι του για τον συνάνθρωπο: « Στη ρίζα του βουνού ο διάλογος:/ Εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ!..», « χειραψία αγαπημένη […] σύμπλεγμα που ίσως αντιστέκεται στην πολλαπλή χαλεπότητα της αιώνια παραπλανημένης ζωής».

Παγανιστής στη φυσιολατρία του, υμνητής του ωραίου και του όμορφου, των ευγενών ιδανικών κι αξιών της ζωής, εκλεκτός μάστορας του λόγου με εντυπωσιακές συνθέσεις για το συγκεκριμένο αλλά κι ό,τι αιωρείται στη φαντασία, ο Μέσκος μάς καθηλώνει με το εύρος και το βάθος του έργου του γράφοντας για «τη χώρα των μυστηρίων, των παράδοξων, των επτασφράγιστων μυστικών του κόσμου όλου». Με μια γλώσσα ιδιότυπη, ξεχωριστά προσωπική,  που επιμένει «ανιδιοτελής, ανεξαργύρωτη, ανένδοτη».

Πηγή: άρθρο της Αλεξάνδρας Μπακονίκα δημοσιευμένο στο περιοδικό «Θέματα λογοτεχνίας» (τεύχος 55, 2016)


Ευχαριστώ πολύ την ποιήτρια Αλεξάνδρα Μπακονίκα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11286.0) που μου έδωσε το κείμενό της.
Title: Μάρκος Μέσκος: Ψιλόβροχο (ΙΙ)
Post by: spiros on 16 May, 2022, 18:32:29
Μάρκος Μέσκος: Ψιλόβροχο (ΙΙ)
 
Σε ποιον θάνατο πήγες·
περνούσε αεράκι από εκεί;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)
Title: Μάρκος Μέσκος
Post by: spiros on 16 May, 2022, 20:11:13
Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXXVI)

Όποιοι αγάπησαν δεν πρέπει να πεθαίνουν — μα
τι άλλο απομένει; Μόνον η συνήθεια της αγάπης!


Philip Larkin, An Arundel Tomb

Our almost-instinct almost true:
What will survive of us is love.